Σαν σήμερα γεννήθηκε ο μεγάλος Έλληνας Εθνικιστής ποιητής Κωστής Παλαμάς

Με την ευκαιρία της επετείου γέννησης του μεγάλου Έλληνα  Εθνικιστή ποιητή Κωστή Παλαμά 13 Ιανουαρίου 1859 ο Κοινός Παρονομαστής δημοσιεύει μερικά ποιήματά του που έχουν μελοποιηθεί. Μεταξύ αυτών και το 'Βωμοί" μελοποιημένο από τον συναγωνιστή Γιάννη Παναγιωτακόπουλο τον Δεκέμβριο του 2012. 

Ο Μανώλης Καλομοίρης ο συνθέτης που ονειρεύτηκε νά φτιάξει μιά αληθινά Εθνική μουσι­κή στό άρθρο του «Ό Παλαμάς κι ή Μουσική» στό τεύχος τής Νέας Ε­στίας τών Χριστουγέννων του 1943, πού είναι αφιερωμένο στον Κωστή Παλαμά γράφει: 

«Ή επίδραση του έργου του Παλαμά στό θεμέλιωμα τής νε­οελληνικής μουσικής είναι, όπως πι­στεύω, πρωταρχικής σημασίας γιά τήν όλη της υπόσταση. Κι όχι τό­σο, γιατί πολλοί άπό τούς συνθέτες μας έχουνε γράψει πάνω σέ στί­χους του ποιητή μερικές άπό τίς κα­λύτερες μουσικές τους σελίδες, όσο καί κυρίως, γιατί ή όλη προσι­τά θεία τής νέας ελληνικής μουσι­κής δημιουργίας χρωστάει τά φτε­ρά της, τά εθνικιστικά της ιδανικά, τή όλη της ανάταση, στήν Παλαμικήν Ιδέα». 

Βωμοί 

Μελοποιημένο από τον Γιάννη Παναγιωτακόπουλο 

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,

ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,

και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,

κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,

κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

Μουσική : Μιχάλης Τερζής Ερμηνεία : ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΘΕΟΔΟΣΗΣ

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι

στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα

στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.

Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·

και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι

στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι

στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Ο ΔΙΓΕΝΗΣ

Μουσική : ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΕΡΖΗΣ Ερμηνεία : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

Καβάλα πάει ο χάροντας

το Διγενή στον Άδη, 

κι άλλους μαζί κλαίει, δέρνεται

τ’ ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του

δεμένους τα καπούλια, 

της λεβεντιάς τον άνεμο, 

της ομορφιάς την πούλια.

Και σαν να μην τον πάτησε

του χάρου το ποδάρι, 

ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

κοιτάει τον καβαλάρη

Ο Ακρίτας είμαι, χάροντα, 

δεν περνώ με τα χρόνια.

Μ’ άγγιξες και δε μ’ ένιωσες

στα μαρμαρένια αλώνια.

Δε χάνομαι στα τάρταρα, 

μονάχα ξαποσταίνω .

Στη ζωή ξαναφαίνομαι

Και λαούς ανασταίνω.