Περί τρομοκρατίας - αδικίας και καταπίεσης.

Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου (Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων)

 Τρομοκρατία και αίμα στο Παρίσι.

Πολύ αίμα αθώων κύλησε στο Παρίσι από τα τυφλά δολοφονικά χτυπήματα των τζιχαντιστών.

Οι πάντες αναφέρονται στο αποτρόπαιο γεγονός ασκώντας κριτική επιδερμικού επιπέδου.

Κανένας όμως δεν αποπειράται να διαβάσει το φρικώδες θέαμα πίσω από την τρομοκρατία και να της δώσει μια ερμηνεία.

Υπάρχει «γιατί» και ποιο είναι αυτό;

Η τρομοκρατία, όπως και κάθε κοινωνικό φαινόμενο, έχει κοινωνικές ρίζες και παρελθόν και «δεν γεννιέται ξαφνικά, όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου», όπως διδάσκει η διαλεκτική λογική (βλ. Μ.Μ. Ρόζενταλ: «Αρχές Διαλεκτικής Λογικής», εκδ. «Γκαγκάριν», Αθήνα 1961, σελ. 27).

Γιατί π.χ. δεν έθεσε κανένας το ερώτημα: τι δουλειά έχουν όλα τα ξένα κράτη που βομβαρδίζουν τη Συρία και αλληλομμάχονται γύρω από τα ερείπιά της;

Όταν οι «υπερασπιστές» της δημοκρατίας και της ελευθερίας ανασκολοπίζουν τα κράτη και τους κατά το δοκούν, οι ανασκολοπιζόμενοι δεν έχουν το δικαίωμα ν' αντιδράσουν κατά όπως αυτοί μπορούν και κρίνουν;

Όταν χρόνια και χρόνια, οι ισχυροί της γης καταλύουν, με το έτσι θέλω, κάθε έννοια νομιμότητας και Διεθνούς Δικαίου, είναι προφανές ότι κάποια στιγμή οι ανασκολοπιζόμενοι θα βρουν τρόπους ν' αντιδράσουν ή να εκδικηθούν στο πλαίσιο των δικών τους δυνατοτήτων.

Όταν ο καταπιεστής διαθέτει αεροπλάνα και τανκς ο καταπιεζόμενος θα βρει καλάζνικωφ και δυναμίτιδα. Όταν η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταπατείται από τους ισχυρούς της γης. Όταν οι κάθε λογής Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Συνθήκες παραβιάζονται από τους ισχυρούς.

Όταν τα κράτη παραβιάζουν τα δικά τους Συντάγματα και μετατρέπονται σε τρομοκράτες με το λευκό κολάρο, τι απομένει στους ανασκολοπιζομένους;

Θεωρώ περιττό να αραδιάσω εδώ τα σχετικά κείμενα για ν' αποδείξω του λόγου το αληθές.

Η καθημερινή μας εμπειρία το επιβεβαιώνει. Μάρτυρας, η μαρτυρική ζωή των ανθρώπων - μαρτύρων τους οποίους η δύναμη της κρατικής εξουσίας μετατρέπει σε ζόμπι.

Όταν στις διεθνείς σχέσεις λειτουργεί ο κανόνας της δύναμης και του έτσι θέλω, γιατί έχω τέλεια όπλα, και όταν το κράτος διοικεί και αποφασίζει με το έτσι μ' αρέσει γιατί «είμαι κράτος» δηλαδή έχω τα όπλα, ε, τότε, και οι εξανδραποδιζόμενοι δεν θα βγουν να πολεμήσουν όρθιοι και με γυμνά τα στήθια.

Θα λειτουργήσουν και θ' αντιδράσουν δολίως δηλαδή θα γίνουν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ και αυτή η στάση συνοδεύεται και από μια λεβεντιά! Όσο για την ιλαροτραγωδία της δημοκρατίας και της. ελευθερίας, ούτε καν που αξίζει να πούμε ότι πρόκειται για πελώρια φενάκη, η οποία ισοδυναμεί με την τυραννία, όπως διακήρυξε και ο εκ των Πρωταγωνιστών της Γαλλικής Επανάστασης, Σαιν-Ζυστ, λέγοντας: «Αυτός που εξαπατά όντας στην εξουσία, τείνει προς την τυραννία» (βλ. Έριχ Φρομ:  «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», εκδ. «Μουκουμάνη», Αθήνα 1971, σελ. 161).

Αυτό ακριβώς συμβαίνει χρόνια και χρόνια τόσο σε κρατικό επίπεδο όσο και σε υπερεθνικό στο οποίο οι λεγόμενες υπερδυνάμεις αναλαμβάνουν να οικοδομήσουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων κατά το δοκούν.

Στην πορεία του χρόνου, οι κοινωνίες των ανθρώπων και οι οποιεσδήποτε εξουσίες, υποκύπτουν στους νόμους της διαφθοράς και της ηθικής παρακμής και απ' αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρούνται οι δημοκρατίες κάθε λογής και μορφής. Και μια που αναφέρθηκα στον Σαιν-Ζυστ, επαναλαμβάνω τη φράση του: «Η δημοκρατία δε σημαίνει μόνο κοινοβούλιο αλλά και κυρίως αρετή» (βλ. Φρομ, οπ.π. σελ. 159).

Οι ανά την Υφήλιο διαχρονικοί εξουσιαστές υποκείμενοι στη φθορά και τη διαφθορά επικαλούνται την κατ' ευφημισμό δημοκρατία, με την οποία διαφθείρουν τους ψηφοφόρους για να τους στηρίζουν, όπως αυτό το ιστορικό γεγονός ανέδειξε εδώ και τρισήμισυ αιώνες ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Σ. Μοντεσκιέ (1687-1755), γράφοντας πως οι κυβερνώντες για να κρύψουν τη δική τους διαφθορά διαφθείρουν και τους από κάτω (βλ. το περίφημο έργο: «Το πνεύμα των Νόμων», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα, χ.χ. σελ. 142).

Αυτή την αναπότρεπτη πορεία προς την χαβουζοποίηση και καταπίεση του ανθρωπίνου γένους, διατυπώνει ενεργέστατα τούτος ο πανάρχαιος ελληνικός μύθος, που ανάγεται στην εποχή του σιδήρου: «περνώντας οι γενιές τραβάνε στο χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια θα λατρεύουν τη δύναμη. Θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι δίκαιο, και το αγαθό κανένας δεν θα το σέβεται. Στο τέλος, όταν δεν θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο κι' ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους. Κι όμως μπορεί να γίνει κάτι. Μπορεί αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούνε και ρίξουνε τους κυβερνήτες που τους ποδοπάτησαν» (Αναφέρεται ως μόττο στο έργο του Εριχ Φρομ: «Η ανατομία της Ανθρώπινης Καταστροφικότητας», εκδ. «Μπουκουμάνη» Αθήνα 1977, σελ. 21). 

Όμως, το ανθρώπινο Γένος αμύνεται ενστικτωδώς στην πλήρη χαβουζοποίησή του και αντιδρά στο μέτρο του δυνατού και με την αποδοκιμαζόμενη μέθοδο της ατομικής τρομοκρατίας, αφού τα κράτη που είναι εξοπλισμένα σαν αστακοί αποκλείουν τη δυνατότητα της εξέγερσης, χωρίς το στρατό, όπως έγραφε ο Φ. Ένγκελς στα 1880 και όπως το θέμα αυτό ανέδειξα σε προηγούμενα κείμενά μου.

Καταλήγοντας -αν και το θέμα είναι ανεξάντλητο- θα έλεγα ότι η τρομοκρατία -στην απέχθειά της - αποτελεί σύμφυτο στοιχείο των πολιτικών κοινωνιών του σύγχρονου κόσμου, που κολυμπά στη σήψη και την κοινωνική αδικία.

Αν η ανθρωπότητα δεν σκύψει πάνω σ' αυτό το πρόβλημα = αιτία της τρομοκρατίας κι αν δεν αποφασίσει να χαλιναγωγήσει την ασυδοσία των «Αγορών» και των τραπεζών κι αν δεν ανοίξουν όλοι οι μυστικοί λογαριασμοί ανά την υφήλιο η τρομοκρατία θα θεριεύει.

Δεν πολεμιέται με ανέξοδες καταδίκες των πολιτικάντηδων και τις παρλαπίπες των απανταχού παπαγάλων της «ενημέρωσης».

Μετά τους περίφημους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη, η Παρισινή τραγωδία σηματοδοτεί μία άλλη πορεία της ανθρωπότητας! Με το υποκριτικό κλάμα δεν αντιμετωπίζεται η τρομοκρατία σ' ένα κόσμο που σφαδάζει και στον οποίο συμπορεύονται ο προκλητικός πλούτος και η έσχατη αθλιότητα.

Γράφοντας την τελευταία φράση για την αθλιότητα, μου ήρθε στο νου η πολιτική και φιλοσοφική διαμάχη ανάμεσα στον Μαρξ και σ' έναν αστό ομοεθνή του φιλόσοφο, που διαπραγματεύθηκε την ανθρώπινη αθλιότητα σε φιλοσοφικό επίπεδο, γράφοντας το έργο: «Φιλοσοφία της αθλιότητας», στο οποίο ο Μαρξ απάντησε με το έργο του: «Αθλιότητα της φιλοσοφίας», αντιστρέφοντας τον τίτλο.

Ο γράφων προσγειώνοντας την πολεμική στο θέμα μας θα τολμούσε να γράψει μια μπροσούρα με τίτλο: «Η αθλιότητα της κριτικής των υποκριτών στην τρομοκρατία».

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να το περιορίσουμε στα πλαίσια των εξορκισμών και των αρών.

Ποιοι και πως θα τολμήσουν να θέσουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων;

Εν κατακλείδι θέτω και το εξής αντιδημοφιλές ερώτημα προς τους πολιτικούς της Υφηλίου: Πόσοι απ' αυτούς είναι αποφασισμένοι να ζωστούν με εκρηκτικά και να γίνουν αστρόσκονη υπερασπιζόμενοι τα στοιχειώδη συμφέροντα των κρατών και λαών που ηγούνται; Όπως το κάνουν οι δολοφόνοι τρομοκράτες υπερασπιζόμενοι τα κατά τη γνώμη τους δίκαιά τους;

Άλλο θάρρος και άλλη ατομική και πολιτική ηθική διαθέτεις όταν μέσα από ένα πολυτελές γραφείο πατάς το κουμπί και διατάσσεις τον βομβαρδισμό κρατών και λαών και εντελώς άλλο θάρρος και ηθική έχεις όταν ο ίδιος ο τρομοκράτης -δολοφόνος αθώων πλασμάτων σκοτώνεται μαζί τους.

Το πρόβλημα εγγίζει τα μεταφυσικά όρια και χρήζει πιο βαθιάς ερεύνης και υπό άλλο κοινωνικό και πολιτικό πρίσμα.

Τα παραληρούντα από οργή και ευαισθησία παπαγαλάκια τι λένε; Θα περιοριστούν στις κατάρες ή θα τολμήσουν να αναδείξουν το μεγάλο πρόβλημα με τη γραφίδα του κοινωνικού αναλυτού;

ΣΗΜ. Για μια γενικότερη θεώρηση της τρομοκρατίας και των αιτιών της, οι ενδιαφερόμενοι παραπέμπονται εντελώς ενδεικτικά στα έργα:

Χάντιγκτον: «Η σύγκρουση των Πολιτισμών».

«Ταρικ Αλί: «Η σύγκρουση των Φονταμελισμών - Σταυροφορίες, Τζιχάντ, νεωτερικότητα», εκδ. «Αγρα», Αθήνα 2003 και «Η τρομοκρατία και η κοινωνία των πολιτών» (Συλλογικό έργο ξένων στοχαστών και ανάμεσά τους ο γνωστός Αμερικανός Ν. Τσόμσκι), εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα 2002).

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι η τρομοκρατία που έκανε την εμφάνισή της στο Παρίσι με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο, συνιστά μια νοσηρή μορφή θρησκευτικού μίσους, το οποίο αποτελεί αντικείμενο ειδικής έρευνας.

Αθήνα 23/11/2015

Πολιτικές υποθήκες

Δ. Βερναδάκης: «Ουδέποτε επείσθην ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ακόμη και εκ της καλλίστης αυτού όψεως εξεταζόμενος, ήτο όλως αρμόδιος εις το ημέτερον έθνος».

Ο ίδιος: «Η ημετέρα ιστορία υπήρξεν άλλη, πολυδιάφορος, της ιστορίας των ευρωπαϊκών εθνών και ενώ η ιστορία διεχώρησεν ημάς αείποτε από της Δύσεως, ήλθομεν αίφνης εις συνεπαφήν μετ' αυτής. εν δε τη συνεπαφή ταύτη, την όλως ανωμοίω και ετερογένει, αφήκαμεν παν ό,τι εκληρονομήσαμεν υπό των πατέρων ημών, και εγκαταλίποντες το πάτριον έδαφος μετεπέσαμεν δι' ενός βιαίου άλματος εις το μέσον της Ευρώπης».

Ο ίδιος: «Απηρνήθημεν λοιπόν τα πάτρια και εδανείσθημεν ολόκληρον σχεδόν τον βίον ημών εκ της Δύσεως».

Ο ίδιος: «Αφήκαμεν τον εθνικόν ημών στρατόν και εδανείσθημεν τον τακτικόν της Ευρώπης».

Ο ίδιος: «Αφήκαμε τα πάτρια ήθη και εδανείσθημεν τα της Δύσεως. Αφήκαμεν την πάτριον δίαιταν και ενδυμασίαν και εδανείσθημεν την των Φράγκων. Αφήκαμεν την εθνική ημών ποίησιν και φιλολογίαν και εδανείσθημεν τα γαλλικά μυθιστορήματα. Αφήκαμεν την πάτριον βασιλείαν και  εδανείσθημεν παρά της Αγγλίας το Σύνταγμα».

ΣΗΜ: Αυτά γράφονται στα 1875.