Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος: Ο Μεταξάς, το ΟΧΙ, ο Πλαστήρας, ο ΔΣΕ και το ΚΚΕ, οι δηλώσεις μετανοίας και η δικτατορία των Συνταγματαρχών

Ο Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος, ως σύμβουλος του 

στρατηγού Σαράφη, με τον Γιαννη Ζέβγο τον Θ. Τσάτσο

 και τον Π. Ρούσσο.

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος υπήρξε διακεκριμένος ακαδημαϊκός και φιλόσοφος. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1913, δίδαξε Φιλοσοφία του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Nancy της Γαλλίας και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέγραψε 32 βιβλία φιλοσοφίας,ιστορίας και πολιτικής. Το 1945 ανέλαβε την Προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Νέων και το 1947 επί Υπουργίας Δημοσίας Τάξεως  του Ναπολέοντα Ζέρβα μεταφέρθηκε στην Ψυττάλεια και εκτοπίστηκε στην Ικαρία. Το 1989 ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Παιδείας στην κυβέρνηση Γρίβα καθώς και στην κυβέρνηση Ζολώτα το 1990. Πέθανε σε ηλικία 103 ετών στις 7 Φεβρουαρίου 2016.

Παρατίθεται μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στον δημοσιογράφο Νίκο Θεοδώρου, αναφερόμενος στον Μεταξά, στον Πλαστήρα, στον Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου, στον Μακάριο, στον Δημοκρατικό στρατό, στις δηλώσεις μετανοίας και στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967:

 Για τον Ιωάννη Μεταξά και το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940:

«Τότε δεν υπήρχε πολιτικός κόσμος. Εκείνο το βράδυ την απόφαση την έλαβε μόνος του και ήτο η ορθή. Το ΟΧΙ, ναι του ανήκει. Προτίμησε τη δόξα από την ατίμωση. Ο λαός απλά ακολούθησε το ΟΧΙ του Μεταξά και στα βουνά της Ηπείρου το έκανε πράξη. Ο θάνατος του υπήρξε μυστήριο. Είναι ιστορικά αληθές ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων τον πένθησε, συμπεριλαμβανομένων και των τότε κομμουνιστών».

Για τον Νικόλαο Πλαστήρα:

«Υπήρξε τίμιος Αξιωματικός και πολεμιστής. Για τη δράση του στη Μικρά Ασία το 1922 λένε πολλά και έχουν γραφτεί ακόμα περισσότερα και θετικά και αρνητικά. Είναι αλήθεια ότι το 1940 είχε ζητήσει να τα βρει η Ελλάς με τον Άξονα και να μην οδηγηθούμε σε πόλεμο. Ο Πλαστήρας, ο Μαύρος Καβαλάρης όπως έμεινε στην ιστορία ήταν υπέρ του Φασισμού και εθαύμαζε τον Μουσολίνι. Όταν έγινε Πρωθυπουργός το 1944-45 για λίγο χρονικό διάστημα, όλα αυτά βγήκαν στο φως όπως και οι γνωστές επιστολές του από τη Γαλλία όπου ήτο εξόριστος και μιλούσε κατά του Μεταξά και υπέρ του Μουσολίνι και του Άξονα και αυτός ήταν ο λόγος που παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός».

Για το 1946-49, το ΚΚΕ και τον ΔΣΕ:

«Πήγε άδικα χαμένο το Ελληνικό αίμα. Μεγάλο πολιτικό σφάλμα η αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946. Ο ΔΣΕ δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσει ούτε μία στο εκατομμύριο και αυτό το γνώριζαν οι ίδιοι οι ηγέτες του. Απόδειξη αυτού, ότι όταν ο Τίτο έκλεισε τις πόρτες μετά την διαφωνία του με τον Στάλιν, μοιραία ήλθε και η ήττα του ΔΣΕ».

Για τις δηλώσεις μετανοίας:

«Εγώ δεν υπέγραψα ποτέ τέτοια δήλωση. Ο Μίκης Θεοδωράκης την υπέγραψε και μάλιστα αποκήρυξε και τον Κομμουνισμό. Το ίδιο έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου όπου και αυτός υπέγραψε δήλωση στον Μανιαδάκη το 1938 εάν ενθυμούμαι καλώς, του τα είπε όλα και εκάρφωσε όλους τους συντρόφους του. Το σύνολο των Μακρονησιωτών από την εξορία,αφού κατάλαβαν τι είναι ο κομμουνισμός τον πολέμησαν σκληρά κατά τα τελευταία δύο έτη του αδελφοκτόνου σπαραγμού».

Για τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Ανδρέα, τον Μακάριο και την Ένωση με την Κύπρο:

  «Υπήρξε βαθύτατα αντικομμουνιστής. Από τους πιο σκληρούς. Δικαίως τον φωνάζανε οι κομμουνιστές και του λέγανε ότι, «Παπανδρέου παπατζή μας την έφερες και συ». Και μιλάμε και για το 1944 και για το 1964 όπου πήγε να τους ξεγελάσει και τις δύο φορές. Ήθελε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αλλά δεν είχε την τόλμη να συγκρουστεί ανοιχτά με τον Μακάριο. Ο Μακάριος κάθε άλλο παρά ενωτικός ήτανε και τα είχε βρει με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτοί οι δύο είναι οι υπεύθυνοι που δεν έγινε η Ένωση και απέρριψαν και ματαίωσαν το σχέδιο Άτσεσον. Ο Μακάριος φέρει και το βάρος των υπογραφών των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου όπου με τις υπογραφές αυτές σκότωσε την Ένωση και έδωσε στους Τουρκοκύπριους ένα δώρο που ούτε οι ίδιοι περιμένανε! Από το 18% που είχανε με τις υπογραφές αυτές και τις συμφωνίες φτάσανε να έχουνε 40%! Μεγάλος και χαρισματικός ηγέτης ο Μακάριος, αλλά υπήρξε φιλόδοξος σε βαθμό που έβλαψε την ίδια του την πατρίδα.Για την τραγωδία της Κύπρου μεγάλες είναι και οι δικές του ευθύνες και ας μη τα ρίχνουμε όλα στην Ελλάδα».

Για την δικτατορία Μεταξά και 21ης Απριλίου 1967:

«Για την Ελλάδα που εγέννησε τη δημοκρατία, η δικτατορία δεν είναι καλό πράγμα. Όμως σε ορισμένες ιστορικές στιγμές, σε ορισμένες περιπτώσεις η δημοκρατία πράγματι μας οδηγεί σε αδιέξοδο που αυτό έχει ως φυσικό επακόλουθο, ως φυσική συνέχεια δηλαδή να οδηγηθούμε σε μη δημοκρατικές διαδικασίες και να έρθει δικτατορία. Αυτό συνέβη το 1936 και αν θέλουμε να είμεθα δίκαιοι με την ιστορία και την αλήθεια, αυτό συνέβη και το 1967.

Και στις δύο περιπτώσεις η ευθύνη, ανήκει εξ ολοκλήρου στον πολιτικό κόσμο. Εάν υπήρχε πολιτική ηρεμία και ευημερία δεν θα είχε έρθει ούτε ο Μεταξάς το 1936, ούτε ο Παπαδόπουλος το 1967. Τον μεν Μεταξά τον εψήφισε η βουλή, ο οποίος έλαβε πάνω από 200 ψήφους από τους τότε βουλευτάς, άρα «δικαίως» ήρθε, άλλο αν μετά ανέστειλε ορισμένα άρθρα του Συντάγματος την 4η Αυγούστου του 1936 υπό τον φόβο ταραχών, απειλών και κομμουνιστικών εξεγέρσεων, τον δε Παπαδόπουλο τον έφεραν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και οι Παπανδρέου, πατήρ και υιός, οι οποίοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μη συνεννοηθούνε.

Μεγάλη ευθύνη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου όπου από ένας σοφός Ακαδημαϊκός μετατράπηκε σε έναν δημαγωγό πολιτικάντη. Έριξε τον Στεφανόπουλο Στέφανο για να γίνει αυτός Πρωθυπουργός, έριξε και τον Παρασκευόπουλο και στη συνέχεια αφού έγινε Πρωθυπουργός αυτός, μετά ήρθε και η δική του σειρά να πιει το φαρμάκι της ανατροπής. Δεν τους επήρε τα κλειδιά της εξουσίας ο Παπαδόπουλος, του τα δώσανε οι ίδιοι οι πολιτικοί. Οι Παπανδρέου και αυτοί φέρουν ευθύνη για ότι έγινε.

Ο μεν Γεώργιος Παπανδρέου που παραιτήθηκε το 1965, αυτό υπήρξε θανάσιμο σφάλμα. Ένας Πρωθυπουργός που έχει το 53% του Ελληνικού λαού δεν παραιτείται ποτέ. Ο δε υιός του Ανδρέας με τις εμπρηστικές δηλώσεις του δυναμίτιζε το κλίμα και άνοιγε τον δρόμο στον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Τα έζησα από κοντά τότε εκείνα τα γεγονότα. Απειλούσε τα Σώματα Ασφαλείας, απειλούσε τον τότε Βασιλέα, είτε συμφωνείς με τον Βασιλέα είτε διαφωνείς μαζί του δεν μπορείς να απειλείς διότι η δράση προκαλεί αντίδραση. Το κομμουνιστικό κίνημα τότε δεν έπαιξε κάποιο σημαντικό ρόλο προ του 1967, απόδειξη αυτού ότι όλοι οι ηγέτες της ΕΔΑ-ΚΚΕ πιαστήκανε με τα εσώρουχά τους».

πηγή