« Οι ενώσεις πραγματοποιώντας την τυφλή ενοποίηση κρατών
χωρίς την ύπαρξη ενός μεγάλου και δυναμικού σκοπού, περικλείoυν μέσα τους το
βασικό χαρακτηριστικό της ιμπεριαλιστικής εποχής. Η συσσώρευση που δεν έχει
κατεύθυνση..
..Ο ρόλος της Δυτικής Ευρώπης με την οικονομική της ένωση
είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστική»
Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα τής μακράς εξελικτικής
διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Αποτελεί την φυσική προέκτασι τής
δημιουργικής προσπαθείας τών Λαών τής Ευρώπης, στη χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί
άπό τόν 9ο μέχρι τόν 20ο αίώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας
ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κοσμοϊστορικό φαινόμενο
τής Ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκειται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής
Ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας,
καί κάνουν την Ιστορία νά παρουσιάζεται σάν
ένα γιγαντιαίο φαινόμενο πού
ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή
κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών
ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν την ποιότητα
κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελείται μέσα άπό τίς
συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες
πάντα σέ κάποια Ιδεολογία.
ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ
Κατεβαίνοντας ένα σκαλί, στήν παγκόσμια κλίματα του
ιμπεριαλισμού, βρισκόμαστε στό επίπεδο τών οικονομικών ενώσεων διαφόρων
ανεπτυγμένων καί υπανάπτυκτων χωρών. Πρόκειται γιά σχηματισμούς του τύπου
της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, τής Παναραβικής Ενώσεως Πετρελαίου ή τής
Αφρικανικής Ενώσεως τών Μαύρων Λαών. Πρόκειται γιά μιά ποικιλία άπό οικονομικά
αθροίσματα πού πολλές φορές αποκτούν καί πολιτικές προεκτάσεις, μ' ένα μόνο
κοινό χαρακτηριστικό: Τήν ανικανότητα νά συνθέσουν όλες τίς προσπάθειες τους
σέ μία ενιαία κεντρική κατεύθυνσι.
Τό πράγμα έχει τήν ερμηνεία του. Πάνω άπό τίς πολύπλοκες
σχέσεις πού αναπτύσσονται ανάμεσα στά κράτη καί στους λαούς συσσωρεύεται ή
πίεσις τών έπί μέρους, τών μικρών, τών λεπτομεριακών προβλημάτων πού τά απασχολούν.
Τό σύνολο αυτών τών προβλημάτων τελικά εξωθεί ένα σύνολο Λαών σ' ένα υποτυπώδη
συντονισμό τών προσπαθειών τους, πού μακρυά άπό τό νά είναι ένας ενιαίος
αγώνας μέ κοσμοθεωρητικές προοπτικές, έχει σάν σκοπό νά έπιλύση αυτά τά
επουσιώδη προβλήματα. Ή κοινή τους αφετηρία, πού μπορεί νά είναι γεωπολιτική,
εθνική, ή φυλετική, δέν χρησιμεύει παρά σάν βάσι συννενοήσεως καί ποτέ σάν
πολιτική δύναμι αποφασιστικής σημασίας γιά τήν προώθησι τών ιστορικών
διαδικασιών.
"Οσοι θέλησαν νά δώσουν στίς Ενώσεις έναν χαρακτήρα
δυναμικό, μία αποστολή έξισορροπήσεως τής Κρίσεως πού μαστίζει τον κόσμο τοΰ
Ιμπεριαλισμού, δέν καταλαβαίνουν ότι στήν περίπτωσι αυτή δέν υπάρχει ή γοργά
αναπτυσσόμενη δράσις μιας ομοιογενούς καί ενιαίας δυνάμεως παρά μονάχα ή αναστολή
ενός ιστορικού συμβιβασμού. Παρόμοιες αναστολές όμως δέν μπορούν νά
σταματήσουν γιά πολύ τόν ποταμό τής ιστορικής εξελίξεως καί στό τέλος
πλημμυρίζουν, σπάνε καί
παρασύρονται άπό το ιστορικό ρεύμα σ' ένα μέλλον άγνωστο
μέχρι τότε, σέ καινούργιες μορφές καί καινούργια αποτελέσματα. Οί Ενώσεις
στέκονται ανίκανες ν' αντιμετωπίσουν τά παγκόσμια προβλήματα. Έχουν
κατασκευασθή γιά τά μικρά, ιδιαίτερα προβλήματα. Ή ακτίνα δράσεως τους είναι
πολύ μικρή.
Μακριά άπό τό νά ανοίγουν οποιοδήποτε δρόμο στήν ανθρώπινη
μοίρα, οί Ενώσεις είναι καταδικασμένες σέ όλα τά επίπεδα καί σ' όλους τούς
τομείς, σ' οποιοδήποτε διάβημα τους, πολιτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό. Πρίν
ακόμη προλάβει νά πήξη ή εύθραυστη συγκολλητική τους ύλη, αρχίζουν αμέσως,
πρίν καλά-καλά τό καταλάβουν, νά παίζουν ένα ρόλο αρνητικό, σέ βάρος τών μεγάλων
καί μακρόπνοων συμφερόντων τών ιδίων τών Λαών τους. Πραγματοποιώντας τήν τυφλή
ένοποίησι Κρατών χωρίς τήν ύπαρξι ενός μεγάλου καί δυναμικού σκοπού,
περικλείουν μέσα τους τό βασικό χαρακτηριστικό τής Ιμπεριαλιστικής εποχής.
Τήν συσσώρευσι πού δέν έχει κατεύθυνσι. Αυτός ό χαρακτήρας τους είναι ό λόγος
τοΰ αδιόρατου μετασχηματισμού τους σέ πιόνια εξαιρετικής χρησιμότητος στά
χέρια τών Γιγάντων, γιά τό τυφλό παιχνίδι τους επάνω στή παγκόσμια σκακιέρα.
Τά τέρατα αποτελούν τόν ανώτατο βαθμό υπάρξεως τής Ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας
καί υποτάσσουν σέ μιά θριαμβευτική άφομοίωσι τόν κατώτερο βαθμό της υπάρξεως
της, πού είναι οί Ενώσεις.
Ό ρόλος τής Δυτικής Ευρώπης μέ τήν οικονομική της "Ενωσι
είναι άπό αυτή τήν άποψι χαρακτηριστικός. Μέ τό μοίρασμα του κόσμου, μετά τόν
δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οί Αμερικανοί μη έχοντας ανάγκη άπό βιομηχανίες άλλά
άπό πρώτες ύλες καί αγορές γιά τά προϊόντα τους, ανέπτυξαν μία επεκτατική
μεθοδολογία πού τό κύριο χαρακτηριστικό της υπήρξε ή εξαγωγή μεγάλων
πιστωτικών κεφαλαίων καί καταναλωτικών αγαθών καί ή εισαγωγή «εγκεφάλων» καί
πρώτων υλών. "Ενας λιπαρός καί διεφθαρμένος πολιτικός κόσμος υπήρξε ό
ύποχρεωτικώτατος υπηρέτης τών συμφερόντων τοΰ κυριάρχου τοΰ «ελευθέρου
κόσμου». Ή πίστι στήν εθνική ανεξαρτησία κάμφθηκε, μέ τήν συστηματική
καλλιέργεια πολιτιστικών υποπροϊόντων πού διεμόρφωσαν μία νοοτροπία
ευδαιμονισμού κάτω άπό τις ηχηρές αρχές τής ατομικής ελευθερίας καί τής
κοινοβουλευτικής έκφράσεως. "Ομως ό ευδαιμονισμός δέν αποτελεί ιδεολογία
άλλά τό τέλος κάθε Ιδεολογίας. Είναι ή διαδικασία τής ηθικής επιβολής ενός
τέρατος πάνω σέ λαούς πού έπαψαν άπό καιρό νά πιστεύουν στόν εαυτό τους.
"Ετσι καί άπό αυτήν τήν άποψι ή προσπάθεια τής Γαλλίας
τοΰ Ντέ-Γκώλ δέν πρέπει νά θεωρηθή σάν αποτυχία. Είναι μονάχα ή φυσιολογική
προέκτασις στό πολιτικό επίπεδο τών μεγάλων καμπών τής ιστορικής εξελίξεως, οί
τελευταίοι σπασμοί ενός κόσμου πού τελείωσε.
Τό περίγραμμα αυτού τοΰ ιστορικού πίνακα συμπληρώνεται μέ
τήν προσθήκη τών υστερικών ανοησιών τών κομμουνιστικών κομμάτων, πού
θυσιάζουν κομματιαστά τήν πεθαμένη, έδώ καί καιρό, ιδεολογία τους, στό βωμό τής
συμμετοχής στήν εξουσία καί τούς χονδρούς σβέρκους μιάς σοσιαλδημοκρατίας πού
εκφράζει τήν πιό μεγάλη, τήν πιό βαθειά καί τήν πιό ολοκληρωτική έκπόρνευσι
κάθε δημιουργικής ανθρωπινής προσπαθείας.
Ή ιστορία είναι δασκάλα γιά τίς πράξεις μας. Καί άφού οί
λαοί δέν μπορούν ν' ανοίξουν δρόμο στό μέλλον παρά μονάχα μέ τήν δύναμι πού
δίνει ή γνώσι της, πρέπει νά σταθοΰν καί νά μαζέψουν τήν πείρα τών διδαγμάτων
της. Ή Αχαϊκή καί ή Αίτωλική συμπολιτεία στάθηκαν ανίκανες ν' αντιμετωπίσουν
στά αρχαία χρόνια τό γιγαντιαίο Ρωμαϊκό IMPERIUM. Ή Ρώμη δέν νικήθηκε
άπ' αυτές, άλλά τίς χρησιμοποίησε γιά νά καταλάβη τόν Ελληνικό κόσμο. Νικήθηκε
μονάχα άπό τήν έπίθεσι ενός Ελληνικού τρόπου ζωής καί τήν έξαπόλυσι ενός
ιδεολογικού πολέμου αντίθετα στήν τυφλή κυριαρχία της. "Ετσι γονάτισε.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Τo Ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στο επίσημο όργανο του
Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος ΕΝΕΚ εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τεύχος 7
την 1η Σεπτεμβρίου 1979
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π