Όταν η δικαίωση γίνεται αφορμή θλίψης

Γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Το άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ενημέρωση Πελοποννήσου», για πρώτη φορά, στις 13 Φεβρουαρίου 2015.

Ήταν (στο πρώτο μέρος του) μια κατάθεση ψυχής και πόνου για τον ευκολόπιστο Έλληνα.

Ήταν (στο δεύτερο μέρος του) μια υποθήκη πολιτικών προβλέψεων που ο κόσμος δεν άντεχε να ακούσει δέκα ημέρες μετά τη νίκη του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν (στον επίλογό του) ένα άρθρο γραμμένο για κάποιους που «έπαιξαν εν ου

παικτοίς».

Έγραφα, λοιπόν, λίγο μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015:

«Είμαι βέβαιος πως όλοι ακούσατε ή διαβάσατε τις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, με βάση τις οποίες ζήτησε την εμπιστοσύνη της Βουλής.

Απομονώνω τρεις φράσεις από τον επίλογό του. Φράσεις που πριν τις διατυπώσει, «τσάκισε» η φωνή του.

… «Σε αυτόν τον λαό αξίζει μόνο σεβασμός. Του αξίζει να περπατά περήφανος, του αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια».

… «Στην τιμή, στην ιστορία και τον πολιτισμό που κουβαλά αυτός ο λαός στις αποσκευές του, εμείς μόνο η θέλησή του μπορούμε να είμαστε. Για αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Για αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την αξιοπρέπεια του λαού. Αυτά είναι ιερές και αδιαπραγμάτευτες αξίες»

…«Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού. Aυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε».

Τις άκουγα και τις ξανάκουγα, τις διάβαζα και τις ξαναδιάβαζα και στο μυαλό μου έρχονταν εικόνες από το παρελθόν.

Τριάντα χρόνια πριν, είχα ακούσει και είχα διαβάσει, αυτά τα μηνύματα από το στόμα της Ευγενίας Πρεβεζάνου, του Φώτη Σακελλιάδη, του Γιώργου Μελετιάδη, του Γρηγόρη Κράβαρη, του Σπύρου Παπαδόπουλου, της Ελένης Παπαδοπούλου και πολλών άλλων νέων παιδιών. Νεαρών αγωνιστών που τους ένωνε ο Ελληνικός Εθνικισμός και το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα. Με αυτές τις κατευθύνσεις και αυτή την Πίστη, αγωνιστές σαν και αυτούς που ανέφερα, «ξέθαβαν» τον Εθνικισμό από τα βάθη της ψυχής εκατοντάδων νέων …διάσπαρτων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.

Τις ξανάκουσα, στο πρόσφατο παρελθόν από ανθρώπους με θέση πολιτικής ευθύνης, όπως ο Γιώργος Σαγιάς, ο Γιάννης Κουριαννίδης, ο Μάνος Κώνστας ή ο Ηλίας Πολατίδης. Πριν ακόμη, κάποιος λογογράφος τις βάλει στο στόμα του σημερινού Πρωθυπουργού, για να τις εκφωνήσει  ως επίλογο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του.

Αυτά που είπε ο Τσίπρας, μεταδόθηκαν από όλα τα Μέσα Ηλεκτρονικής και Έντυπης δημοσιογραφίας. Αυτά που είχαν πει οι –εκτός συστήματος- νέοι Έλληνες, μεταδόθηκαν μόνον στο νου και στις ψυχές μερικών εκατοντάδων Εθνικιστών.

Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Ο Τσίπρας τα είπε… αφού κέρδισε (με άλλα συνθήματα) την εντολή να οδηγήσει (με θολή πορεία) τον λαό μας. Ενώ, οι νέοι εθνικιστές, τα έλεγαν προς τον Λαό μας ζητώντας από αυτόν να πιστέψει στην αξία του! Να πιστέψει στον ρόλο του! Να τους πιστέψει όταν του λένε ότι μπορούν χωρίς «το κόμμα των πολιτικών κομμάτων»! Να τους δώσει την εντολή για να τα κάνουν πράξη.

Δεν πίστεψαν, τότε, οι Έλληνες, στον εαυτό τους. Δεν πίστεψαν ούτε και στα παιδιά τους. Πίστεψαν όμως, λίγα χρόνια μετά και εμπιστεύτηκαν …τον Αλέξη Τσίπρα με τις συνιστώσες του! 

Ας περιμένουν λοιπόν, σε λίγους μήνες, να δουν «την ιστορία και τον πολιτισμό που κουβαλούν στις αποσκευές τους» να κουρσεύονται από πειρατές. Πειρατές που θα κάνουν απόβαση στα ελληνικά νησιά και που ο Τσίπρας με τους υπουργούς του θα τους δίνει την ελληνική ιθαγένεια.

Ας περιμένουν λοιπόν, σε λίγους μήνες, να ζήσουν στιγμές θλίψης και οργής καθώς ο Τσίπρας με τους υπουργούς του «δεν θα διαπραγματεύεται την ιστορία μας» αλλά θα την αποποιούνται ευθέως, χαρίζοντας κομμάτια της –απλόχερα- προς κάθε διεκδικητή.

Ας προετοιμαστούμε λοιπόν και… ας μην θυμώνουμε με τον Λαό μας γιατί  …«Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού. Aυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

(Έγραψα αυτό το άρθρο γιατί δεν μπορώ να βιώνω τους φίλους μου να αυτοκοροϊδεύονται και να μην βλέπουν αυτό που –προγραμματισμένα- έρχεται).

Υ.Γ. Θα δεχτώ την κριτική σας και τις επικρίσεις σας (ότι, δεν περίμενα και δεν του έδωσα χρόνο), αν θα αναλάβετε την υποχρέωση, -όταν μετά από λίγους μήνες επαληθευτώ- να μου ζητήσετε συγνώμη και, κυρίως, να αλλάξετε τρόπο σκέψης, παύοντας να είσθε πολιτικά μύωπες.