αφίσα της Εθνικιστικής Νεολαίας Ελλάδος |
Γράφει ο Θ. Καραμπέτσος - χρονογράφημα
Ξαναγυρίζω στήν Ν. Δημοκρατία όπως ό παρανοϊκός ξαναγυρίζει
στίς έμμονες ιδέες του. Περπατάς γύρω γύρω, αναζητώντας τόν ομφάλιο λώρο μεταξύ
Νουδού καί λοιπής έθνικοφροσύνης, αλλά oι φωτιές έχουν γίνει στάχτη καί τά
πουλιά έχασαν τά φτερά τους. Περπατάς όλοτρόγυρα στό
κυκλικό κλουβί της Δεξιάς κάτω άπ' τά χτυπήματα τών
τύμπανων, τό θέατρο τής έθνικοφροσύνης καίγεται καί οί ηθοποιοί εξακολουθούν νά
προφέρουν τά λόγια του ρόλου τους, ή κύστη σπάζει, τά δόντια πέφτουν, αλλά ό
θρήνος τών κλόουν τής Νουδού μοιάζει μέ τόν θόρυβο πού κάνει πέφτοντας ή πυτιρίδα.
Παραταξιακός ό αγώνας, λένε, καί τά χτυπήματα έρχονται μέ σιγαστήρα. Δύο
τεράστιες μασέλες κάτω άπ' τήν σκιά τών φουντωτών φρυδιών τραγανίζουν μέ
θόρυβο τά γρανάζια πού συνδέουν τήν όδό Ρηγίλης μέ τήν λαϊκή εθνικιστική θέληση.
Ό πράσινος δράκοντας τοΰ ήλιου,
προχωρεί πάνω άπ’ τά υπολείμματα τών γραναζιών
αλέθοντας μέ προγραμματισμένη ακρίβεια τούς νάνους του τσίρκου Αβέρωφ, σέ ψιλά
κομμάτια καί μετά καταπίνοντας τα σάν χαπάκια. Όσοι άπ' τούς νάνους γλυτώνουν,
τρέχουν καί σκαρφαλώνουν πάνω στους σκουπιδόλοφους κι απειλούν τόν δράκοντα:
«χούντα είναι θά περάση». Ήθελα νά ξέρω ποιος είναι ό ανάδοχος τοΰ συνθήματος
αύτοΰ πού άνοιξε διάπλατα τό στόμα του γιά νά προφέρη τήν φράση, αρχίζοντας
έτσι τό παραλήρημα, γιά νά τόν μιμούνται επτά φορές τήν ήμερα, γιά εβδομάδες,
γιά μήνες, γιά δύο χρόνια συνέχεια; Ένα μεγάλο στόμα, προφανώς μέ ψεύτικα
δόντια, πού πρόφερε αυτή τήν παράξενη καί διφορούμενη ανοησία: «χούντα είναι θά
περάση».
Φέρνω ζωηρά στό μυαλό μου τήν ανόσια χαρά μέ τήν οποία θά
πρέπει νά πρόφερε αυτή τή φράση. Μεγάλη φράση, σύμφωνα μ' αυτόν τόν παπιοκέφαλο
κι άλλοίθωρο κονδυλοφόρο ή έθνοπατέρα. "Ετσι οί «εθνικόφρονες»» τής Νουδού
τήν πήρανε, τήν άναλύσανε, τήν τριχοτομήσανε, τήν έπαναλάβανε κι εκείνοι μαζί
του, τήν ήπιανε σάν μουρουνόλαδο, τήν μασήσανε σάν παστίλια γιά τήν δυσπεψία,
ανοίξανε διάπλατα τά στόματα τους όπως εκείνος καί επανέλαβαν τό θαύμα αυτό
κάθε ήμερα, σάν φθαρμένοι δίσκοι γραμμοφώνου, μέχρι να κουρασθούν καί οί πέτρες
ακούγοντας το. Αλλά κάθε φορά πού οί νεοδημοκράτες βλάμηδες ανοίγουν τό στόμα
τους καί πετούν έξω τήν περίφημη φράση, ακούω αυτό πού είναι τό πιό σημαντικό γιά
μένα τήν στιγμή εκείνη: Πότε οί εκλογές; Κοντεύει ή ώρα γιά τό μακελειό...
Θά είμαι ειλικρινής μέ τόν Νεοδημοκράτη καί μ' αυτό τό απαίσιο
του «χούντα είναι θά περάση». Λέω λοιπόν χωρίς να κοκκινίζω ή νά μασσώ τά λόγια
μου, χωρίς τήν παραμικρή ταραχή, μεταμέλεια ή τύψη, ότι ή στιγμή πού μπαίνανε
στή ναφθαλίνη άξιζε χίλια ΠΑΣΟΚ ή χούντες καί θά έξακολουθή ν' άξίζη πάντοτε.
Ό,τι απέμενε άπ' τήν γοητεία τών Νεοδημοκρατών ηγετών εΐναι τό όραμα τού
τέλους. Έχουν πιά αποκάμει. Επιθυμούν νά ξαναγυρίσουν πίσω. να μπουν ξανά μέσα
στήν μήτρα.
Σκέφτομαι τόν Αρχηγό τους ό όποιος ξόδεψε τά τελευταία δυό
χρόνια προσπαθώντας νά περιγράψη -σκιαγραφίση - παρουσίαση τό κόμμα, γιά νά
κατάληξη στήν απελπιστική κραυγή (όταν βρίσκεται ερμητικά κλεισμένος κι
ολομόναχος) «Δέν μπορώ νά τα καταφέρω! Δέν μπορώ!».
Πολύ καλά, λέει ένας έκ τών υπαρχηγών, έπίτρεψέ μου νά τό
κάνω έγώ γιά σένα. Αρχίζουμε! Τό κυριότερο είναι αυτό. Νά υποθέσουμε πώς ή μύτη
τής Ν.Δ. δέν είνα γαμψή σάν της χούντας; Νά πούμε πώς είναι μιά μύτη
δημοκρατική; Αντιφασιστική; Αντιδεξιά; Νεοαντιστασιακή;
Ποιά ή διαφορά; Όταν ένα πορτραίτο αρχίζει άσχημα, αυτό
συμβαίνει γιατί έσύ δέν περιγράφεις τήν γυναίκα πού έχεις στό μυαλό σου περισσότερο σκέφτεσαι εκείνους πού θά κοιτάξουν
τό πορτραίτο, παρά τή γυναίκα πού σού ποζάρει. Κανείς έκεϊ, δέν υπολογίζει τήν
πηγή άπ’ όπου αντλούν. Ούτε κι εκείνοι πού έφθασαν στό Κοινοβούλιο μέ τούς
δικούς μας ψήφους. Τώρα ξέχασαν καί ζουν σάν τούς κοριούς, κρυμένοι κάτω άπ τήν
ταπετσαρία τής Νουδού. «Δέν βλέπω γιά ποιο λόγο» λένε. «θά μπορούσα να μήν
επανεκλεγώ εκτός κι άν μού συμβεΐ κανένα ατύχημα». Τρίβουν λοιπόν τά χέρια τους
καί πλένονται μέ το σύνθημα «χούντα είναι θά περάσω γιά νά βιώσουν τήν πολιτική
τους αθανασία. Προσοχή σ' αυτούς τους δικούς μας τής Ν. Δημοκρατίας. Τους έχουμε
ταξινομημένους στό Ι. όπως Ίπεκακουάνα !
Επειδή έχουν τήν ζωτικότητα ενός κοριού, άς μήν κουράζονται
στίς έγκυκλοπαίδειες: Ίπεκακουάνα είναι φυτό άπ' τίς ρίζες τού οποίου ή Φαρμακολογία παρασκευάζει
θαυμάσια έμετικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π