Γ. Σαγιάς: Εθνομελλοντισμός και Τοπική Αυτοδιοίκηση. «Η αναγκαιότητα εκπροσώπησης των πατριωτικών φωνών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση»

ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟΣ: Βάση συσπειρώσεων και θέσεων για ένα κίνημα στην τοπική αυτοδιοίκηση

γράφει ο  Γιώργος Δ. Σαγιάς 

Κατ’ αρχάς, τίθεται το ερώτημα: υπάρχει αναγκαιότητα εκπροσώπησης των πατριωτικών φωνών στην τοπική αυτοδιοίκηση; Αμέσως, δίδεται η απάντηση, σαφώς και απεριφράστως: Ναι!

Γιατί; Διότι; α) πρέπει άμεσα να ανακοπεί και να σταματήσει η αντεθνική, αντικοινωνική και αντιανθρώπινη επίθεση που χρόνια τώρα εξελίσσεται, δυστυχώς αποτελεσματικά, τόσο σε επίπεδο χώρας (και κατ’ επέκταση και σε επίπεδο Α΄ και Β΄ Βαθμού Αυτοδιοίκησης) όσο και παγκοσμίως. β) πρέπει να κατατεθεί σοβαρή, υπεύθυνη και επαρκώς τεκμηριωμένη νέα πρόταση στις τοπικές κοινωνίες σε πανελλήνιο επίπεδο, με εθνική, φιλολαϊκή κατεύθυνση, που θα προτείνει -σε πρώτη φάση- μεγάλες αλλαγές, ανατροπές, μεταρρυθμίσεις, καινοτομίες και νέες θέσεις για το καλό του τόπου μας, της πατρίδος μας και των συνελλήνων μας, σταματώντας τη σήψη και την παρακμή προωθώντας συγκεκριμένες προτάσεις διοίκησης και ανάπτυξης.

γ) πρέπει να διεκδικηθούν και να κερδηθούν δήμοι ανά την επικράτεια οι οποίοι θα λειτουργήσουν πιλοτικά, δίνοντας απτά δείγματα χρηστής, επιτυχημένης και αποτελεσματικής διοίκησης, εμπνευσμένης από εθνικά, κοινοτικά, οικολογικά και κοινωνικά οράματα και αποδεικνύοντας στην πράξη γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι πρέπει να εμπιστευθούν τους πατριώτες για τη διοίκηση, ανασυγκρότηση και αναγέννηση της Ελλάδος.

Ενδεχομένως να αντιτείνει κάποιος: «Αγώνας μέσα στο σύστημα; Αγώνας με τους όρους τού λεγόμενου συστήματος»; Θα μπορούσε εύκολα να δοθεί απάντηση με ένα σύνθημα: «Και μέσα στο σύστημα, και έξω από αυτό, ούτε παιδιά του, ούτε θύματά του». Όμως, ας προσεχθεί ότι όσοι αρέσκονται στα συνθήματα συνήθως δεν προτείνουν, συχνά δε είναι υπέρ το δέον αιθεροβάμονες. Το ανωτέρω σύνθημα δεν είναι λανθασμένο. Όμως, οφείλουμε να εξηγούμε με ορθολογισμό και πίστη τα συγκεκριμένα βήματα και τα χρονοδιαγράμματα υλοποίησης κάθε σχεδιασμού. Συνεπώς: Ομιλώ ξεκάθαρα για αγώνα σήμερα, τώρα, εντός του συστήματος και με τους όρους του συστήματος. Δύσκολο; Πολύ δύσκολο! Ακατόρθωτο; Εκτιμώ πως όχι. Αυτή μου την πεποίθηση την τεκμηριώνω φιλοσοφικά και ιδεολογικά στη βουλησιοκρατία και στον ηρωικό τρόπο ζωής και πρακτικά στα αποτελέσματα προσπαθειών ετών που έφεραν σε θέση ισχύος τις πατριωτικές ιδέες και απόψεις σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστρία, η Γαλλία και αλλού. Οφείλω όμως να τονίσω ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, ο αγώνας σκληρός και οι όροι εξαιρετικά άνισοι. Χρειάζεται καθημερινός, επίπονος, πεισματικός, ανυποχώρητος αγώνας ως τη νίκη. Εάν κάποιος επιθυμεί να αγωνιστεί έξω από το λεγόμενο σύστημα, οφείλουμε να σεβαστούμε την επιλογή του, τις απόψεις του, τον αγώνα του. Εάν μάλιστα καταφέρει να ανοίξει δρόμους, ως άτομο δεν θα με βρει απέναντί του. Όμως, καλό θα ήταν να πει: πού, πώς, ποιος, πότε, πόσο, τι και γιατί. Έως τότε, που όλα θα κριθούν με μέγιστη προσοχή και αυστηρότητα, οι συζητήσεις για «επαναστάσεις», «εξεγέρσεις», «παρεμβάσεις φίλιων ξένων δυνάμεων» ή ακόμη και «εξωγήινων δυνάμεων» προσωπικώς δεν με πείθουν.

 Βεβαίως, είναι διαφορετική η συζήτηση για τη δημιουργία «παράλληλων δομών» με τις υπάρχουσες (π.χ. για να στηριχθούν άποροι πένητες και σκληρά βαλλόμενοι), όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει.

Στο σημείο αυτό, θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα: «γιατί κάποιοι να αγωνίζονται στην τοπική αυτοδιοίκηση και όχι απευθείας στην κεντρική πολιτική σκηνή»; 

Απάντηση: Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Πρώτον, γιατί οι κοινότητες είναι το ζωντανό κύτταρο του έθνους. Ιστορικά μάλιστα έδωσαν πνοή στο τραυματισμένο ελληνικό έθνος, λειτουργώντας ως κιβωτοί της κυτταρικής μνήμης, του ομόγλωσσου, του ομόδοξου, του ομότροπου, εν τέλει αυτής καθαυτής της ιδιοπροσωπίας και της εθνικής συνειδήσεως. Δεύτερον, διότι χάρη στα ανωτέρω -και όχι μόνο- έδωσαν και δίνουν συνέχεια στο αδιάσπαστον και διαχρονικόν του έθνους μας. Τρίτον, επειδή φαίνεται πως -βάσει των προαναφερομένων- μπορούν να λειτουργήσουν τόσο ως εστίες αντίστασης όσο και νέας δημιουργίας, δηλαδή να οδηγήσουν την πατρίδα μας ασφαλώς στο μέλλον της, το οποίο δεν πρέπει να το περιμένουμε αλλά να το δημιουργούμε! Με άλλες λέξεις, αφού η κεντρική πολιτική σκηνή επιχειρεί να περιθωριοποιεί και να εξοβελίζει τα όποια πατριωτικά κόμματα και κινήματα (με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους), η εθνική αντίσταση και η δημιουργική λαϊκή ψυχή εξακτινώνονται επιπλέον σε κάθε γειτονιά και συνοικία στις πόλεις, σε κάθε οικισμό, κοινότητα, χωριό, σε κάθε πολιτιστικό, αθλητικό, κοινωνικό σύλλογο. Δι’ αυτής της οδού μπορεί να γεννηθεί ένα ενιαίο εθνικό κίνημα που θα λειτουργήσει ως κοινός παρονομαστής για μια εθνική συσπείρωση και –γιατί όχι- για μια εθνική κυβέρνηση και μια νέα ελληνική πολιτεία. Τότε, ένα σύγχρονο πατριωτικό κόμμα, με «φρέσκιες» ιδέες και νέα αισθητική, ευρύ και ενωτικό, σοβαρό και υπεύθυνο, θα μπορέσει να συγκινήσει τους Έλληνες να του εμπιστευθούν τις τύχες του έθνους μας για τον Ελληνισμό του μέλλοντός μας -και καλά θα κάνουν.

Ένα νέο ερώτημα πρέπει άφοβα και ελεύθερα να τεθεί: «γιατί να εμπιστευθούμε πατριώτες για τις τύχες του τόπου μας, της πατρίδος μας»; Θα επιχειρηθεί μια πολύ σύντομη εμβάθυνση για να ισχυροποιηθεί η τεκμηρίωση της αναγκαιότητος εκπροσώπησης των πατριωτικών φωνών (και) στην τοπική αυτοδιοίκηση: Δύο κοσμοαντιλήψεις συγκρούονται, ολοένα και περισσότερο, ολοένα και πιο φανερά. Από τη μια πλευρά είναι η αντιανθρώπινη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, η «νέα τάξη πραγμάτων», η οποία επιθυμεί και επιδιώκει την παγκόσμια ομογενοποίηση, την εξαφάνιση των εθνών διά εποικισμών και αντικατάστασης πληθυσμών, την εξαφάνιση γλωσσών, την πανθρησκεία, τον παγκόσμιο αντιάνθρωπο, υποτακτικό και σκλάβο παγκόσμιων ομαδώσεων ολιγαρχών επικυρίαρχων που επιδιώκουν μια παγκόσμια δικτατορία. Από την άλλη πλευρά είναι οι ανθρώπινες κοινότητες, τα έθνη, τα οποία σέβονται τη διαφορετικότητα γιατί σέβονται τη δική τους ύπαρξη και σέβονται τη δική τους ύπαρξη σεβόμενα τη διαφορετικότητα, αγαπούν τη γλώσσα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, τη θρησκεία τους, και θέλουν τον άνθρωπο χαρούμενο και δημιουργικό, βαθιά ριζωμένο στον τόπο του και στις μνήμες του, τον θέλουν ελεύθερο.

Ένα από τα εργαλεία για τη συνέχιση της υπάρξεως του έθνους είναι ο Εθνομελλοντισμός. Εθνομελλοντισμός είναι η προβολή της ιδέας τού έθνους στο μέλλον ως βασικού συστατικού αυτού του μέλλοντος. Είναι ένα νέο πολιτικό Κίνημα που εδράζεται κυρίως σε στοιχεία κοινοτισμού, πατριωτισμού, οικολογισμού, κοινωνισμού και εθνικισμού, αλλά επιλέγει να αξιοποιήσει και χρήσιμα στοιχεία άλλων ιδεολογιών, όταν αυτά δεν οδηγούν σε αντιφάσεις και κωλύματα. Φιλοδοξεί να εκφραστεί στην πολιτική ως πόλος συσπειρώσεως όλων όσοι πιστεύουν στην ιδέα του Έθνους και θέλουν να ξεπεράσουν τη συμβατική ορολογία «δεξιά», «κέντρο», «αριστερά». Υπερβαίνει τις αντιανθρώπινες ιδεολογίες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού και προτάσσει τον πατριωτισμό. Σκοπός του είναι, σε πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, η συνέχιση της υπάρξεως των εθνών και της φυσικής διαφορετικότητας και σε εθνικό, ελληνικό επίπεδο, η συνέχιση της αδιάσπαστης συνέχειας του Ελληνισμού στη διαχρονικότητά του καθώς και η αναγέννηση, η ανασυγκρότηση και η επικράτησή του. Δεν επιθυμεί την πολυπολιτισμικότητα και αντιστέκεται στην επιχειρούμενη ομογενοποίηση από τη λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων». Δεν εμπνέεται από ένα μέλλον πολυπολιτισμικό εντός μιας παγκοσμιοποιημένης έννοιας διακυβέρνησης, όπου τα άτομα θα διαβαθμίζονται σε μια σύγχρονη, διεθνοποιημένη ταξικότητα ή και μια αριθμοποιημένη ατομικότητα μιας συγκεντρωτικής διακυβέρνησης.

Οραματίζεται ενεργές κοινότητες προσώπων, με κοινή τη μακραίωνη ιστορία, ήθη, έθιμα, συνήθειες και σύμβολα, εντός ενός έθνους με εθνική ομοιογένεια, εθνική πολιτική, προστασία της εθνικής παράδοσης και ταυτότητας, των εθνικών αξιών, του ομοτρόπου, του εθνικού πολιτισμού, και με προοπτική όλα τα ανωτέρω -και όχι μόνο- να λειτουργούν ως εφαλτήριο δημιουργίας υπέρ του κάθε τόπου, της Ελλάδας μας, αλλά και του κόσμου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως νέα αφετηρία για Έλληνες όλων των κομμάτων οι οποίοι εμφορούνται από εθνική συνείδηση, ώστε, χωρίς να αρνηθούν τις πολιτικές ιστορικές αναφορές τους, να μπορέσουν να συγκλίνουν για το καλό του τόπου. Ο Εθνομελλοντισμός, λοιπόν, μπορεί να υποστηρίξει έναν μεταβατικό πολιτικό χώρο, ο οποίος δύναται να προέλθει από τοπικούς συνδυασμούς υπερκομματικούς, μαζικούς, ανοιχτούς, ευρείς και αποτελεσματικούς. Συνδυασμούς θέσεων και προτάσεων και όχι αδιεξόδου διαμαρτυρίας. Συνδυασμούς προσωπικοτήτων με γεωγραφική, επαγγελματική, θεματική και κοινωνική αναφορά. Μια δομή «οργανικής δημοκρατίας» στη βάση κοινών προγραμματικών συμφωνιών. 

Ο ίδιος ο Εθνομελλοντισμός καλύπτει το κενό, ορίζει το μεταβατικό στάδιο και συγκεκριμενοποιεί την στρατηγική, τα σχέδια, τις μεθόδους, τους τρόπους και τις διαδικασίες για την μετάβαση στο μεγαλείο του Ελληνισμού. Με τους υπάρχοντες κανόνες, οι τρόποι προσέγγισης του σκοπού είναι μέσω της διαδικασίας των βουλευτικών εκλογών (και ευρωεκλογών) και μέσω των εκλογών στον πρώτο και δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης. Συνεπώς, ο Εθνομελλοντισμός μπορεί να συγκεντρώσει, ως κοινός παρονομαστής, όλες τις δυνάμεις που επιθυμούν μια ξεχωριστή πολιτική έκφραση, μια δημιουργική πορεία με νέο ήθος και ύφος, μακριά από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τον κομματισμό, την ξενοκρατία, την σήψη και την παρακμή. Δεν αρνείται το παρελθόν και το παρόν αλλά επιδιώκει να οδηγήσει σε ένα διαφορετικό μέλλον, εθνικό και ανθρώπινο, απαντώντας με συγκεκριμένο τρόπο για τους όρους, τις προϋποθέσεις, τα προαπαιτούμενα και τις διαδικασίες της μεταβάσεως από τις έως τώρα μεγάλες στρεβλώσεις, από το παρόν κατεστημένο σε αυτό το άλλο μέλλον, στο ελληνικό μέλλον. Η θέση αυτή δείχνει τη συνειδητοποίηση της ευθύνης και τις δυσκολίες άμεσης και γρήγορης μεταβάσεως. Δείχνει όμως και το μέγεθος της αποφάσεως για σύγκρουση με το κόμμα των πολιτικών κομμάτων (δηλαδή, με τα πολλά κόμματα ενός αντεθνικού τόξου, που επιφέρουν ίδια αρνητικά αποτελέσματα από πολλές κατευθύνσεις), το οποίο κόμμα αποτελεί την εμπροσθοφυλακή ενός παγκοσμίου συστήματος κυβερνήσεως. 

Στον αντίποδα, ο Εθνομελλοντισμός σκοπεύει να δώσει (και δίνει ήδη) συγκεκριμένες απαντήσεις για το πώς οραματίζονται οι άνθρωποι με εθνική συνείδηση και σκέψη το μέλλον κάθε τόπου, κάθε κοινότητας του έθνους και των ανθρώπων του. Μετατοπίζει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τα υπάρχοντα μείγματα πολιτικής και διαχειρίσεως προς το κέντρο βάρους της νέας πολιτικής που ευαγγελίζονται. [Εάν η βούληση, η προσπάθεια, οι συνθήκες, οι συγκυρίες και οι νέες ασκούμενες πολιτικές επιτρέψουν την επιτάχυνση της διαδικασίας ριζικής αλλαγής της λογικής για τον τρόπο και την κατεύθυνση της κυβερνήσεως σε νέα κατεύθυνση εθνική (η οποία δεν θα επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες αλλά θα προσιδιάζει στα υπό του Εθνομελλοντισμού επιδιωκόμενα), αυτό είναι αποδεκτό και συμβατό με τη σκοποθετική του Εθνομελλοντισμού].

Ο Εθνομελλοντισμός μπορεί να εδράζεται στον κοινοτισμό και να αποτελεί την πολιτική εκδοχή του. Δημιουργεί τον «χώρο» συνάντησης όλων όσοι εμπνέονται από τις έννοιες «κοινότητα», «ταυτότητα», «παράδοση» και αποπειρώνται να συγκροτήσουν εναλλακτική, υλοποιήσιμη και βιώσιμη πρόταση που να στηρίζεται στο χθες, να απαντά στο σήμερα και να οδηγεί στο αύριο, στο μέλλον. Αγκαλιάζει την ιδεολογία του Κοινοτισμού και τη μετουσιώνει σε ρεαλιστική πρόταση για το σήμερα και εφικτό μελλοντικό στόχο. Δίνει τη δυνατότητα σε όλους όσοι αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση και στις κάθε λογής εκδοχές της (πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές κ.λ.π.) να κάνουν την ιδέα για τον Κοινοτισμό συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Οφείλεται όμως μια διευκρίνιση: όταν ομιλούμε για κοινοτισμό, εννοούμε πιο συγκεκριμένα εθνοκοινοτισμό, δηλαδή μορφές κοινοτικής οργάνωσης στο πλαίσιο ενός έθνους και υπέρ αυτού του έθνους και των ανθρώπων του. Περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια του Ελληνισμού, ήτοι ιστορική και γεωγραφική συνέχεια, συνέχεια κοινότητας, συνείδησης, καταγωγής, μνήμης, πολιτισμού, δόξας, τρόπου ζωής και προορισμού. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι δεν εννοούμε κοινότητες χωρίς ρίζες σε ένα -συστηματικά επιδιωκόμενο- «παγκόσμιο χωριό», ούτε κοινότητες πανσπερμιών με «πολυπολιτισμική» στόχευση και «πλανητικό» σημείο αναφοράς, αλλά (εννοούμε) φυσικές εθνικές κοινότητες ως εστίες άμυνας, αντίστασης και δημιουργίας.

Ο Εθνομελλοντισμός, επιπλέον, μπορεί να εδράζεται στον Οικολογισμό. Όχι όμως στον παγκοσμίως πολιτικά κατευθυνόμενο οικολογισμό, ο οποίος λειτουργεί ως το «μακρύ χέρι» του καπιταλισμού και του διεθνισμού (ως των άλλων όψεων του ιδίου νομίσματος) και υπηρετεί την (παρα)λογική της εθνικής ασυνέχειας. Γιατί η επιδιωκόμενη παγκόσμια μαζική κοινωνία αποτελεί κατ’ ουσίαν οικολογική καταστροφή, διότι αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον, τις κοινότητες, τις γλώσσες, τις παραδόσεις, τις ξεχωριστές ταυτότητες. Επίσης, δημιουργεί ένα νέο υβρίδιο παγκόσμιων πολιτών, οι οποίοι κατευθύνονται να λειτουργούν ως μαζικοποιημένοι καταναλωτές και -συγχρόνως- υπονομευτές της ρίζας (π.χ. πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων, εθνικών παραδόσεων, τοπικής αρχιτεκτονικής κ.λ.π.). Σε ποιον Οικολογισμό μπορεί να βασίζεται ο Εθνομελλοντισμός; Σε αυτόν που εντάσσει την τεχνολογική πρόοδο και ανάπτυξη στη βάση ενός εθνικού σχεδίου ισόρροπης ανάπτυξης κατόπιν μελέτης προστασίας του εθνικού περιβάλλοντος, της κοινοτικής και περιφερειακής ανάπτυξης (που δεν θα εκτρέπονται σε αυτονομιστικές στρεβλώσεις), της εργασιακής αποκέντρωσης σε συνάφεια με την κοινωνική συνοχή. Σε αυτόν που κατανοεί και ασπάζεται την εθνική πολιτική για αποφυγή υπερσυγκέντρωσης των εθνικών πόρων σε πολυεθνικές εταιρείες ξένων συμφερόντων, που οδηγούν στη δυσοίωνη προοπτική της μελλοντικής πτώχευσης του έθνους και -κυρίως- σε στέρηση της πλουτοπαραγωγικής του αυτοδυναμίας και -εν τέλει- σε εξάρτηση. Σε αυτόν που προτάσσει τον πνευματικό άνθρωπο του λιτού βίου της ζωής εντός της φυσικής, εθνικής κοινότητας, απέναντι στον μεταλλαγμένο, εφήμερο «πλανητικό άνθρωπο» της αφύσικης παγκοσμιοποίησης.

Ο Εθνομελλοντισμός ακόμη μπορεί να εδράζεται στον Κοινωνισμό. Έναν κοινωνισμό ο οποίος σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την υπαρκτική ετερότητα και θέλει τον άνθρωπο ενεργό στη χώρα του. Θέλει να βασίζεται στις αυτόχθονες δημιουργικές δυνάμεις και στη συνειδητή και αγωνιστική προσπάθεια κάθε προσώπου για την ανάδειξή τους. Θεωρεί αντιανθρώπινη την ένταση των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες εκτιμάται ότι συχνά κατευθύνονται από τον μεγακαπιταλισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τις λεγόμενες πολυφυλετικές και πολυπολιτισμικές εμμονές και ιδεοληψίες. Ο κοινωνισμός καταθέτει έντιμη πρόταση ζωής και αξιοπρέπειας. Λειτουργεί ως πολυχώρος συνάντησης, ζύμωσης και προώθησης των εθνικώς σκεπτομένων και πραττόντων, ατόμων και ομάδων, που προβάλλουν αξίες ζωής και εμπνέουν υψηλά αισθήματα. Συμφωνούν ότι στις κοινότητες το «εμείς» (πρέπει να) προέχει του «εγώ». Στις κοινότητες του έθνους, δηλαδή στα κύτταρα του εθνικού γίγνεσθαι, το άτομο υπερβαίνει με φυσικό και αβίαστο τρόπο τις -υπό εθνική οπτική- στρεβλώσεις του ατομικισμού, της ταξικότητας και του διεθνισμού και αγωνίζεται για την κοινωνία και το κοινό καλό. Απαρέγκλιτη ισονομία, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς διαφοροποιήσεις σε πλούσιους και φτωχούς, σε έχοντες και μη έχοντες, οδηγεί σε φυσική ανισότητα -κι αυτό είναι δίκαιο. Η κοινωνική επανάσταση υπέρ του δικαίου και της ελευθερίας είναι εθνική! Ο ελληνικός κοινωνισμός, μακριά από ξένες επιρροές, με ελληνινή υπόσταση, πνεύμα ελευθερίας και εθνική συνείδηση μπορεί να επαναπροσανατολίσει ένα ολόκληρο έθνος και να μας κάνει πρώτους του αύριο.

Ο Εθνομελλοντισμός εδράζεται στον Εθνικισμό. Σέβεται τον συνάνθρωπο, δίνει προτεραιότητα στον συνέλληνα. Κατανοεί τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται τόσο παγκοσμίως όσο και πανελληνίως, οι οποίοι έχουν αναφορές και στο τοπικό στοιχείο. Χάρη στην ισονομία και στη δικαιοσύνη που ευαγγελίζεται, επιτρέπει στον άξιο και στον ικανό να εργάζονται από θέσεις ευθύνης για το κοινό καλό, πέρα από τις διχαστικές και συχνότατα άδικες κομματικές λογικές. Θέλει τον άνθρωπο της κοινότητας, της πατρίδας, δημιουργεί και φροντίζει να οργανώνει αξιοκρατικά τις κατάλληλες δομές για να υπάρχει ελεύθερο πεδίο προόδου. Εξάλλου, η τοπική δημιουργία, στο πλαίσιο ενός εθνικού κράτους, είναι προστιθέμενη αξία για τον λεγόμενο παγκόσμιο πολιτισμό. Η εθνική ενότητα απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις χωρίς άσκοπες περισπάσεις ανούσιων ερίδων και οι άριστοι μπορούν να αναδειχθούν και να γίνουν το όχημα ανέλκυσης όλων των ανθρώπων σε ανώτερες σφαίρες. Το δημιουργικό πνεύμα αποζητά τη διεύρυνση του χώρου επέκτασής του, το δυνατό πνεύμα ηγείται της πολιτιστικής, πνευματικής και επιστημονικής -κατ’ αρχάς- πρωτοπορίας, στοιχεία που εμβολιάζουν και επανατροφοδοτούν τη συλλογική ηγεσία αλλά και τον ηγέτη που δημιούργησε τους όρους της ανάπτυξης. Τα ανωτέρω προϋποθέτουν αυτεξούσια βούληση, προσωπική ελευθερία, επιλεκτικότητα βάσει ικανοτήτων και αξιοκρατίας, με δυο λόγια άλλη της κρατούσης ηθική. Ο Ε. έχει τη δυνατότητα να εξειδικεύει, να απαντά στις προκλήσεις τού σήμερα, να συγκεκριμενοποιεί στόχους και πολιτικές, προτείνοντας ξεκάθαρα βήματα μετάβασης από το σήμερα στο μέλλον, χωρίς να βαρύνεται για οτιδήποτε παλαιό. Δηλαδή, δημιουργεί χώρο πλειοψηφικής συνεύρεσης.

Σκόπιμη κρίνεται η παράθεση κάποιων -λίγων- θέσεων -λόγω ελλείψεως χρόνου- οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν μέρος της βάσης ενός κινήματος στην τοπική αυτοδιοίκηση με εθνική κατεύθυνση.

1) Ένα ελπιδοφόρο σχέδιο «Ίων Δραγούμης» για την Τ.Α. στη χώρα μας είναι ζητούμενο. Ένας νέος νόμος πρέπει να έρθει προς ψήφιση, όπου οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες θα εκλέγονται από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Μια τέτοια ενέργεια εκτιμάται ότι θα απελευθέρωνε δυνάμεις της παραγωγής και της κοινωνίας από τα δεσμά του σκληρού κομματισμού, καθώς και από τις δεσμεύσεις και πολιτικές τερατογενέσεις που εξ αυτού προκύπτουν, ενώ συγχρόνως θα πρόσθετε στην Τ.Α. εύρος, ύφος και όραμα. Ευνόητο είναι βέβαια ότι θα υπάρχουν προβλέψεις για ένα ελάχιστο προσυγκεντρωμένων υπογραφών από τους υποψηφίους κάθε ψηφοδελτίου, ώστε να καταστεί δυνατή η εκλογική διαδικασία. Ακόμη -και κυρίως- πρέπει να υπάρχουν πρόνοιες για την αντιμετώπιση εχθρικών ενεργειών ξένων χωρών με όχημα την αυτοδιοίκηση. Στη σωστή κατεύθυνση κρίνεται πως θα ήταν και η επανασύσταση των «Συνοικιακών Συμβουλίων» ή «Συμβουλίων Γειτονιάς», ώστε να ακούγεται δυνατή η φωνή του απλού πολίτη στο κέντρο αποφάσεων αλλά και να φτάνει η φωνή του κέντρου αποφάσεων στον απλό πολίτη.

2) Απαραίτητη και χρήσιμη είναι η εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου μαζικών επιστροφών στις κοινότητες, ανέργων, πενήτων, νεοπτώχων, καθώς και κάθε ενδιαφερόμενου συμπατριώτη μας, με προτεραιότητα στους ετεροδημότες, με ταυτόχρονη «προικοδότησή» τους με κρατική γαία για καλλιέργεια (τόση, ώστε να εξασφαλίζει με επάρκεια τα του ζην και να προσφέρει στην εθνική παραγωγή, εργαζόμενος αυτός και τα μέλη της οικογένειάς του), προσφέροντας ανταποδοτικό έργο υπέρ του κοινού καλού (π.χ. έργα κοινής ωφελείας στην κοινότητα). Ανάπτυξη Δικτύων Τοπικών Συμπράξεων και Τοπικών Συμπολιτειών με σκοπό την αναγέννηση της υπαίθρου και την ανάπτυξη θα μπορούσαν να αποδώσουν. Κλειδί για την επιτυχία του ανωτέρω εγχειρήματος είναι η συνάρτησή του με μια νέα στρατηγική για την αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος.

3) Η καταγραφή και πρόταση αξιοποίησης δημοτικών κτιρίων και γαιών (στις περισσότερες περιοχές δεν εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς και δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο αξιοποίησής τους), για στέγαση και λειτουργία δομών για ικανοποίηση διοικητικών, οικονομικών, πολιτιστικών, κοινωνικών, αθλητικών και άλλων αναγκών, για να επιτευχθεί άμεσα μεγάλη οικονομία κλίμακας, είναι και αναγκαία, και εφικτή.

4) Η ιστορία, η αρχαιολογία, η μυθολογία, σε συνδυασμό με το ορεινό ή το πεδινό ή το παραλίμνιο ή το παραθαλάσσιο ή το αστικό περιβάλλον, είναι προνομιακοί χώροι ανάπτυξης της Τ.Α. στην Ελλάδα. Πάρκα Γεωμυθολογίας, Ιστορίας, Μυθολογίας, τα οποία θα καλύπτουν πλείστες περιοχές (έως και όλες) και θα είναι συνδεδεμένα σε αντίστοιχο εθνικό δίκτυο, έπρεπε ήδη να υπάρχουν παντού. Είναι εθνική ανάγκη η ανάπτυξη των κοινοτήτων και γενικότερα της επαρχίας γιατί μπορούν να οδηγήσουν στην έξοδο της Ελλάδος από την κρίση και στην ανασυγκρότηση και αναγέννηση.

5) Τα θέματα κοινωνικής πολιτικής, αλληλεγγύης και απασχόλησης είναι υψίστης σημασίας και πρέπει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος με εξειδικευμένες στοχεύσεις. Οι ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες να υποστηριχθούν στο μέγιστο βαθμό και κατά προτεραιότητα, με εναλλακτικές δράσεις (π.χ. το «ντελίβερι» του φτωχού, δωρεάν «ρούχο και παιχνίδι», «τράπεζα αξιοποίησης ελεύθερου χρόνου»), με θεσμοθέτηση δηλαδή νέων μορφών παροχής κοινωνικών υπηρεσιών (που ενδεχομένως να στηρίζονται στον εθελοντισμό ή στην «κοινωνική εργασία» αποφυλακισμένων μικροπαραπτωματικών), ιατρική φροντίδα κατ’ οίκον, δυνατότητα εύκολης και γρήγορης συνταγογράφησης, μείωση δημοτικών τελών τριτέκνων - πολυτέκνων (αναλογικά), διαδρομές πρόσβασης ΑΜΕΑ κ.ά., είναι προτεραιότητα των Ελλήνων, στο πλαίσιο της εθνικής αλληλεγγύης.

6) Παιδεία, Πολιτισμός, Νεολαία, Αθλητισμός και Τουρισμός είναι τομείς που ενδείκνυται η ανάπτυξη ολοκληρωμένης πολιτικής με προοπτική. Η έμφαση πρέπει να δοθεί στις υποδομές, στο περιεχόμενο και στην προώθηση. Ελληνοπρεπείς δράσεις παγκοσμίου βεληνεκούς μπορούν άριστα να συνδυάσουν τα ανωτέρω με τον τουρισμό αλλά και να γίνουν οχήματα εξαγωγής πνευματικών, επιστημονικών, πολιτιστικών και αθλητικών αγαθών. Καινοτόμα σχέδια και χρησιμοποίηση των νέων τεχνολογιών μπορούν κάλλιστα να συνδέσουν το χθες με το σήμερα και να οδηγήσουν στο αύριο. Αξιοποίηση νέων μορφών ενέργειας (π.χ. ηλιακή, γεωθερμία) μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά τη λειτουργία εγκαταστάσεων. (Μόνο με επικεφαλίδες αν θελήσει να αναφερθεί κάποιος στους ανωτέρω τομείς θα χρειάζονταν πολλές σελίδες). Ως παράδειγμα αναφέρεται ο τουρισμός: πολιτισμικός, θρησκευτικός, αθλητικός, χειμερινός, φυσιολατρικός/οικοτουρισμός, αγροτικός, θαλάσσιος, ιαματικός κ.ά. Όμως χρειάζεται νέα σκέψη, νέο όραμα, νέα προοπτική, νέα πολιτική.

7) Η τοπική ανάπτυξη πρέπει να βασίζεται στην εθνική πολιτική συνοχή, στην ανάπτυξη, στην πάταξη της διαφθοράς, στην εξαφάνιση της γραφειοκρατίας. Πρέπει να είναι απόρροια εθνικής στρατηγικής με βάση την εκμετάλλευση των συγκριτικών αναπτυξιακών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής και τη σύνδεσή τους με βάση συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα υλοποίησης και υπό προσεκτικό έλεγχο προς αποφυγή λαθών (ουσιαστικών, διαχειριστικών, οικονομικών κ.ά.). Τοιουτοτρόπως, όλοι οι τομείς (αγροτικής και κτηνοτροφικής ανάπτυξης, ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και εξυπηρέτησης του πολίτη, αειφόρου ανάπτυξης, καθαριότητας κ.λ.π.) θα αποδώσουν τα μέγιστα στον τόπο και κατ’ επέκταση στην πατρίδα και το λαό.

Εν κατακλείδι, τίθεται το -απλό- ερώτημα: ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει σε ένα τέτοιο γενικό πλαίσιο ανάπτυξης θέσεων; Ειδικά μάλιστα όταν μπορεί να κατατεθεί αναλυτικά και κοστολογημένα; Εκ των ανωτέρω προκύπτει ξεκάθαρα ότι ο Εθνομελλοντισμός μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τη βάση συσπειρώσεων και θέσεων για ένα κίνημα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Θεμιτές -και αναμενόμενες- είναι ενστάσεις ως προς το φιλοσοφικοϊδεολογικό υπόβαθρο. Γιατί, όντως, όσοι επιθυμούν έναν α-εθνικό κόσμο, έχουν λόγους να διαφωνούν. Όμως, ακόμη κι αυτούς, ο Εθνομελλοντισμός τους καλεί σε σύγκλιση ως προς το αμιγώς αυτοδιοικητικό σκέλος.

Οφείλω να είμαι ξεκάθαρος: υπάρχει μεγάλη αναγκαιότητα να εκπροσωπούνται οι πατριωτικές φωνές στην τοπική αυτοδιοίκηση. Υπάρχει όμως μεγίστη αναγκαιότητα να εξελιχθούν και σε πλειοψηφικές. Προς τούτο, χρειάζονται συνεργασίες και συμμαχίες (οι οποίες, σαφέστατα, κρύβουν κινδύνους, λόγω των ανθρώπινων αδυναμιών, του εγωισμού, της αρχομανίας, εν τέλει τού ανθρωπίνου λάθους και της -απουσία υγιούς συνειδήσεως- ανθρώπινης φύσης). Όλοι όσοι εμπλέκονται ή πρόκειται να εμπλακούν στον καλό αγώνα πρέπει να λειτουργήσουν ως δυνάμει «υπεράνθρωποι» και να επιχειρήσουν υπερβάσεις. Όμως, ο αγώνας για τον Ελληνισμό του μέλλοντός μας αξίζει.

Ένα Κέντρο για μια Ελληνική Αυτοδιοίκηση είναι αναγκαίο και εφικτό. Ας ξεκινήσει!

για τον Κοινό Παρονομαστή 

Γιώργος Σαγιάς