Είμαι το Έθνος μου και είμαι των Ελλήνων

Είμαι το Έθνος μου και είμαι των Ελλήνων

Σπαθί μου που κόβω τις σκοτεινιές
είναι το φως
Δεν έχω μάχαιρα
αλλά καρδιά σε πνεύμα
Δεν έχω σκέψη, νου
που τρέχει ακατάστατα στο άσκοπο
Kατάγομαι από την Αρχή όπου γεννοβολάει Αυγές

Εμένα ο νους μου είναι λυσίκομη αύρα
Και σαν αύρα θωπεύει
Κι ανασταίνονται όλα τριγύρω
Και σαν πουλί υμνεί την επωδό
Παντός πράγματος και κάθε λέξης

Ακούσατε εσείς στις θελκτικές πρωίες
Των νέων βημάτων
Τα εύηχα, τα Θεοβάδιστα Ελληνικά
Στα ουράνια τα μητρικά τα χάδια ζυμωμένα 

Είμαι το Έθνος μου και είμαι των Ελλήνων
Αυγή μου είναι η κάθε λάμψη
Σε σταλαγμούς χρυσού
Είναι χυμένες οι λέξεις μου, οι Ελληνίδες

Αυτά τα ουράνια έθνη των θριάμβων
Σε ύψιστες ανατολές προβαίνουν οι Νήσοι μου
Σώματα της αρμονίας του Οίκου μου
Είμαι το Έθνος μου και πέμπομαι από πολύ βαθειά
Από τα βασίλεια των Θεών
Στα σημεία της θύελλας εκείνα που ευωδιάζουν
Εκεί μου δίδαξαν στην πρέπουσαν αυγή, τα ηλιόβλητα ζώπυρα
Όλοι ν’ αντλίζουμε χρυσό αενάως

Μ’ αυτά γαλούχησα τα τέκνα μου
Ν’ αστράψουν
Κι εκείνα εσκορπίστηκαν στην εξερήμωση της γης
Και σπείρανε τα θεία βλαστήματα
Τις σκουριές και τα ζόφη ετίναξαν πίσω τους
Κι άφησαν κήπους ολάνθιστους και πήγαν
Τις Ελληνίδες λέξεις μέσα στου μέλλοντος τα σύμπαντα
Και πολλά από εκείνα τα ναυαγισμένα πανάκριβα δάκρυα
Διέσωσαν
Κι εδίδαξαν με την ασίγαστη μέσα τους φωτιά
Την Ζωή την προστάζουσα.

Κι έσταξαν τα θεία μελίσματα στην φωνή των ανθρώπων
Λαχταρώντας κι ελπίζοντας
Πως κάποτε κι αυτοί θα μιλήσουν

Από την ποιητική συνθεση ''ΙΩΝΙΑ'' του ΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗ ΚΑΖΟΥ