Οἱ ἐπιλογές μας

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα των εθνικιστών στην Ελλάδα. Λίγο η πολιτική επέλαση της Χρυσής Αυγής, λίγο η από καιρό απενοχοποίηση του όρου εθνικισμός στις πλατιές μάζες των Ελλήνων (παρά τις «φιλότιμες» ομολογουμένως προσπάθειες κάποιων «εθνικιστών» για το αντίθετο!), λίγο η απελπισία των πολιτών που τους οδηγεί σε επιλογές που πριν λίγο μόλις καιρό φάνταζαν ως αδιανόητες, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας στον εθνικιστικό χώρο. Ένας χώρος που για πολλές δεκαετίες βίωνε την απαξίωση και τους αφορισμούς του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, που κατέστρεφαν συστηματικά την πατρίδα.

Οι δημοσκοπικές εκτιμήσεις πράγματι επιτρέπουν αυτήν την αισιοδοξία και δεν είναι λίγοι αυτοί που, ειδικά μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, απέταξαν φοβίες και

εντάχθηκαν σε ένα ακτιβιστικό κίνημα που εξαπλώθηκε σε όλο το φάσμα των συλλογικοτήτων που δρουν στον
ευρύτερο πατριωτικό χώρο, είτε ως πολιτικές είτε ως σωματειακές κ.λπ. οντότητες. Δεν είναι μάλιστα και λίγοι οι παλαιοί αγωνιστές του χώρου, που περνούν και πάλι «παραμαγούλες και ιλαρά», βιώνοντας ξανά παιδικές «ασθένειες» από τα νεανικά αγωνιστικά τους χρόνια!

Είναι, όμως, πράγματι έτσι τα πράγματα; Είναι έτοιμο το εθνικιστικό κίνημα, να αναλάβει τις τύχες της πατρίδας μας, να αρθρώσει πρόταση διακυβέρνησης της χώρας και να υλοποιήσει όσα προστάζει η ιδεολογία του εθνικισμού, προς όφελος του έθνους και της κοινωνίας μας;

Χωρίς να αποτελεί πανάκεια, είναι σίγουρα χρήσιμο να κοιτάζουμε στο παρελθόν και να αντλούμε παραδείγματα και διδάγματα από τα ιστορικά γεγονότα. Μελετώντας, λοιπόν, τις περιπτώσεις όπου υπήρξε επικράτηση των εθνικιστικών ιδεών σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και σε διάφορες εποχές, διαπιστώνει κανείς ότι για να φτάσουν στο σημείο να επικρατήσουν και να αναλάβουν (με όποιον τρόπο) τις τύχες της χώρας, έπρεπε προηγουμένως να διαμορφωθούν κάποιες προϋποθέσεις. Συγκεκριμένα, έπρεπε να είχαν δημιουργηθεί συμπλεκτικά:

•           Μία πολιτική ηγεσία του εθνικιστικού κινήματος, με αδιαμφισβήτητο ηγέτη και στελέχη αποδεκτά από μεγάλα τμήματα του λαού, τόσο για τη δράση τους όσο και για τον τρόπο ζωής τους.

•           Μία πνευματική ηγεσία που θα διοχέτευε τις αξίες του εθνικισμού στις λαϊκές μάζες, μέσα από τα πανεπιστήμια, τα γράμματα, τις τέχνες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κ.λπ.

•           Πλατειές λαϊκές μάζες που δεν θα δίσταζαν να ομολογήσουν την πίστη τους στις αξίες του εθνικισμού στους χώρους δουλειάς, κοινωνικού περίγυρου και δράσης.

•           Και, το σημαντικότερο, μάρτυρες των ιδεών τους, που θα είχαν αποδείξει με τον τρόπο ζωής τους ότι ήταν αποφασισμένοι να θυσιάσουν τα πάντα για τις αξίες και τα ιδανικά του εθνικισμού.

Τέλος, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, που πολύ εύστοχα ο μεγάλος μελετητής της συμπεριφοράς των λαϊκών μαζών, Γουσταύος Λε Μπον, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των επαναστάσεων», αναφέρει: η υποστήριξη όλου αυτού του κινήματος από μία εγκληματική ομάδα περιθωριακών, που θα το σπιλώσει ίσως, αλλά που είναι δυστυχώς απαραίτητη για την τελική επικράτησή του!

Ας δούμε τί επικρατεί σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα, ποιά από τα παραπάνω στοιχεία υπάρχουν σήμερα στον εθνικιστικό χώρο, και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Πάνω απ᾽ όλα, όμως, ας αποφασίσουμε για το τί πρέπει ακόμη να γίνει και, προπαντός, από ποιό μετερίζι θα δώσει ο καθένας τη μάχη του...

* Τὸ παραπάνω ἄρθρο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Κόσμος», τὸ Σάββατο 06/10/2012

www.kouriannidis.gr