Παρα-Ολυμπιακοί: Ο Αγώνας ενάντια στο αδύνατο!

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάνοντας αναφορά στο γεγονός της σύνδεσής τους με την οικονομική κατάσταση της χώρας (της όποιας χώρας) που συμμετέχει σ’ αυτούς. Υπό το πνεύμα αυτό, θυμίζω, η Goldman Sachs είχε «προβλέψει» μηδενική συγκομιδή μεταλλίων. Πράγμα που διαψεύστηκε.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχη πρόβλεψη και για τους λεγόμενους Παρα-Ολυμπιακούς. Το σίγουρο, πάντως είναι ότι οι Αγώνες αυτές δεν συγκινούν το ίδιο. Τα αποτελέσματα των αθλητών που συμμετέχουν σ’ αυτούς αναφέρονται στα πολύ «ψιλά» των αθλητικών εφημερίδων (αν αναφέρονται κιόλας). Αλλά η αξία αυτών των Αγώνων και των αθλητών είναι τεράστια. Αξία ανεκτίμητη, ακριβώς επειδή δεν έχουν αλλοιωθεί, ούτε αλωθεί από την υλιστική αντίληψη που διέπει, κατά κύριο λόγο, τους «κανονικούς» Ολυμπιακούς.

Έχω παρακολουθήσει, στην Ολυμπιάδα του 2004, ζωντανά αθλητές που συμμετέχουν σ’ αυτούς τους Αγώνες. Αυτό που αμέσως γίνεται αντιληπτό είναι η δύναμη ψυχής και η θέληση που διαθέτουν. Και μόνο η συμμετοχή τους είναι η αξεπέραστη διάψευση του τι συνιστά «ρεαλιστικό» - στην οικονομία, στην πολιτική, στον αθλητισμό. Ανθρώπους που, το ευκολότερο γι’ αυτούς, θα περίμενες να δεις καθηλωμένους σε αναπηρικά καροτσάκια, κρυμμένους από τον υπόλοιπο κόσμο, παρατημένους ίσως από τη ζωή και τις χαρές της, τους αντικρίζεις σε στάδια να αγωνίζονται, να κατορθώνουν το ακατόρθωτο, να ξεπερνούν τις αδυναμίες τους, να χλευάζουν την αναπηρία τους (όποια κι αν είναι αυτή), να χαίρονται τη ζωή.

Αν υπάρχουν κάποιοι αγώνες που διατηρούν ακόμα κάτι από τη σπίθα του αδάμαστου ανθρώπου, αυτού του ανθρώπου που αγωνίζεται με μια δύναμη πάνω από τη σωματική, αυτού του ανθρώπου που βλέπει το βουνό κι αντί να τα παρατήσει πριν καν δοκιμάσει ν’ ανέβει, βλέπει απλώς μια πρόκληση που θα δοκιμάσει τα όριά του και ξεκινά την ανάβαση, αυτοί οι Αγώνες είναι οι Παρα-Ολυμπιακοί.

Δείτε αυτούς τους Αγώνες. Αξίζει τον κόπο. Διότι πρωτίστως είναι Αγώνες ψυχής. Είναι απίστευτα και ιδιαίτερα αναζωογονητικό να βλέπεις ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν ως δικαιολογία την όποια αδυναμία τους για να φοβηθούν τη ζωή – όταν, την ίδια στιγμή, πολλοί μεμψιμοιρούμε και κλαιγόμαστε, επειδή φοβόμαστε για την οικονομία που πάει κατά διαόλου…

Πολλές φορές ακούμε να λένε ότι η συμμετοχή είναι που έχει σημασία. Σ’ αυτούς τους Αγώνες ισχύει στο εκατονταπλάσιο. Γι’ αυτό και το μετάλλιο δεν είναι τόσο αυτοσκοπός, όσο στους άλλους, τους «φυσιολογικούς». Όσοι συμμετέχουν σ’ αυτούς τους Αγώνες είναι ήδη νικητές. Και όχι μόνο οι αθλητές. Γονείς, συγγενείς, προπονητές, φίλοι. Διότι πίσω από τους αθλητές αυτούς με το αδάμαστο πνεύμα, βρίσκεται κάποιος που τους στήριξε, τους εμψύχωσε, τους έμαθε να παλεύουν καθημερινά και που, κάποτε, τους είπε ότι στη ζωή την αξία τη δίνει ο αγώνας που δίνει ο καθένας μας, άσχετα με τις όποιες αδυναμίες μας.

(Η φωτογραφία είναι από την ομάδα Ελληνική Παραολυμπιακή Ομάδα - Hellenic Paralympic Team στο facebook.)

Δημήτρης Γκίκας

Φιλόλογος, Μ.Α.,
Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης
Επιστημονικός Συνεργάτης περιοδικού "Ιστορικά Θέματα"
Ειδικός Σύμβουλος σε θέματα Πολιτισμού Δήμου Καλλιθέας

πηγή