Το παραμύθι της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνηs (του Χρήστου Μπίσδα)

Στις 14-11-1994 τέθηκε σε ισχύ η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία έχει υπογράψει και η Ελλάδα και κυρώσει με το Ν. 2321/1995. Η ανωτέρω σύμβαση, μεταξύ άλλων, κατοχυρώνει το δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) πλάτους μέχρι 200 ν.μ.

Ήδη έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από την κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας από την χώρα μας και ουδεμία ελληνική κυβέρνηση τόλμησε να επεκτείνει την κυριαρχία της στην θάλασσα με την ανακήρυξη ΑΟΖ, για να μην αναφερθούμε στην επέκταση των εθνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. Παρόλα αυτά, πολιτικοί και δημοσιογράφοι κατά καιρούς επαναφέρουν στην επικαιρότητα την δυνητική - επομένως ανύπαρκτη ακόμα - «ελληνική ΑΟΖ» δημιουργώντας φρούδες ελπίδες στον ελληνικό λαό περί ελληνικού πλούτου προερχόμενου από τους υδρογονάνθρακες της ΑΟΖ.

Παρακμή - Πωλ Βαλερύ

'Η Τάξη βαραίνει στ' άτομο,

ή Αναρχία όμως, το κάνει να επιθυμεί

την Τάξη ή το θάνατο...

Του πολιτικού του κτίσματος το τέλος σχεδόν πάντα μεγαλειώδες, αλλά και ηδονικό

με φωταψία γιορτάζεται, ξοδεύοντας εκείνο

που να ξοδευτεί είχε εμποδίσει ό φόβος και ή ντροπή.

Τα μυστικά του Κράτους, οι ατομικές ντροπές,

οι κρυμμένες σκέψεις κι οράματα καιρό καταπιεσμένα τα βάθη ερεθισμένων από χαρά απελπισίας όντων, βγαίνουν και πετάγονται στο δημόσιο θέαμα.

ΗΡΩΙΣΜΟΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Κατά τήν Ιστορική των πορεία καί μέσα στήν διαδικασία αναπτύξεως πολιτισμών άπό τά "Εθνη, ετίθετο πάντοτε τό ερώτημα τού δέ­οντος. Τί "πρέπει" οι άνθρωποι, σάν άτομα ή σάν ομάδες, νά πράττουν καί τί νά αποφεύ­γουν μέσα στήν κοινωνική όργάνωσι καί στό πολιτιστικό σύστημα πού ζουν.

"Οπως εξηγήσαμε καί σέ άλλο μας άρθρο, τό ερώτημα αυτό καί οί απαντήσεις πού ιστο­ρικά εδόθησαν οφείλονται πρώτα στήν φυσι­κή έμφυτο κλίσι τοϋ ανθρώπου νά έρευνά ερωτήματα αυτού τού είδους καί νά δίδη α­παντήσεις θεσπίζοντας κανόνες καί έκ δευ­τέρου στήν πρόθεσί του νά καλύψη τίς πρακτικές ανάγκες πού ικανοποιεί ή θέσπισις τών κανόνων αυτών. Ή πολιτιστική δράσις γε­νικώς πρώτα γίνεται γιά νά ικανοποίηση τήν ανάγκη εκφράσεως καί δευτερευόντως γιά νά ικανοποιήση πρακτικές ή άλλες ανάγκες τών οποίων ή δράσις αυτή προσφέρει τήν ικανο-ποίησι.

Αγωνιστικό Ημερολόγιο: Οδός Νεμέσεως 30 - Τ.Ο. Ε.Ν.Ε.Π - ΕΝ.Ε.Κ Αχαρνών, Λίκνο Εθνικισμού

ΕΝΕΠ Τοπική Οργάνωση Αχαρνών Αγ. Νικολάου
από το εσωτερικό των γραφείων της

Η Τοπική Οργάνωση (Τ.Ο) Αχαρνών – Αγ. Νικολάου υπήρξε το αγωνιστικό λίκνο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Η Ιστορία της ξεκινάει λίγο μετά την δημιουργία του κόμματος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΣ τον Σεπτέμβρη του 1977 με τα πρώτα γραφεία να ανοίγουν και να λειτουργούν σαν προεκλογικό κέντρο απέναντι από τον ηλεκτρικό σταθμό του Αγ. Νικολάου λίγο πριν τις Βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 1977.

Μετά τις εκλογές, όπου το κόμμα της Ε.Π πήρε ποσοστό 7% εκλέγοντας 5 Βουλευτές, τα γραφεία μεταφέρθηκαν από τον Ι. Ναό του Αγ. Νικολάου, όμως δεν λειτούργησαν ποτέ με τα ενοίκια να τρέχουν.

Μέχρι τότε ήμουν ενταγμένος οργανικά στα κεντρικά γραφεία της νεολαίας της Ε.Π, της Ε.Ν.Ε.Π, στην οδό Ακαδημίας, όπως και οι περισσότεροι συναγωνιστές του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ η ηγεσία του οποίου ήταν και η ηγεσία της Ε.Ν.Ε.Π και η οποία είχε στην ουσία σηκώσει όλο το βάρος του προεκλογικού αγώνος του κόμματος.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΣ

ΚΕΝΤΡΟΝ της κοινωνικής οργανώσεως καί δημογραφικής αναπτύξεως τής Ελληνικής Φυλής σ' ολόκληρη την μακραίωνη ιστορία της υπήρξε ή Πόλις. "Οπως έχουμε αναφέρει σέ προηγούμενες αναλύσεις μας, ή συλλογικότης καί ή άτομικότης είναι δυο καταστάσεις πού οφείλουν νά συνυπάρξουν σέ ένα υγιές "Εθνος γιά νά επιτρέψουν την έκδήλωσι των αρετών του στην άνάπτυξι ενός πολιτισμού.

Τό σημερινό κατεστημένο έχει προβάλλει σάν ψευδές δίλημμα τήν άντίθεσι μεταξύ άτομικότητος καί συλλογικότητος σάν άντιπαράθεσι μεταξύ ατομικιστικών συστημάτων, όπως ό άναρχισμός καί ό φιλελευθερισμός άφ' ενός καί ολοκληρωτικών συστημάτων, όπως οί ολοκληρωτισμοί, ό σοσιαλισμός καί τέ­λος ό πραγματικός κομμουνισμός (κομμούνα τών Παρισίων, κιμπούτζ τοϋ Ισραήλ).

Σέ ένα κράτος ή ακόμη χειρότερα μία πολυεθνική αυ­τοκρατορία τών πολιτών-άτόμων (όπως ή λε­γομένη «Ευρώπη» τών πολιτών) αποτελού­μενο άπό γιγαντιαίες κοσμουπόλεις τείνει νά χαθή μέσα στήν ανώνυμη μάζα καί αντιδρά μέ τήν άνάπτυξι ενός ατομικισμού καί συλλογικότητος.

Περικλής Γιαννόπουλος: Περί νέας θρησκείας

« Η Ίδρυσις τού Χριστιανικού μας Κράτους είναι όχι μόνον Πραγμάτωσις καί Κορύφωσις τού φυσικού Αλεξανδρινού Έργου, αλλά καί ή βροντώδης απόδειξις δι' αυτής ταύτης τής Νέας Θρησκείας, δι'ανεξαιρέτως όλων της τών εκδηλώσεων, τής εντελούς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ καί ΕΛΛΗΝΟΣ καί ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. 

Ότι όχι μόνον δέν ανεμίχθη μέ τίποτε, αλλ'ότι επολέμησε δυνατότατα καί κατά τήν Αλεξανδρινήν καί κατά τήν Ρωμαικήν περίοδον, όλας τάς Ανατολικάς Ιδέας καί επιδράσεις, καί αυτή δέ ακόμη ή υπό τών καιρών καί τών φορών τών Ανθρωπείων, παρουσιασθείσα -Η Εβραϊκή Ιδέα - ώς πραγματική ανάμειξις, είναι απλώς φανερώτατα πολιτική ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων εντελώς διαφορετικής φύσεως, ακριβώς διότι ήτο αδύνατον νά αναμιχθούν ή συγχωνευθούν.

Η Άλωσις της Κωνσταντινουπολέως. Νέα Άλωση προ των πυλών; (του Κώστα Καρδαρά)

Η Άλωσις της Πόλης την 29η Μαΐου 1453, σηματοδότησε το τέλος της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων που με την χιλιόχρονη παρουσία της κατηύγασε καθοριστικά το πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της ανθρωπότητος.

Η ονομασία Βυζαντινή, είναι ένας όρος που αποδόθηκε μετά την Άλωση, αφού εισήχθη για πρώτη φορά το 1557 από τον Ιερώνυμο Βόλφ και διαδόθηκε ευρέως κατά τον 17ο αιώνα με την συγκέντρωση και αξιοποίηση της Βυζαντινής Γραμματείας από τον Λουδοβίκο τον 14ο.

Ας τους τελειώσουμε!

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Οι εξελίξεις στην κοινωνία τρέχουν πιο γρήγορα από όσο μπορούν να αντιληφθούν, να αφομοιώσουν και να προσαρμοστούν οι ηγετικές ομάδες των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα. Τα συστημικά κόμματα αδυνατούν να εμφανίσουν στελέχη ικανά να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν τον Λαό στην επόμενη Ημέρα.

Δεν είναι ότι έγιναν συντηρητικά τα κόμματα, είναι ότι δεν κατανοούν «τη γλώσσα και την τεχνική» με την οποία θα μπορούσαν να μιλήσουν προς τους Πολίτες. Τους Πολίτες που, οι πολιτικοί τους εξουσιαστές, τους μετέτρεψαν συνειδητά σε υποχείρια αναγκών και ενστίκτων, για να ωφελούνται οι ίδιοι από την όποια εξουσία τους παραχωρούσαν «τα εξωχώρια» αφεντικά τους.