«Ένας τίμιος άνθρωπος δεν είναι παρά ένας κοινός εχθρός» του Φοίβου Ιωσήφ

Ο μεγάλος Γάλλος μυθιστοριογράφος Ονορέ ντε Μπαλζάκ το αναφέρει σε μία ξεχωριστή φράση, από τελεία σε τελεία, στο μυθιστόρημά του «Μπάρμπα Γκοριό» και δείχνει έτσι το απόλυτο της πίστης του πάνω σε αυτή την έννοια. Συμφωνώ μαζί του όχι γιατί με θαμπώνει το μέγεθος του ονόματος του συγγραφέα αλλά γιατί η εμπειρία και η καθημερινή πρακτική το επιβεβαιώνουν.

Η τιμιότητα υμνείτε από το σύνολον των μελών της κοινωνίας για εκείνους πού παρουσιάζουν ήθος και συνέπεια, και το ίδιο βράδυ, κάτω από τά ζεστά σκεπάσματα τον χειμώνα αντιμετωπίζεται ο τίμιος από την εσότητα των ίδιων ανθρώπων με κακία και ίσως μίσος. Ο ηθικός άνθρωπος, κατά τους πολίτες μιάς πόλης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αφελής και μάλλον ηλίθιος μιάς και δεν γνωρίζει να λύνη τά προβλήματα τριγυρνώντας από Βουλευτή σε Βουλευτή και από ιδιαίτερο σε ημέτερο.
                

Εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο του ύψους της αποδοχής των και δεν

ψάχνει την παράγραφο του νόμου πού ο Υπουργός στρίμωξε μετά τά μεσάνυχτα στη Βουλή για να αποφύγη την πληρωμή κάποιος στενός συγγενής του.

Οι άνθρωποι πού αντιμετωπίζουν τήν εντιμότητα σαν το αυταπόδεικτο της ειλικρίνειας και της ευκρίνειας της ψυχής τους είναι πραγματικά και στο βάθος μισητοί για το σύνολον των πολιτών.

Για να αναγνωρίση κανείς τον υψηλόφρονα χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων πρέπει να είναι και ο ίδιος όμοιος των τιμίων, και επειδή δεν είναι –πρίν ανδρός σπλάχνον εκμαθείν σαφώς,στυγεί δεδορκώς, ουδέν ηδικημένος- πρίν καταλάβει την καρδιά του ανθρώπου μισεί κοφτερά χωρίς να έχει ποτέ αδικηθεί από αυτόν, σημειώνει ο ευρύνους Ευρρυπίδης. Η εντιμότητα και η καθαρότητα της ψυχής κάποιου πολίτη, με λίγα λόγια, προκαλεί το μίσος των άλλων ανθρώπων. Το μίσος είναι σύμφυτο χαρακτηριστικό με την γέννηση στον άνθρωπο και η διαφοροποίησή του

απαιτεί κόπο, μόχθο, οικογενειακή εκπαίδευση, δημόσια εκπαίδευση και προ πάντων θέληση από τον ίδιον. Το μίσος όμως και η κρυψίνοια είναι ευκολότερα αποκτήματα από την εντιμότητα και την διαφάνεια, είναι η ίδια η φύση, είναι το ατελές των ανθρώπων και είναι ακόμη πιθανόν η προικοδοσία από τον υποτιθέμενον δημιουργό.

Άλλοι αρέσκονται να το λένε Θεό και άλλοι προτιμούν την λέξη φύση. Όπως και

νάχει όμως, ο άνθρωπος γεννιέται με τη ροή του αίματος του μέσα στην ακατανόητη δυσάρεστη οσμή των αισθημάτων του, ο Πλάστης, η φύση, ελάχιστους  γεννάει με καθαρότητα ερυθρών και λευκών αιμοσφαιρίων. Έτσι, ο ένας πού θα αποτελεί την εξαίρεση δεν μπορεί παρά να είναι ο κοινός εχθρός των εκατομμυρίων ατάκτως κινουμένων διαφόρων ειδών αιμοσφαιρίων. Αν τά πράγματα ήταν διαφορετικά και η φύση γεννούσε εκατομμύρια άριστους και μόνον έναν δυσπροσάρμοστο χαρακτήρα, αυτός δεν θα είχε την δύναμη να  κάνη πολέμους, να σφάζη εκατομμύρια αθώους, να διοργανώνη τουριστικά γκρούπ στις Φιλιππίνες προς διακόρευση χιλιάδων νέων αγοριών.

Οι πολλοί επιβάλλουν την θέλησή τους στους λίγους,οι λίγοι αποτελούν την εξαίρεση και υπακούν στον βιασμό της δύναμης του ογκώδους πλήθους. Ο τίμιος και ειλικρινής είναι ο δακτυλοδεικτούμενος όχι προς μίμησιν αλλά προς υπόδειξιν στο δήμιο για το ποιος είναι ο επόμενος κατάδικος πού πρέπει να ανεβή τη σκάλα του ικριώματος. Ένα παρόμοιο έργο έχει γράψει ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας Ιψεν με τίτλο «Ενας έχθρός του λαού». Οσοι κατά καιρούς έδειξαν στην ανθρωπότητα το δρόμο του ήθους, πολύ σύντομα βρέθηκαν να παρατηρούν στη ζωή τους το ριζικό σύστημα των λαχανικών από πολύ βαθιά.

Αυτό έπαθε ο Αιμιλιάνο Ζαπάτα, ο Τσέ Γκεβάρα, ο Αθανάσιος Διάκος (τον χλεύαζαν οι Λαμιώτες στην συμβολή των οδών Σατωβριάνδου και Αβέρωφ κατά την μεταφορά του σιδηροδέσμιο από τους διώκτες Τούρκους από την Αλαμάνα), Ο Ροβεσπιέρος, Ο Τρότσκι, ο Χριστός,ο Αριστοτέλης,ο Κολοκοτρώνης, ο Πρωταγόρας και άλλοι ων ουκ έστι αριθμός μικρότερος των κάποιων εκατομμυρίων αφελών ηρώων.Οι διαφωτιστές ήταν πάντοτε το κόκκινο πανί για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.

Πολύ σωστά λοιπόν, ο Μπαλζάκ σημειώνει πώς ένας τίμιος άνθρωπος δεν είναι παρά ένας κοινός εχθρός.

Νομίζετε πώς αν η κοινωνία της Γερμανίας ήταν τίμια θα αποδεχόταν ποτέ τον Χίτλερ ως καγκελάριό της? Η Ρωσσία τον Στάλιν ως Δημοκράτη? η Αμερική των Τρούμαν των δύο ατομικών βομβών ως Πρόεδρό της? η Ελλάδα τον Andreas Papandreou ως Πρωθυπουργό της? Ας μην γελιόμαστε, αν είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύουμε πως η καλλίτερη κρυψώνα είναι το πίσω μέρος του δακτύλου μας! Οι δικτατορίες και οι πόλεμοι κρύβουν στα σπλάχνα τους την απώτερη και ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου για αδικία και διαφθορά, και όπως πάλι σωστά παρατηρεί ο Μπαλζάκ ‘’η διαφθορά είναι το όπλο της μετριότητας’’. Η διαφθορά κυριαρχεί γιατί το ταλέντο είναι σπάνιο και οι καταφερτζήδες ατελείωτοι.

Η ηθική τελικά δεν χρησιμεύει σε τίποτα, παρά μόνον, σαν στόχος για την σκοποβολή των δισεκατομμυρίων ανήθικων του πλανήτη. Όλοι γνωρίζουμε πως ο καθένας σταδιοδρομεί όχι με την λάμψη του πνεύματός του αλλά με την επιδεξιότητα της διαφθοράς του. Έτσι πορευτήκαμε χιλιάδες χρόνια τώρα και έτσι θα πορευθούμε για περισσότερες χιλιάδες χρόνια από τώρα, άλλωστε η συνήθεια είναι δευτέρα φύση, ίσως και τρίτη ..παραφύση.