ΤΑ ΘΕΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Μάς είναι γνωστόν ότι ή Αρχαία Ελληνική θρησκεία άπετελείτο άπό ένα σύμπλεγμα θρησκευτικών εορτών καί λαϊκών μύθων πού όνομάζετο Μυθολογία. Έν τούτοις, τόσο ή Ι­στορική έρευνα, όσο καί ή ποιότης ολοκλήρου τοϋ Ελληνικού Πολιτισμού μάς οδηγούν στό συμπέρασμα ότι ή αρχαία θρησκεία (θρη­σκεία: έκ τοϋ ρήματος θρώσκω = πρός τά άνω τείνω) ήταν στήν πραγματικότητα κάτι τό πολύ βαθύτερο. Άπό πολλούς υπαινιγμούς ή σαφείς αναφορές αρχαίων συγγραφέων συμ­περαίνουμε ότι πίσω άπό τούς μύθους κρύβε­ται μιά ολοκληρωμένη διδασκαλία τήν οποία έγνώριζαν ένας εσωτερικός κύκλος μυστών, φιλοσόφων καί καλλιτεχνών (μουσικών, ποι­ητών κλπ.) γι’ αυτό καί έκαλείτο Εσωτερική θρησκεία, έν αντιθέσει πρός τήν λαϊκή θρη­σκεία πού προαναφέραμε.

Σύμφωνα μέτήν Ελληνική Εσωτερική Παράδοσι, Ιδρυτής καί διδάσκαλος της Εσωτε­ρικής θρησκείας υπήρξε ό Όρφεύς. Μύστης τοΰ θείου φωτός καί του θείου λόγου. Ή Όρφική διδασκαλία παρέδιδε ότι τό Σύμπαν δη­μιουργείται καί συντηρείται άπό μία βασική θεία Ενέργεια (Πνοή) ή οποία προκαλεί στό κοσμικό περίδο (μεταφορικά γνωστό ώς Πρω­ταρχική θάλασσα) μία Δόνησι.

Ή δόνησις αυ­τή είναι τό θείον "Ονομα ή ό θείος λόγος τοϋ Χριστιανισμού, ό όποιος γίνεται αντιληπτός άπό τούς Μύστας σάν μία υπερβατική μουσι­κή. Λόγω τής διδασκαλίας του αυτής ό Όρ­φεύς παριστάνετο ώς λυρωδός, ένώ οί δύο κυριώτεροι μαθηταί του έμειναν γνωστοί μέ τά ονόματα Μουσαίος καί Εύμολπος. (= ό έ­χων ωραία μολπή - φωνή). Άπό τήν έκλαίκευσι τής Όρφικής διδασκαλίας προέκυψε ή μετέπειτα Ελληνική σκέψις καί ό Ελληνικός Λόγος, τόν όποιον εξέφρα­σαν πνευματικοί άνδρες τοϋ ύψους τοϋ Όμη­ρου, τοϋ Ησιόδου, τοϋ Πυθαγόροϋ, τοϋ Πλάτωνος καί επίσης άλλοι δπως ό Πλωτίνος, ό Πρόκλος καί στήν Βυζαντική περίοδο ό Γε­ώργιος Γεμιστός ή Πλήθων.

Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία αυτή, ή λει­τουργία τοϋ Σύμπαντος εποπτεύεται άπό όν­τα ασύλληπτου άπό τόν άνθρωπο νοημοσύνης καί συνειδητότητος, τούς θεούς. "Οπως ανα­φέρει ό Λουκιανός, οί θεοί δέν έχουν καμμία ομοιότητα πρός τά αγάλματα πού τούς αφιέ­ρωναν οί γλύπτες, άλλά είναι "Οντα ή Δυνά­μεις άμορφες, ασώματες φωτεινές καί στε­ρούμενες φύλου. Μπορούμε νά τούς παρο­μοιάσουμε (καί ενίοτε νά τούς ταυτίσουμε) μέ τούς Αρχαγγέλους τοϋ Χριστιανισμού. Στόν διάλογο τοϋ Λουκιανού «Ζεύς ελεγχόμενος» εξηγείται ότι πολύ μακράν τοϋ νά είναι οί θε­οί παντοδύναμοι, διοικούν τό Σύμπαν κατά τίς επιταγές μιας ανωτέρας αυτών Δυνάμεως πού ονομάζεται Αδράστεια ή Είμαρμένη. Στό βα­θύτερο της νόημα, ή Όρφική διδασκαλία ήτο μονοθεϊστική.

"Οπως προανεφέραμε, ή πρωταρχική δόνησις, ό θείος Λόγος, παράγει πάν ότι

γίγνεται, δηλ. τά όντα. Επομένως κάθε ον, ενσυνείδητο ή μή, δέν είναι τίποτε άλλο άπό μία σύνθεσι δονήσεων ή κυμάνσεων στήν Ιδε­ατή «επιφάνεια» τής πρωταρχικής «θαλάσ­σης» (τών αρχεγόνων υδάτων). Αυτός είναι ό λόγος πού ή αρχαία λέξις μόρις (= θάλασσα) έχει τήν ίδια ρίζα μέ τίς λέξεις ή ονόματα μήτηρ, Μαία, Μαρία. Επειδή οί ήχοι είναι κυμάν­σεις ή δονήσεις του αέρος καί οί σκέψεις τοϋ άνθρωπου είναι επίσης δονήσεις (τά γνωστά εγκεφαλικά κύματα), τό κάθε ον έχει τό δικό του μουσικό όνομα, του οποίου οί δονήσεις προσαρμόζονται στήν ίδια τήν δόνησι τοϋ όντος. Ή γλώσσα πού δημιουργείται άπό τά μουσικά ονόματα τών όντων είναι ή μουσική γλώσσα τοϋ Σύμπαντος. Αυτή υπήρξε καί ή πρώτη μορφή τής Ελληνικής γλώσσης! Όπως όλα τά όντα, έτσι καί οί θεοί έχουν τά φυσικά τους ονόματα, οί δέ λοιπές ονομασίες πού τούς άπεδίδοντο δέν ήσαν παρά προσω­νύμια. Τά θεία ονόματα μπορούν νά διακρι­θούν σέ τρεις κατηγορίες:

Τά πραγματικά θεία ονόματα, αυτά δηλ. πού έκ φύσεως ανήκουν στους θεούς. Αυτά ήσαν γνωστά μόνο στους Μύστες. Επειδή τά θεία ονόματα είναι φορείς δυνάμεως, έκρατήθησαν μυστικά, γιά νά μή γίνουν γνωστά σέ α­κατάλληλους ανθρώπους καί έκ τούτου ώνομάσθηκαν απόκρυφα. Πολλοί μελετηταί πιστεύουν ότι μέ μία κατάλληλη σύνθεσι τών θείων ονομάτων προκύπτει τό άρρητο όνομα τοΰ Υπέρτατου Θεοϋ. Θεωρείται ότι χρήσις τών θείων ονομάτων έγινε κατά τούς περσι­κούς πολέμους εναντίον τών Περσών και κυ­ρίως στήν μάχη τοϋ Μαραθώνος καί στήν ναυμαχία τής Σαλαμίνος.

Οι θείες προσφωνήσεις, επιφωνήματα τά ο­ποία είναι αποδόσεις τών απόκρυφων ονομά­των στήν κοινή γλώσσα πού δέν είναι φορείς δυνάμεως. Αναφέρουμε μερικά παρα­δείγματα:

• Γιαχοϋ ή Γιούχα, προσφώνησις τοϋ Διός. Έξ αύτοϋ καί ή ονομασία Γιούχτας ενός υψώ­ματος στήν Κρήτη.
• Ίά ή Ίή, προσφώνησις πρός τόν Απόλλω­να. Παράγωγες λέξεις είναι: Ίωνες, Ιατρός (ο Απόλλων ήτο θεός τής Ιατρικής), Ιάσων καί κατά πολλούς τό όνομα Ιησούς.
• Εύοί - εύάν, εϋοϊ - σαβοϊ, Εύας, Σάβος ήσαν προσφωνήσεις πρός τόν Διόνυσο. Επίσης τό επιφώνημα έλελεϋ! άπό τό οποίο παράγονται' οί λέξεις έλευσι καί ελευθερία.
• Νήθ, προσφώνησι τής Αθηνάς. Παράγωγες λέξεις τό ρήμα νήθω (= γνέθω): Ή θεία Σο­φία γνέθει τόν Ιστό τοϋ Σύμπαντος. 

• "Αμορ, προσφώνησι τής Αφροδίτης. Στόν "Ομηρο ή λέξις μόρος σημαίνει τόν θάνατο, άρα άμορ » αθανασία (ό θείος "Ερως οδηγεί στήν Αθανασία).

- Τέλος τά Ιστορικά θεία ονόματα, αυτά μέ τά όποια έμειναν γνωστοί οί θεοί. Μερικά παρα­δείγματα:

• Ζεύς, κατάλληλη προσαρμογή τοΰ τετραγραμμάτου ZEFE. Ώρισμένοι πιστεύουν ότι αρχικά ό θεός Ίεχωβάς τών Εβραίων ήτο ό Ζεύς, τό δέ όρος Σιών (Ζΐοη) της Παλαιστίνης παρεφθαρμένη ονομασία τοϋ όρου Δίον "Ορος.
• Ερμής, ό έρμηνεύων τόν Λόγον τοϋ Διός.
• Αφροδίτη, ή άναδυθεΐσα έκ τών άφρων.
• Εστία, ή ουσία τοϋ Σύμπαντος. Κατά τόν Πλάτωνα, παλαιότερα ώνομάζετο «Έσσία» ή Ώσσία (άπό τό ρήμα ειμί).
• Διόνυσος, ό υιός τοϋ Διός πού έγεννήθη στήν Νύσα. Πιστεύεται ότι πίσω άπό τό όρος ΣΙΝΑ κρύβεται ή ονομασία ΝΥΣΑ της μυθικής αυτής τοποθεσίας. Επίσης ό εβραϊκός μήνας Νισάν μήνας τοϋ Πάσχα καί τής Σταύρωσεως έχει πιθανόν ετυμολογική καταγωγή άπό τήν γενέτειρα τοϋ Διονύσου.

Είδαμε ότι ή Ελληνική γλώσσα, όχι μόνον ώς πρός τά ονόματα τών θεών, άλλά καί στό σύνολο τοϋ λεξιλογίου της, έχει κτισθή μέ βάσι τίς άρχετυπικές δονήσεις τών όντων καί έ­τσι είναι ή πλησιέστερη προσιτή στόν άνθρωπο φυσική γλώσσα τοϋ Σύμπαντος. Εί­ναι ή μοναδική στόν κόσμο φυσική καί όχι συμβατική γλώσσα. Γι' αυτό οί προγονοί μας αποκαλούσαν τούς άλλους λαούς, οί οποίοι είχαν κοινές λαλιές, βαρβάρους (άγλωσσους, μουγγούς), ώς τελείως αποξενωμένους άπό τήν Ικανότητα εκφοράς τοϋ θείου Λόγου. Τό 24γράμματο Ελληνικό αλφάβητο, έμπνευσθέν άπό τίς Ιδέες τών Πυθαγορείων, συμπλη­ρώνει τήν κεκρυμμένη σοφία τής Ελληνικής γλώσσης, ένώ τά τονικά σημεία (τόνοι, πνεύ­ματα), διασώζουν καί σήμερα τήν θεϊκή της προσωδία. "Εχουμε λοιπόν σήμερα όλοι χρέ­ος, Κράτος, φορείς καί πολίτες νά διαφυλάσ­σουμε σάν Ιερή κληρονομιά τήν Ελληνική μας γλώσσα. 

Πρόδρομος Κούρτογλου