ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ

« Οι ενώσεις πραγματοποιώντας την τυφλή ενοποίηση κρατών χωρίς την ύπαρξη ενός μεγάλου και δυναμικού σκοπού, περικλείoυν μέσα τους το βασικό χαρακτηριστικό της ιμπεριαλιστικής εποχής. Η συσσώρευση που δεν έχει κατεύθυνση.. 

..Ο ρόλος της Δυτικής Ευρώπης με την οικονομική της ένωση είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστική» 

Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα τής μακράς εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Απο­τελεί την φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπαθείας τών Λαών τής Ευρώπης, στη χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί άπό τόν 9ο μέχρι τόν 20ο αίώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής Ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής Ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κά­νουν την Ιστορία νά παρουσιάζεται σάν

ένα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν την ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελεί­ται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεο­λογία.

ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ

Κατεβαίνοντας ένα σκαλί, στήν παγ­κόσμια κλίματα του ιμπεριαλισμού, βρισκόμαστε στό επίπεδο τών οικονο­μικών ενώσεων διαφόρων ανεπτυγμέ­νων καί υπανάπτυκτων χωρών. Πρόκει­ται γιά σχηματισμούς του τύπου της Ευ­ρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, τής Παναραβικής Ενώσεως Πετρελαίου ή τής Αφρικανικής Ενώσεως τών Μαύ­ρων Λαών. Πρόκειται γιά μιά ποικιλία άπό οικονομικά αθροίσματα πού πολ­λές φορές αποκτούν καί πολιτικές προ­εκτάσεις, μ' ένα μόνο κοινό χαρακτηρι­στικό: Τήν ανικανότητα νά συνθέσουν όλες τίς προσπάθειες τους σέ μία ενιαία κεντρική κατεύθυνσι.

Τό πράγμα έχει τήν ερμηνεία του. Πά­νω άπό τίς πολύπλοκες σχέσεις πού α­ναπτύσσονται ανάμεσα στά κράτη καί στους λαούς συσσωρεύεται ή πίεσις τών έπί μέρους, τών μικρών, τών λεπτομεριακών προβλημάτων πού τά απασχο­λούν. Τό σύνολο αυτών τών προβλημά­των τελικά εξωθεί ένα σύνολο Λαών σ' ένα υποτυπώδη συντονισμό τών προ­σπαθειών τους, πού μακρυά άπό τό νά είναι ένας ενιαίος αγώνας μέ κοσμοθεω­ρητικές προοπτικές, έχει σάν σκοπό νά έπιλύση αυτά τά επουσιώδη προβλήμα­τα. Ή κοινή τους αφετηρία, πού μπορεί νά είναι γεωπολιτική, εθνική, ή φυλετι­κή, δέν χρησιμεύει παρά σάν βάσι συννενοήσεως καί ποτέ σάν πολιτική δύναμι αποφασιστικής σημασίας γιά τήν προώθησι τών ιστορικών διαδικασιών.

"Οσοι θέλησαν νά δώσουν στίς Ενώ­σεις έναν χαρακτήρα δυναμικό, μία α­ποστολή έξισορροπήσεως τής Κρίσεως πού μαστίζει τον κόσμο τοΰ Ιμπεριαλι­σμού, δέν καταλαβαίνουν ότι στήν περίπτωσι αυτή δέν υπάρχει ή γοργά ανα­πτυσσόμενη δράσις μιας ομοιογενούς καί ενιαίας δυνάμεως παρά μονάχα ή α­ναστολή ενός ιστορικού συμβιβασμού. Παρόμοιες αναστολές όμως δέν μπο­ρούν νά σταματήσουν γιά πολύ τόν πο­ταμό τής ιστορικής εξελίξεως καί στό τέλος πλημμυρίζουν, σπάνε καί

παρα­σύρονται άπό το ιστορικό ρεύμα σ' ένα μέλλον άγνωστο μέχρι τότε, σέ και­νούργιες μορφές καί καινούργια αποτε­λέσματα. Οί Ενώσεις στέκονται ανίκα­νες ν' αντιμετωπίσουν τά παγκόσμια προβλήματα. Έχουν κατασκευασθή γιά τά μικρά, ιδιαίτερα προβλήματα. Ή ακτίνα δράσεως τους είναι πολύ μικρή.

Μακριά άπό τό νά ανοίγουν οποιοδή­ποτε δρόμο στήν ανθρώπινη μοίρα, οί Ενώσεις είναι καταδικασμένες σέ όλα τά επίπεδα καί σ' όλους τούς τομείς, σ' οποιοδήποτε διάβημα τους, πολιτικό, ι­δεολογικό, κοινωνικό. Πρίν ακόμη προλάβει νά πήξη ή εύθραυστη συγκολ­λητική τους ύλη, αρχίζουν αμέσως, πρίν καλά-καλά τό καταλάβουν, νά παίζουν ένα ρόλο αρνητικό, σέ βάρος τών μεγά­λων καί μακρόπνοων συμφερόντων τών ιδίων τών Λαών τους. Πραγματοποιών­τας τήν τυφλή ένοποίησι Κρατών χωρίς τήν ύπαρξι ενός μεγάλου καί δυναμικού σκοπού, περικλείουν μέσα τους τό βα­σικό χαρακτηριστικό τής Ιμπεριαλι­στικής εποχής. Τήν συσσώρευσι πού δέν έχει κατεύθυνσι. Αυτός ό χαρακτή­ρας τους είναι ό λόγος τοΰ αδιόρατου μετασχηματισμού τους σέ πιόνια εξαι­ρετικής χρησιμότητος στά χέρια τών Γι­γάντων, γιά τό τυφλό παιχνίδι τους επά­νω στή παγκόσμια σκακιέρα. Τά τέρα­τα αποτελούν τόν ανώτατο βαθμό υπάρ­ξεως τής Ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας καί υποτάσσουν σέ μιά θριαμβευτική άφομοίωσι τόν κατώτερο βαθμό της υ­πάρξεως της, πού είναι οί Ενώσεις.

Ό ρόλος τής Δυτικής Ευρώπης μέ τήν οικονομική της "Ενωσι είναι άπό αυτή τήν άποψι χαρακτηριστικός. Μέ τό μοίρασμα του κόσμου, μετά τόν δεύ­τερο παγκόσμιο πόλεμο, οί Αμερικανοί μη έχοντας ανάγκη άπό βιομηχανίες άλλά άπό πρώτες ύλες καί αγορές γιά τά προϊόντα τους, ανέπτυξαν μία επε­κτατική μεθοδολογία πού τό κύριο χα­ρακτηριστικό της υπήρξε ή εξαγωγή με­γάλων πιστωτικών κεφαλαίων καί κα­ταναλωτικών αγαθών καί ή εισαγωγή «εγκεφάλων» καί πρώτων υλών. "Ενας λιπαρός καί διεφθαρμένος πολιτικός κόσμος υπήρξε ό ύποχρεωτικώτατος υ­πηρέτης τών συμφερόντων τοΰ κυριάρ­χου τοΰ «ελευθέρου κόσμου». Ή πίστι στήν εθνική ανεξαρτησία κάμφθηκε, μέ τήν συστηματική καλλιέργεια πολιτι­στικών υποπροϊόντων πού διεμόρφωσαν μία νοοτροπία ευδαιμονισμού κάτω άπό τις ηχηρές αρχές τής ατομικής ε­λευθερίας καί τής κοινοβουλευτικής έκ­φράσεως. "Ομως ό ευδαιμονισμός δέν αποτελεί ιδεολογία άλλά τό τέλος κάθε Ιδεολογίας. Είναι ή διαδικασία τής ηθι­κής επιβολής ενός τέρατος πάνω σέ λα­ούς πού έπαψαν άπό καιρό νά πιστεύ­ουν στόν εαυτό τους.

"Ετσι καί άπό αυτήν τήν άποψι ή προ­σπάθεια τής Γαλλίας τοΰ Ντέ-Γκώλ δέν πρέπει νά θεωρηθή σάν αποτυχία. Είναι μονάχα ή φυσιολογική προέκτασις στό πολιτικό επίπεδο τών μεγάλων καμπών τής ιστορικής εξελίξεως, οί τελευταίοι σπασμοί ενός κόσμου πού τελείωσε.

Τό περίγραμμα αυτού τοΰ ιστορικού πίνακα συμπληρώνεται μέ τήν προσθή­κη τών υστερικών ανοησιών τών κομ­μουνιστικών κομμάτων, πού θυσιάζουν κομματιαστά τήν πεθαμένη, έδώ καί καιρό, ιδεολογία τους, στό βωμό τής συμμετοχής στήν εξουσία καί τούς χον­δρούς σβέρκους μιάς σοσιαλδημοκρα­τίας πού εκφράζει τήν πιό μεγάλη, τήν πιό βαθειά καί τήν πιό ολοκληρωτική έκπόρνευσι κάθε δημιουργικής ανθρω­πινής προσπαθείας.

Ή ιστορία είναι δασκάλα γιά τίς πρά­ξεις μας. Καί άφού οί λαοί δέν μπορούν ν' ανοίξουν δρόμο στό μέλλον παρά μο­νάχα μέ τήν δύναμι πού δίνει ή γνώσι της, πρέπει νά σταθοΰν καί νά μαζέ­ψουν τήν πείρα τών διδαγμάτων της. Ή Αχαϊκή καί ή Αίτωλική συμπολιτεία στάθηκαν ανίκανες ν' αντιμετωπίσουν στά αρχαία χρόνια τό γιγαντιαίο Ρωμαϊ­κό IMPERIUM. Ή Ρώμη δέν νικήθη­κε άπ' αυτές, άλλά τίς χρησιμοποίησε γιά νά καταλάβη τόν Ελληνικό κόσμο. Νικήθηκε μονάχα άπό τήν έπίθεσι ενός Ελληνικού τρόπου ζωής καί τήν έξαπόλυσι ενός ιδεολογικού πολέμου αντίθε­τα στήν τυφλή κυριαρχία της. "Ετσι γο­νάτισε.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Τo Ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στο επίσημο όργανο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος     ΕΝΕΚ εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τεύχος 7 την 1η Σεπτεμβρίου 1979