Ξεκινάμε ΔΙΑΛΟΓΟ με τους ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

Αναδημοσιεύουμε σήμερα κείμενο του συν. Πολύδωρου Δάκογλου που αναρτήθηκε στον Κοινό Παρονομαστή μια εβδομάδα πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου στο οποίο έθεσε πέντε (5) αρχικά ερωτήματα σχετικά με τον εθνικιστικό χώρο, με σκοπό να ανοίξει μετ’ εκλογικά (για ευνόητους λόγους και πολύ σωστά) ένας διάλογος σε καίρια ζητήματα που αφορούν το εθνικιστικό κίνημα και όσους δηλώνουν εθνικιστές.

Ακολουθεί το κείμενο του συναγωνιστή Δάκογλου

Υπάρχει μια σειρά από θέματα που αξίζει να ανοίξουν προς συζήτηση, μεταξύ των ανθρώπων του Εθνικιστικού χώρου, μετά τις εκλογές.
Σαν παράδειγμα αναφέρω 5 από τα 500 που θα πρέπει να απαντηθούν:

1.Έχει ελπίδες, σήμερα, ένα κόμμα που δηλώνει Εθνικιστικό, να κερδίσει την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, μόνο και μόνο γιατί δηλώνει Εθνικιστικό;

2.Δικαιούται ένα κόμμα να δηλώνει ότι μονοπωλεί τον Εθνικισμό;

3.Μπορεί ένας Εθνικιστής να πολιτεύεται μέσα από τις τάξεις ενός κόμματος που δεν δηλώνει εθνικιστικό;

4.Είναι ηθικά δέσμιοι οι Εθνικιστές να ψηφίζουν ή να στηρίζουν ένα κόμμα επειδή αυτοχαρακτηρίζεται ως Εθνικιστικό;

5.Το να δηλώνει Εθνικιστής κάποιος άνθρωπος ή Εθνικιστικό κάποιο κόμμα είναι αρκετό για να απολαμβάνουν κριτικής ασυλίας; 

Λείπουν άλλα 495 που καλούμεθα να θέσουμε όλοι μαζί σαν συμβολή στο αύριο των ιδεών μας.

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

    1 . Μόνο και μόνο επειδή δηλώνει εθνικιστικό ένα κόμμα προφανώς και δεν αρκεί να κερδίσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χρειάζεται στρατηγική, πολιτική επιμόρφωση στελεχών με σκοπό αφ’ ενός να «αποθεραπευθούν» από όλες εκείνες τις παιδικές ασθένειες του εθνικισμού που στρεβλώνουν την ιδεολογία του και αφ εταίρου να μπορούν τις ιδέες του εθνικισμού να τις διαδίδουν και να τις μεταλαμπαδεύουν στον ελληνικό λαό με όλες τις κλασσικές αλλά και σύγχρονες τακτικές της επικοινωνίας προβάλλοντας ένα νέο εθνικό, κοινωνικό και κοσμοθεωρητικό όραμα.

Για να γίνουν όμως αυτά απαιτούνται συλλογικά όργανα, διαδικασίες βάσεως τέτοιες που να εγγυώνται την αξιοκρατία μέσα στο κόμμα και την απαλλαγή του από την οικογενειοκρατία, την προσωπολατρία και τον αρχηγισμό ώστε να αποκτήσει ρίζες μέσα στον λαό και την κοινωνία και να λειτουργεί πάνω στις αρχές της οργανικής κοινωνίας αντλώντας δύναμη και ανανέωση από το σύνολο των πνευματικών και παραγωγικών δυνάμεων του λαού μας και του ελληνισμού γενικότερα.

2. Αλίμονο !! Αν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι οι εθνικιστές στην Ελλάδα είναι 4,5,6 ή 10%, σαν πρώτη απάντηση. Οι Έλληνες είναι εθνικιστές «εν υπνώσει» όμως στην πλειοψηφία τους , θύματα της πολιτικής νάρκωσης που τους ποτίζει το πολιτικό κατεστημένο, αυτή είναι και η δύσκολη αποστολή εκείνων που … «ξέφυγαν» από την εξάρτηση του συστήματος και αποτελούν μαχητικές πρωτοπορίες, να βρίσκουν μεθόδους να ξυπνούν τους εθισμένους, να δημιουργούν εστίες και περιβάλλον εθνικιστικό ώστε να κερδίσουν τις νεανικές ηλικίες φτιάχνοντας τον δικό μας κόσμο μέσα στον κόσμο της παρακμής τους…

Ένα κόμμα που δηλώνει εθνικιστικό, πρέπει να επιδιώκει προσεγγίσεις, συνεργασίες, και πολιτικές συμμαχίες με άλλους εθνικιστικούς ή πατριωτικούς φορείς συλλόγους, ομάδες, κλπ έχοντας πάντα σαν στόχο την γενικότερη ενδυνάμωση του εθνικιστικού κινήματος, διότι πολιτικός αγώνας σημαίνει διάλογο, συμμετοχή, συνεργασία σε ένα ελάχιστο πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων μέσα από τα οποία θα προωθούνται οι εθνικιστικές θέσεις και ιδέες….

Όποιοι θεωρούν εαυτούς ότι κατέχουν το ..μονοπώλιο του Εθνικισμού πάσχουν από την «παιδική ασθένεια» του απομονωτισμού και δεν έχουν πιθανότητα να κερδίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού έστω και αν η ..τύχη πρόσκαιρα τους ευνοεί, ή αν θεωρούν εγωιστικά και δια της αρνήσεως ότι θα δικαιωθούν στο βάθος του χρόνου  ως οι μόνοι.. σωστοί!

    3. Τα συστημικά κόμματα είναι «χωνευτήρια» ακόμη και ισχυρών προσωπικοτήτων, αγωνιστών κλπ. Συνεπώς εάν το σκεπτικό ενός εθνικιστή που πολιτεύεται με ένα συστημικό  κόμμα είναι να το…. αλλοτριώσει από μέσα η προσπάθεια είναι μάταια και το πιο πιθανό είναι να αλλοτριωθεί ο ίδιος, και έχουμε θλιβερά παραδείγματα. Βέβαια στις περιπτώσεις αυτές τα πρόσωπα αυτά απλά απέδειξαν ότι μόνο εθνικιστές δεν ήταν και λειτούργησαν με ιδιοτελείς προθέσεις και σκοπούς.

Από την άλλη πλευρά ενίοτε διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν μέσα στα συστημικά κόμματα φωνές που εκπέμπουν έναν πατριωτικό λόγο, ίσως και εθνικιστικό, και θα ήταν σωστό τέτοια άτομα να προσεγγίζονται φιλικά και πολιτικά από εθνικιστικούς φορείς και όχι να «καίγονται» στην πρώτη ευκαιρία έτσι για ένα καπρίτσιο ή για να αποδείξει κάποιος ανεγκέφαλος το «δίκιο» του.

Αυτό που έχει σημασία είναι, ένας πραγματικός ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ απ’ όπου και να αγωνίζεται να μην κουβαλάει νερό στον μύλο του συστήματος, οι πράξεις του να είναι επωφελείς για τον ελληνισμό και το έθνος, να φτιάχνει γύρω του κι άλλους εθνικιστές και να προωθεί τις ιδέες του. Άλλωστε καθένας μπορεί να διαθέσει τον εαυτό του όπως αυτός νομίζει ειδικά όταν στον ιδεολογικό του χώρο δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για σοβαρό αγώνα και πολιτικό αποτέλεσμα και θα κριθεί από την ζωή και τους γύρω του.

4.Εθνικιστικό κόμμα δεν είναι η αρχή του ενός και αδιαμφισβητήτου αρχηγού, ούτε μια γκρούπα διορισμένων στελεχών από τον «einen fuhrer» που αυτοπροσδιορίζεται και αυτοχρίζεται ιδεολογικά ανάλογα με την ηλικία τους…

Ένα εθνικιστικό κόμμα χρίζεται ως τέτοιο από την καθαρότητα των ιδεών του και την διαχρονική τους συνέπεια, και αυτά προκύπτουν μέσα από τις διαδικασίες βάσεως, των συλλογικών του οργάνων, των συνδιασκέψεων του και των συνεδρίων του, στα οποία συμμετέχουν ενεργά το σύνολο της οργανωμένης δομικής πυραμίδας των καταξιωμένων στελεχών και μελών του, μέσα από τα οποία εκλέγονται και αναδεικνύονται τα ηγετικά του στελέχη και διαμορφώνονται οι ιδεολογικές και πολιτικές του αρχές και θέσεις, οι οργανωτικές του δομές και οι εκπαιδευτικές του διαδικασίες, ένα κόμμα δηλαδή, ένα ΚΙΝΗΜΑ που είναι συλλογικά και αξιοκρατικά δομημένο αλλά και ανοιχτό στον λαό και την κοινωνία.

Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν κανένας εθνικιστής δεν είναι ηθικά δέσμιος να στηρίζει ένα κόμμα επειδή αυτοχρίζεται ως εθνικιστικό.

     

      5. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απολαμβάνει κριτικής ασυλίας ούτε όποιος δηλώνει εθνικιστής ούτε ένα κόμμα που δηλώνει εθνικιστικό.

Ένα εθνικιστικό κόμμα αρχών σε όλο του το εύρος της οργανωτικής του δομής έχει σαν κυρίαρχη λειτουργία της πολιτικής του πορείας την ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ μέσα από τον εξαντλητικό διάλογο και δέχεται με ανοιχτό μυαλό την κάθε καλόπιστη ή κακόπιστη κριτική απ’ όπου και αν προέρχεται εφ’ όσον η διαφάνεια των απόψεών του και της πολιτικής διαδρομής, του επιτρέπουν μέσα από την αυτοκριτική  και την κριτική να διορθώνεται και να προχωράει αναπτυσσόμενο πολιτικά.

Το ίδιο ισχύει και για όποιον δηλώνει εθνικιστής, πρέπει να δέχεται την κριτική και μέσα από τον πολιτισμένο διάλογο να θέτει τα δικά του επιχειρήματα έτοιμος να αντικρούσει το λάθος αλλά και να δεχθεί το δικό του για να γίνεται καλύτερος και πιο χρήσιμος.

Σπύρος Παπαδόπουλος