Ο Πατριωτικός «Πόλος της Ελευθερίας» του Χρήστου Χαρίτου

Οι διαχωριστικές γραμμές στην Ελλάδα σήμερα έχουν μορφοποιηθεί στο Μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Στο πρώτο έχουμε τα κόμματα της συγκυβερνήσεως: Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ. Το δεύτερο στρατόπεδο χωρίζεται περαιτέρω στα δύο: της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ) και της «Δεξιάς» (Χ.Α. – ΑΝ.ΕΛ).

Η πρωτοβουλία ανήκει πάντοτε στα κόμματα που έχουν την διακυβέρνηση της χώρας. Το μνημονιακό μπλοκ θέλει να επαναφέρει την οικονομία σε μία ισορροπία, αν και είναι προφανές ότι αυτή θα βρίσκεται σε πολύ κατώτερο επίπεδο, από αυτό πριν την κρίση. Σε αυτή την περίπτωση όμως, θα μπορεί να πωλήσει στον Ελληνικό λαό «το φως στο βάθος του τούνελ», επιζητώντας την πολιτική ασυλία για το πως οδηγηθήκαμε εδώ.

Αυτή είναι και η μόνη προοπτική επιβιώσεως του πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως. Αυτή την προοπτική στηρίζουν και όλες οι διαπλεκόμενες δυνάμεις, από την παρασιτική οικονομική ελίτ έως τους καναλάρχες. Με τις ευλογίες πάντοτε της Ε.Ε., των ΗΠΑ και του ΔΝΤ. Χωρίς να παραγνωρίζουμε, ότι αυτό ίσως επιθυμούν και πολλοί Έλληνες, φανερά ή ενδομύχως, καθώς είναι δυσδιάκριτη μία βιώσιμη εναλλακτική, ευθύνη της αντιπολιτεύσεως, συνολικώς. Έστω και αν αυτό μπορεί να συμψηφίσει τις τεράστιες πολιτικές και ποινικές ευθύνες του χρεωκοπημένου, ιδεολογικά και ηθικά, πολιτικού συστήματος. 

Απέναντί τους βρίσκονται η ριζοσπαστική Αριστερά και η «ριζοσπαστική Δεξιά». Με την διαφορά, ότι ο Τσίπρας πλέον θέλει να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ», βρίσκοντας τον μέντορά του στον Ομπάμα και στα πολύχρωμα λόμπυ των ΗΠΑ! Την ίδια ώρα, επενδύει συνεχώς στον υποτιθέμενο κίνδυνο της «ακροδεξιάς», αναγορευόμενος σε «δημοκρατικό ανάχωμα». Δεν είναι τυχαίο αυτό. Προσδοκά να τύχει της υποστηρίξεως από τα λόμπυ της παγκοσμιοποιήσεως, λόμπυ που σπονσάρουν τον πολυπολιτισμό, τον εθνομηδενισμό και την «υπέρβαση των συνόρων».

Ποια είναι η κατάσταση στα δεξιά της Ν.Δ.; Εδώ βρίσκουμε μία ισχυρή Χ.Α. με διψήφια ποσοστά, που είναι δημοσκοπικώς στην τρίτη θέση και τον Καμμένο. Η Χ.Α. εκφράζει τον εθνικισμό και την «ριζοσπαστική Δεξιά», την ολική αντίθεση στο πολιτικό σύστημα. Για πρώτη φορά, ένα εθνικιστικό κόμμα εκπροσωπείται στην Βουλή, με ιδεολογικό πρόσημο και κοινωνική δυναμική.  

Οι ΑΝ.ΕΛ. προέρχονται από διάσπαση της Ν.Δ. Ο κ. Καμμένος και πληθώρα βουλευτών του αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της Ν.Δ. και διαφώνησαν με την οβιδιακή μεταμόρφωση του Σαμαρά, που από το Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ βρέθηκε να αφαρμόζει πιστά το Μνημόνιο στην Ελλάδα! Η πορεία του στο μέλλον έχει πολλά ερωτηματικά.

Πέραν της Χ.Α. και των ΑΝ.ΕΛ. όμως υπάρχει και ένας ευρύτερος εθνικός χώρος, από τον ΛΑ.Ο.Σ. και το Εθνικό Μέτωπο έως τον Παπαθεμελή και την «Κοινωνία», που διαθέτει ανθρώπους με ποιότητα, ιδέες και αγωνιστική δράση.

Αν αφήσουμε να πράγματα να εξελιχθούν γραμμικά, η Χ.Α. θα κατοχυρώσει την τρίτη θέση, αλλά δεν θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις και την κυβερνητική πολιτική. Αυτό μπορεί να μην είναι κακό για την Χ.Α., αλλά είναι πολύ κακό για την Ελλάδα, διότι θα επιτρέψει στο χρεωκοπημένο πολιτικό κατεστημένο να αποποιηθεί των ευθυνών του. Ο κ. Καμμένος μπορεί να έχει κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά θα είναι ένα μικρό κόμμα της ήσσονος αντιπολιτεύσεως. Στο τέλος, θα αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη. Τα μικρότερα κόμματα και συλλογικότητες, θα αναλώνονται σε προσπάθειες με πολύ αμφίβολα πολιτικά αποτελέσματα, αδυνατώντας, για πολλούς λόγους, να εκφράσουν την κοινωνική διαμαρτυρία.

Στο τέλος της ημέρας, θα επικρατήσει ένας «πολιτικός αυτισμός». Όλοι θα συνομιλούν με τον εαυτό τους, θα νιώθουν ικανοποίηση με τα όποια αποτελέσματά τους, θα αλληλοκατηγορούνται, την ίδια ώρα που θα μας κυβερνούν ανενόχλητοι οι υπαίτιοι της εθνικής και ηθικής μας χρεωκοπίας. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να επιτύχουμε; Υπάρχει κάτι άλλο να σκεφθούμε, σκεπτόμενοι «έξω από το κουτί», να βρούμε μία προοπτική; Πιστεύω πως ναι.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε τον Πατριωτικό «Πόλο της Ελευθερίας». Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι συνενώνει ξανά δυνάμεις από την κεντροδεξιά έως την Lega και την La Destra. Μπορούμε να σκεφθούμε για εμάς έναν Πόλο με Χ.Α., Καμμένο και άλλες εθνικές δυνάμεις, που θα κατέρχεται ως μπλοκ στις εκλογές, με κυβερνητικό πρόγραμμα και προοπτική εξουσίας;

Σε αυτή την περίπτωση θα υπάρξουν 3 πόλοι εξουσίας: ο μνημονιακός της συγκυβερνήσεως, της Αριστεράς με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και ο πατριωτικός. Ο εθνικός χώρος αυτή την στιγμή έχει σημαντική μεν πολιτική παρουσία, αλλά χωρίς προοπτική εξουσίας. Αν δεν σκεφθούμε την δυνατότητα συγκροτήσεως αυτού του πατριωτικού πόλου, θα αφήσουμε την κυβέρνηση μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύει κανείς ότι θα έχουμε εις το μέλλον πολλές ευκαιρίες για να διεκδικήσουμε την διακυβέρνηση της Ελλάδος;

Αυτός ο Πόλος απαιτεί τρία κυρίως πράγματα. Πρώτον, θέληση από όλα τα μέρη. Η Χ.Α. να υπερβεί την ιδεολογική της περιχαράκωση, τον Καμμένο να θέλει να ριζοσπαστικοποιηθεί, τους υπολοίπους να θέλουν να ενταχθούν σε αυτή την προσπάθεια. Δεύτερον, να βρεθεί ένας κοινός προγραμματικός λόγος, που θα απαντάει στα σημερινά αδιέξοδα. Διότι καλή η καταγγελία, αλλά αύριο θα πρέπει να δωθούν λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα και αυτό δεν γίνεται με δελτία τύπου. Τρίτον, να έχουμε μία συλλογική ηγεσία που θα συνθέτει δυνάμεις, ή να βρούμε έναν άνθρωπο που να μπορεί να εγγυηθεί αυτή την πατριωτική προοπτική.

Είναι εύκολο να γίνουν όλα αυτά; Όχι, καθόλου, υπάρχουν πολλές εγγενείς δυσκολίες. Το εύκολο είναι να λέμε όλοι το ποίημά μας, καθήμενοι στην γωνία μας. Και να περιμένουμε πότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ θα εξισορροπήσουν τα πράγματα, για να μας κυβερνήσουν και για επόμενα 40 χρόνια. Ας αφήσουμε τους εθνικιστές και τους ριζοσπάστες δεξιούς του 2050 να δώσουν κυβερνητική προοπτική στις εθνικές ιδέες στην Ελλάδα. Αν υπάρχει Ελλάδα, έως τότε. «Εμείς» δεν γουστάρουμε κανέναν άλλον, πλην του εαυτού μας. Την αποτυχία μίας εθνικής προοπτικής, θα την φορτώσουμε στους άλλους.

Ποιος οφείλει να αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία; Όπως κάθε φορά, ο δυνατός. Και αυτός σήμερα είναι ο Νίκος Μιχαλολιάκος και η Χ.Α. Αυτός πρέπει να πιέσει καταστάσεις και να ανοίξει δρόμους, να δώσει προοπτική και να υπερβεί εμπόδια. Να απευθύνει πρόσκληση σε όλες τις εθνικές δυνάμεις, για να δούμε την επόμενη ημέρα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αν ο Νίκος Μιχαλολιάκος κάνει αυτό το βήμα θα πιστωθεί στην πράξη την προσπάθεια ανατροπής του πολιτικού συστήματος, δίδοντας πατριωτική κυβερνητική προοπτική.  

Ο Πάνος Καμμένος στο 1ο προσυνέδριο των ΑΝ.ΕΛ. στην Καβάλα δήλωσε «την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού πατριωτικού μετώπου». Εξαιρετικά! Ας του απευθύνει πρόσκληση λοιπόν ο Νίκος Μιχαλολιάκος για να δούμε την υλοποίηση αυτού του Μετώπου. Και αν ο κ. Καμμένος το εννοεί, να δημιουργηθούν ομάδες εργασίας από τις Κ.Ο. των δύο κομμάτων για τα επόμενα βήματα. Με στοχοθεσία τον Ιούνιο του 2014, έχοντας κοινούς συνδυασμούς στις αυτοδιοικητικές εκλογές και κοινό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές.

Αν συμβεί αυτό, φαντάζεστε την απόγνωση στα επιτελεία της Ν.Δ, πως ανατρέπονται άρδην τα εκλογικά δεδομένα; Γιατί σήμερα η Ν.Δ. προσδοκά την απορρόφηση των ΑΝ.ΕΛ. και την αποδυνάμωση της Χ.Α., θεωρώντας ότι ο χρόνος κυλά υπέρ της. Ποια πρέπει να είναι η απάντηση σε αυτό, τα ευχολόγια και τα ανέξοδα τσιτάτα; Η απάντηση είναι η δημιουργία του Πατριωτικού Πόλου, που θα έχει σήμερα κιόλας πολιτική καταγραφή κοντά στο 20%. Αυτή είναι η απάντηση των Ελλήνων πατριωτών στην χρεωκοπημένη Μεταπολίτευση και στην απειλή της Αριστεράς.

Οι Έλληνες που ψηφίζουν Χ.Α., ΑΝ.ΕΛ. και τα άλλα πατριωτικά κόμματα, έχουν τις ίδιες εθνικές ευαισθησίες και προσδοκούν μία «Νέα Ελλάδα». Ή θα τους δώσουμε προοπτική, ή θα τους αφήσουμε να τους επαναδιεκδικήσει συντόμως το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα. Γιατί όπως έχω ξαναγράψει, αν όχι εμείς, ποιοι και αν όχι τώρα, πότε; Από αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς μας.

το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος Μαρτίου 2013