Επαινώ και αναρωτιέμαι

Γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Έχω γράψει εγκώμια, πολλές φορές για την Ειρήνη Δημοπούλου – Παππά. Κάθε φορά, ως αφορμή έχω τα γραφόμενά της. Έτσι και τώρα, το άρθρο της με τίτλο «Καλοκαίρι στην Αμμόχωστο» (εμπνευσμένο από την πράξη του Σολωμού Σολωμού), οδήγησε τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο.

Τρεις φράσεις της απομονώνω, με την ελπίδα πως δεν προσβάλω το κείμενό της, με τους αντίστοιχους «υπότιτλους».

Το κοινωνικό φαινόμενο και το σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας

«…Σαν γάγγραινα εξαπλώνεται το ψέμμα. Λιγότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά, καθόλου ιδρώτας, περισσότερη κατανάλωση. Τίποτε δεν διορθώνεται, όλα πετιούνται, όλα αγοράζονται μέχρις κορεσμού, μέχρι που να μην χωρούν άλλο οι ντουλάπες και να μην μπορούν να καταπιούν άλλο οι χωματερές. Γιατί έτσι είναι σχεδιασμένη αυτή η παραίσθηση ζωής,σχεδιασμένη να αποτύχει για όλους, γιατί όλοι αφιονίζονται να αγοράσουν τα ίδια αντικείμενα, να ενθουσιάζονται με τα τάδε χόμπι, να καταναλώνουν όπως οι άλλοι…».

Η στάση των πολλών… του πλήθους.

«…Λεφούσια εισβολέων μπαίνουν στην χώρα, δίπλα βάζουν βόμβες, κόβουν κεφάλια, άνθρωποι κατακρεουργημένοι, σε γήπεδα, συναυλίες, σχολεία, και… Οι θεατές πατούν το κουμπί της τιβί και κοιτούν την δουλειά τους, χαζεύουν με εικόνες, άυλες, ψηφιακές, αναμνήσεις μιας ζωής που δεν έζησαν γιατί δεν έχουν τα κότσια να διεκδικήσουν το μερίδιό τους στο Τώρα…»

Η ύπαρξη των διαφορετικών ανθρώπων.

«…να σκαρφαλώσει στον ιστό με την σημαία του εισβολέα για να την κατεβάσει, με επίγνωση και συνάμα περιφρόνηση του Μετά. Με το τσιγάρο στο στόμα, να ευτελίζει το πολιτικώς ορθόν, να χαράζει το ανεξίτηλο της ζωής που σχίζει τα σάβανα της βουλιμικής ευζωίας, να κάνει πέρα την φοβισμένη «κοινή» γνώμη, να σκαρφαλώνει προς τον θάνατο με την γεύση της ζωής στο στόμα. Να κερδίζει την ζωή με την πικρή γεύση του θανάτου στο στόμα…»

Σε ένα κείμενο σαν και αυτό, όπου μέσα από την απουσία τους αναδεικνύονται οι λίγοι, οι ξεχωριστοί, που έχοντας τις εντολές της ράτσας μεσ’ το αίμα τους, ΠΡΑΤΤΟΥΝ χαράζοντας το συλλογικό υποσυνείδητο των Εθνικιστών, την ίδια ώρα που οι πολλοί αυτοϊκανοποιούνται επικροτώντας ή επικρίνοντας καρφωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, δεν θα μπορούσε να λείπει  η Ελπίδα… η Ευχή… και η απόδοση Τιμής.

«…μπορεί να είναι μοναχικός, αλλά δεν είναι μόνος. Μακάριοι οι ταραχοποιοί που μαλώνουν με τον ουρανό και παλεύουν με την μοίρα, που καίνε σαν την φωτιά και ορμούν στην θάλασσα. Μακάριοι αυτοί που δεν πιστεύουν σε σωτήρες, στην ησυχία και την ασφάλεια. Μακάριοι όσοι έχουν ρίζες για να ξέρουν ποιοι είναι...»

Υ.Γ. 

Είναι πολλοί αυτοί που μου έχουν πει «γιατί επαινείς τόσο πολύ την Ειρήνη Δημοπούλου Παππά. Είναι Χρυσαυγήτισσα και σύζυγος του Χρήστου Παππά».

Απαντώ: Επαινώ αυτά που γράφει και που φαίνεται να τα πιστεύει. Επαινώ και αναρωτιέμαι: Πως είναι δυνατόν η Ηγεσία της Χρυσής Αυγής να έχει στις τάξεις της τέτοιας ποιότητας στελέχη, και μάλιστα σε μεγάλο αριθμό, και να βγάζει προς έξω την εικόνα των «ακατέργαστων ούγκα».