Κράτος: Η πάλη των ηγουμένων μειοψηφιών

Συνεχίζοντας την ανάρτηση ιδεολογικών θεμάτων από το βιβλίο μας " η Ιδεολογία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝΕΚ και που αποτέλεσαν μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος, περνάμε  στο 8ο κεφάλαιο "ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ" και ξεκινάμε με το Κράτος: Η πάλη των ηγουμένων μειοψηφιών Θα ακολουθήσουν άλλα τρία α) Μορφές πολιτευμάτων: Τα κόμματα β)Γενική εισαγωγή πρακτικής εφαρμογής και γ) Το κυρίως θέμα: Η Ελληνική Εθνεγερσία  

Κράτος: Η πάλη των ηγουμένων μειοψηφιών

Ή θεωρητική Πολιτειολογία εΐναι εκείνη ή πνευματική επιστήμη, πού εξετάζει τήν πολιτεία ώς φαινόμενο κοινωνικό, τά βασικά χα­ρακτηριστικά της και τις μορφές κάτω άπό τις όποιες εμφανίζεται στις διάφορες εποχές άπό τούς διαφόρους Λαούς.

Από τά παραπάνω φαίνεται ή στενή εξάρτηση, πού υπάρχει ανά­μεσα στη Θεωρητική Πολιτειολογία και στη Κοινωνιολογία. Εκείνο, πού εΐναι κοινό και στις δύο επιστήμες εΐναι ή μεθοδολογία. Εκείνο πού διαφέρει, εΐναι τό αντικείμενο. Ή μία εξετάζει τό Κράτος, ή άλλη τήν Κοινωνία.

"Ενας πρώτος ορισμός, πού δίνεται για τό Κράτος έχει αφετηρία νομική και αποτελεί τήν βάση γιά τήν κοινωνιολογική έρευνα της έννοιας. "Ετσι τό Κράτος είναι οργάνωση λαού σέ νομικό πρόσωπο, πού χαρακτηρίζεται άπό διάρκεια, μόνιμη εγκατάσταση σ’ ώρισμένη χώρα, και τήν δυνατότητα εξασκήσεως αυτοδύναμου εξουσίας. "Ενα και μόνο άπό αυτά τά στοιχεία νά λείπει, τό φαινόμενο του Κράτους παύει νά υπάρχει.

Όργάνωση του λαού σέ νομικό πρόσωπο σημαίνει εσωτερική δό­μηση του λαού μ' ενα ώρισμένο λειτουργικό σύστημα έτσι ώστε νά μπορεί νά λαμβάνει αποφάσεις και νά τις επιβάλλει στόν ϊδιο τόν εαυτόν του.

Ή διάρκεια έννοια καθαρά χρονική, δείχνει ότι εξω άπό ώρισμένα χρονικά περιθώρια, τουλάχιστον πρακτικά δεν μπορεί νά υπάρξει Κράτος. "Ετσι κάποια συγκεκριμένη εσωτερική δόμηση του λαού μ' ενα ώρισμένο λειτουργικό σύστημα αποφάσεων, πού θά διαρκέσει άς πούμε δύο ώρες δέν μπορεί νά εχει καμμιά πρακτική σημασία γιά τήν κοινωνιολογική έρευνα.

Ή χώρα αποτελεί επίσης αναγκαίο στοιχείο της εννοίας τού Κρά­τους, γιατί καθορίζει τήν δυνατότητα υπάρξεως του ιδίου τού λαού.

Αυτοδύναμη εξουσία σημαίνει ή δυνατότητα πού εχει ό οργανω­μένος Λαός νά διατάζει τά μέλη του και να τά εξαναγκάζει στή τήρη­ση των διαταγών του. Αύτη ή δυνατότητα προέρχεται μέσα από την ΐδια την δόμηση του λαού και ποτέ εξω άπό άπ' αυτήν, άπό ενα, ας πούμε, άλλο Κράτος.

Ή Θεωρητική Πολιτειολογία ώς σκοπό της εχει νά μελετήσει και νά ερμηνεύσει την αιτία της γεννήσεως του Κράτους, και τήν αίτια της υπάρξεως του. Δηλαδή νά δείξει τήν αίτια της εσωτερικής δομή­σεως ενός Λαού σ' ενα ώρισμένο αυτοβούλως εξαναγκαστικό λει­τουργικό σύστημα και τήν αιτία υπάρξεως του.

Ο'ι απαντήσεις, πού δίνονται στά προβλήματα αυτά εξαρτώνται άπό τήν γενικώτερη φιλοσοφική αφετηρία των διαφόρων θεωριών. Υπάρχουν τέσσερις απαντήσεις. Ή μία εχει ιδεαλιστική, ή δεύτερη υλιστική, ή τρίτη και τέταρτη φυλετική αφετηρία.

Ό ιδεαλισμός, πού επεκτείνει με συνέπεια τήν θεωρία του στό φαινόμενο του Κράτους, δέχεται πριν άπ' όλα ότι τό Δίκαιον προη­γείται γενικά της εμφανίσεως τον Κράτους. Προϋπάρχουν δηλαδή οι αντιλήψεις περί Δικαίου και νόμου, πού έρχονται νά υλοποιηθούν με τήν εμφάνιση του Κράτους.

Από εκεί και πέρα τό Κράτος καθίσταται ή μόνη δυνατή μορφή συμβιώσεως τών ανθρώπων, και γίνεται αυτοσκοπός. Τό Κράτος υπάρχει, πιά γιά τον εαυτόν του, οί. σκοποί δε, πού μπορούν νά τε­θούν άπ' αυτό είναι άπλα αποτελέσματα της υπάρξεως του. Τό ΐδιο τό Κράτος, λοιπόν, αποτελεί τήν ενσάρκωση της ηθικής ίδέας στό κοινωνικό επίπεδο. Ό άνθρωπος υπάρχει γι’ αυτό και διά μέσου αυ­τού εξυπηρετεί τήν ηθική ιδέα.

Μ' αυτόν τόν τρόπο ό ιδεαλισμός μελετά τό Κράτος πέρα γιά πέ­ρα μεταφυσικά. Δεν αναγνωρίζει ότι τό Κράτος εΐναι υποκείμενο του Δικαίου, άλλά αντικείμενο του Δικαίου, δηλαδή τό Κράτος δέν δημιουργεί Δίκαιον, άλλά δέχεται τήν εφαρμογή τοΰ Δικαίου επάνω του, άπό εξω άπό τις ίδέες.

Ό υλισμός και ιδιαιτέρως ό μαρξιστικός υλισμός δέχεται αντι­στρόφως πώς πρώτα δημιουργήθηκε τό Κράτος και αυτό με τήν σειρά του έδημιούργησε, μετά, τις αντιλήψεις περί Δικαίου. Τό Δίκαιον, λοιπόν, δέν προϋπάρχει ατό κόσμο των ιδεών άλλά είναι αποτέλεσμα της Κρατικής λειτουργίας.

Πώς δημιουργείται, λοιπόν, τό Κράτος;

Τό Κράτος δημιουργείται άπό τό καταμερισμό τών έργων. Αυτό εχει ώς αποτέλεσμα τήν εμφάνιση κοινωνικών οικονομικών τάξεων και τήν επιβολή μιας άπ' αυτές πάνω στις άλλες. "Ωστε γιά τό μαρξι­στικό Κράτος δεν είναι ή ενσάρκωση τής ηθικής ιδέας, άλλά ή οργα­νωμένη επιβολή κάποιας τάξεως πάνω στις άλλες.

Υπήρξε, λοιπόν, κάποια περίοδος, όπου δεν υπήρχαν τάξεις στις πρωτόγονες κοινωνίες, άρα δέν υπήρχε και Κράτος. Θά έ'λθη κάποτε όμως μία στιγμή όπου οί οικονομικοί όροι θά αλλάξουν, οί τάξεις θά εξαφανισθούν και σε μία τέτοια αταξική κοινωνία θά πάψει νά υπάρχει και Κράτος και ταυτοχρόνως ή ανάγκη Δικαίου.

"Ετσι και ό ιδεαλισμός και ό υλισμός θεωρούν ότι κάποτε δεν υπήρχε Κράτος, άλλά ότι εμφανίστηκε σέ μία ώρισμένη περίοδο τής ανθρωπινής ιστορίας. Ό ιδεαλισμός δέχεται τήν εξέλιξη τοϋ Κρά­τους σέ όλο και ανώτερες μορφές, μέχρι τό τέλειο και Ιδανικό Κράτος όπου θά βασιλεύσει ή Δικαιοσύνη και ή Ελευθερία. Ό υλισμός δέ­χεται τήν εξέλιξη τοϋ Κράτους σέ όλο και ανώτερες μορφές μέχρι τήν στιγμή, πού θά έξαφανισθή, μέσα σέ μία αταξική κοινωνία, όπου θά βασιλεύει ή ισότητα και ή ευχερής κάλυψη όλων τών οικονομικών αναγκών. Γιά τόν ιδεαλισμό ή αιτία τής δημιουργίας τοϋ Κράτους βρίσκεται εξω άπό τήν κοινωνία, στην ηθική ιδέα, ενώ γιά τόν μαρξι­στικό υλισμό ή αίτια δημιουργίας του βρίσκεται σ' ένα έπιτέλεσμα τής κοινωνικής ζωής, τήν οικονομική παραγωγή.

Ή Τρίτη άποψη ξεκινά άπό τόν Φράντς 'Οππενχάϊμερ και τόν Λούντβιχ Γκούμπλοβιτς. Περιέχει στοιχεία δυναμικά, άλλά εφαρ­μόζει τήν επιλεκτική μέθοδο δογματικά και μηχανιστικά συγχέοντας τό ιστορικό μέ τό πολιτικό επίπεδο. Γι' αυτούς ή πολιτεία δέν είναι ούτε υποκείμενο ούτε αντικείμενο τοϋ Δικαίου, άλλά σχέση Δικαίου ανάμεσα σέ διοικητές και σέ διοικούμενους. Τό Δίκαιον δηλαδή γεννάται ταυτοχρόνως μέ τήν εμφάνιση τοϋ Κράτους.

Πώς όμως δημιουργείται τό Κράτος;

Γι' αυτήν τήν δυναμική θεωρία δέν πρέπει νά άναζητηθή αιτία τής 

δημιουργίας Κράτους μέσα στή κοινωνία, όπως κάνει ό υλισμός, άλλά έξω άπ' αυτήν όπως κάνει ό ιδεαλισμός. Αυτό επιτυγχάνεται μέ τήν θεωρία της πάλης των Λαών. Μέ αυτή ενα σύνολο Λαών σέ μία ώρισμένη ιστορική περίοδο ευρίσκεται σέ σύγκρουση. Τελικά επι­λέγεται ένας, ό όποιος και επικρατεί. Κατά τήν επικράτηση του μέ τήν βοήθεια τού πολιτικού μέσου, μέ τήν βοήθεια μιας οργανωμένης διοικήσεως και ελέγχου, επιβάλλεται πάνω στους άλλους λαούς.

Κατ’ αυτόν τόν τρόπο σχηματίζεται τό Κράτος. Οι αντιθέσεις, πού παρουσιάζονται μέσα σ' ενα Κράτος, γιά τήν θεωρία αυτή, είναι αποτέλεσμα συγκρούσεως αντιπάλων φυλετικών στοιχείων, και ή ανατροπή μιας καθεστηκυίας τάξεως και ή υποκατάσταση της άπό μία άλλη, σημαίνει άνοδο υποδουλωμένων άπό πριν φυλετικών στοι­χείων. Παρ' όλη τήν μηχανικότητά της και τήν εσφαλμένη της αφε­τηρία, ή θεωρία αυτή κάνει ενα αποφασιστικό βήμα εμπρός, όταν εισάγει πρώτον τήν έννοια τού Κράτους ώς σχέσεως Δικαίου και τήν έννοια του πολιτικού μέσου.

Ή συνεπής Επιλεκτική Φιλοσοφία της Ιστορίας κάτω άπό τήν όποια υπάγεται ή Θεωρητική Πολιτειολογία ξεκινά άπό εντελώς διαφορετική βάση.

Γι' αυτήν, πράγματι, ή Πολιτεία δεν εΐναι ούτε αντικείμενο τού Δι­καίου οΰτε υποκείμενο τού Δικαίου, άλλά είναι σχέση Δικαίου ανά­μεσα σέ διοικητές και σέ διοικούμενους. Τό Δίκαιον γεννάται ταυ­τοχρόνως μέ τήν γένεση τού Κράτους. Ή αιτία της γεννέσεως τού Κράτους όμως δέν πρέπει ν’ άναζητηθή έξω άπό μία κοινωνία, όπως θεωρείο ιδεαλισμός και ή Μηχανιστική δογματική Επιλεκτική άποψη, άλλά μέσα στην ΐδια τήν κοινωνία. "Οχι όμως όπως θέλει ό Μαρξισμός σ' ενα έπιτέλεσμα της κοινωνικής ζωής, τήν οικονομική παραγωγή, άλλά σ' αυτό τόν ΐδιο τό φυσικό φορέα της, τόν συλλο­γικό άνθρωπο, μία αντίληψη, πού εχει τις ρίζες της στήν αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.

Τό Κράτος δέν εΐναι ενσάρκωση της ηθικής ιδέας όπως λέγει ό ιδεαλισμός, ούτε αποτέλεσμα οικονομικών διαδικασιών όπως λέγει ό Μαρξισμός, ούτε αποτέλεσμα της συγκρούσεως Λαών όπως λέγει ή δογματική Επιλεκτική άποψη, άλλά εΐναι φυσικό αποτέλεσμα της ίδιας της βιοψυχικής συγκροτήσεως του άνθρωπου. Είναι τό απο­τέλεσμα επιλεκτικής διαδικασίας, πού αναπτύσσεται μέσα στο κοι­νωνικό σώμα. Ή φυλετικότητα παίζει αποφασιστικό ρόλο, καθορί­ζοντας όχι τήν γένεση τού Κράτους όπως θέλει ή δογματική Επιλεκτική άποψη άλλά τόν τρόπο λειτουργίας του, τις μορφές του, τήν ποιότητα του.

Ή αίτια της εσωτερικής δομήσεως ενός λαού μ' ενα ώρισμένο εξαναγκαστικό λειτουργικό σύστημα οφείλεται αναγωγικά στήν ανώτερη νευροψυχική δομή τού άνθρωπου, πού του επιτρέπει νά κα­θορίζει ό ίδιος τό εΐδος και τό μέγεθος τών σχέσεων του μέ τούς άλλους.

Μία άπ' αυτές τις σχέσεις εΐναι οί πολιτικές σχέσεις. Ή διαφορά τών πολιτικών σχέσεων άπό τις υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις είναι τό γεγονός ότι είναι σχέσεις εξαναγκαστικές, νομικά υποχρεωτικές.

ΙΙού οφείλεται όμως αυτό; Σέ τρεις απλούς παράγοντες: τήν Δύ­ναμη, τήν Σκοπιμότητα και τήν ικανότητα οργανώσεως.

Είναι αδύνατο νά υπάρξει πολιτική σχέση χωρίς δυνατότητα κά­ποιου νά τήν επιβάλλει σέ κάποιον. Εΐναι αδύνατον νά υπάρξει πολι­τική σχέση χωρίς τήν ικανότητα νά γίνει έστω και ενας στοιχειώδης καταμερισμός άρμοδιοτήτων, πού θά αναφέρονται στό εΐδος και στήν ποιότητα τών αποφάσεων πού θά λαμβάνονται.

"Ετσι ή επιλεκτική Πολιτειολογία ξεχωρίζει άπό κάθε άλλη Πολιτειολογική αντίληψη, στό ζήτημα της αιτιολογήσεως της γνώσεως τού Κράτους. Γι αυτήν τό Κράτος δέν είναι ενα φαινόμενο, πού αρχίζει άπό κάποια στιγμή τής Ιστορίας και μετά, άλλά ενα φαινό­μενο, πού συνδέεται πέρα γιά πέρα μέ τήν ίδια τήν ανθρώπινη ζωή, ενα γεγονός, πού αρχίζει μαζί μέ τήν ύπαρξη τού άνθρωπου.

Ή πολιτική σχέση εμφανίζεται σέ πρωτόγονες βέβαια μορφές άπό τότε, πού εμφανίζεται ό άνθρωπος. Και στις πιό πρωτόγονες ομάδες εμφανίζονται πάντοτε και τά τρία στοιχεία τής πολιτικής σχέσεως μαζί, δηλαδή ή Δύναμη κάποιου νά έπιβληθή σ' ενα τομέα, ή Σκοπι­μότητα νά δεχθούν οί άλλοι τήν επιβολή του και ή ικανότητα τους νά οργανωθούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε νά εξυπηρετήσουν αυτή τήν σκοπιμότητα, π.χ. τό κυνήγι.

Φυσικά, μέ τήν ανάπτυξη τής κοινωνικής ζωής, τά τρία αυτά στοιχεία αναπτύσσονται και καλλιεργούνται συνέχεια σέ ανώτερο επίπεδο, λαμβάνοντας κάθε φορά μορφές, πού εξαρτώνται άπό τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Ή ουσία τους δμως παραμένει πάντοτε ή ΐδια.

Τό φαινόμενο, λοιπόν, του Κράτους συνδέεται στενά μέ τήν κοι­νωνική ζωή. Αρχίζει μ' αυτήν και τελειώνει μ' αυτήν. Είναι αδύνατο τό ένα νά ξεχωρισθή άπό τό άλλο. Απ' αυτό εξάγεται ενα πολύ σπου­δαίο συμπέρασμα, ότι δηλαδή τό Κράτος ώς σύμφυτο μέ τήν κοινω-νική ζωή φαινόμενο —ή .πολιτική της πλευρά— ποτέ δέν μπορεί νά γίνει αυτοσκοπός τό ϊδιο, άλλά θά παραμένει πάντα μέσον και μάλι­στα τό πολιτικό μέσον εξυπηρετήσεως αυτής τής ΐδιας τής κοινωνικής ζωής.

Σ’ αυτό βασίζεται τό δεύτερο σπουδαίο συμπέρασμα, ή αιτιολό­γηση δηλαδή τών μορφών πού δύναται να πάρει τό φαινόμενο τοϋ

Κράτους και τής εξελικτικής τους διαδικασίας. Τό Κράτος, όντας άμεσα συνδεδεμένο μ' αυτή τήν ΐδια τήν κοινωνική ζωή, αποτελώντας δηλαδή τήν πολιτική πλευρά της, καθορίζεται άπό τούς ίδιους γενι­κούς παράγοντες, πού καθορίζουν και τήν κοινωνική ζωή και αυτοί δέν μπορούν νά έ'χουν άλλη βάση παρά τό θεμελιώδες, φυλετικό υπόστρωμα μιας κοινωνίας, ενός Ααού.

Τό σύνολον τών εκδηλώσεων τού φυλετικού υποστρώματος, τόσο στό επίπεδο τών κοινωνικών σχέσεων, όσο και στό επίπεδο τού πολι­τισμού, καθορίζει συνθετικά τήν μορφή, τόν τρόπο οργανώσεως τού συλλογικού άνθρωπου νομικά. "Ετσι ή Φιλοσοφία τού Πολιτισμού μας δείχνει, ότι σέ περιόδους ανόδου παρατηρείται ενα πνεύμα συνολοκρατικό, μία τάση υποταγής τού άτομου στά συμφέροντα τού συνόλου, πού αντιστοιχεί σέ μία ανάλογη κρατική διάρθρωση.

Αντιθέτως, σέ περιόδους καταρρεύσεως ενός πολιτισμού, παρα­τηρούνται έντονα διαλυτικά γεύματα ατομικισμού οπότε και ή κρα­τική διάρθρωση λαμβάνει άλλη μορφή. Αυτό δέν σημαίνει αντιστοιχία μέ τά πολιτεύματα, πού μπορούν νά εφαρμόζονται μέσα στό Κρά­τος.

Δικτατορία, παραδείγματος χάριν, μπορεί νά έφαρμοσθή σέ πε­ριόδους ανόδου γιά τόν λόγο της εκβιάσεως του συλλογικού άνθρω­που ν' αφομοιώσει τά καινούργια δεδομένα, που δημιουργούνται, άλλά μπορεί νά έφαρμοσθη και σέ περιόδους καταρρεύσεως γιά τόν λόγο της συγκρατήσεως τών διαλυτικών γευμάτων ατομικισμού, πού παρατηρούνται μέσα στό κοινωνικό σώμα. Ό όρος«νομικός τρόπος οργανώσεως τοϋ συλλογικοί! ανθρώπου» εχει εδώ ενα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο και πάνω σ' αυτό εφαρμόζεται ή επιλεκτική μέθοδος, πού αντιστοιχεί στήν επιλεκτική διαδικασία τού πολιτισμού και πού αυτή ή νομική οργάνωση ακολουθεί.

Μέ τόν όρο νομικός τρόπος οργανώσεως τού συλλογικού άνθρω­που, εννοούμε τό εΐδος και τήν φύση τού κρατικού σκελετού, τής δο­μής εκείνης πάνω στήν όποια στηρίζεται δλη ή κρατική οργάνωση: τής γραφειοκρατίας. Μέ τόν όρο γραφειοκρατία εννοείται τό σύνολο εκείνο τών διοικητικών οργάνων, πού σύμφωνα μέ μία ώρισμένη ιεραρχία διαρθρώνονται μέσα στό ΐδιο τό κοινωνικό σώμα.

Ή σημασία τής γραφειοκρατίας γιά τήν λειτουργία τού κράτους εΐναι αποφασιστική. Αποτελεί τήν κινητήριο δύναμη τής λειτουργίας τού κρατικού οργανισμού, καθορίζει τήν ποιότητα του. Ή γραφειο­κρατία κυβερνά πολλές φορές σέ αντίθεση μ' αυτές τις επιθυμίες τού κυριάρχου προσώπου, ομάδος ή σώματος και έχοντας υπέρ αυτής τήν απόδειξη και τού ισχυρότερου κυβερνήτη. Ή γραφειοκρατία παραστατικά συμβολίζει τόν κάθετο διαχωρισμό τής οριζόντιας οργανώσεως τού κοινωνικού σώματος. Εΐναι τό μέσον συνδέσεως τού συλλογικού άνθρωπου σ' ενα ενιαίο σύνολο.

Ή επιλεκτική διαδικασία, πού προσδιορίζει τήν φύση τής γρα­φειοκρατίας, ταυτίζεται μ' εκείνη, πού προσδιορίζει τήν φύση τής ομάδος πού ηγείται πολιτικά τού κράτους, πού εΐναι και τό ανώτατο κέντρο λήψεως αποφάσεων και ονομάζεται ηγουμένη μειοψηφία.

Σέ κάθε κράτος, σέ κάθε εποχή υπάρχει πάντοτε μία μειονότητα, πού ή πρωτοβουλία της εΐναι αποφασιστική και καθοριστική τής μορφής τού κοινωνικού συνόλου. Ό κύκλος υπάρξεως αυτής τής ηγουμένης

μειοψηφίας κλείνει οταν άποπροσαρμόζεται απο τις δε­δομένες ιστορικές συνθήκες. Στή περίοδο αυτή μέσα τό κοινωνικό σώμα, συστηματοποιούνται τότε καινούργιες ομάδες, καινούργιες ηγουμένες μειοψηφίες, που αρχίζουν εναν αγώνα ανόδου εναντίον της παλαιάς ηγουμένης μειοψηφίας. Τελικά επιλέγεται μία άπό αυ­τές, εκείνη, πού ώς καλλίτερα οργανωμένη και αποφασισμένη προσ­αρμόζεται στις δεδομένες ιστορικές συνθήκες και ή όποια υποκαθι­στά τήν καταρρέουσα ηγουμένη μειοψηφία γιά νά ακολουθήσει και αυτή τήν ΐδια πορεία εως ότου κλείσει ό κύκλος. Τό φαινόμενο αυτό ονομάζεται πάλη τών ηγουμένων μειοψηφιών.

"Η ηγουμένη μειοψηφία αποτελεί τήν μορφή τού γραφειοκρατικού συστήματος, τό βασικό κέντρο λήψεως τών αποφάσεων. Ό τρόπος παραμονής και διακινήσεως της στην εξουσία καθορίζεται άπό τό πολίτευμα. Ή φύση της καθορίζεται άπό τό στάδιο τού κύκλου τής υπάρξεως της. Σέ περιόδους ανόδου ή γραφειοκρατία εΐναι συνέχεια λειτουργική τής ηγουμένης μειοψηφίας. Κατ' αυτόν τόν τρόπο ή ηγουμένη μειοψηφία κρατεί τόν σφυγμό τού συλλογικού άνθρωπου, επικοινωνεί άμεσα μέ τό μαζικό της υπόβαθρο.

Τό συνολοκρατικό πνεύμα, πού επικρατεί σέ μία τέτοια πολιτεία πρακτικά δέν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι όλες oi πλευρές τής κοινωνικής ζωής εΐναι στενά συνδεδεμένες μέ τό πολιτικό μέσον. Σέ τέτοιες περιόδους παρατηρείται μία ταύτησι τών πολιτικών μέ τις κοινωνικές και τις οικονομικές λειτουργίες. Ή πολιτική σκοπιμότης καθορίζει τά οικονομικά συμφέροντα και αποφασιστικό ρόλο στό κοινωνικό σώμα παίζει ή κάθετη διάταξη και όχι ή οριζόντια.

Αντιθέτως, σέ περιόδους καταρρεύσεως ή γραφειοκρατία αποκό­πτεται άπό τήν ηγουμένη μειοψηφία, και ή κάθε μία αποτελεί μία ξεχωριστή πλέον λειτουργική δομή και πολλές φορές έρχονται σέ σύγκρουση. Ή ηγουμένη μειοψηφία χάνει τήν επαφή της μέ τό μαζι­κό της υπόβαθρο. ΙΙαύει νά επικοινωνεί μέ τήν μάζα και άποπροσαρμόζεται άπό τις δεδομένες ιστορικές συνθήκες. Ή γραφειοκρατία άπό τό άλλο μέρος, άπό τόν ίδιο τόν ρόλο της δέν μπορεί ποτέ νά υποκαταστήσει τήν ηγουμένη μειοψηφία στον δικό της ρόλο. Γίνε­ται όργανο, αυθαίρετα ξεκομμένο άπό τό κοινωνικό σώμα.

Τό ατομιστικό πνεύμα, πού επικρατεί σέ τέτοιες περιόδους πρα­κτικά δέν σημείνει τίποτε άλλο παρά ότι οί διάφορες πλευρές τής κοινωνικής ζωής αποσπώνται και ξεκόβουν άπό τό πολιτικό μέσον.

Σέ τέτοιες περιόδους  παρατηρείται μια διάσταση ανάμεσα στις πολιτικές και τις κοινωνικές λειτουργίες. Τά οικονομικά συμφέροντα τώρα καθορίζουν τις πολιτικές σκοπιμότητες και αποφασιστικό ρόλο στό κοινωνικό σώμα παίζει ή οριζόντια διάταξη και όχι ή κάθετη. Άρα εΐναι τά καλούμενα σχίσματα τής Φιλοσοφίας τού Πολιτισμού.

Η καινούργια ηγουμένη μειοψηφία, πού θά υποκαταστήσει τήν παλαιά εΐναι υποχρεωμένη ν' ανατρέψει πλέο δλο τό παλαιό γραφειο­κρατικό σχήμα και νά τό αντικαταστήσει μ' ενα καινούργιο.

Αυτό είναι τό περιεχόμενο, ή πραγματική ουσία τού όρου Επανά­σταση. "Ετσι εξελίσσεται στό σύνολο της ή επιλεκτική διαδικασία μέ­σα στόν κρατικό οργανισμό, στό πολιτικό επίπεδο.Μ' αυτό τόν τρόπο ή Επιλεκτική μέθοδος γίνεται τό μεθοδηγητικό νήμα τής δυναμικής μεταβολής τών πολιτικών σχέσεων, όπλο στα χέρια τών καινούργιων ίστορικοφυλετικών δυνάμεων εναντίον τών παλαιών, οδηγώντας τες στή σωστή κατανόηση τών ιστορικών διαδικασιών, στή σωστή αντιμετώπιση τών περιστάσεων.