Το Ισλάμ ως πρόβλημα (του Γιώργου Σαγιά)

Το Ισλάμ αναφέρεται ως θρησκεία μονοθεϊστική την οποία διαμόρφωσε ο Μουχάμαντ (Μωάμεθ) στις αρχές του 7ου μ.Χ. αιώνα. «Γραμματικώς η λέξη islam είναι απαρέμφατο του ρήματος aslama, το οποίο σημαίνει

αποδέχομαι, υποτάσσομαι, παραδίνομαι· συνεπώς συμπυκνώνει τις έννοιες που εκφράζουν οι λέξεις: αποδοχή, παράδοση, υποταγή, αφοσίωση. Ο απαρεμφατικός τύπος προσδίδει δυναμικό τόνο συνέχειας· πρόκειται για μια "εσωτερική" κατάσταση, η οποία επαναλαμβάνεται και ανανεώνεται».(*1)

Η λέξη islam «ήταν κατά την προϊσλαμική περίοδο σε χρήση στο εμπορικό λεξιλόγιο των ανθρώπων της Μέκκας και σήμαινε τη "συμφωνία", τη "συνθήκη", το λόγο τιμής για το "κλείσιμο" μιας υποθέσεως.

Ο Μωάμεθ με το κήρυγμά του έδωσε νέο περιεχόμενο και δύναμη στον παλαιό όρο, χρησιμοποιώντας τον από την πρώτη φάση της δράσεώς του, για να δηλώσει την υπαρξιακή υπακοή στην κλήση του Αλλάχ και να προσδιορίσει το σκοπό και τον προσανατολισμό των οπαδών του»(*2)

Οι οπαδοί τού Ισλάμ ονομάζονται muslim (μουσουλμάνος, - νοι), ενώ στα ελληνικά ονομάζονται και Μωαμεθανοί (όρος που δεν γίνεται αποδεκτός από τους μουσουλμάνους διότι δεν λατρεύουν αυτόν καθαυτόν τον Μωάμεθ παρά το ότι ακολουθούν τη διδασκαλία του. Το ιερό τους βιβλίο είναι το Κοράνιο, το οποίο θεωρούν ως το πρώτο στήριγμα του «οίκου του Ισλάμ», ενώ τα Χαντίθ είναι το δεύτερό τους στήριγμα και -τρόπον τινα- συμπληρώνει το πρώτο.

«Σημείο αναφοράς στην εκδήλωση της καθημερινής θρησκευτικότητας, στην έκφραση του θεολογικού και μη λόγου, στο στοχασμό, στην τέχνη, στην κοινωνική συμπεριφορά και, τέλος, στην έκφραση πολιτικών αντιλήψεων παραμένει μέχρι σήμερα στον κόσμο του Ισλάμ το Κοράνιο» (*3)

Ο Μωάμεθ επιτέλεσε καθημερινώς μια έντονη διαθρησκευτικότητα και δημιούργησε το Ισλάμ, προσεταιριζόμενος στοιχεία από τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Θεώρησε τον Χριστιανισμό μέγεθος περιορισμένο τοπικώς και χρονικώς και υιοθέτησε τακτικές βίας και επιθετικότητας για να μειώσει την επιρροή του. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποια αποσπάσματα του Κορανίου που συνηγορούν στο ανωτέρω:

Κεφάλαιο (Σούρα) Β΄: «Μάχεσθαι μέχρις ότου αποσοβηθή αφ’ υμών ο κίνδυνος του πειρασμού, και όταν δεν υπάρχη άλλη λατρεία ειμή η του μόνου Θεού. Αν οι εχθροί θέσωσι τέρμα εις τας πράξεις αυτών, τότε ας παύσωσιν αι εχθροπραξίαι, εκτός αν πρόκειται περί ασεβών» (*4)

Κεφάλαιο (Σούρα) Δ΄: «Εάν γυνή τις υμών πράξη ατιμίαν τινά (σσ. πορνεία ή μοιχεία), προσκαλέσατε τέσσαρας μάρτυρας εξ υμών, και αν ούτοι καταμαρτυρήσωσι, τότε κλείσατε αυτήν εις τον οίκον, μέχρι θανάτου της, ή μέχρις ου προμηθεύση αυτή ο Θεός μέσον σωτηρίας»(*5)

Κεφάλαιο (Σούρα) Θ΄: «Όταν παρέλθωσιν οι ιεροί μήνες (σσ. σεληνιακοί μήνες), τότε φονεύετε τους πολυθεϊστάς όπου αν συναντήσετε, ζωγρείτε δε πολιορκούντες και ενεδρεύοντες αυτούς. Εάν όμως μετανοήσωσιν, άφετε αυτούς ελευθέρους, καθότι ο Θεός είναι μακρόθυμος και ελεήμων» (*6)

Κεφάλαιο (Σούρα) ΙΖ΄: «Θα εξαφανίσωμεν ή θα τιμωρήσωμεν σκληρώς απάσας τας χώρας της γης προ της ελεύσεως της ημέρας της κρίσεως. Αύτη εστίν απόφασις εγγεγραμμένη εις τας αιωνίους δέλτους» (*7)

Κεφάλαιο (Σούρα) ΜΖ΄: «Οπόταν συναντάτε τους απίστους φονεύετε και κατασφάζετε συγκρατούντες στερεώς τα δεσμά τού αιχμαλώτου»(*8)

Μετά το θάνατο του Μωάμεθ, η βία και η επιθετικότητα έναντι οποιουδήποτε «μη μουσουλμάνου» συνεχίστηκαν «κατά τας γραφάς» με ένταση (φορές μειούμενη, φορές αυξανόμενη). Σύμφωνα με τον Goldziher «Οι υπέρμαχοι του Ισλάμ δεν είχαν να ασχοληθούν τόσο με τη μεταστροφή των απίστων στην πίστη όσο με την υποταγή τους».9 Παρά ταύτα, παλαιότερα κείμενα χριστιανών της εποχής υποτιμούσαν την παρουσία του Ισλάμ. Αυτή η λάθος εκτίμηση πολλών και η ήπια πολεμική εναντίον του Ισλάμ, σε συνδυασμό με την τρέχουσα κάθε φορά πολιτική, οδήγησε σταδιακώς σε τραγικά αποτελέσματα, ήτοι -μεταξύ άλλων- σε εποικισμούς και εξισλαμισμούς: «Είναι ουσιαστικά αδύνατο να υπολογίσουμε την έκταση στην οποία οι μουσουλμάνοι εποίκησαν τις πόλεις της Ανατολής κατά το τέλος του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα (....) Υπήρχαν επίσης πόλεις -όπως η Δάδυβρα- όπου οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν εντελώς και η πόλη εποικίστηκε αποκλειστικά από μουσουλμάνους. Η εφαρμογή τέτοιας πολιτικής βίαιας εκδίωξης και εποικισμού αναμφίβολα εξηγεί τη γρήγορη εξάλειψη του χριστιανισμού από την Άγκυρα του 12ου αιώνα και ίσως επίσης και από άλλες πόλεις» (*10)

Σήμερα, οι μουσουλμάνοι παγκοσμίως αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού, δεδομένου ότι σημείωσαν μεγάλη αύξηση: «(...) στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα από το 15% έφθασαν στο 20% του πληθυσμού της γης. Σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής έχουν την απόλυτη πλειοψηφία. Ολόκληρη η τεράστια ζώνη που εκτείνεται από τον Βόλγα προς βορρά μέχρι τη Μαδαγασκάρη προς νότο και από το Καράτσι του Πακιστάν ανατολικά μέχρι το Ντακάρ της Σενεγάλης δυτικά είναι ισλαμική, ενώ ανατολικότερα δεσπόζει ο μουσουλμανικός όγκος της Ινδονησίας. Εκτός αυτού, η σύγχρονη μεγάλη μετανάστευση πληθυσμών -κυρίως προς το Δυτικό κόσμο- έχει ως αποτέλεσμα την παρουσία μουσουλμάνων σε περισσότερες από 184 χώρες»(*11)

Αν, μάλιστα, συνυπολογισθούν η λαθρομετανάστευση, οι προσφυγικές ροές και ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει ο ISIS, τότε ο θρησκευτικός δυναμισμός και η -όχι μόνο θρησκευτική- επεκτατικότητα δεν πρέπει -για άλλη μια φορά- να υποτιμηθούν. Εξάλλου, δεν είναι χρονικώς μακρινή η χαρακτηριστική δήλωση του 1997 τού Ταγίπ Ερντογάν (τότε δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως): «Η δημοκρατία μας είναι μόνο το τραίνο στο οποίο επιβαίνουμε μέχρι να επιτύχουμε το στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι τα κράτη μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας»(*12)

Εντός αυτού του αδρομερούς παρουσιαζόμενου πλαισίου, ο προσεκτικός μελετητής του Ισλάμ, του Κορανίου και της απανταχού συμπεριφοράς των μουσουλμάνων μπορεί να εντοπίσει τα εξής:

1) Το Ισλάμ υπονομεύει τον κοσμικό χαρακτήρα τού κράτους, διότι έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.

2) Είναι ασύμβατο με τις θεμελιώδεις ελευθερίες που αναγνωρίζονται από τα κράτη της λεγόμενης -δοκίμως ή αδοκίμως- «δύσης».

3) Χρησιμοποιεί ρητορική μίσους και υποκινεί σε τέλεση ανθρωποκτονιών.

4) Ανάγει το Κοράνιο πάνω από το Νόμο κάθε χώρας, άρα επιδιώκει την ανομία και την κατάλυση του πολιτεύματος, αρνούμενο να συμμορφωθεί προς τους νόμους εξαιτίας θρησκευτικών πεποιθήσεων.

5) Υπονομεύει την ειρήνη και την ασφάλεια στις χώρες όπου υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε άλλη θρησκεία, δόγμα, δοξασία.

6) Θεωρεί οποιονδήποτε «μη μουσουλμάνο» άπιστο ο οποίος πρέπει να προσηλυτισθεί ή να εκτελεσθεί.

7) Προτρέπει σε εκτέλεση οποιουδήποτε ήταν ισλαμιστής και αποφάσισε να αλλάξει θρησκεία ή δόγμα, δηλαδή ασκεί τρομοκρατία.

8) Με (παρα)λογική «μονόδρομου» αρνείται την εξασφάλιση της αναγνώρισης και του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων, αφού συλλήβδην τους θεωρεί «απίστους», συνεπώς αντιτίθεται στο γενικό, στην ευνομούμενη πολιτεία και στη δημοκρατία.

9) Διεκδικεί ιδιαίτερη αντιμετώπιση των μουσουλμάνων και συνεπώς ακυρώνει την έννοια της ισονομίας.

10) Υιοθετεί τον φόνο, ακυρώνοντας την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η συνέχιση της υπάρξεως των γενεσιουργών αιτίων και των σχεδίων για ένταση της μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και των προσφυγικών ροών, η υπογεννητικότητα Ελλήνων και λοιπών Ευρωπαίων (κατοίκων βασικών περιοχών υποδοχής των ανωτέρω), η επιδίωξη να θεωρείται το Κοράνι σαν υπέρτατος νόμος και -κυρίως- η αδυναμία της «δυτικής» φιλελεύθερης νομολογίας αλλά και η όσμωση που επιλέγεται μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων (από τους πρώτους) δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους τόσο για τη συνέχιση υπάρξεως της Ελλάδας και των Ελλήνων όσο και της Ευρώπης και των Ευρωπαίων εν γένει -και όχι μόνο. Διότι έθνη και λαοί οδηγούνται σε απεθνοποίηση και ισλαμοποίηση (με ό,τι σημαίνουν αυτά) και διά της αντικατάστασης πληθυσμών, και διά του προσηλυτισμού και της μεταστροφής γηγενών στο Ισλάμ.

Όπως σημειώνει ο Χρήστος Τσιαχρής, «οι νόμιμοι ή παράνομοι μουσουλμάνοι μετανάστες είναι πιθανό να επιδιώξουν τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση ισλαμικών καθεστώτων. Αν δεν καταφύγουν στη βία, εκμεταλλευόμενοι το δίκαιο των ευρωπαϊκών κρατών θα συνεχίσουν να πολιτογραφούνται οι ίδιοι ή τα τέκνα τους -επομένως κι αυτοί θα είναι οι μελλοντικοί ψηφοφόροι ισλαμικών κομμάτων που θα επιδιώξουν την εγκαθίδρυση θεοκρατικών κρατών. Ακόμα, όμως, και αν δεν πολιτογραφηθούν σε κάποιο κράτος της Ευρώπης, επικαλούμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα θα κατορθώνουν να παραμένουν στην Ευρώπη υπό καθεστώς πρόσφυγα ή μετανάστη, συντελώντας στον εξισλαμισμό της»(*13)

Σύμφωνα με τον Γιάννη Κολοβό, «Η όλη κατάσταση οδηγεί στην διάλυση της κοινωνικής συνοχής και στην δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας για τους γηγενείς, καχυποψίας απέναντι στους μουσουλμάνους και γενικότερης δυσανεξίας με τους μετανάστες»(*14)

Εν κατακλείδι: Το Ισλάμ είναι ωρολογιακή βόμβα για την Ελλάδα, την Ευρώπη γενικότερα και κάθε κοινωνία που θέλει να ζει ελεύθερα. Οι συζητήσεις και οι ενέργειες πρέπει να μετατοπίσουν την προτεραιότητα από το «ποιος ευθύνεται» στο «πώς λύνεται το πρόβλημα». Τα εθνικά κινήματα θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση, με υπευθυνότητα και σοβαρότητα.

Γ. Σαγιάς

Παραπομπές

1. C. J. Adams, A Reader’s Guide to the Great Religions (New York, London 1965), 288 στο Αναστασίου (Γιαννουλάτου) - Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Ισλάμ - Θρησκειολογική επισκόπηση, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε., Αθήνα, 2016, σελ. 29

2. Αναστασίου (Γιαννουλάτου) - Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Ισλάμ - Θρησκειολογική επισκόπηση, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. (ειδική έκδοση – φωτοτυπική ανατύπωση παλαιοτέρου ομότιτλου βιβλίου), Αθήνα, 2016, σελ. 29

3. Αλέξανδρος Καριώτογλου, Εισαγωγή στο Κοράνιο, στο Το Ιερό Κοράνιο, εκδ. δημιουργία, Αθήνα, 1995, σελ. ιζ΄

4. Το Ιερό Κοράνιο, μετάφραση – σχόλια Γεράσιμου Ι. Πεντάκη, Κεφ. Β΄ - Η ΒΟΥΣ, εδάφιο 189, εκδ. δημιουργία, Αθήνα, 1995, σελ. 32

5. Το Ιερό Κοράνιο, ό.α., Κεφ. Δ΄ - ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, εδάφιο 19, σελ. 65

6. Το Ιερό Κοράνιο, ό.α., Κεφ. Θ΄ - Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, εδάφιο 5, σελ. 136

7. Το Ιερό Κοράνιο, ό.α., Κεφ. ΙΖ΄ - Η ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ, εδάφιο 60, σελ. 205

8. Το Ιερό Κοράνιο, ό.α., Κεφ. ΜΖ΄ - Ο ΜΩΑΜΕΘ, εδάφιο 4, σελ. 375

9. I. Goldziherm Vorlesungen uber den Islam, Heilderberg 1925, s. 25, στο Μ. Μπέλλος κ.ά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σε Ανατολή και Δύση – Η Ορθοδοξία ως Κληρονομιά, τ. β΄, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα, 2001, σελ. 118

10. Σ. Βρυώνης, Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος – 15ος αιώνας), εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1996, σελ. 165

11. Αναστασίου (Γιαννουλάτου), ό.α., σελ. 32

12. Χρήστος Τσιαχρής, Μιναρέδες – Οι λόγχες τού Ισλάμ στην Ευρώπη, εκδ. Θούλη, Αθήνα, 2014, σελ. 13

13. Χρήστος Τσιαχρής, ό.α., σελ. 159

14. Γιάννης Ηλ. Κολοβός, Το τέλος μιας ουτοπίας, εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Αθήνα, 2008, σελ. 245