Από την ανοικτή συγκέντρωση του ΕΝΕΚ στον Πυργετό Λαρίσης |
«Όλα αυτά τά
παιδιά τοϋ ΕΝΕΚ διατηρούν ακόμα κάτι άπ' τό άρωμα της Ελλάδος μέσα μου... Δέν
είναι εφευρήματα τοϋ Καραμανλή ή τοϋ Μητσοτάκη, τοϋ Παπανδρέου ή τοϋ Αβέρωφ κι
αυτό μοΰ φτάνει...». "Ετσι
μοΰλεγε προχθές ένας παληός πολιτικός, πού άπό πολλά χρόνια έχει άπομονωθεϊ, έχει
αποτοξινωθεί άπ' την πολιτική.
Κι' όμως, ό
κόσμος δέν θά στηρίξη τόν αγώνα μας... τοϋ λέω.
Μέ κύτταξε στά μάτια μέ ειλικρίνεια καί απάντησε: «"Αν
δέν μ' άκολουθήση ό λαός, δέν θά είναι λάθος δικό μου, λάθος δικό του θάναι... Στήν πολιτική υπάρχουν "ήττες πού αξίζουν
περισσότερο άπ' τίς μεγαλύτερες νίκες...», έτσι είπε ό Ναπολέων όταν διέφυγε
άπ' τό νησί της εξορίας κ' ετοιμαζόταν γιά τήν επόμενη φάσι...
Καταλαβαίνεις
τί θέλω νά πω;» Σαφώς καί καταλάβαινα! Έξαλλου έγώ δέν ύπέφερα ποτέ άπ' τό σύμπλεγμα των αριθμών. Γιά μένα
μετράει ό αγώνας γιά κείνο πού πιστεύει κανείς, τίποτε περισσότερο. Διευκρινίζω
στόν φίλο μου πώς τά «παιδιά» τοϋ ΕΝ ΕΚ, δέν είναι πλέον παιδιά, άλλά άνδρες
άπό εικοσιπέντε μέχρι πενήντα ετών. «Μην ανησυχείς» μέ καθησυχάζει, καλύτερα, νά σας φανταζόμαστε παιδιά...
Παιδιά μέ πίστι στίς ιδέες καί στό μέλλον. "Ολοι όσοι πίστεψαν επιβλήθηκαν, μήν τό ξεχνάς
αυτό. "Εχεις συνειδητοποιήσει πώς οί Χριστιανοί μάρτυρες τραγουδούσαν τήν
ώρα πού τούς έκαιγαν στά Ικριώματα; Γι' αυτούς τίποτε δέν κατέρρεε...
τραγουδούσαν γιατί ήταν πλημμυρισμένοι άπό πίστι. Καί τήν πίστι ποιος είναι σέ θέσι νά τήν ισοπεδώση;
Τό προσπάθησαν παντοϋ καί πάντα, άπειρες φορές, μά δέν πέτυχαν. Αγώνας
καί πίστι είναι συνυφασμένα μέ τό σύμπαν». Μιά μακριά σιωπή κάθησε ανάμεσα
μαςί ώσπου νά τόν κεντρίσω καί πάλι. «Μά όλοι πιστεύουν, όλα τά Κόμματα έχουν πίστι...».
Μέ κύτταξε
ερευνητικά σά νάθελε νά ξεδιαλύνη κάποιο μυστήριο. «Πιστεύουν στόν
εκάστοτε αρχηγό τους, ή μισούν τόν αντίπαλο αρχηγό... Αυτό θεωρείς πίστι έσύ;
'Εγώ εννοούσα πίστι στίς ιδέες καί αρχές, σέ δράματα...». «Μά, ό
Φιλελευθερισμός ή ή σοσιαλδημοκρατία δέν είναι ιδέες;» ρώτησα πάλι καί πάλι μέ
κύτταξε ερευνητικά...
«Άφοϋ δέν υπάρχει σκιά εμπαιγμού στό βλέμμα σου θά σοϋ
απαντήσω... "Οταν ήμουν νέος, δεκάξι, δεκαεπτά χρονών, συνήθιζα νά
τρώγομαι μ' αυτά τά προβλήματα... περί Φιλελευθερισμού καί
σοσιαλδημοκρατίας... "Ομως στήν συνέχεια κατάλαβα τά πάντα καί πάρα πολύ
καλά μάλιστα. Μέ άλλα λόγια έγινα πιό καθάριος, πιό αδέσμευτος. Δέν ήμουν πιά
υποχρεωμένος νά υπερασπίζομαι οτιδήποτε καί κυρίως κάποια συστήματα καί πολιτικές
θέσεις πού δέν πίστεψα, οΰτε καν τόν καιρό πού ήμουνα παιδί. "Εμαθα νά
υπερασπίζομαι μόνο τό "Εθνος! Τώρα έρχεσαι έσύ καί μοΰ μιλάς γιά παμπάλαιους προβληματισμός μου!!! Ή
αναφορά σου αυτή είναι μιά υποτροπή πυόρροιας άπό παλιά ασθένεια... Σήμερα,
μετα άπό πενήντα χρόνια, είναι απελπιστικά απαισιόδοξο νά μιλάμε γιά τέτοιες
πολιτικές θέσεις...».
«Μά ό Μητσοτάκης,
ο Παπανδρέου...». «Μήν μέ ώθής ν' ασχοληθώ μέ δαύτους σέ παρακαλώ», μέ
διέκοψε.
«Μά όλη ή 'Ελλάδα
ασχολείται μέ δαύτους» τόλμησα.
«"Αν ή Ελλάδα δέν άφυπνισθή εγκαίρως μας περιμένουν
συμφορές... Επιτέλους, ξυπνήστε
τους!!! Οι μειοψηφίες άλλαζαν πάντα τίς τύχες τών 'Εθνών! Τί
καρτερείτε;» Τί καρτερούμε; Ρωτάει ένας παλιός πολιτικός πού θέλει νά παραμείνη
στό περιθώριο καί στήν σιωπή.
Καρτερούμε νά συμπαραταχθούν μαζί μας κάποιοι φίλοι μέ ή
χωρίς είσαγωγικά... επειδή είναι ή πρώτη φορά πού μπαίνουμε σέ πραγματικό
εκλογικό αγώνα. Οί Ευρωεκλογές είναι
κάτι το διαφορετικό. Πιστεύω πώς όταν κανείς προσπαθεί νά κάνη κάτι πάνω άπ'
τίς γνωστές του δυνάμεις, δέν έχει νόημα νά γυρεύη τήν έγκρισι τών φίλων του.
Οι φίλοι είναι χρήσιμοι κυρίως στίς στιγμές της ήττας - τότε αποκαλύπτουν τόν
αληθινό τους εαυτό - τουλάχιστον έτσι μ' έχει διδάξει ή πείρα μου.
Καί σ' αυτές τίς
στιγμές της ήττας, είτε σ' απογοητεύουν πέρα γιά πέρα, είτε ύπερβάλλουν τούς
ίδιους τούς εαυτούς τους. Ή θλίψη είναι ό μεγάλος δεσμός, μαζί μέ τήν κακοτυχία.
Όμως, όταν δοκιμάζης τίς δυνάμεις σου, όταν πασχίζης νά έπιβληθής σέ κάτι
καινούργιο, είναι πολύ πιθανό, ακόμη κι ό καλύτερος φίλος ν’ άποδειχθή
προδότης. Καί μόνο ό τρόπος πού σοϋ εύχεται «καλή τύχη», ένώ έσύ
προσπαθείς νά μορφοποίησης τίς χιμαιρικές σου Ιδέες, φτάνει γιά νά σέ
άποκαρδιώση. Πιστεύει σέ σένα μόνο στόν βαθμό πού σέ γνωρίζει. Αποτελεί σχεδόν νόμο πώς όταν ένας άνθρωπος ή μιά
ομάδα, ξεκινά γιά κάτι επαναστατικό, κάτι μεγάλο, οφείλει νά μήν βασίζεται σ'
εκείνους πού ενδόμυχα έχουν τά ίδια όράματα, άλλά δέν τολμοϋν. Πρέπει νά
ξανοιχθούμε ολομόναχοι στήν «ερημιά» κι' έκεΐ νά παλέψουμε κι άφοϋ νικήσουμε,
τότε πιά μπορούμε νά γυρίσουμε καί νά διαλέξουμε μαθητές καί φίλους, μέ
μοναδικό κριτήριο όχι τήν ποιότητα άλλά τόν βαθμό της πίστεως τους. Γιά νά
καρπίση ό σπόρος, πρέπει κάποιοι άλλοι νά πιστέψουν μέ δύναμι σ' αυτόν!
Πάμε, νικάμε καί τότε επιλέγουμε! Τί καρτερούμε καί ποιόν;
Θεόδωρος Καραμπέτσος
--------------------------------------------------------------------------------------------
Το άρθρο του συναγωνιστή Καραμπέτσου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ την Παρασκευή στις 2 Μαρτίου του 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π