Οργή, θυμός και αγανάκτηση.

Ώρα 3:33 χαράματα Κυριακής στο Αγλαΐα Κυριακού.
Η μικρή επιτέλους κοιμήθηκε. Όχι βαριά. Αλλά κοιμάται. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι ταλαιπωρούν το μόλις δυο χρόνων κορμάκι της. Νωρίτερα, είχε ένα σοβαρό επεισόδιο νυχτερινού τρόμου. Η ανάσα μου ανεβοκατεβαίνει ακόμα από το άγχος και την αγωνία να την ηρεμήσω .
Το κείμενο αυτό μπορεί να χάνει την συνοχή και την σειρά του σε κάποια σημεία καθώς γράφεται υπό το καθεστώς 2 24ωρων αϋπνίας και μεγάλης ψυχολογικής φόρτισης. Τυχόν ορθογραφικά λάθη οφείλονται στο τρέμουλο της καφεΐνης στα δάχτυλα και στο ότι γράφω στην touch οθόνη ενός κινητού.
Είναι επί προσωπικού το σημερινό κείμενο , το πρώτο μετά από μέρες. Σίγησε το Άπατο Πηγάδι καθώς από την Τετάρτη το Εθνικό σύστημα υγείας, το κράτος πρόνοιας και η περίθαλψη των ελληνικών νοσοκομείων έχουν σκλαβώσει στα φιλόξενα αγκαθωτά τους χέρια εμένα και τη δίχρονη κόρη μου
.
Όχι , δεν είναι κείμενο διαμαρτυρίας προς το προσωπικό του νοσοκομείου αυτό που διαβάζεις. Οι άνθρωποι κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες σε αθλιότατες συνθήκες, ασκώντας το λειτούργημα στο μέγιστο βαθμό προς την απώτερα των τάξεων : τα παιδιά. Είναι όμως κείμενο οργής. . Οργή στα όρια του μίσους . Οργή βίαιη, σαν την κραυγή του τραυματισμένου αγοριού στο ακριανό κρεβάτι.

Αποσβολωμένος κοιτώντας τον άθλιο θάλαμο θυμάμαι ότι εχθές ο ενωτικός κ. Αβραμόπουλος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά υπενθύμισε ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρά τα λάθη που έγιναν, έχει εξασφαλισθεί ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής το οποίο πρέπει να διαφυλάξουμε. Πολύ θα Θέλα να ήξερα κ. Αβραμόπουλε αν θα μπορούσατε να το πείτε αυτό στον κάτοικο του Καστελόριζου που αν χρειαστεί για το παιδί του υπηρεσίες που μονό στα 3 παίδων της Αθήνας θα βρει, θα πρέπει τον χειμώνα να υποβληθεί σε έναν τεράστιο Γολγοθά για να εισπράξει το επίπεδο ζωής σας.

Έχω νεύρα, οργή, θυμό, μίσος για τους ψηφολήσταρχους της 17ης Ιούνη. Γιατί το δικό τους παιδί θα φροντίσουν να μην απολαύσει ( αν ω μη γένοιτο χρειαστεί γιατί σε τίποτα δεν μου φταίνε τα παιδιά) της ποιοτικές υπηρεσίες που παρέχει στα παΐδια των υποτελών το ΕΣΥ.
Ελλείψεις σε υλικά, ελλείψεις σε προσωπικό, εκπτώσεις σε ποιότητα. Γι αυτά πληρώνω φόρους κι εισφορές μωρέ; Για να στοιβάζονται σε ένα θάλαμο 4-5 παΐδια ασχέτων ηλικιών και παθήσεων; Ίδιες ανάγκες έχει ένα 15χρονο χειρουργημένο με ένα τρίχρονο; Ίδιες ανάγκες συνοδείας, φροντίδας, διαμονής;


Θα βάζατε ρε αλήτες, γιατί είστε αλήτες όλοι όσοι συμμετείχατε στην διακυβέρνηση του τόπου, το παιδί σας σε θάλαμο με άλλα 4, τη θερμοκρασία στους 28-30 και τις πόρτες και τα παράθυρα ανοικτά μπας και δροσίσει. Έχετε προσπαθήσει να ηρεμήσετε άρρωστο νήπιο που κλαίει από πόνο και φόβο όταν από παντού εισβάλλουν στο θάλαμο φωνές και κλάματα άλλων παιδιών; Είστε περήφανοι ρε για την περίθαλψη που παρέχετε στα παιδιά των Ελλήνων;

Σας μισώ και σας απεχθάνομαι. Και δεν ντρέπομαι να το γράψω κοιτάζοντας τα σκουριασμένα σπασμένα κάγκελα στο μπαλκόνι του Αγλαΐα Κυριακού. Άνθρωποι κοιμούνται σε καρέκλες σε ράντζα και σε άθλιες νοικιασμένες ξαπλώστρες. Άλλοι πάλι στριμώχνονται στο ίδιο σκληρό και άβολο στρώμα με το βλαστάρι τους, νιώθοντας από πρώτο χέρι την ποιότητα ζωής που προσέφερε η μεταπολίτευση στους Έλληνες.

Ω πολιτικάντηδες της συμφοράς θα ασκούσα και βία πάνω σας. Γιατί βία είναι αυτό που ασκείτε και εσείς στα παιδιά μας. Ναι ξέρω χρειάζεται ψυχραιμία και πολιτικός πολιτισμός. Δεν έχω όμως καμία υποχρέωση να δείξω κανένα πολιτισμό όταν πρόκειται να υπερασπιστώ παιδιά άρρωστα που για να βρουν περίθαλψη αναγκάζονται να ρθουν από την εσχατιά της χώρας στην πρωτεύουσα για να στοιβαχτούν άδω μέσα. Θα με αποκαλέσουν λαϊκιστή κάποια πολιτικά απολειφάδια, κάτι γλοιώδεις δεξιοί και κάτι κολωνακιώτες πασόκοι. Να έρθουν να το πουν στη μάνα που κοιμάται πάνω σε δυο καρέκλες κουλουριασμένη, δίπλα στο παιδί της. Να πάνε αυτοί οι μη λαϊκιστές σε ένα οποιοδήποτε νοσοκομείο παίδων της Αγγλίας η της Γερμανίας και να μου πουν κατάματα γιατί το παιδί μου δεν δικαιούται αντίστοιχης περίθαλψης. Να δώσουν στο παιδί τους το φαγητό των ελληνικών νοσοκομείων και των βρετανικών και να του πουν να διαλέξει.

 Να δοκιμάσουν να πλοηγηθούν στις υπηρεσίες και τα γραφεία και να μου πουν κατάματα εμένα του λαϊκιστή, γιατί πρέπει η μάνα που βλέπε το πρωί με το μωρό στην πλάτη να τρέχει από γραφείο σε γραφείο σαν την τρελή.

Αλλά να μου πουν κι οι νεόκοποι υπερπατριώτες που ουρλιάζουν ότι τα ελληνικά νοσοκομεία βουλιάζουν γιατί περιθάλπουν μετανάστες αν αντιλαμβάνονται ότι η μάνα που ήρθε περπατώντας έγκυος από την άλλη άκρη του κόσμου, που γέννησε σ ένα χωράφι έξω από την Ανδριανούπολη, που τη στοίβαξαν σε μια σχέδια οι δουλέμποροι για να έρθει στην Αθήνα και να μάθει ότι το βλαστάρι της έχει όγκο στον εγκέφαλο, είναι πρώτα άνθρωπος, γυναίκα, μάνα και μετά πακιστανή, μουσουλμάνα, λαθρομετανάστης, επιβάρυνση για το ΕΣΥ. Εδώ μέσα που βρίσκομαι, είναι η εσχατιά της ανθρώπινης απελπισίας. Το παιδί σου άρρωστο και συ να παρακαλάς να σωθεί, να παρακαλάς να σταματήσει να κλαίει. Ποιος μπορεί μωρέ να κοστολογήσει την υγεία του παιδιού; Ποιος θα πει στη μάνα που βλέπω απέναντι μου βουρκωμένη ότι δεν μπορούμε κάτι καλύτερο γιατί φταίει ο …. Τσίπας που μας καψών την χρηματοδότηση; Ποιος μπορεί να ρωτήσει αυτή τη μάνα, την ώρα που το σπλάχνο της θα χρειάζεται χειρουργείο αν μπήκε νόμιμα η παράνομα στη χώρα; Ποιος θα καθορίσει το ποιος θεός έχει δικαιοδοσία στο ελληνικό νοσοκομείο;

Αυτό το μέρος θα έπρεπε να σφύζει από καθαριότητα, από τεχνολογία, από προσωπικό. Τα νοσοκομεία που περιθάλπουν τα ελληνόπουλα θα έπρεπε να ναι εφάμιλλα των καλύτερων ιδιωτικών νοσοκομείων. Και μόνο αυτή η άθλια εικόνα αρκεί για να αιτιολογήσει την ταφόπλακα του υπάρχοντος πολίτικου συστήματος. Ενός συστήματος όπου τεμπέληδες, άχρηστοι, επικίνδυνοι, ηλίθιοι, μιζαδόροι, γραφικοί τυχοδιώκτες και τυχάρπαστοι τύποι καταχράστηκαν την ψήφο, την εμπιστοσύνη και τον κόπο του ελληνικού λαού. Αυγάτισαν τις περιουσίες τους, εξασφάλισαν αν και
ανεπάγγελτοι σύνταξη, υπεξαίρεσαν τα χρήματα μας και μας κοροϊδεύουν ότι μας προσφέρουν υψηλό βιοτικό επίπεδο. Μας απειλούν ότι είναι επικίνδυνο να οξύνεται έτσι το κλίμα, αφήνοντας να αιωρούνται χυδαίες φήμες για πραξικοπήματα και εμφυλίους. Κι όμως το κλίμα πρέπει να οξυνθεί και άλλο. Να μην ξεχάσουν οι Έλληνες ψηφοφόροι τα “αγαθά” που τους πρόσφεραν απλόχερα όσοι διαχειρίστηκαν την χώρα. Να οξυνθεί το κλίμα, να γίνει κοφτερό πολύ σαν μαχαίρι πολεμικό. Και να κόψει το νήμα της πολιτικής καριέρας των απατεώνων που ευθύνονται γι αυτό το χάλι. Και να αρχίσει μια καινούρια τους καριέρα αυτή των ποινικών κρατουμένων γιατί είναι πολύ αυτοί που ευθύνονται ποινικά για την κατάντια μας.

Ξημερώνει, στον 3ο όροφο ένα παιδάκι σφαδάζει όλη νύχτα. Το κλάμα του ακούγεται σε όλο το νοσοκομείο, εισβάλει από τα ανοικτά παράθυρα και αντιλάλει στους ζεστούς, αποπνικτικά υγρούς θαλάμους . Το κλάμα του είναι το κλάμα των παιδιών αυτής της χώρας. Είναι η κραυγή αγωνίας για το αύριο που τους χτίζουμε. Αν το μέλλον που θα τους δώσουμε είναι αντίστοιχο με την περίθαλψη που τους παρέχουμε τότε σε 20 χρόνια το κλάμα θα γίνει οργή, το δάκρυ πέτρα και εμείς θα ψάχνουμε πάλι τις αιτίες της νεανικής βίας.

 πηγή