ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΦΕΝΕΟΣ 1944 ΠΟΤΕ ΠΙΑ !

75 χρόνια πέρασαν από εκείνο το φρικτό έγκλημα των πάντα ξενοκίνητων συμμοριτών στη Φενεό Κορινθίας. Εκείνο πού απομένει σέ μας τους νεώτερους, στά παιδιά τών ηρώων εκείνων, είναι νά γνωρίζουμε το αληθινό πρόσωπο του πτωχευμένου και ηττημένου κομμουνισμού, νά μή παρα­πλανηθούμε άπό τις νέες μεταμορφώσεις τους με τα νεοταξικά προσωπεία και τις συνιστώσες τους με το ανθελληνικό πρόσημο και να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που θυσίασαν την ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Οι κομμουνιστές αλλά και συνοδοιπόροι τους που πάντα τους αβαντάριζαν τους προστάτευαν και τους προστατεύουν, επιζητούν την λήθη αναζητώντας την όποια ευκαιρία τους παρουσιαστεί να αρπάξουν την εξουσία στα χέρια τους. Μόνο εμπόδιο στους νεοταξικούς και τα σχέδια τους οι Έλληνες Εθνικιστές.  

Εμείς τιμώντας την μνήμη τους γονατίζουμε ευλα­βικά στον τάφο αυτών πού θυσιάστηκαν, με την υπόσχεση νά μείνη ανεξίτηλη ή μνήμη τους στή σκέψι μας ένθυμούμενοι ότι ή καρδιά και τό φρόνημα του Έλληνα ποτέ δέν θά πάψη νά
ύπηρετή τήν ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τή πίστη και τήν πα­τρίδα. Παραθέτουμε ένα αφιέρωμα από το εθνικιστικό περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 39 της 1ης Ιουλίου 
του 1977 

260 νεκροί περισυλλέγησαν άπό τό βάραθρο της Φενεού στίς 4 Ιουνίου 1945. Άνδρες, γυ­ναίκες, παιδιά, βρέφη ήταν τά θύματα. Στήθη­κε σε εκείνο τό μέρος ένας απλός λευκός σταυ­ρός και κάθε χρόνο τελείται επιμνημόσυνη δέησις γιά τους μαρτυρήσαντες. Μετά τή σφαγή του Ψαρροϋ, μετά τις δολοφονίες των 810 στή Στιμάγκα, παρουσιάζεται ή εικόνα, ή τραγική άνεπανάληπτη εικόνα των ηρώων της Φενεού. Τι ήταν και γιατί έσφάγησαν όλοι αυτοί οί άνθρωποι;

Βάσει του ποινικού δικαίου και της ορθής δι­καιοσύνης ή τιμωρία επέρχεται γιά αδίκημα, γιά προδοσία, γιά συκοφαντία, γιά καταπίεση, γιά απολυταρχισμό, γιά αυθαιρεσία, γιά ανυ­πακοή στή πολιτεία. Και ό τρόπος της τιμω­ρίας είναι τέτοιος ώστε νά υφίσταται ακόμη και τότε σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Άλλοίμονο όμως. Ή σκληρή πραγματικότη­τα και οί άνθρωποι πού τήν έζησαν φωνάζουν και θά φωνάζουν στά τρίσβαθα των αιώνων ότι οί σφαγιασθέντες ήταν αγρότες μέ ροζιασμένα χέρια άπό τό μόχθο της δουλειάς, επιστήμονες γαλουχημένοι μέ της ιστορίας και του θρύλου τά παραδομένα, διάκοι απόστολοι της θρησκείας

παρθένες νέες και ανυπεράσπιστες, μητέρες μέ τά παιδιά στήν αγκαλιά τους.Αύτοί ήταν τά θύματα των κομμουνιστών. Αυτοί ήταν οί... «προδότες»! Αυτοί ήταν οί... «καταπιεστές του λαού»!

Πόσο άπλό άλλά και πόσο σημαντικό ταυ­τοχρόνως. Αγνοί χωριάτες συνεχίζουν τήν ιστο­ρία της χώρας αύτης, της 'Ελλάδος. Συνεχίζουν τό μύθο των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνος, του Βυζαντίου, του 21, της Πίνδου και του Γράμμου. Γράφουν μέ τό αίμα τους και άλλες σελίδες στό αθάνατο βιβλίο της Ιστορίας και κρατούν τόν "Ελληνα αγρότη, τον "Ελληνα εργάτη, τόν κάθε "Έλληνα, πρώτο στήν ανθρωπότητα, γιά τις θυσίες πού προσέφερε, που προσφέρει πού θά προσφέρει γιά τήν αξιοπρέπεια, τήν έλευ­θερία, τήν πίστη και τήν αγάπη πρός τήν Πα­τρίδα.

Χειμώνας του 1943. Τό χρονικό της Φενεού άρχισε. Οί οργανωτές του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ άρχισαν νά γίνωνται φορτικοί και άπειλητικοί πρός τους κατοίκους της περιοχής, απαιτώντας τους νά εγγράφουν όλοι στίς προδοτικές οργα­νώσεις τους.

Οί κάτοικοι δέν έδειχναν κσμμιά προθυμία στό νά πυκνώσουν τις τάξεις του ΕΑΜ και των παραφυάδων του και έτσι διατάσσονται οί πρώ­τες συλλήψεις μέ τή κατηγορία του «αντιδρα­στικού» του «απελευθερωτικού» κινήματος του λαού. Ή περίοδος της τρομοκρατίας εμφανίστη­κε σε όλη της τήν έκταση.

Ή Ελλάδα έκτος άπό τήν υποδούλωση πού ύφίστατο έκ μέρους των Γερμανών είχε νά αν­τιμετώπιση μέ τους ξενοκίνητους Σλάβους, τους απαίσιους βασανιστές της ΟΠΛΑ.

Καχυποψία και μυστικισμός έπικρατοϋσε παν­τού. Ό πατέρας υποπτευόταν τό παιδί του και ό γιος επιβουλευόταν τόν πατέρα. Ακόμη και τά ονόματα των καπεταναίων του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ προξενούσαν τρόμο και απέχθεια. Ό καπετάν Τόμπρος, ό καπετάν Τρομάρας, ό καπετάν Χά­ρος τρομοκρατούσαν τόν πληθυσμό και τσάκι­ζαν τό εθνικό του φρόνημα.

Στις αρχές του 1944 βιαίως άρχισε ή στρα­τολογία ανδρών και έφηβων στίς τάξεις τών Έλασιτών. Ό "Αρης Βελουχιώτης ορίσθηκε αρ­χηγός στον αγώνα εναντίον τών εθνικών δυνά­μεων του Μωριά μέ σύνθημα «φωτιά και τσε­κούρι στους αντιδραστικούς». Δέν άργησε νά φθάση ή νύχτα της 31 Μαΐου 1944 κατά τήν οποία έζησαν οί Φενεάτες τις πιο τρομερές στιγμές τους αίσθανόμενοι μίσος, καταφρόνησι και ντροπή γιά μερικούς προδό­τες πού πειθήνιοι σέ διαταγές έχθρων της Ελλάδος σκότωναν, έσφαζαν συμπατριώτες τους. Στό χωριό Καλύβια συνελήφθη και σφαγιάσθη­κε ό έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού και πρόεδρος της κοινότητος Αθανάσιος Κυριακόπουλος. Το «έγκλημα» του ήταν ότι είχε το θάρ­ρος και τή λεβεντιά νά θέση υποψηφιότητα γιά τή συμμετοχή σέ μιά αντιπροσωπεία του χω­ριού, παρά τό γεγονός ότι ή τοπική οργάνωση του ΕΑΜ είχε ορίσει άλλους υποψηφίους.

Τό εγ­χείρημα του Κυριακόπουλου θεωρήθηκε πρόκλησις και ανταρσία και έπρεπε νά τιμωρηθή. Σάν αντιδραστικοί συνελήφθησαν την 11ην πρός τήν 12ην Ιουλίου στο Φενεό, Στενό, Γκούρα, Μεσινό, Μωσιά, Μάτι εκατοντάδες όμηροι και οδηγήθηκαν στην Ιερή μονή του Αγίου Γεωρ­γίου Φενεοϋ, ή οποία είχε μεταβληθή από τόπο προσκυνήματος σέ φοβερό στρατόπεδο συγ­κεντρώσεως. Ή κατηγορία των συλληφθέντων ήταν ότι δεν ήθελαν νά σκύψουν δουλικά τό κε­φάλι στους ντόπιους τυράννους του ΚΚΕ και δέν απαρνήθηκαν πατρίδα, πίστη, οικογένεια.

Μελετώντας κανείς τήν Ελληνική Ιστορία βλέπει ότι ακόμη και τά άπλά δημοτικά τρα­γούδια δέν είναι τίποτε άλλο παρά ΰμνος, δο­ξολογία στην αθάνατη "Ελληνική καρδιά, στή ρωμαλεότητα και τό ηθικό μεγαλείο της φυ­λής μας.

"Ενας σπουδαίος Φενεάτης ό Τάκης Μπουγιούκος έγραψε και παρέδωσε στή μνήμη των μεταγενεστέρων τά γεγονότα της πατρίδος του. Μεταξύ των άλλων διετύπωσε σέ λίγους στίχους τά συναισθήματα του:

  

«Χθες βράδυ πιάσαν στο χωριό

μιά δεκαριά νομάτους

πώς ήσαν αντιδραστικοί

και ενάντια στον αγώνα.

Παγώσαν και σκύψαν το κεφάλι τους

άπ  το φρικτό μαντάτο

λες και έπεσε θανατικό....

Ό ήλιος έγερνε βαρύς"    -

στή πορφυρένια δύση

σαν νά μην ήθελε νά δή

τό δράμα τών Ελλήνων....

Ή διαμονή των κρατουμένων στο στρατόπε­δο του Αγίου Γεωργίου ήταν απαίσια και ή μεταχείρησίς τους από τους «απελευθερωτές» α­περίγραπτα κτηνώδης. Μέσα έκεί ή ανθρώπινη αξιοπρέπεια γνώρισε τον τελειωτικό εξευτελι­σμό της και τά δικαιώματα του άνθρωπου τήν πιο στυγνή καταφρόνηση. Τά ελληνόφωνα άποβράσματα της ΟΠΛΑ έδειχναν τά αιμοβόρα έν­στικτα τους χτυπώντας και βασανίζοντας απάν­θρωπα τά αθώα θύματα. Πολλοί κρατούμενοι τρελλάθηκαν και πολλές αγνές κοπέλλες έβιάσθηκαν κτηνωδώς και χωρίς αίσθημα ντροπής άπό τους δεσμοφύλακες τους. Μοναδική ακτί­να .ελπίδος σ' αυτό τό σκοτεινό μαρτύριο των Ελλήνων πατριωτών ήταν οί καλόγηροι του μοναστηρίου πού όλοι άπεδείχθηκαν πραγμα­τικοί καθοδηγητές και ποιμένες της Χριστια­νοσύνης. Ήταν όμως γραπτό νά πληρώσουν μέ τήν ίδια τή ζωή τους τή φιλανθρωπία και τή συμπόνοια πού έδειξαν. Άπό τους μοναχούς της ίερας μονής του Αγίου Γεωργίου, οι μέν Αρσένιος Μητρόπουλος, Παρθένιος Σταματόπουλος και Καλλίστρατος Μαγκλάρας εκτελέ­στηκαν στο Κακοβούνι στις 7 και Ι4 Ιουλίου 1944, οί δέ Δανιήλ Στριφτής, Γεννάδιος Πίττας και Συμεών Σακιελλαρίου, ηλικίας τότε 75 ετών σφαγιάστηκαν άγρια στο πιερίβολο του μονα­στηρίου στις 12, 13 και 19 Ιουλίου 1944.

Ήταν και οί μοναχοί «προδότες» και «αντι­δραστικοί»; Ήταν οί σεβάσμιοι ούτοι γέροντες άξιοι του τρομερού και απαίσιου τρόπου σφα­γής τους; Ήταν οί ιερωμένοι «εχθροί του λα­ού» και εναντίον του απελευθερωτικού αγώνα τών Έλασιτών;

Πόσο τρομερό είναι, απλώς και μόνο, "Έλλη­νες νά κάνουν τέτοιου είδους σκέψεις. Χρειά­ζονται λοιπόν περισσότερα τεκμήρια γιά τις ε­πιδιώξεις και τους σκοπούς τών κομμουνιστών; Απαιτείται νά χυθή και άλλο αίμα γιά νά δειχθή και νά άποδειχθή τό καταχθόνιο σχέδιο τους;

Οί "Έλληνες πατριώτες εθνικιστές άς θυμούν­ται τά λόγια κάποιου κρατουμένου πού κατόρθωσε νά απόδραση καιί διηγήθηκε τό τρόπο μέ τόν όποιο εκτελούσαν οί ερυθροί δήμιοι τά θύματα τους και ας τό μεταδίδουν στά παιδιά τά δικά τους και ολοκλήρου της Ελλάδος.

«Στήν αρχή τά χτυπούσαν μέ τό γλωσσίδι της καμπάνας της μονής και μόλις πέφτανε α­ναίσθητα καταγής, τά χτυπούσαν μέ λύσσα μέ τό μαχαίρι, όπου έφθαναν, κατόπιν δέ τά σπρώχναν και τά ρίχναν στά βάραρθρο μέ τή ψευ­δαίσθηση πώς ή υπόγεια κρύπτη του Κακοβουνίου θά κρατούσε σφιχτά και αιώνια τό τρομε­ρό μυστικό της και δέν θά άποκαλυπτόντουσαν ποτέ τά απάνθρωπα εγκλήματα τους, γιατί σάν άθεοι πού ήσαν, τους διέφευγε τό «έστι δί­κης οφθαλμός ος τά πάνθ' όρά».

"Εχει είπωθή πώς κάποιος άπό τή περιοχή τοΰ "Αργους προτίμησε νά πέση ζωντανός μέ­σα στό βάραθρο, γιά νά άποφύγη τά φρικτά βασανιστήρια. Ή φήμη αυτή διαδόθηκε όταν οί κάτοικοι τών χωριών της Φενεού αναγκάστη­καν νά ανέβουν στις βουνοκορφές γιά νά απο­φύγουν τους Γερμανούς. Μερικοί άπό αυτούς πέρασαν άπό τό βάραθρο και άκουσαν σπαρα­χτικές φωνές νά βγαίνουν άπό τά έγκατα της γης.

Αυτές ήταν οί φρικιαστικές δολοφονίες τών 'Ελλήνων πατριωτών της Φενεου στις 16, 17 και 18 Ιουλίου 1944. Λίγες ήμερες αργότερα έφθασαν και οί κατακτητές οί όποιοι συμπλή­ρωσαν τήν καταστροφή ενώ τό «απελευθερω­τικό σώμα» τών Έλασιτών έφυγε γιά νά μην έλθη σέ σύγκρουση μέ τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Ή αδηφάγος εγκληματικότητα τών κομμου­νιστών δημιούργησε άλλη μιά τραγωδία φοβε­ρή εις βάρος του έθνους. Διακόσιοι εξήντα α­γνοί "Έλληνες έδωσαν τή μάχη γιά φιλοπατρία, γιά ελευθερία, γιά εθνική ανεξαρτησία. Προσέ­φεραν τή ζωή τους γιά νά διατηρηθή ένας τό­πος καθαρός άπό τή βία και τό μίσος. Τό πέ­τυχαν οί λίγοι κάτοικοι της Φενεου, οί ελάχι­στοι του Ψαρρού και της Στιμάγκας, οί μάρ­τυρες του Μελιγαλά και της Πύλου. 

  Ποτέ ξανά Φενεός...  

έσφαγιάσθησαν από τους κομμουνιστοσυμμορίτες 

στήν ΦΕΝΕΟ - ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΦΕΝΕΟΥ ΣΥΒΙΣΤΗΣ Παν. Χατζής.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΓΚΟΥΡΑΣ.

Σπ. Μπατσαλιας, Χαρ. Α. Παναγιωτόπουλος.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΚΑΑΥΒΙΩΝ Ν. Θεοφίλου, Δήμαρχος Ναούσης, Γρηγ. Ζιώγκος όπολοχαγόός, Ν. Γ. Αύρας, Σπ. Άργυριάδης, Θ. Καψιμαλάκος.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΜΑΤΙ ΠΚΙΟΖΑΣ Β. Π. Αναγνωστόπουλος, Σπ. Γ. Αναγνω­στόπουλος.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΠΑΝΟιΡΑΜΑΤΟΣ (ΦΟΝΙΑΣ) Χαρ. Α. Γλάστρας.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΤΑΡΣΩΝ «ΤΑΡΣΩΝ» Δημήτρ. Κ. Καραχάλιος, Παν. Γικαραβέλιος.

ΣΦΑΓIΑΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΑΝΤΑΡ­ΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΚΟΒΟΥΝΙ.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΦΕΝΕΟ Υ ΣΥΒΙΣΤΑΣ Σωτήριος Κακαβάς, Άσπασ. Κ. Κακαβά, Βλάσ. Κ. Κακαβάς, Χρήστ. Κοντρουβέλης, Κων. Ηλιόπουλος, Γεώργ. Κατσίκας, Σωτήρ. Φετσης, Γεώργ. Παπαγεωργάκης.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΓΚΟΥΡΑΣ «ΓΚΟΥΡΑΣ» Άλ. Χςχρλάντης, Άρ. Χαρλάντης, Ίωάν. Χαρλάντης, Κων. Δάρης,   

Παν. Δάρης, Παν. Παπαγεωργίου,   Βλ. Ρομπόκος, Νικ. Λαδάς, Άθ. Μπαλλής, Γεώργ. Γεωργίου.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΚΑΛΥΒΙΩΝ «ΚΑΛΥΒΙΩΝ» Χ. Κολοβός, Ασπασία Χ. Κολοβού, Γ. Πα-Παγεωργόπουλος, Έλ. Γ. Παπαγεωργόπουλος, Μάρθα Άθ. Καμπέρου, Άθ. Κυ­ριακόπουλος, Βασ. Κάπου, Ιωάννης Τσούλης, Άλ. Σουρέλης, Έλ. Α. Καραλή, Γεωρ. Α. Καραλή.

ΜΟΝΑΧΟΙ ΙΕΡ. ΜΟΝΗΣ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Άρισ. Μητρόπουλος, Παρθ, Σταματόπου-λος, Καλλίστρ. Μαγκλάρας, Δανιήλ Στρι­φτής, Γεν. Πίττας, Συμεών Σακελλαρίου.

ΚΟΙΝ. ΜΑΤΙ ΓΚΙΟΖΑΣ «ΜΑΤΙ ΓΚΙΟΖΑΣ» Στ. Κατσαουνης, Κ. Λ. Γκιόκας, Χαρ. Π. Πανόπουλος, Κων. Β. Κατσαούνης, Νικ. Γ. Μπαρμιτοποϋλος, Μαρία Βλ. Γκιόκα.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΜΕΣIΝΟΥ «ΜΕΣIΝΟΥ» Άντ. Μαλαχιας, Γεώργ. Γαλάνης, Παντ. Γαλάνης, Άρ.  Κουτσομΐχος, Δ.   Ψιαχου-λιας, Γεώργ. Μπολιαρίτης, Παν. Τσεκρέκης, Έλ. Τσεκρέκης.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ «ΜΩΣΙΑΣ» Π. Καράμπελας, Ν. Πέππας, Δ. Αντωνό­πουλος, Β. Αντωνόπουλος.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ (ΦΟΝΙΑΣ) ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ Γρηγ. Κ. Καπέλλος, Δημ. Κ. Καππέλος, Άθαιν. Κ. Καπέλλος, Ήλ. Σταματάπουλος, Γεωργία Παποΰθανασίου.

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΣΤΕΝΟΥ Π. Χαρλαυτης, ιερεύς, Γ. Π. Χαρλαυτης, Ε. Π. Χαρλαυτης, Άχ. Π. Χαρλαυτης, Χαρ. Χαρλαυτης, Γ. Λιάκος.

ΣΦΑΓ!ΑΣΘΕΝΤΕΣ' ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡ­ΤΕΣ 1943 - 1944 Γεώργ. Ευσ. Τσετσώνης.