Ψηφίδες από την Ιστορία του Κινήματος: Έκρηξη βόμβας έξω από τα γραφεία της οδού Λομβάρδου

Ο συν. και Αρχηγός του ΕΝΕΚ κατά την διάρκεια ομιλίας
του σε ανοιχτή ομιλία του Κινήματος

γράφει ο ιστορικός Αρχηγός του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος - ΕΝ.Ε.Κ. συν. Πολύδωρος Δάκογλου

Όποιος έχει διαβάσει τις προηγούμενες ψηφίδες θα θυμάται ότι τα γραφεία του Κινήματος ήταν ένα γωνιακό διώροφο κτήριο με είσοδο από την οδό Λομβάρδου για το ισόγειο, που την χρησιμοποιούσαμε όλοι. Και μια άλλη είσοδο από την οδό Βραΐλα, που την είχαμε μονίμως κλειστή για να μην καταλαβαίνει κανείς ότι λειτουργούσαμε και τον δεύτερο όροφο, στον οποίο ανεβαίναμε μέσω του φωταγωγού. Θα έχετε διαβάσει ακόμη ότι πηγαίναμε συχνά εκδρομές για σύσφιξη δεσμών και γνωριμία με ιστορικούς τόπους.

Την Καθαρή Δευτέρα του 1976, τα μέλη του Κινήματος είχαν πάει εκδρομή, στην οποία εγώ δεν πήγα για οικογενειακούς λόγους. Μία ώρα πριν από την προβλεπόμενη επιστροφή των εκδρομέων, ξεκίνησα να πάω στο γραφείο για να το ανοίξω και να τους υποδεχτώ. Ήταν περίπου 5 το απόγευμα όταν έφτασα. Μπήκα από την είσοδο της οδού Λομβάρδου, πήγα στην κουζίνα, κατέβηκα στην αυλίτσα, άνοιξα την πόρτα που οδηγούσε στο διάδρομο εισόδου για τον δεύτερο όροφο και… βλέπω στο βάθος την πλάτη ενός αστυφύλακα που κοίταζε προς τα έξω, με την πόρτα της οδού Βραΐλα ορθάνοιχτη. Περιττό να σας πω ότι με έκοψε κρύος ιδρώτας. Έκανα ένα βήμα πίσω, κλείδωσα αθόρυβα την πόρτα της αυλής, ξαναγύρισα στο ισόγειο του κτηρίου και στάθηκα λίγα λεπτά προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη και τι πρέπει να κάνω.

Μετά από ψύχραιμη σκέψη και αφού στάθμισα τα γεγονότα που γνώριζα, βγήκα από την πόρτα της οδού Λομβάρδου με προσοχή να μη με δουν και να μη με ακούσουν. Έκανα τον γύρο του τετραγώνου και πλησίασα το κτήριο από την οδό Βραΐλα, από την πλευρά της Λ. Αλεξάνδρας. Είδα τρεις αστυφύλακες στην πόρτα και την πόρτα ανοιχτή. Ρώτησα τι συμβαίνει και μου αντιγύρισαν την ερώτηση «ποιος είμαι και τι θέλω». Τους είπα ότι είμαι ο νέος ενοικιαστής του δευτέρου ορόφου και με άφησαν να περάσω. Φτάνοντας στην είσοδο του δευτέρου ορόφου, βρήκα απ’ έξω ένα αξιωματικό της αστυνομίας να ελέγχει την πόρτα που ήταν κλειστή. Τον ρώτησα τι συμβαίνει, με ρώτησε και αυτός ποιός είμαι, του είπα τα ίδια και μου απάντησε ευγενικά ότι είχε ανέβει επάνω να δει αν είχε γίνει καμιά ζημιά από τη βόμβα. Τον ρώτησα ποια βόμβα και μου εξήγησε ότι είχαν βάλει βόμβα σε ένα αυτοκίνητο απέναντι από την είσοδο της οδού Βραΐλα. Λόγω του ωστικού κύματος είχαν σπάσει κάποια τζάμια στην απέναντι 

πολυκατοικία και είχε ανοίξει η δίφυλλη εξώπορτα η δική μας. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν είχα πάθει καμία ζημιά, με πίστεψε αφού ο διάδρομος ήταν άδειος και η επάνω πόρτα κλειδωμένη, κατεβήκαμε μαζί, κλείδωσα την εξώπορτα και έφυγα με την καρδιά μου να κτυπά σαν ταμπούρλο.

Έκανα τον γύρο, πήγα μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στο άκρο της οδού Βραΐλα προς την πλευρά του Πάρκου και «κρύφτηκα» σε μια γωνιά περιμένοντας να φανεί το πούλμαν για να το σταματήσω.
Μετά από μισή ώρα, ήρθε το πούλμαν, το οδήγησα μακριά από το γραφείο και …η περιπέτεια τελείωσε.
Την επόμενη ημέρα, μάθαμε από τις εφημερίδες λεπτομέρειες για την βόμβα που δεν είχε σαν στόχο εμάς.
Για την ιστορία σας λέω ότι αν ο αξιωματικός είχε ανοίξει την πόρτα προς την αυλή ή αν εύρισκε ανοιχτή την είσοδο του δευτέρου ορόφου, «την είχαμε βαμμένη, επικοινωνιακά».

Σημαίες, Λάβαρα, Πανώ με συνθήματα, Λάφυρα από καταδρομές, επιτελικά σχέδια για την ανάπτυξη του σχεδιασμού των Πατριωτικών Συνδέσμων, Μητρώα Μελών και Φίλων, ταινίες 8mm από τις ορκωμοσίες Σχολών Στελεχών, Φωτογραφικά αρχεία και πολλά άλλα θα ήταν στα χέρια των αρχών. Αντικειμενικά ήταν πράγματα νόμιμα και αθώα. Αλλά, ήταν εποχή κυβερνητικής τρομοκρατίας. Με Καραμανλή Πρωθυπουργό και Σταμάτη Υπουργό Δημόσιας Τάξεως, άντε να καθάριζες. Εδώ, τον Λογγίνο Παξινόπουλο, ένα γνωστό και καλόψυχο νέο, μη μέλος του Κινήματος, τον προφυλάκισαν επί μήνες γιατί του βρήκαν ένα κάλυκα πυροβόλου που τον χρησιμοποιούσε ως ανθοδοχείο. 
Για μια ακόμη φορά, το Κίνημα είχε σταθεί τυχερό καθώς, τα μέτρα ασφαλείας που ελάμβανε ήταν, για την εποχή εκείνη, ικανά να το προφυλάξουν από την αυθαιρεσία των οργάνων του αδυσώπητου Καραμανλικού κράτους που εν τω μεταξύ είχε χτισθεί.

Την Δευτέρα: ΨΗΦΙΔΑ 11 (Η πρώτη εμφάνιση στον εορτασμό της μάχης του Συντάγματος Μακρυγιάννη. Πως βγήκε το σύνθημα ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1944: «Θυμάσαι ή Κοιμάσαι»).