Η Κρίσι του Πολιτικού Συστήματος - γράφει ο Σπύρος Σταθόπουλος

συν. Σπύρος Σταθόπουλος 29-6-1940 - 2-12-2012

Σαν σήμερα στις 2/12/2012 αποχώρησε από την ζωή ο συν. Σπύρος Σταθόπουλος

                   ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο 2ο φύλλο της εφημερίδος «ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ» της Παρασκευής 3 Ιουνίου 1983. Πρόκειται για το κύριο άρθρο γραμμένο από τον συναγωνιστή Σπύρο Σταθόπουλο, ο οποίος ήταν διευθυντής στην εφημερίδα.

Γράφει από τότε για τον «Κομματικό Συνεταιρισμό» μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πολλά άλλα, τα οποία έχω επισημάνει με έντονα στοιχεία, και εκ των οποίων καταφαίνεται, ότι η πολιτική σκέψη των Ελλήνων εθνικιστών ήταν και εξακολουθεί να είναι προωθημένη και προφητική. Προφητική, ναι! Χωρίς να είμαστε προφήτες.

Δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να συμπεράνεις, ότι η χώρα οδηγείται στην οικονομική χρεοκοπία με μαθηματική ακρίβεια, όταν διαπιστώνεις ότι το εξωτερικό χρέος της Χώρας αυξάνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.

Δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να συμπεράνεις την επερχόμενη εκπαιδευτική χρεοκοπία, όταν οι κυβερνήσεις του «Κομματικού Συνεταιρισμού» καταστρέφουν την ελληνική γλώσσα, παραχαράσσουν την ελληνική ιστορία και παραδίδουν το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας σε διεθνιστές (δόγμα Κίσσιγκερ).

Χρειάζεται απλώς να αγαπάς την Πατρίδα σου και να ενδιαφέρεσαι γι’ αυτήν και τον Λαό της στην ιστορική του πορεία. Δεν γνωρίζω αν και σε ποιο ποσοστό συγκεντρώνουν τα ανωτέρω προσόντα οι ακόλουθοι άλλων ιδεολογιών ή κομματικών σχηματισμών. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι, ότι έτσι σκέπτονται όλοι οι Έλληνες εθνικιστές, ξεχωριστός στις τάξεις των οποίων υπήρξε ο αείμνηστος συναγωνιστής μας.

Γιάννης Σχοινάς

Η ΚΡΙΣΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Γράφει ο συν. ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι πλέον φανερό, ότι το 1983 θα είναι έτος εξαιρετικής σπουδαιότητος απαρχή αποφασιστικών πολιτικών εξελίξεων για την Ελλάδα. Πολιτικές εξελίξεις που θα σημαδέψουν θετικά ή αρνητικά, το προσεχές μέλλον της χώρας.

Στην διαπίστωσι αυτή, δεν συνηγορούν μόνο οι προθεσμίες που λήγουν, οι επιλογές που πρέπει να γίνουν, τα περιθώρια που στενεύουν και οι επαληθεύσεις που αναπόφευκτα θ’ ακολουθήσουν. Πέραν όλων αυτών, και υπεράνω αυτών, είναι ο... «κόμπος που έφτασε στο χτένι»! Είναι η καλπάζουσα: κρίσι και χρεοκοπία που μαστίζει, όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, της εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, διοικητικής, εκπαιδευτικής και οικονομικής δραστηριότητος.Η έντονος ανησυχία και γενική δυσαρέσκεια, η διάχυτος διαμαρτυρία και αγανάκτησι που υποβόσκει, έτοιμη να εκραγή, στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δεν αποτελεί, παρά την φυσική συνέπεια της εσωτερικής και εξωτερικής ανασφαλείας. Της συγχύσεως και της αβεβαιότητος, που στο σύνολό τους εκφράζουν και καταγγέλλουν την ολοκληρωτική αποτυχία του «μεταπολιτευτικού πολιτικού κατεστημένου».

Οκτώ χρόνια από την ανώμαλη επιστροφή στην «δημοκρατική κοινοβουλευτική ομαλότητα», είναι φανερό πως δεν αντιμετωπίζουμε μία από τις γνωστές, σοβαρή έστω, πολιτική κρίσι. Αντιμετωπίζεται χρονία και εκ γενετής κρίσι του ιδίου του πολιτικού συστήματος της οκταετίας και του Κράτους που εκφράζει. Το Κράτος που θα έπρεπε να εξουσιάζη και ρυθμίζη τα εθνικά πολιτικά μας πράγματα, δεν υπάρχει πλέον. Στη θέσι του υπάρχει ένας παράξενος «Κομματικός Συνεταιρισμός» που περιθάλπτει όλες τις κομματικές ηγεσίες και τις φιλοδοξίες των, συμπεριλαμβανομένων και των κομμουνιστών, και αποκλειόμενης της εθνικιστικής Δεξιάς και της μεγάλης παρατάξεως που εκφράζει.

Η κρίσι, επομένως, αποτελεί το μόνιμο χαρακτηριστικό του «μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος» και η ευθύνη βαρύνει εξ ίσου κυβέρνησι και αντιπολίτευσι.Πράγματι απέναντι στην κυβερνητική χρεωκοπία, υπάρχει μια αντιπολίτευσι ανίκανη να εγγυηθή και να εκφράση την αγωνιστική θέλησι της μεγάλης εθνικής παρατάξεως.

Αν υπήρχε στη Χώρα αυτή μια κοινοβουλευτική αντιπολίτευσι με θέλησι και εθνική συνείδησι, της προσφέρονται όλες οι πολιτικές, λαϊκές και κοινοβουλευτικές ευκαιρίες ανατροπής και απαλλαγής από τον οικτρώς αποτυχόντα κυβερνητικό σχηματισμό και αποτροπής του εθνικού, κοινωνικού, και οικονομικού ολέθρου προς τον οποίον γοργά και σταθερά οδηγείται η Χώρα.

Όλεθρος και καθολική πολιτικοκοινωνική χρεωκοπία που με θράσος χιλίων πιθήκων έρχεται το ΠΑΣΟΚ να... «φορτώση» στο, «κράτος της Δεξιάς»! Ποιας όμως Δεξιάς; Όταν η Δεξιά υπήρξε ο μοναδικός και μεγάλος απών στις πολιτικές εξελίξεις και στις ευθύνες της οκταετίας.

Από τα δύο ας διαλέξουν το ένα: Ή η Δεξιά είναι ο Καραμανλισμός και η Νέο-Δημοκρατία του, οπότε είναι δεδομένη και αυταπόδεικτος η συνενοχή με αυτού του είδους την «Δεξιά», ή η Δεξιά είναι αυτή που υπέστη την επαίσχυντο «κάθαρσι» και διωγμούς με τα πλέον ανέντιμα μέσα και σε όλες της τις εκφράσεις, για να ευρέθη εκτός νυμφώνος και εκτός του «Κομματικού Συνεταιρισμού» της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Και δεν είναι δυνατόν παρά να συμβαίνη το δεύτερο. Άλλωστε το ότι ο Νεοκαραμανλισμός δεν αποτελεί και δεν εκφράζει την Εθνικιστική Δεξιά, το διεκήρυξε επανειλημμένως αυτός τούτος ο Καραμανλής.

Άρα η Δεξιά, η αυθεντική εθνικιστική Δεξιά, υπήρξε η μόνη αμέτοχος και επομένως η μοναδική ανεύθυνος της «κατάντιας»! Και δεν μπορεί να είναι συμπτωματικά τα δύο αυτά γεγονότα. Δηλαδή, η σημερινή «κατάντια» αφ’ ενός, και ο εξοστρακισμός των εθνικιστικών δυνάμεων από τις πολιτικές διαδικασίες της οκταετίας, αφ’ ετέρου. Διότι, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, ότι χωρίς τον εθνικισμό, και το χειρότερο εναντίον του εθνικισμού, καμμιά κρίσι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθή. Ότι, χωρίς την εγγύησι της Εθνικιστικής Δεξιάς, καθίσταται μοιραία η υποταγή στις αδίστακτες δυνάμεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς. 

Χωρίς την συνεργασία της εθνικιστικής Δεξιάς δεν είναι δυνατή η συνετή διακυβέρνησι της Χώρας, και κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρξη πραγματική εθνική, κοινωνική και οικονομική πρόοδος. Διότι απλούστατα η αυθεντική Δεξιά, ο Εθνικισμός, δεν αποτελεί απλώς ένα κόμμα ή έστω μια παράταξι με την στενή έννοια του όρου. Όπως ούτε οικονομικο-κοινωνικό «κατεστημένο» και με κανένα τρόπο, παρά τους σοφισμούς της αριστεράς, όργανο τάξεων ή κατηγοριών. Αντιθέτως, ο εθνικισμός αποτελεί έκφρασι και εγγύησι των εθνικών-κοινωνικών και πολιτιστικών κατακτήσεων του Λαού μας. Αποτελεί την κιβωτό του πολιτισμού και των παραδόσεων του έθνους. Ευρίσκεται μέσα στο ίδιο το Κράτος του οποίου αποτελεί την ψυχή και την συνείδησι.

Αυτή λοιπόν, η εθνικιστική Δεξιά, η αυθεντική πολιτική Δεξιά, δεν έχει και δεν δύναται να έχη, καμμιά σχέσι με το ερμοφρόδιτο πολιτικό κατασκεύασμα των «εγκεφάλων της ΝΔ.

Και αυτή, ακριβώς η Δεξιά έχει τώρα τον λόγο. Διότι αποτελεί τον μοναδικό πολιτικό εκφραστή της εθνικής ανησυχίας και της διάχυτης λαϊκής διαμαρτυρίας. Το δικαίωμα αυτό της το δίδει ο ίδιος ο Λαός, ο οποίος δεν ενεγκλωβίσθη κατ’ ανάγκην, παρά τους ευσεβείς πόθους του «Συνεταιρισμού» στα στενά κομματικά αδιέξοδα της μεταπολιτεύσεως.

Είναι άλλωστε, έντονα αισθητό το συνεχώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ της πραγματικής Ελλάδος, δηλαδή των ανθρώπων που αγωνίζονται και μοχθούν που αγωνιούν και ανησυχούν και της «επισήμου Ελλάδος» που εκφράζεται στις σκοπιμότητες και τις φιλοδοξίες του «κομματικού Συνεταιρισμού» της οκταετίας.

Αυτή η πραγματική, η ζωντανή, η «υπαρκτή Ελλάδα», ο απλοϊκός και έντιμος κόσμος της μεγάλης εθνικιστικής πλειοψηφίας, ο απρόσβλητος στις «προοδευτικές» και «σοσιαλιστικές» επιδημίες των καιρών, κόσμος του μόχθου και του καθήκοντος, αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο την ασφαλέστερη εγγύησι και φραγμό στον κατήφορο της «επισήμου Ελλάδος» του «Συνεταιρισμού της εξουσίας»

Αυτός λοιπόν, ο κόσμος της υπαίθρου, της εργασίας και της δημιουργίας, που δεν έκανε αντίστασι στα ευρωπαϊκά σαλόνια και δεν έχει περιθώρια για κομματικές σκοπιμότητες, αποτελεί την πραγματική, την ουσιαστική αντιπολίτευσι, απέναντι στην συνενοχή και σκόπιμο ανοχή, της κοινοβουλευτικής αντιπολιτεύσεως.

Αυτός ο κόσμος ξαναβρίσκεται στον Εθνικισμό, κι ο Εθνικισμός ξαναβρίσκει την ψυχή του και τον κόσμο του.