H χρησιμότητα του «αντιφασισμού» σήμερα

γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου

Από το σπάσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής, έως τις διάφορες «αντιφασιστικές» πορείες σε γειτονιές της Αθήνας, τα «αντιφασιστικά» καλέσματα σε διάφορες πόλεις της χώρας, αλλά και το πλήθος εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα ανά την επικράτεια, διαρκώς ακούμε τελευταία την λέξη αυτή. Τι είναι όμως σήμερα ο «αντιφασισμός»;

Ο «αντιφασισμός» ως εργαλείο καταστολής

Σε όλες δηλαδή τις περιπτώσεις ο «αντιφασισμός» δεν είχε μία αυθύπαρκτη παρουσία, αλλά αντιθέτως είχε ως στόχο την επιβολή της «πολιτικής ορθότητας» εις βάρος αυτών οι οποίοι την αμφισβητούσαν. Για όποιον αμφιβάλλει ότι η σημερινή πολιτική ορθότητα, το zeitgeist αν θέλετε, είναι ο πολυπολιτισμός, ο αντιρατσισμός και γενικά η εμπέδωση του αριστερίζοντος φιλελευθερισμού, δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε παρά να ρίξει μία ματιά στο πρόγραμμα της τηλεόρασης για να πάρει τις απαντήσεις που θέλει.

Ο «αντιφασισμός» είναι το μακρύ χέρι του κράτους για την καταστολή των δραστηριοτήτων που δεν τελούν υπό την κοινωνική έγκριση ή έστω ανοχή της Άκρας Αριστεράς. Οι «αντιφασιστικές» δραστηριότητες που περιλαμβάνουν από μεγάλης έκτασης event, όπως αντιπορείες και αντισυγκεντρώσεις, μέχρι ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα στο σκοτάδι της νύκτας ατόμων που μπορεί να είναι γνωστοί στους «αντιφασιστικούς» χώρους ή απλά να έτυχε να φοράνε κάτι που μοιάζει με ελληνική σημαία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστος.

Δεν πάει άλλωστε πολύ καιρός από τότε που στα Εξάρχεια περίπου 30 «αντιφασίστες» επιτέθηκαν με δοκάρια και ρόπαλα σε μία ομάδα ατόμων που καθόντουσαν σε καφετέρια. Γιατί; Γιατί οι συγκεκριμένοι ήταν από ένα μοτοσυκλετιστικό σύλλογο. Και επειδή ταξίδευαν στο εξωτερικό, κάποιος από αυτούς έτυχε να έχει στο κράνος του ελληνική σημαία. Τέτοια περιστατικά θα μπορούσα να διηγούμαι χιλιάδες ακόμη. Ποιός δεν θυμάται άλλωστε τους «αντιφασίστες» που επετέθησαν κατά του καθηγητή Γουότσον στην Πάτρα και απείλησαν τον υπερήλικα με ρόπαλο. Ευτυχώς τότε εμποδίστηκαν από κάποιους παρευρισκομένους και ο Γουότσον κατάφερε να κρατήσει το κεφάλι του άθικτο.

Ο «αντιφασισμός» ως ενοποιητικό στοιχείο της Αριστεράς

Ο «αντιφασισμός» όμως έχει ένα ακόμη πολύ σημαντικό ρόλο, πέραν αυτού της καταστολής της πολιτικής μη-ορθότητας. Αυτόν του ενοποιητικού σημείου της Αριστεράς. Από την πλέον ακραία της μορφή μέχρι τους υποτίθεται δεξιούς φιλελεύθερους. Όλοι, μα όλοι, δηλώνουν ανεξαιρέτως «αντιφασίστες».

Αρχικά ο «αντιφασισμός» όταν επανανακαλύφθηκε υπήρξε κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Μία προσπάθεια των τροτσκιστών να δημιουργήσουν μετωπικούς σχηματισμούς, προκειμένου να καταφέρουν να συσπειρώσουν γύρω τους «κινηματικές» δυνάμεις της Αριστεράς. Και να τις χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους λόγους.

Αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι ο «αντιφασισμός» μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Μπορεί να αποτελέσει το κοινό σημείο δράσης όλων των σεκτών των κομμάτων και των παρακομμάτων της Αριστεράς. Από τον αναρχικό χώρο, μέχρι την σοσιαλδημοκρατία, ο «αντιφασισμός» είναι μία καλή αφορμή προκειμένου να διατηρεί η Αριστερά ζωντανή την ιδεολογική της συγγένεια. Έτσι λοιπόν δεν είναι απίθανο το φαινόμενο σε μία «αντιφασιστική» πορεία να δει κάποιος από έναν επαναστάτη των Εξαρχείων, μέχρι άτομο που είχε υπάρξει έμμισθο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί; Μα γιατί σύμφωνα με την «αντιφά» θεωρία της πραγματικότητας, όπως πολύ σωστά σημείωνε ο Κώστας Αθανασίου λίγα χρόνια πριν: «Στα πλαίσια του «πολιτικά ορθού» σημασία για την επιδοκιμασία ή την καταδίκη μίας πράξης δεν έχει το ίδιο το περιεχόμενό της, αλλά το ποιος την τελεί. Επί παραδείγματι υπάρχουν «καλοί» κρανοφόροι -ροπαλοφόροι (αντιεξουσιαστές) και «κακοί» κρανοφόροι -ροπαλοφόροι (ακροδεξιοί). Υπάρχουν «καλές» βιαιοπραγίες και «κακές» βιαιοπραγίες. Υπάρχουν «πολιτικά ορθές» συγκεντρώσεις (antifa), καθώς και άλλες που δεν πρέπει να είναι «ανεκτές» (εθνικιστικές). Υπάρχουν «καλοί» βομβαρδισμοί (αγγλο-αμερικανικοί) και «κακοί» βομβαρδισμοί (γερμανικοί). Υπάρχουν «καλοί» αναθεωρητές της ιστορίας (π.χ. Λιάκος) και κακοί αναθεωρητές της (π.χ. Irving). Δύο μέτρα λοιπόν και δύο σταθμά». Ακριβώς αυτό στο οποίο στηρίζεται η αριστερά.

Η «αντιφασιστική» Δεξιά

Ξεκαθαρίσαμε λοιπόν τι είναι ο «αντιφασισμός». Δεν είναι η αντίθεση στο πολιτικό σύστημα του σωματειακού κράτους ή αλλιώς κορπορατισμού, που υιοθέτησε ο Μουσολίνι. Δεν είναι καν η αντίθεση στην ιστορική ύπαρξη του Ιταλικού έθνους ως «φασιστικού». Είναι η προσπάθεια της Αριστεράς να συσπειρωθεί και να επιβάλλει τις απόψεις της.

Το αστείο στην Ελλάδα είναι ότι ο «αντιφασισμός» υπάρχει και στα δεξιά. Σε «αντιφασίστες» αναδεικνύονται και πολιτικά άτομα και πολιτικοί χώροι που προέρχονται από την δεξιά. Τα παραδείγματα πολλά. «Φασίστες» οι αναρχικοί που καίνε βιβλιοπωλεία, «φασίστες» οι αριστεριστές που πετροβολούνε καταστήματα και ούτω καθ’ εξής. Φυσικά εδώ ο «αντιφασισμός» δεν σημαίνει ότι ο Γεωργιάδης π.χ. ή ο οποιοσδήποτε άλλος υιοθετεί την φυσική εναντίωση στους πατριώτες, όπως κάνουν οι «αντιφά».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 11ης Ιανουαρίου 2013 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος