Πού είπαν ΟΧΙ οι Ευρωπαίοι.

«Ηταν μια κακή μέρα για την Ε.Ε.» δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς για το αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Χένρι Μαλός προχώρησε την «απαισιοδοξία» του κ. Σουλτς ακόμη πιο πέρα: «Αν δεν αλλάξει η Ευρώπη, τότε ίσως να μην ξαναγίνουν ευρωπαϊκές εκλογές». Το αίτιο των προβλέψεων των προαναφερθέντων αλλά και πολλών άλλων πολιτικών, δημοσιογράφων και αναλυτών ήταν η άνοδος της επιρροής της άκρας Δεξιάς, των εθνικιστών, των ευρωσκεπτικιστών και άλλων δυνάμεων που δεν είναι συμπαθείς στους διαχειριστές της καθημερινότητάς μας. 

Η αύξηση των ποσοστών κομμάτων τα οποία ανήκουν στις «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις δεν σχετίζεται τόσο πολύ με την οικονομική κρίση που πλήττει τη γηραιά ήπειρο. Αν οι ισχυρές και οι ευημερούσες χώρες ψήφιζαν «συνετά» ή έστω... συνηθισμένα, τότε στη Δανία και τη Φινλανδία δεν θα σημείωναν εκλογικά κέρδη αυτού του είδους τα κόμματα.

Το βασικό ζήτημα στην Ευρώπη αλλά και στη Δύση ολόκληρη δεν είναι το οικονομικό, αλλά κάτι βαθύτερο, υπαρξιακού χαρακτήρα: Ποιο μοντέλο ζωής προτείνει η άρχουσα τάξη στους πολίτες; Ποιες αξίες μπορούν να νοηματοδοτήσουν τον βίο; Πώς ορίζουν τις έννοιες της ευημερίας, της ευδαιμονίας, της ευτυχίας; Τι είναι εκείνο που μπορεί να οδηγήσει εκατομμύρια ψυχές σ' ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας;

Μπορεί τα παραπάνω να φαντάζουν θεωρητικά, ίσως νεφελώδη, αλλά, αν «μεταφραστούν» σε όρους πολιτικής διαχείρισης, όλοι μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία τους. Ο πλούτος της ανθρωπότητας είναι η ποικιλία, η πολυμορφία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των εθνών και των πολιτισμών τους. Οι λαοί αντιλαμβάνονται εαυτούς ως μέρη συνόλων όπου -μέσες άκρες- ισχύει το μοτίβο του Ηροδότου για το «όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομότροπον». Στον αρχαίο Ελληνα ιστορικό, φυσικά, η κοινωνία των ανθρώπων είχε και «θεών ιδρύματα κοινά».

Τώρα αυτό που προτείνουν οι Επικυρίαρχοι είναι μια κοινωνία που δεν υπήρξε ποτέ. Θέλουν να επιβάλουν στην ανθρωπότητα τη μετατροπή της σ' έναν απρόσωπο πολτό χωρίς Ιστορία, χωρίς κοινές μνήμες και εμπειρίες, χωρίς συλλογικούς μύθους, θρύλους και οράματα. Επιδιώκουν τη μετασκευή του είδους μας από κάτι βαθιά συναισθηματικό σε μια προσομοίωση μηχανής, η οποία θα εκτελεί τις εντολές όσων πειραματίζονται με την κοινωνική μηχανική (στου κασίδη το κεφάλι).

Οσο κι αν τις πολεμούν, οι σημαίες θα συγκινούν. Και οι εθνικοί ύμνοι. Και οι ήρωες που συμπυκνώνουν τις αξίες των λαών. Και οι μάχες - χαμένες και κερδισμένες. Και τα σύμβολα της σχέσης με τον Θεό είναι ανίκητα.
Στον ψυχολογικό αφανισμό τους είπαν ΟΧΙ οι Ευρωπαίοι, με έναν απολύτως ελληνικό τρόπο: ψηφίζοντας!

πηγή