Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαρνήθηκε τον εαυτό του

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 για πολλούς λόγους. Ένας από τους σημαντικότερους ήταν η στρατηγική που εφάρμοσε και που συμπυκνώνεται στην φράση «Επενδύω στην ελπίδα». Το είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, όταν του ζητήθηκε να κρίνει την εκλογική στρατηγική του Αντώνη Σαμαρά. Είχε πει τότε: «Ποτέ ο φόβος δεν νίκησε την Ελπίδα».

Όλα όσα έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να κερδίσει τις εκλογές και δημιουργώντας προσδοκίες και ελπίδα σε μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων, είναι γνωστά. Όπως γνωστά είναι και τα απωθητικά και φοβικά επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η Νέα Δημοκρατία, στην προσπάθειά της να περιορίσει το μέγεθος της ήττας ή ακόμα και να κερδίσει μια εκλογική μάχη που, κάθε λογικός άνθρωπος έβλεπε πως είχε χαθεί, πριν ακόμα ξεκινήσει.

Όμως, τώρα πια, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Στην νέα μάχη, αυτή των «διαπραγματεύσεων», που «δίνεται», δεν ακολουθείται η στρατηγική της Ελπίδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε τη στρατηγική του Φόβου.

Θα έχετε, ίσως, προσέξει ότι, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάθε δημόσια δήλωσή τους αναφέρονται στο τι μπορεί να συμβεί αν η Ελλάδα εκδιωχθεί ή αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, αναδεικνύοντας τις καταστροφικές συνέπειες (κυρίως για την Ευρώπη,  λιγότερο για την παγκόσμια οικονομία και σχεδόν καθόλου για τους Έλληνες, που όμως είναι το ακροατήριό τους). Γέμισαν τη φαρέτρα των επιχειρημάτων τους με «φοβικά επιχειρήματα», τα οποία και εκτοξεύουν στοχευμένα κάθε φορά.

Τι είναι αυτό που άλλαξε, από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, οδηγώντας τους από το στρατόπεδο της Ελπίδας στο στρατόπεδο του Φόβου; Πολύ απλά, έγιναν εξουσία!

Γνωρίζουν ότι, αν θέλουν να παραμείνουν, για όσο παραμείνουν στην εξουσία, οφείλουν να θυμούνται ότι, τώρα πια, τα μέτωπα του πολιτικού πολέμου έγιναν τρία.

Οι ψηφοφόροι, που τους έταξαν, και πρέπει να απεμπλακούν από τις υποσχέσεις τους, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Ο κομματικός πυρήνας, που τον είχε ενώσει προσωρινά «η κεντρομόλος δύναμης διεκδίκησης της εξουσίας», η οποία τώρα πια τείνει να γίνει «κεντρόφυγος, λόγω άσκησης της εξουσίας».

Οι δανειστές, που απαιτούν το αντιστάθμισμα της ευκαιρίας που τους πρόσφεραν, το 2014, τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του μνημονιακού δίδυμου «Σαμαράς – Βενιζέλος».

Γνωρίζουν ακόμη ότι, στους ψηφοφόρους, δεν μπορούν να δώσουν όσα τους έταξαν. Ούτε τους κομματικούς μπορούν να τους ικανοποιήσουν, όλους, με θέσεις και ιδεολογικές επιλογές. Ούτε βεβαίως, οι σύμμαχοι του εξωτερικού, μπορούν να «αμειφθούν» άμεσα και στο ακέραιο.

Η υπόσχεση, τώρα πια δεν μετράει. Τώρα πλέον μετράει η πράξη. Και αφού πια δεν μπορούν να πουλήσουν ή να εκμεταλλευτούν ελπίδα, καταφεύγουν στην πεπατημένη της εξουσίας ζητώντας «να αγοράσουν πολιτικό χρόνο» και θέτοντας, ψηφοφόρους, κομματικούς και «φίλους του εξωτερικού» σε φοβικά δίλημματα του τύπου «λίγο ή καθόλου», «εμείς ή αυτοί», και «με τον δικό μας τρόπο αλλοιώς…».

Οι κυβερνώντες της «Πρώτη Φορά Αριστερά», είναι βέβαιο πως, δεν ξέχασαν ότι η Ελπίδα είναι ισχυρότερη από τον Φόβο. Δεν τους περνά όμως από το μυαλό η ιδέα, ότι πρέπει να διακινδυνέψουν την κυβερνητική τους καριέρα, εμπιστευόμενοι τους Έλληνες και λέγοντάς τους.

«Υπάρχει Ελπίδα. Αρκεί να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας. Προσπαθήστε και σας υποσχόμαστε ότι το κράτος θα γίνει τίμιο προς όσους προσπαθούν. Ότι το βιος σας δεν θα το σπαταλάμε σε ευτελιστικές εκδηλώσεις με πρεζόνια και ξέκωλα. Ούτε θα σας το κλέβουμε για να ταΐζουμε μεσάζοντες, λαθρομετανάστες, συνταξιούχους των 8 χρόνων εργασίας, ψευτοανάπηρους, κομματικές στρατιές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις».

ενημέρωση Πελοποννήσου