Ένα μέλλον δίχως αύριο…Κέντρο Ιστορικής Ενημέρωσης Θερμοπυλών (Κ.Ι.Ε.Θ.)

Κυριακή πρωί και ξεκίνησα προς το 

Κέντρο Ιστορικής Ενημέρωσης Θερμοπυλών (Κ.Ι.Ε.Θ.) για να συναντήσω φίλους από έναν πολιτιστικό σύλλογο των Αθηνών και να συν-ξεναγηθούμε σε αυτόν τον υπέροχο και καινοτομικό χώρο του ΚΙΕΘ, ο οποίος κοσμεί αληθινά την ευρύτερη περιοχή, αλλά και τιμά την ιστορική αλήθεια και ιστορική συνέχεια.

Περνώντας το μνημείο του Λεωνίδα και φτάνοντας στην είσοδο του ΚΙΕΘ, πραγματικά νιώθεις όμορφα αντικρίζοντας το κτήριο του ιδιαίτερου αυτού χώρου, ακόμη κι αν τον επισκέπτεσαι για πολλοστή φορά όπως εγώ. Μπαίνοντας, ως επισκέπτης, σε συνεπαίρνουν αμέσως οι μεγάλες εικαστικές δημιουργίες στα δεξιά με την επιβλητική μορφή του Λεωνίδα. Η πολύ ευχάριστη υποδοχή με ευγενικά και ειλικρινή χαμόγελα, τόσο της υπεύθυνης υποδοχής των επισκεπτών, όσο και της κοπέλας στο κυλικείο, με έκαναν να νιώσω ιδιαίτερα οικεία και φιλικά.

Κοιτάζοντας το ρολόι κι αφού είχα φτάσει πολύ νωρίτερα από τους επισκέπτες που ανέμενα, κάθισα στον περιποιημένο χώρο του κυλικείου για να απολαύσω

έναν καφέ ατενίζοντας απέναντι τον ιστορικό λόφο του Κολωνού. Μυριάδες σκέψεις με κατέκλυσαν, καθώς με περισσή ηχητική και οπτική λεπτομέρεια προσπαθούσα να αναπαραστήσω τη δύναμη, των ηρωισμό και το σθένος των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά και τις ιαχές πολέμου, κατά τη διάρκεια των μαχών με τους Πέρσες..! Μια φευγαλέα ματιά δυτικότερα, στους πρόποδες του Καλλίδρομου, με έκανε να αντικρίσω από μακριά τον άγνωστο σε πολλούς και πολιτισμικά ανεκμετάλλευτο χώρο, όπου βρίσκεται το αρχαίο Ιερό της Πυλαίας Δήμητρας. Ένα ιερό που έχει ταυτιστεί με την πρώτη παγκοσμίως καταγεγραμμένη και σημαντικότερη ιστορικά συνεργασία-ομοσπονδία διαφορετικών φύλων των πόλεων-κρατών του ελλαδικού χώρου, αυτή της Πυλαίας Αμφικτυονίας της αρχαίας Ανθήλης, όπου η πρώτη ιστορική της καταγραφή γίνεται το 1522π.Χ. Ό,τι απέμεινε από τη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη αποτελεί σήμερα ιστορική παρακαταθήκη μας και μαρτυρία της απαρχής του πολιτικού βίου των αρχαίων προγόνων μας.

Διέκοψα αυτές τις φορτισμένες από συναισθήματα και εικόνες σκέψεις για να περιηγηθώ ξανά στους όμορφους χώρους του ΚΙΕΘ πριν φτάσουν οι φίλοι από Αθήνα, όταν ξαφνικά έπεσε στην αντίληψή μου ότι ένα μεγάλο κομμάτι της οροφής απουσιάζει ατάκτως και βιαίως, καθότι (όπως με ενημέρωσαν σε συζήτηση αργότερα) αποκολλήθηκε, επειδή εδώ και χρόνια αυτό το πανέμορφο κτήριο «υποφέρει» πραγματικά από την κακοδαιμονία των νέο-Ελλήνων εργολάβων κι όχι μόνο!! Εγκαινιάστηκε το 2010 και μετά από έναν περίπου χρόνο λειτουργίας άρχισαν τα προβλήματα δίχως τελειωμό, με νερά που μπαίνουν από την οροφή… Το σπογγώδες υλικό της ψευδοροφής έχει υποστεί μεγάλες φθορές από την υγρασία και η γυψοσανίδα σε κάποια σημεία έχει σκεβρώσει… Σε κάποιες άλλες περιοχές της οροφής, η γυψοσανίδα έχει αποκολληθεί δημιουργώντας μεγάλα ή μικρά κενά με εμφανή τα καλώδια και τους σωλήνες εξαερισμού. Το χειρότερο σενάριο δε, θα ήταν να έχει κάποιος τραυματιστεί…

Σκέψεις αποκαρδιωτικές, τόσο όσο και οι εικόνες που εισέπραττα… Το παράπονο τεράστιο και έκδηλο μέσα μου… Γιατί; Γιατί τόση κακοτεχνία! Γιατί τόση ατιμωρησία του υπεύθυνου της κακοτεχνίας! Γιατί τόση αδιαφορία για την εικόνα που δίνουμε σε επισκέπτες από όλο τον κόσμο! Κι αν αδιαφορούμε για τον σπουδαιότερο ιστορικά χώρο της περιοχής μας, τι να συμβαίνει άραγε με άλλους χώρους ελάσσονος σημασίας! Γιατί να καταστρατηγείται και να καταστρέφεται η όμορφη εικόνα που εισπράττει ένας επισκέπτης φτάνοντας στο ΚΙΕΘ, από εκείνη που θα εισπράξει μπαίνοντας στο ΚΙΕΘ, λόγω της αναλγησίας και κακογουστιάς των αρμόδιων φορέων; Κι αν κάτι τόσο εμφανές και ίσως εύκολο να διορθωθεί δεν διορθώνεται, αποτελεί αμέλεια ή έλλειψη ανεπτυγμένου αισθητικού κριτηρίου κάποιων, οι οποίοι δεν ενοχλούνται από την ασχήμια της τρύπιας οροφής ενός νεόδμητου κτηρίου, που οφείλει επιτακτικά να κοσμεί την περιοχή;

Βέβαια, δεν αναφέρομαι μονάχα στη νυν δημοτική αρχή, αλλά και στην προηγούμενη, καθώς το πρόβλημα αυτό «αποσοβείται», εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, με πρόχειρες, πολυμήχανες και ευφάνταστες προσθήκες νάιλον σε σημεία ενώσεων της οροφής..! Νάιλον και αναποτελεσματικά μπαλώματα στην οροφή ενός τόσο όμορφου κτηρίου, όταν σε άλλους μικροσκοπούς δαπανώνται τεράστια ποσά! Τρύπες στην οροφή χωρίς καμιά αντίδραση και διαμαρτυρία μεγάλου μέρους των συμπολιτών μας, όταν πολλοί από αυτούς θα λοιδορούσαν διαρκώς μια διοίκηση επειδή δεν εξυπηρετήθηκαν στο ρουσφετάκι τους με λίγο τσιμέντο στην αυλή τους.

Τελικά, ποιοι είμαστε πραγματικά οι νέο-Έλληνες και ποια η αληθινή στόχευση για το μέλλον μας (αν υπάρχει στόχευση!); Τι μας κρατάει δέσμιους στην κακεντρέχεια και αναποτελεσματικότητα του παρελθόντος; Κι αν οι προγονικές μας Αξίες και τα Υψηλά Ιδανικά που γονιδιακά φέρουμε επιτάσσουν άλλα, γιατί εμείς παραμένουμε πιστοί στην αβάσταχτη ελαφρότητα του νέο-ελληνικού «Είναι» μας;

Ποιο μέλλον μεταλαμπαδεύουμε στις υπέροχες γενιές που προσδοκάμε να ‘ρθουν; Αυτό της ασχήμιας, της αδιαφορίας και της προχειρότητας και αρπαχτής; Ένα το συμπέρασμα και μοναδικό… Η αλλαγή παιδείας και η καλλιέργειά μας ως λαός θα φέρει την αλλαγή που διακαώς προσδοκάμε και καμιά πολιτική.

Φρούδες ελπίδες, λοιπόν, και «τρύπια» μάλλον όνειρα, σαν τις άκομψες κι άχαρες τρύπες της «πληγωμένης» οροφής, από τη διοικητική κι όχι μόνο αναλγησία, του πανέμορφου ΚΙΕΘ...!

Χρονογράφημα ενός ρομαντικού επισκέπτη του ΚΙΕΘ