Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα της μακράς εξελικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Αποτελεί την φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπάθειας των Λαών τής Ευρώπης, στη χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί από τόν 9ον μέχρι τόν 20ον αιώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κοσμοϊστορικό φαινόμενο τής ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκειται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κάνουν την ιστορία νά παρουσιάζεται σάν ενα γιγαντιαίο φαινόμενο πού ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν τήν ποιότητα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελείται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους. τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεολογία.
Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
Ό Μαρξισμός είναι ή πνευματική συνέχεια ολοκλήρου του
ευρωπαϊκού πολιτισμού, ή ακρότατη συνέπεια τής εξελίξεως του, σ' ολόκληρο τό
μακρύ στάδιο γης καταρρεύσεως. "Ολα τά στοιχεία του, η δομή του, ή θεωρία
του, δέν είναι καινούργια. Διαπιστώνονται εύκολα μέσα στήν μακραίωνη πορεία
τής ευρωπαϊκής σκέψεως καί αποτελούν τήν φυσική της κατάληξη.
'Η θεωρία τής οικονομίας, σάν νά έχη επινοηθή ειδικά από
έναν κακόγουστο ονειροπολητή πού αναζητεί ένα παγκόσμιο κλειδί γιά όλα τά
μυστήρια τής ζωής, φαίνεται ιδιαίτερα αξιοθρήνητη στό φως τής ιστορίας τών Ιδεών.
Γιά να δημιουργήση τήν θρησκεία τής καθαρής οικονομικής κοινωνίας,
ό Μαρξ, χρειάστηκε νά δανειστή άπό δεύτερο χέρι τίς οικονομικές Ιδέες Αγγλων
πανεπιστημιακών διδασκάλων. Τήν φιλοσοφική του μέθοδο ό Μαρξ τήν βρήκε
όλοέτοιμη στον Ιδεαλιστή Χέγγελ, ένώ τόν υλισμό του τόν δανείστηκε άπό τόν
Λουδοβίκο Φόιερμπαχ. Ανατρέχοντας στην γεννεαλογία τών ιδεών, εστω καί τών πιό
ουτοπικών καί ηλιθίων, δέν βρίσκουμε παρόμοιο τραγελαφικό κατασκεύασμα.
' Ο Μαρξισμός είναι ένα θεωριτικό όπλο πού σφυρηλατήθηκε
στήν πραγματικότητα άπό τόν ίδιο τόν Ευρωπαϊκό πολιτισμό, μέ σκοπό νά το χρησιμοποίηση
γιά τήν ίδια τήν υπαρξίν του καί τήν συνέχεια του. Οί ίδιοι οί μαρξιστές άπό
τήν άρχή κι όλας, είχαν διαπιστώσει καί είχαν δηλώσει επίσημα τήν πνευματική
τους καταγωγή, καί σ' αυτό δέν είχαν τίποτε νά κρύψουν. Ή τεράστια φτώχια τής
μαρξιστικής φιλοσοφίας δέν εμπόδισε τίς πανεπιστημιακές έδρες νά τήν
υποδεχθούν μέ ανοικτές αγκάλες, όταν ή νίκη τους, πάνω στήν γενική διανοητική
παραλυσία φάνηκε καθαρά. Τό
κομμουνιστικό δόγμα παραμέρησε τίς αμφιβολίες τοΰ Φάουστ.
' Από τό Ευρωπαϊκό λυκόφως, ή διανόησι ένόμισε πώς περνούσε ξανά στό βασίλειο
τής σιγουριάς. Ο Νίτσε υποχρεώθηκε νά εγκαταλείψη τήν Γερμανία.
"Όμως ή θεωρία αυτή κουβαλούσε μέσα της όλον εκείνον
τόν γερασμένο κόσμο, τίς αντιφάσεις του, τίς ελπίδες του καί τίς μακρινές του
ουτοπίες, πού μέ τήν πάροδο του χρόνου εκδηλώθηκαν μέσα στήν ίδια σ' ένα
ξέσπασμα αναθεωρήσεων, μετατροπών καί προσαρμογών καί μία άγρια άλληλοσφαγή
στήν πρακτική εφαρμογή της. Ή πολιτική τέχνη τού μαρξισμού ήταν να συγκολλήση τά
απελπισμένα στρώματα τού κάθε λαού σε ένα κοινό μίσος αντίθετα στίς υπάρχουσες
κρατικές δομές. Ανίσχυρα μπροστά στόν εκφυλισμό καί τήν άποχαύνωσι αυτά τά στρώματα
ελπίζουν νά ξανακερδίσουν πάλι μιά χαμένη κοινωνική αξιοπρέπεια. Οί
κομμουνιστές χαρακτηρίζουν τό πραξικόπημα τους μέ τό σφετεριστικό όνομα
τής επαναστάσεως.
Ο κομμουνισμός αφήνει τό ίστορικοπολιτιστικό σύστημα
άπείρακτο,προμαντεύοντας τελετουργικά τήν υποχρεωτική αλλαγή του στό
μέλλον, άπό τήν αλλαγή τών οικονομικών συνθηκών. Αυτό καθ' εαυτό τό πραξικόπημα
τών Μπολσεβίκων δέν είχε δικαίωμα ούτε στό όνομα τής αντιδράσεως. 'Αλλά δέν
μπορεί νά ξεχωρισθή. Είναι τό συμπλήρωμα τού κύκλου τών τρανταγμών πού άρχισαν
άπό τόν 19ον αιώνα στήν Ευρώπη. Ό κομμουνισμός είναι τό τελευταίο σκαλί τής Ευρωπαϊκής κατολισθήσεως. Ή αταξική κοινωνία τού
κομμουνισμού είναι ή μυθολογική σκιά τής ίδιας τής Ευρώπης, παθητικό
παραλήρημα, πού τής δείχνει τό μέσο επιβιώσεως της πάνω στή γή.
Στόν τομέα τής εφαρμογής ό μαρξισμός είναι μία πομπώδης
πολεμική παραλλαγή τού διεθνισμού συνδιασμένου μέ φρενολογία. "Οπως ό
καταρρέων πολιτισμός βρίσκει παρηγοριά στά μεγάλα επιτεύγματα του, τό ίδιο καί
οί χαμένες καί αποπροσανατολισμένες μάζες μεθάνε μέ τό μύθο τής ευτυχίας στόν
επερχόμενο αταξικό παράδεισο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι οί ηγέτες τού κομμουνισμού δέν είναι
εργατικής καταγωγής, άλλά προέρχονται άπό τά στρώματα τά ανώτερα. Χρειάσθηκε
ή τραγική βοή τής καταρρεύσεως στήν περιφέρεια τού πολιτισμού γιά νά έπιβάλλη
στους αρχηγούς τίς ιδέες, πού βρήκαν ακόλουθα μιά άπήχησι στους πιό
καθυστερημένους λαούς τής ' Ασίας. "Οσο γιά τήν Ευρώπη τό τέλμα ήταν
τόσο βαθύ, πού στάθηκε αδύνατο ν' άναταραχθή, έστω καί μέ τόν Μαρξισμό.
Οί κομμουνιστές καί γενικώτερα οί «προοδευτικοί» είναι
εχθρικοί ουσιαστικά στήν ιδέα τής εξελίξεως γιατί ή έξέλιξις βαδίζει
αναπόφευκτα εναντίον τους. Η πρόοδος δέν τούς έφερε τίποτε άλλο εκτός άπό ιδεολογικά
χρέη, πού δέν μπορούν νά τά πληρώσουν. Γιά νά υψώσουν τίς κοινωνικές σχέσεις
πάνω άπό τίς ιστορικές, τούς έδωσαν τό ύποστήλωμα τής οικονομίας. Οί
μεταβαλλόμενες ίστορικοκοινωνικές συνθήκες δημιουργούνται γι' αυτούς ανεξάρτητα
άπό τίς φυλετικές ιδιότητες. "Ετσι απορρίπτοντας τήν επιλεκτική φυλετική
άντίληψι σάν κατώτερη, ό κομμουνισμός κάνει ένα βήμα πίσω, στήν ιδεολογική
τοκογλυφία. Αποτελεί τήν πιό μεγάλη αλήθεια καί ταυτόχρονα τήν τραγική διάψευσι
όλων τών ελπίδων καί τών προσδοκιών τό γεγονός, ότι τά καλύτερα παιδιά τής
αριστεράς τά έχει εξοντώσει ή ίδια ή αριστερά. Είναι τό τίμημα πού πληρώνουν
στήν υπηρεσία μιας απάτης, άπό εκείνες πού αιώνες τώρα κυβερνούν τίς
προσδοκίες τών ανθρώπων.
«' Ο Μαρξισμός δέν αρνείται τήν ύπαρξι ταλέντων. Καταδικάζει
τήν μηχανιστική άποψι τής ίσοπεδώσεως τής προσωπικότητος» (Ακαδημία επιστημών
ΕΣΣΔ). Δεκαετίες ολόκληρες, περισσότερο άπό έναν αιώνα οί μαρξιστές
ίσχυριζόντουσαν ότι οί άνθρωποι είναι φυσικά άνισοι κι αυτό τό ώνόμαζαν
κοινωνική αδικία. Χρειάσθηκε νά έρθουν σέ επαφή μέ τήν δυναμική τής ίδιας τής
ιστορίας, γιά νά διαπιστώσουν τό μεγαλείο αυτής τής αλήθειας. Άπ' αυτήν τήν
άποψι ό μαρξισμός αποτελεί ίσως ένα αναγκαίο στάδιο στήν πορεία τοΰ πολιτισμού
μας, γιατί μέσα σ' αυτό ό άνθρωπος κατορθώνει νά γίνη πιό ώριμος,
ξεκαθαρίζοντας τήν δειλία τής διανοητικής του εφηβείας, δοκιμάζοντας την στήν
πράξι. Γιατί μέσα σ' όλες τίς κοινωνίες καί μεταξύ όλων τών κοινωνιών δουλεύει
αδιάκοπα ό νόμος τής επιλογής. Στέκεται αδύνατο νά είναι όλοι οί άνθρωποι ίσα
ποιοτικώς κέντρα λήψεως τών αποφάσεων.
Η ίδια ή ιστορική πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δέν μπορεί
νά ύπαρξη οργανωμένη κοινωνία χωρίς μιά ίεράρχησι τών κέντρων λήψεως
αποφάσεων. Γιατί αυτός είναι ό τρόπος υπάρξεως ενός ενιαίου κεντρικού
αποτελέσματος. Ή έννοια τής οργανώσεως, τής συλλογικής ανθρωπινής προσπάθειας
είναι συνυφασμένη με τήν οργανική ίεράρχησι τών κέντρων λήψεως τών αποφάσεων
καί όχι μέ τήν αθροιστική ίσοπέδωσι τους. "Ετσι ή κοινωνική αδικία έχει
ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο άπό έκείνο πού τής έδωσε ό μαρξισμός.
Σημαίνει πρωταρχικά τήν άγκύλωσι μιας σειράς λειτουργιών, πού δέν επιτρέπει
τήν φυσική ίεράρχησι τών ανθρώπων. Σημαίνει ένα στείρο σχήμα όπου οί ικανότητες
παραμερίζονται ή δέν αναπτύσσονται καί πάνω τους διατηρούνται ή ανεβαίνουν οί
ανίκανοι. Κοινωνική αδικία σημαίνει έλλειψι τής προϋποθέσεως τών ίσων ευκαιριών
καί όχι έλλειψι οργανώσεως.
Ό οικονομικός σοσιαλισμός δέν είναι τό ένάλλαγμα τού
καπιταλισμού, γιατί στέκεται ανίκανος ν' άλλάξη τήν φύσι τού άνθρωπου καί νά
δημιουργήση ένα καινούργιο ιστορικό κλίμα. Τό αίτημα τών κομμουνιστών ότι μέ
τήν αλλαγή τού οικονομικού συστήματος θά δημιουργήθή κατ' ανάγκην ένας
καινούργιος ανθρώπινος τύπος αποτελεί διανοητικό μαυραγοριτισμό, όσο καί τό
αναιμικό αίτημα τών καπιταλιστών ότι τούτο θά έπιτευχθή μέ τήν αλλαγή τών
πολιτιστικών συνθηκών.
Τό οίκονομικό σύστημα, καί ό πολιτισμός είναι προεκτάσεις
τού χαρακτήρα τής ανθρωπινής φύσεως. Γεννιώνται άπ' αυτόν καί δέν μπορούν νά
τόν καθορίσουν. "Η ανθρώπινη φύσι δέν θ' άλλάξη, άπό τήν αλλαγή τών ίδιων
της τών δημιουργημάτων. Ο Μαρξισμός
στέκεται ανίκανος ν' άκολουθήση τήν κατεύθυνσι τής αποχής γιά μιά καινούργια
ποιότητα κοινωνικής οργανώσεως, γιά εναν ανώτερο ανθρώπινο τύπο. ' Η μόνη
κερδισμένη άπό τήν μαρξιστική εκτροφή στέκεται ή Ασία, ή μάννα τής ορδής, πού
ανορθώθηκε καί άρχισε νά επεκτείνεται εναντίον τών λευκών λαών καί τού
πολιτισμού τους.
Τό μεγάλο κατόρθωμα τού Ασιατικού κομμουνισμού υπήρξε ή
άγκύλωσις τών αιτημάτων τής εποχής μας καί ή άκινητοποίησί της μέσα στά δεσμά
τών οίκονομικών αντιλήψεων καί τής δικτατορίας τών τεχνοκρατών. Μιά εποχή πού
αγωνίζεται νά ξεφύγη άπό τήν φυλακή τών στενών ποσοτικών μετρήσεων, τινάζει τά
ίστορικοπολιτικά συστήματα στόν αέρα, συντρίβει όλων τών ειδών τίς πνευματικές
εκτροφές καί προχωρά πάνω στά ερείπια εκείνων πού θέλησαν νά τής αντισταθούν. Αυτός
είναι ό αληθινός λόγος πού μέσα στήν δεκαετία τού είκοσι έκανε τήν έμφάνισί του
ό έθνικοσοσιαλισμός, πού έμελλε νά δώση τό αποφασιστικό κτύπημα πάνω σ' ολόκληρο
τόν παλαιό κόσμο τών ιδεών, τών κοινωνιών καί τής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π