Ματιά στο Μέλλον..

                                                ευθυμογράφημα

Το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά του Δημοτικού, όχι με ιδιαίτερο ζήλο όπως πάντα, άρχισαν να αδειάζουν το προαύλιο επιστρέφοντας στις αίθουσες για την επόμενη διδασκαλική τους ώρα.

   Ο Αντρέας ήταν μαθητής της Δ’ τάξης, 10 χρονών παλικαράκι, “πανέξυπνος μα υπερδραστήριος και μεγάλο πνεύμα αντιλογίας” σύμφωνα με τους Δασκάλους του, “μια χαρά έτσι πρέπει όχι κοιμισμένο με ένα tablet στο χέρι” έλεγε ο παππούς του, μεγάλος πια, γεννημένος το 1976, είχε περάσει τα 80..

   Αυτή την ώρα είχανε Ιστορία, έτσι μόλις μπήκε ο δάσκαλος του μαθήματος κ. Καζαμπούμπου άνοιξαν όλοι τα laptop τους και πήραν μέσω bluetooth την ύλη του σημερινού μαθήματος με τίτλο “Η καθοριστική προσφορά της Μπουζουμπούρα στον Ανθρώπινο Πολιτισμό”. Ο Αντρέας όμως έβλεπε συχνά τον αγαπημένο του παππού να διαβάζει βιβλία –παρότι δεν καταλάβαινε την χρησιμότητα της τεράστιας βιβλιοθήκης του αφού υπήρχαν πια τα laptop και τα βιβλία είχαν καταργηθεί εδώ και 10 χρόνια- για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και τα μοναδικά του επιτεύγματα, ενώ του άρεσε πολύ να του διηγείται ο παππούς ιστορίες από κάποιον Αίσωπο και Όμηρο.

Φύση περίεργη καθώς ήταν δεν άντεξε και σήκωσε το χέρι, ρωτώντας αν ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός ήταν πιο σημαντικός αφού ήταν και παλαιότερος. Τι το ήθελε.. ο καθ’ όλα σεβαστός κ. Καζαμπούμπου εξεμάνη! Άρχισε να χοροπηδάει τριγύρω τσιρίζοντας σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε ο Αντρέας ο οποίος για άγνωστο λόγο και ντροπή του, έφερε στο μυαλό του μια μαϊμού που είχε δει πέρσι στο Αττικό Ψηφιακό Πάρκο. Ευτυχώς όμως γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία του και ξαναμιλώντας ελληνικά του είπε ότι ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ καμία πρωτοτυπία στον ελληνικό πολιτισμό και τα πάντα τα είχαμε απλώς οικειοποιηθεί από παλαιότερους λαούς οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως είχαν σαν κοιτίδα την Αφρικανική Μπουζουμπούρα.

   Το μάθημα τελείωσε χωρίς άλλες διακοπές, και οι μικροί μαθητές ξαναβγήκαν διάλειμμα. Για λόγους που δεν καταλάβαινε ο Αντρέας, τα παιδιά έπαιζαν χωριστά. Τα αγόρια σε μια μεριά, τα κορίτσια σε μια άλλη, ενώ τα αγορίτσια έμπαιναν σε μια μεγάλη πολύχρωμη αίθουσα γεμάτη λογιών λογιών παιχνίδια, στην οποία βρισκόταν σε περίοπτη θέση η προτομή μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας, το Jason Αντιγόνη! Σε αυτό το group μπορούσε να μπει οποιοδήποτε παιδάκι ήθελε αρκεί να φορούσε ρούχα του αντίθετου φύλου εκείνη τη μέρα, και ήταν η αιτία που έφαγε την τελευταία του αποβολή ο Αντρέας..

   Κουδούνι όμως και επιστροφή για την τελευταία ώρα με το μάθημα της Λαογραφίας. Το μάθημα δίδασκε μια εξέχουσα προσωπικότητα της διδασκαλικής κοινότητας, ο κ. Τουρκοχοίρογλου. Κατά τα άλλα η ίδια διαδικασία, άνοιγμα laptop και download την ύλη. Ο δάσκαλος αγόρευε σχεδόν με έναν τρόπο που καθήλωνε. Μιλούσε στους μικρούς μαθητές με θαυμασμό για τα πολιτιστικά Τουρκικά κέντρα στην Μικρασία, για τους ευφυής αδελφούς μας Τούρκους αρχιτέκτονες δίνοντας παράδειγμα τους αρχαίους τουρκικούς ναούς και την Αγιασοφιά η οποία ουσιαστικά σε δικά τους σχέδια βασίστηκε, για τις εύφορες εκτάσεις που καλλιεργούν πανέξυπνοι αυτόχθονες Τούρκοι γεωργοί από γενιά σε γενιά, για την Οθωμανική κουζίνα και πως με την συναναστροφή μας μαζί τους ανέβηκε γενικά και το δικό μας βιοτικό επίπεδο. Νέες απορίες γεννήθηκαν στον μικρό μας φίλο όμως, όλα αυτά ήταν αντίθετα με όσα του έλεγε ο αγαπημένος του παππούς.

  “Δηλαδή κύριε δεν είναι αλήθεια πως οι Τούρκοι έφτασαν εκεί γύρω στον 11ο αιώνα πχ σφάζοντας και λεηλατώντας, μαλακώνοντας το κρέας των αρουραίων κάτω από τη σέλα τους πριν το φάνε, εξολοθρεύοντας σχεδόν τους παλιότερους αυτόχθονες λαούς των Ποντίων, των Αρμενίων και των υπολοίπων Ελλήνων που κατοικούσαν στα παράλια;” Το επόμενο λεπτό ο Αντρέας συνοδευόταν στην έξοδο με μια ακόμα ωριαία αποβολή στο ενεργητικό του, αφήνοντας πίσω έναν δάσκαλο σκέτο.. Τούρκο!

   Γύρισε σιγά σιγά σπίτι. Λίγο στεναχωρημένος που έφερε άλλη μια φορά τους δασκάλους του εκτός εαυτού μα κυρίως προβληματισμένος διότι όσα του έλεγαν ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με όσα του μάθαινε ο παππούς του. Ποιος έλεγε ψέματα; Και γιατί;;

   Έφτασε σπίτι. Η μητέρα του δούλευε ακόμα, για τον πατέρα του δεν ήξερε και πολλά, μόνο ότι χάθηκε κάποτε σε κάτι σύνορα με έναν συνάδελφο και έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Βρήκε όμως τον παππού του, όπως πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, και του εξιστόρησε εν τάχει τι είχε συμβεί. Εκείνος όπως πάντα του έδωσε συγχαρητήρια και του επανέλαβε πόσο πολύ υπερήφανο τον είχε κάνει!

   “Ναι αλλά παππού, κάποιος από σας μου λέει ψέματα..” Τώρα τι απαντάς σε ένα μικρό παιδί, όσο έξυπνο και να είναι…

  “Γιε μου, την βιβλιοθήκη που έχω μέσα και θα γίνει δική σου κάποια στιγμή, να την προσέχεις σαν τα μάτια σου, θεώρησέ την το μεγαλύτερό σου θησαυρό! Εκεί μέσα θα βρεις στοιχεία που έχουν εξαφανιστεί από το διαδίκτυο. Να θυμάσαι πως το βιβλίο δεν εξαρτάται από ρεύμα, wifi και hackers. Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας τα βιβλία αυτά θα καταλάβεις και το ποιος και το γιατί λέει ψέματα.

 Κάποτε δεν ήταν έτσι τα πράματα, οι Έλληνες κυριαρχούσαν λόγω κυρίως του πνεύματός τους, μα και πολεμιστές ήταν οι καλύτεροι όταν χρειαζόταν. Στην Αφρική πράγματι ποτέ δεν υπήρξε κάτι άξιο λόγου και ασφαλώς οι Τούρκοι δεν έχουν Ιστορία μα ποινικό μητρώο.”

  “Και τότε γιατί δεν αντισταθήκατε σε αυτές τις αλλαγές παππού;”

 “Διότι παιδί μου κάποιοι έξυπνοι άνθρωποι, όταν είδαν ότι ο λαός άρχιζε να ξυπνά και να αντιδρά έφτιαξαν το περίφημο Facebook, και εκεί ο καθένας έβριζε ανενόχλητος και κατηγορούσε τους κυβερνώντες, ανέβαζε στρατιωτικές φωτό και εμβατήρια, έφτιαχνε μάχιμα group και έκανε δημοσκοπήσεις, κάνοντας τους κυβερνώντες να γελούν..”

  “Facebook; Τι είναι αυτό;”

  “Μετά από 2 μόλις γενιές και αφού κατάφεραν αυτό που ήθελαν, το κατήργησαν. Τώρα πια μαθαίνεις από μικρός ότι θέλουν να μάθεις,  με τον τρόπο που θέλουν. Τα βιβλία καταργήθηκαν και σχεδόν διώκονται όσοι τα έχουν.”

   “Και γω τι φταίω παππού που με τέτοια λαμπρή Ιστορία, όπως λες, γεννήθηκα σε αυτόν τον κόσμο;”

 

  Την απάντηση στον μικρό Αντρέα ας την δώσει ο καθένας μας χωριστά, αφού πρώτα δώσει το “ΠΑΡΩΝ” στο σχετικό group στο FB για τους δυο Έλληνες στρατιώτες…

   Οι σημερινοί πολύχρωμοι συμμαθητές των παιδιών μας αύριο θα γίνουν δάσκαλοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, με τις νέες 800.000 ελληνοποιήσεις θα βγάλουν τα επόμενα χρόνια και Βουλευτές, σε περίπτωση που κάποιος θεωρεί εντελώς φανταστική την ανωτέρω ιστορία που μόλις διαβάσατε..

   Την Ιστορία ΜΑΣ των επομένων ετών θα την γράψουν οι δυνατοί και εμείς ΔΕΝ ανήκουμε σε αυτούς!

  Όταν κάποτε κάποιος αντίπαλος του Τσόρτσιλ τον κατηγόρησε για γυναικά και μέθυσο και τι όνομα θα αφήσει, εκείνος χαμογελώντας απάντησε:

   “Η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, διότι σκοπεύω να την γράψω..!”

Υ.Γ. Πιστεύω πως ακόμα η Πατρίδα δεν έχει περάσει το σημείο “μηδέν”. Αν όμως δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα από όλα την συμπεριφορά και τις πράξεις μας, πως περιμένουμε να αλλάξει το μέλλον του κάθε μικρού Αντρέα;

Ε.Π.ΚΟΥΡΟΣ