Τι καρτερούμε; (του Θεόδωρου Καραμπέτσου)

Από την ανοικτή συγκέντρωση του ΕΝΕΚ στον
Πυργετό Λαρίσης 

«Όλα αυτά τά παιδιά τοϋ ΕΝΕΚ διατηρούν α­κόμα κάτι άπ' τό άρωμα της Ελλάδος μέσα μου... Δέν είναι εφευρήματα τοϋ Καραμανλή ή τοϋ Μητσοτάκη, τοϋ Παπανδρέου ή τοϋ Α­βέρωφ κι αυτό μοΰ φτάνει...». "Ετσι μοΰλεγε προχθές ένας παληός πολιτικός, πού άπό πολ­λά χρόνια έχει άπομονωθεϊ, έχει αποτοξινω­θεί άπ' την πολιτική.

Κι' όμως, ό κόσμος δέν θά στηρίξη τόν αγώ­να μας... τοϋ λέω.

Μέ κύτταξε στά μάτια μέ ειλικρίνεια καί απάν­τησε: «"Αν δέν μ' άκολουθήση ό λαός, δέν θά είναι λάθος δικό μου, λάθος δικό του θάναι... Στήν πολιτική υπάρχουν "ήττες πού αξίζουν περισσότερο άπ' τίς μεγαλύτερες νίκες...», έ­τσι είπε ό Ναπολέων όταν διέφυγε άπ' τό νη­σί της εξορίας κ' ετοιμαζόταν γιά τήν επόμενη φάσι...

Καταλαβαίνεις τί θέλω νά πω;» Σαφώς καί καταλάβαινα! Έξαλλου έγώ δέν ύπέφερα ποτέ άπ' τό σύμπλεγμα των αριθ­μών. Γιά μένα μετράει ό αγώνας γιά κείνο πού πιστεύει κανείς, τίποτε περισσότερο. Διευκρινίζω στόν φίλο μου πώς τά «παιδιά» τοϋ ΕΝ ΕΚ, δέν είναι πλέον παιδιά, άλλά άν­δρες άπό εικοσιπέντε μέχρι πενήντα ετών. «Μην ανησυχείς» μέ καθησυχάζει, καλύτερα, νά σας φανταζόμαστε παιδιά... Παιδιά μέ πίστι στίς ιδέες καί στό μέλλον. "Ολοι όσοι πί­στεψαν επιβλήθηκαν, μήν τό ξεχνάς αυτό. "Εχεις συνειδητοποιήσει πώς οί Χριστιανοί μάρτυρες τραγουδούσαν τήν ώρα πού τούς έκαιγαν στά Ικριώματα; Γι' αυτούς τίποτε δέν κατέρρεε... τραγουδούσαν γιατί ήταν πλημμυ­ρισμένοι άπό πίστι. Καί τήν πίστι ποιος είναι σέ θέσι νά τήν ισοπεδώση; Τό προσπάθησαν παντοϋ καί πάντα, άπειρες φορές, μά δέν πέ­τυχαν. Αγώνας καί πίστι είναι συνυφασμένα μέ τό σύμπαν». Μιά μακριά σιωπή κάθησε α­νάμεσα μαςί ώσπου νά τόν κεντρίσω καί πάλι. «Μά όλοι πιστεύουν, όλα τά Κόμματα έχουν πίστι...».

Μέ κύτταξε ερευνητικά σά νάθελε νά ξεδιαλύνη κάποιο μυστήριο. «Πιστεύουν στόν εκάστοτε αρχηγό τους, ή μι­σούν τόν αντίπαλο αρχηγό... Αυτό θεωρείς πί­στι έσύ; 'Εγώ εννοούσα πίστι στίς ιδέες καί αρχές, σέ δράματα...». «Μά, ό Φιλελευθερισμός ή ή σοσιαλδημοκρα­τία δέν είναι ιδέες;» ρώτησα πάλι καί πάλι μέ κύτταξε ερευνητικά...

«Άφοϋ δέν υπάρχει σκιά εμπαιγμού στό βλέμ­μα σου θά σοϋ απαντήσω... "Οταν ήμουν νέ­ος, δεκάξι, δεκαεπτά χρονών, συνήθιζα νά τρώγομαι μ' αυτά τά προβλήματα... περί Φι­λελευθερισμού καί σοσιαλδημοκρατίας... "Ο­μως στήν συνέχεια κατάλαβα τά πάντα καί πάρα πολύ καλά μάλιστα. Μέ άλλα λόγια έγι­να πιό καθάριος, πιό αδέσμευτος. Δέν ήμουν πιά υποχρεωμένος νά υπερασπίζομαι οτιδή­ποτε καί κυρίως κάποια συστήματα καί πολι­τικές θέσεις πού δέν πίστεψα, οΰτε καν τόν καιρό πού ήμουνα παιδί. "Εμαθα νά υπερασπί­ζομαι μόνο τό "Εθνος! Τώρα έρχεσαι έσύ καί μοΰ μιλάς γιά παμπάλαιους προβληματισμός μου!!! Ή αναφορά σου αυτή είναι μιά υποτρο­πή πυόρροιας άπό παλιά ασθένεια... Σήμερα, μετα άπό πενήντα χρόνια, είναι απελπιστικά απαισιόδοξο νά μιλάμε γιά τέτοιες πολιτικές θέσεις...».

«Μά ό Μητσοτάκης, ο Παπανδρέου...». «Μήν μέ ώθής ν' ασχοληθώ μέ δαύτους σέ πα­ρακαλώ», μέ διέκοψε.

«Μά όλη ή 'Ελλάδα ασχολείται μέ δαύτους» τόλμησα.

«"Αν ή Ελλάδα δέν άφυπνισθή εγκαίρως μας περιμένουν συμφορές... Επιτέλους, ξυπνήστε τους!!! Οι μειοψηφίες άλλαζαν πάντα τίς τύ­χες τών 'Εθνών! Τί καρτερείτε;» Τί καρτερούμε; Ρωτάει ένας παλιός πολιτικός πού θέλει νά παραμείνη στό περιθώριο καί στήν σιωπή.

Καρτερούμε νά συμπαραταχθούν μαζί μας κά­ποιοι φίλοι μέ ή χωρίς είσαγωγικά... επειδή είναι ή πρώτη φορά πού μπαίνουμε σέ πραγ­ματικό εκλογικό αγώνα. Οί Ευρωεκλογές εί­ναι κάτι το διαφορετικό. Πιστεύω πώς όταν κανείς προσπαθεί νά κάνη κάτι πάνω άπ' τίς γνωστές του δυνάμεις, δέν έχει νόημα νά γυρεύη τήν έγκρισι τών φίλων του. Οι φίλοι εί­ναι χρήσιμοι κυρίως στίς στιγμές της ήττας - τότε αποκαλύπτουν τόν αληθινό τους εαυ­τό - τουλάχιστον έτσι μ' έχει διδάξει ή πείρα μου.

Καί σ' αυτές τίς στιγμές της ήττας, είτε σ' α­πογοητεύουν πέρα γιά πέρα, είτε ύπερβάλλουν τούς ίδιους τούς εαυτούς τους. Ή θλίψη είναι ό μεγάλος δεσμός, μαζί μέ τήν κακοτυ­χία. Όμως, όταν δοκιμάζης τίς δυνάμεις σου, όταν πασχίζης νά έπιβληθής σέ κάτι καινούρ­γιο, είναι πολύ πιθανό, ακόμη κι ό καλύτερος φίλος ν’ άποδειχθή προδότης. Καί μόνο ό τρό­πος πού σοϋ εύχεται «καλή τύχη», ένώ έσύ προσπαθείς νά μορφοποίησης τίς χιμαιρικές σου Ιδέες, φτάνει γιά νά σέ άποκαρδιώση. Πι­στεύει σέ σένα μόνο στόν βαθμό πού σέ γνω­ρίζει. Αποτελεί σχεδόν νόμο πώς όταν ένας άνθρωπος ή μιά ομάδα, ξεκινά γιά κάτι επα­ναστατικό, κάτι μεγάλο, οφείλει νά μήν βασί­ζεται σ' εκείνους πού ενδόμυχα έχουν τά ίδια όράματα, άλλά δέν τολμοϋν. Πρέπει νά ξανοιχθούμε ολομόναχοι στήν «ε­ρημιά» κι' έκεΐ νά παλέψουμε κι άφοϋ νικήσου­με, τότε πιά μπορούμε νά γυρίσουμε καί νά διαλέξουμε μαθητές καί φίλους, μέ μοναδικό κριτήριο όχι τήν ποιότητα άλλά τόν βαθμό της πίστεως τους. Γιά νά καρπίση ό σπόρος, πρέ­πει κάποιοι άλλοι νά πιστέψουν μέ δύναμι σ' αυτόν!

Πάμε, νικάμε καί τότε επιλέγουμε! Τί καρτε­ρούμε καί ποιόν;

Θεόδωρος Καραμπέτσος

--------------------------------------------------------------------------------------------

Το άρθρο του συναγωνιστή Καραμπέτσου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ την Παρασκευή στις 2 Μαρτίου του 1990