Χρειάζεται νέος εθνικιστικός άνεμος...

γράφει ο Γιάννης Κουριαννίδης
Η τακτική του ώριμου φρούτου ταιριάζει μόνο στους συντελεστές ενός στημένου παιχνιδιού. Εκεί δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις. Ο μιλημένος «αντίπαλος» θα σου δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε η επιτυχία σου να είναι δεδομένη. Σε κάθε άλλη περίπτωση πρέπει να παλέψεις γερά για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και πάντοτε να έχεις στο νου σου ότι μπορεί και να αποτύχεις. Έτσι δοκιμάζεις αντοχές και πίστη. Το πρόβλημα είναι ότι αν μάθεις στο τζάμπα, γίνεσαι τελικά ανίκανος να διεκδικήσεις μερίδιο σε μια νίκη που θα έλθει με κόπο και συμμετοχή. Κάπου εκεί βρίσκεται σήμερα ο πατριωτικός χώρος. Ξεκίνησε από κάποια κούφια ταρατατζούμ μιας απροσδιόριστης εθνικοφροσύνης, διανθισμένα με ολίγην επταετία και βασιλοφροσύνη, μνημόσυνα εκτόνωσης και οράματα μαρμαρωμένα, πέρασε στην μπουρδολογία εξωγήινων Ελλήνων, ομάδων Έψιλον, θρησκευτικών ταλιμπανισμών και γραφικοτήτων, αποπλανήθηκε από πολιτικάντηδες αρριβίστες και
ελλαδέμπορους, προδόθηκε από αδίστακτους πατριδοκάπηλους και θεομπαίχτες και κατέληξε στα νταηλίκια, τα τατουάζ και τις αρβύλες. Μέχρι εδώ τον οδήγησε ο ούριος άνεμος, τα λάθη και οι σκοπιμότητες των αντιπάλων, οι συγκυρίες και η … τύχη, που έπαιρνε μορφές πότε ευλογημένων περιστεριών και πότε σφαλιαρών σε τηλεοπτικά πλατώ. Όποια σοβαρή δουλειά έγινε όλα αυτά τα χρόνια σε επίπεδο ιδεών και πολιτικής δεν ήταν ικανή να σφυρηλατήσει ένα πατριωτικό κίνημα, με βαθειές κοινωνικές και εθνικές αναφορές. Οι πρόσκαιρες εκλογικές επιτυχίες και η δόξα του τηλεοπτικού φακού ύψωνε τείχη εγωισμού που οριοθετούσαν έναν μικρόκοσμο αφροσύνης και πολιτικής αποστείρωσης. 

Επειδή, λοιπόν, η εποχή των χαρισματικών ηγετών δείχνει να έχει ολοκληρώσει έναν ιστορικό κύκλο και επειδή αυτό που διαφαίνεται είναι η ενίσχυση συλλογικοτήτων και ρευμάτων που στηρίζονται σε θεμέλια ιδεολογικά και ικανά να συγκινήσουν τα πλήθη, δίνοντας προοπτικές διεξόδου από τη μιζέρια τους, θα πρέπει να μπει επιτέλους ένα τέλος στην πορεία αυτή. Οι πολέμιοι των εθνικών ιδεών, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, εργάστηκαν με μεθοδικότητα και συνέπεια εδώ και πολλά χρόνια, θέτοντας στόχους οικουμενικούς που συνεχώς τους πλησιάζουν. Οι εθνικές ιδέες, καταδικασμένες να περιορίζονται σε πολιτισμικές, κοινοτικές και γεωγραφικές περιχαρακώσεις, αδυνατούν να αποκτήσουν παγκόσμια δυναμική και κάθε εθνική οντότητα τις διαμορφώνει σύμφωνα με τη δική της περί του κόσμου αντίληψη. 

Αυτή η αδυναμία τους είναι συνάμα και η δύναμή τους, αφού μέσα από την διαφοροποίηση και την αντιπαλότητα πορεύεται ανελικτικά η ανθρωπότητα. Την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός τέτοιου κινήματος, ταυτότητας, συνεργατικότητας και αυτοσυντήρησης, με ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από την εθνικιστική του προσέγγιση, πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν όλοι όσοι χειρίζονται ή φιλοδοξούν να χειριστούν τις τύχες του εθνικού χώρου στην πατρίδα μας. Η δημιουργία αυτού του πολιτικού κινήματος είναι σήμερα το ζητούμενο. Ενός κινήματος που θα οδηγήσει την πατρίδα και τον λαό της στη νέα εποχή, που κάποιοι διαμόρφωσαν ήδη, για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει με προσωπικές φιλοδοξίες, με περιχαρακώσεις, με πολιτικά φέουδα, με εσωτερικές αποστασιοποιήσεις, με εγωισμούς και καπετανάτα. Αυτό μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με συλλογική δράση. Αυτοί που νοιώθουν δυνατότεροι, είναι αυτοί που πρέπει να κάνουν τις πρώτες κινήσεις, ώστε να δώσουν το παράδειγμα και να τεθούν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους. Σε κάθε περίπτωση, όποιος δεν λάβει το μήνυμα των καιρών, είναι καταδικασμένος στην απαξίωση και στη λήθη.... 


πηγή