O Σκοπός του Ανθρώπινου βίου .

γράφει η ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ.

Η πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου είναι ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της αγωγής. Η πολιτεία επιδρά είτε θετικά είτε αρνητικά στη διαπαιδαγώγηση των πολιτών. Τα παράδειγμα και η συμπεριφορά των κυβερνητών και των κρατικών οργάνων συντελεί στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των πολιτών. Τα πολιτικά πρόσωπα δεν διαχειρίζονται απλώς τις κρατικές υποθέσεις. Είναι παιδαγωγοί του λαού. Διδάσκουν όχι με όσα λένε, αλλά με τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους. Η πολιτική έχει με την
έννοια αυτή, μεγάλη ηθική αποστολή. Μεγάλο το χρέος και υψηλή η αποστολή των πολιτικών. Ο πολιτικός κόσμος διαμορφώνει τα πολιτικά ήθη, από τα οποία σε τελική ανάλυση, καθορίζεται η τύχη των δημοσίων συμφερόντων και των πεπρωμένων του λαού. Η εθνική μας ιστορία και η ιστορία πολλών ξένων κρατών, διδάσκει ότι, όταν οι πολιτικοί παραβιάζουν τους στοιχειώδεις κανόνες της επιβαλλόμενης συμπεριφοράς, η βλάβη είναι μεγάλη, γιατί πλήττεται το σύνολο των πολιτών. Όταν ο πολιτικός κόσμος χαρακτηρίζεται από ασυνέπεια, ανακολουθία, έλλειψη προσήλωσης σε ορισμένες αρχές και, με τον καιροσκοπισμό του, δηλητηριάζει τη συνείδηση του λαού, τότε ο δημόσιος βίος αποσυντίθεται και ο τόπος καταδικάζεται σε εθνικές περιπέτειες. Οι κυβερνήτες, οι άρχοντες και οι πνευματικοί οδηγοί διδάσκουν το λαό, κυρίως με το παράδειγμά τους, και γινόμενοι πρώτοι αυτοί τηρητές των νόμων της πατρίδας. Πρέπει λοιπόν, οι ίδιοι να παρέχουν τον εαυτό τους ως πρότυπα αξιομίμητα, ως παραδείγματα ηθικής ανωτερότητας και πρωταγωνιστές ενάρετης ζωής.

Πέραν όμως από τους πολιτικούς αρχηγούς όπου τίποτα απολύτως από τα παραπάνω δεν ενσαρκώνουν, υπάρχουν και άλλοι καθοριστικοί παράγοντες σχετικά με τη διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας και στάσης ενός λαού. Κάθε λαός, ανάλογα με τον τόπο όπου ζει, τις οικονομικές του συνθήκες, την επικοινωνία του με άλλους λαούς, τα μεγάλα  γεγονότα του βίου του, την εθνική του κληρονομιά κλπ, έχει αποκτήσει ορισμένες ιδιότητες, έχει διαμορφώσει ορισμένο τρόπο ζωής, ορισμένο ποιόν βίου, ορισμένη κοσμοθεωρία, τα οποία επιδρούν στον καθορισμό των σκοπών της αγωγής του. Κάθε αντίληψη και κάθε βασική αξία, που κυριαρχεί σε μία χώρα καθορίζουν μία ιστορική κατάσταση σε μία ιστορική εποχή. Γενικά, στο στρόβιλο της κοινωνικής ζωής χαλκεύεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η άσκηση αγωγής.

Η αγωγή επιδιώκει την πραγμάτωση ενός σκοπού, ο οποίος ταυτίζεται με τον προορισμό του ανθρώπου στη ζωή. Ποιος είναι όμως ο προορισμός του ανθρώπινου βίου;

Σύμφωνα με τη γνωστή και εύστοχη ρήση του εξαίρετου Περικλή Γιαννόπουλου, προορισμός του ανθρώπου ήταν και θα είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης. Γεγονός που επιτυγχάνεται μόνο μέσω της αγωγής. Η αγωγή μορφώνει και δίνει σχήμα, πλάθει. Έχει δηλαδή ανθρωποπλαστικό και εξανθρωπιστικό χαρακτήρα. Λυτρώνει τον άνθρωπο από την ευτέλεια και τις μικρότητες της καθημερινής ζωής. Τον βοηθά να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής και να ολοκληρωθεί ηθικά. Ο «ασκούμενος» έχει πολυμερή ενδιαφέροντα και πνευματικές ανησυχίες. Συμμετέχει στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του τόπου. Αγωνίζεται για κάτι καθαρότερο και αγνότερο.

 Ζει για κάτι περισσότερο από τον εαυτό του. Δεν καταβάλλεται από τις συμφορές, αλλά τις αντιμετωπίζει θαρραλέα. Έχει κατανοήσει το βαθύτερο νόημα της ζωής και ζει τη ζωή του σύμφωνα με τον ηθικό προορισμό της.  Δεν είναι δούλος των υλικών αγαθών, δεν αποποιείται τα υψηλά ιδανικά για χάρη του υλικού κέρδους, ούτε προδίδει την αποστολή του για να εξασφαλίσει κοινωνικά αξιώματα!

 Έχει ανώτερους σκοπούς και γενικότερα, ζει σύμφωνα με τις ανώτερες ηθικές αξίες.
Έτσι, ο άνθρωπος που οδηγείται και ασκείται στα «χνάρια» της αγωγής, δεν μένει απλώς θεατής της καθίζησης της πνευματικής στάθμης του καιρού του, αλλά παρωθείται από την εσωτερική του αρτιότητα να πράξει ό,τι μπορεί για την ηθική αποτοξίνωση του περιβάλλοντός του.