Τότε θα μιλήσουμε για επανάσταση.

" Όταν ο λαός αισθανθεί ότι δεν υπάρχει πλέον διέξοδος το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα εξεγερθεί. Θα δραπετεύσει για να διασωθεί. Δεν είμαστε στον 18ο, 19ο ή στις αρχές του 20ού αιώνα. Κι αν εξεγερθεί απλώς θα πληρώσει με το αίμα του την καταστροφή που του προκάλεσαν οι δυνάστες του. Δεν θα αλλάξει κάτι τις, εκτός από τους παλαιούς με νέους σωτήρες του. Η αίσθηση του αδιεξόδου για να οδηγήσει σε αλλαγή πρέπει να συνοδεύεται με πρόταγμα αλλαγής. Τότε θα μιλήσουμε για επανάσταση. Επομένως σήμερα δεν υπάρχει πρόταγμα αλλαγής, παρά μόνο διαμαρτυρία κατά των κυβερνώντων. Για να γίνει αυτό σήμερα οφείλει να προϋπάρξει η αιτία της απόρριψης της παλαιάς αντίληψης για την φύση των φαινομένων, η συνειδητοποίηση δηλαδή ότι στο παρόν σύστημα δεν εφικτή η παραγωγή συσχετισμών που θα προσανατολίσουν το σκοπό της πολιτικής προς το συμφέρον της κοινωνίας.

Αναφέρομαι στην ανάγκη να αποτινάξουμε τις βεβαιότητες μας, ως προς τον δημοκρατικό χαρακτήρα της πολιτείας, που μας εγκιβωτίζει στην άποψη ότι ένα κατεξοχήν ολιγαρχικό σύστημα όπως το σημερινό, βαφτίζοντάς το δημοκρατικό, μπορεί να παραγάγει δημοκρατικές πολιτικές. Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι συσχετισμοί στους δρόμους είναι η μόνη λύση για τις κοινωνίες στον αγώνα τους κατά του «κεφαλαίου», είναι απλώς βαθιά νυχτωμένοι. Η επανάσταση, επομένως, διέρχεται από μια επανάσταση των εννοιών, από μια νέα γνωσιολογία, που θα μας επιτρέψει να σκεφθούμε με όρους μέλλοντος και όχι από τον εγκιβωτισμό της σκέψης μας στο παρελθόν. Εάν ωστόσο αλλάξει το πρόταγμα της κοινωνίας, εάν για παράδειγμα ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας αξιώσει τη μετάβαση στην αντιπροσωπευτική πολιτεία, εάν αντιτάξει στην πολιτική τάξη, την θεσμική της ενσωμάτωση στην πολιτεία, στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων, απορρίπτοντας την ιδέα της εναλλαγής στην εξουσία, είναι πολύ πιθανόν να μην χρειασθεί η επιστράτευση επαναστατικής βίας. Διότι θα βρεθούν ή θα δημιουργηθούν πολιτικές δυνάμεις που θα προστρέξουν να καρπωθούν την μερίδα αυτή της κοινωνίας για να ηγεμονεύσουν, υιοθετώντας το πρόταγμά της. Και μια επισήμανση.

 Οι μεγάλες επαναστάσεις δεν έγιναν με βία, αλλά ως απόρροια της ωρίμανσης των συνθηκών, από ηγέτες που αφουγκράσθηκαν το μέλλον και μορφοποίησαν την βούληση της κοινωνίας σε πολιτικό πρόταγμα. Στην Ελλάδα, σήμερα, ενώ συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια σημαίνουσα, δηλαδή επαναστατική μεταβολή, δεν θα γίνει, διότι έχει απαγορευθεί ρητά, δηλαδή ιδεολογικά στην κίνηση των ιδεών να αμφισβητεί το δόγμα της νεοτερικότητας. Ιδίως μεταξύ αυτών που προσποιούνται τους στοχαστές, τους πνευματικούς ηγέτες, τους αντιρρησίες της εξουσίας και τους πάσης φύσεως θεράποντες της κοινωνίας. Διότι αυτοί είναι, σε τελική ανάλυση, οι μεγάλοι ολιγάρχες, θιασώτες του ολιγαρχικού εγκλεισμού της κοινωνίας. Που ενώ είναι απλώς μηρυκαστικοί διακινητές του "εσπεριανού" Μαυσωλείου της εποχής της μετάβασης από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό, θέτουν την κοινωνία αντιμέτωπη με το ψευδές και γι’αυτό αδιέξοδο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στην «κοινοβουλευτική» μοναρχία και στο αυταρχικό/φασιστικό καθεστώς."

ΓιώργοςΚοντογιώργης