Παρελθοντολογία: η Άμυνα των Εθνών;

Γράφει ό ΗΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ  

Ο άνθρωπος δέν εϊναι πλάσμα ξεμοναχιασμένο καί ακέραιο, άτομο, ούρανοκάτέβατο. Καί μνημονικό έχει, πού τόν συνδέει μέ τούς αλλοτινούς ανθρώπους καί του θυμίζει τά περα­σμένα, καί άθελα του κληρονομεί τήν ψυχή τών νεκρών, εϊτε τό γνωρίζει εϊτε όχι. Είναι δεμένος μέ αναρίθμητα 

νή­ματα προς κάθε διεύθυνση, καί προς τά παρελθόντα καί πρός τά ερχόμενα, βραχύβιο κύτταρο οργανισμού ζων­τανού καί θαυμαστού, κρίκος μιάς 

άρ­ρηκτης καί ατέρμονης αλυσίδας.' Η α­λυσίδα αυτή, δηλ. ό σύνδεσμος τών ανθρώπων μιας φυλής, τωρινών καί περασμένων, πού τούς κάνει έθνος, είναι ή Παράδοση.

Δέν έγινε τυχαία ή συσχέτιση της παράδοσης μέ τή συντηρητική διάθε­ση καί τή στείρα προγονολατρία. Αυ­τή όμως οφείλεται σέ μιά διπλή παρε­ξήγηση, πού θεωρεί τήν Παράδοση σάν ένα σύνολο άπό δημιουργήματα τού παρελθόντος, λείψανα ή τελειωμέ να έργα, πού ή συνείδηση εννοεί νά τά διατηρεί, νά τά τιμά καί νά τά σέβε­ται, επειδή αισθάνεται τήν ανάγκη τους, ή νά τά απορρίπτει εντελώς, χωρίς καί νά μπορεί νά δικαιολογεί τή στάση της απέναντι σ' αυτό.

Όμως καί οί δύο στάσεις, παρά τόν ισχυρισμό τους γιά αντικειμενικότητα καί κατανόηση, παραγνωρίζουν τήν ουσία: ή Παράδοση δέν είναι ένα συ­ναίσθημα άπό λείψανα, ούτε μιά αυ­θαίρετη λατρεία.

Είναι μιά διαχρονική διαδικασία, που έχει σχέση μέ τήν έγκοσμιότητα του άνθρώπου καί μέ τήν προσπά­θεια γιά υπέρβαση της. Είναι, πρωταρχικά, μιά κοινωνική λειτουργία, γιατί μεταφέρει μέ τή βοήθεια τού λόγου καί τής πράξης, από γενιά σέ γενιά, επίλεκτα στοιχεία από περι­ορισμένες μορφές πολιτισμού καί τά ενσωματώνει στόν κάθε φορά σύγχρονο, ύστερα άπό αυθόρμητη ε­πεξεργασία.

Καί τά στοιχεία τούτα είναι ή γλώσσα, ή τελετουργία, οί μύθοι καί oi θρύ­λοι, ή τέχνη, ή θρησκεία. "Ολα αυτά είναι ζωντανά, εισχωρούν στά μύχια της ψυχής μας (ίσως καί νά πηγάζουν άπό κεί), καί διαποτίζουν όλη τήν αν­θρώπινη ύπαρξη. Κι αυτό τό νιώθει κά θε άνθρωπος, άλλοτε συνειδητά, άλ­λοτε, καί κυρίως, υποσυνείδητα (όπως απέδειξαν οί έρευνες). Αυτή ή συνεί­δηση είναι τό βασικώτερο στοιχείο της παραδοσιακής λειτουργίας, αφού αυτή προσδιορίζει καί τη στάση άπέναντί της.

θεωρώντας λοιπόν τήν Παράδοση σάν κοινωνική λειτουργία καί συνείδηση, μπορεί κανείς νά κρίνει αντικειμε­νικά τή σημασία της. Κρίνοντας καί δια -λέγοντας γνώσεις καί ικανότητες, καί  προσφέροντας τες έτοιμες στό νέο άνθρωπο, ή Παράδοση γίνεται ένα προκεχωρημένο φυλάκιο τού άνθρω­που μέσα στήν' Ιστορία, ένα στήριγμα γιά τήν εξέταση καί επίλυση τών νέων προβλημάτων. Αυτός είναι κι ό λόγος, πού μιά βασική πολιτιστική λειτουργία, ή παιδεία, στηρίζεται καί αντλεί ένα μεγάλο μέρος τού περιεχομένου της άπό τήν Παράδοση. Καί δέν είναι συμ­πτωματικό ότι άπό τήν παιδεία ξεκι­νούν ολες οί προοδευτικές διαδικασίες.

Με τό συναισθηματικό καί συνειδη­σιακό της χαρακτήρα, ή παράδοση γί­νεται εθνικός ψυχισμός, αρετή, εύγνωμοσύνή  γιά τό παρελθόν καί υπο­χρέωση γιά τό μέλλον. Μέ τό επικό του ύφος γράφει ό Καζαντζάκης:

«Τό πρώτο σου χρέος, εκτελώντας ; τή θητεία σου στή ράτσα, είναι νά νιώσεις μέσα σου δλους τούς προγό­νους. Τό δεύτερο νά φωτίσεις τήν όρμή τους καί νά συνεχίσεις τό έργο τους. Τό τρίτο σου χρέος νά παρα­δώσεις στό γιό τή μεγάλη εντολή νά σέ ξεπεράσει».

Γίνεται επομένως ή Παράδοση ένας δυναμικός σπόρος, πού ή συνειδητο­ποίηση τής άξιας του οδηγεί στήν αυ­τογνωσία καί στή φρόνηση, κι ένα δυ­ναμικό κίνητρο γιά τήν προσωπική κα­ταξίωση καί δημιουργία τού αύριο. "Ι­σως αυτό νά υπονοούσε καί ό πνευ­ματικός τιτάνας πού καταυγάζει τό εϋ ρωπαϊκό πολιτιστικό στερέωμα Friedrich Nietzsche, όταν έλεγε: «Τό μέλλον ανήκει σ' εκείνον πού θά έχει τή μα­κρύτερη μνήμη».

' Η εποχή μας, πού στιγματίζεται α­νεξίτηλα άπό τόν ίσοπεδωτισμό, στήν πιό «αγγελική» θεωρητική του σύλληψη (διεθνισμό) άλλά καί στήν πιό σα­τανική πρακτική του έκφραση (μπολσεβικισμό - φιλελευθερισμό), προωθεί μιάν οικουμενική ιδεολογία, πού θά ε­πιτρέψει τήν «έκ τών εσω» άλωση τών εθνών, άλλά καί θά χρησιμεύσει σάν ιδεολογία τού αυριανού οικουμενικού αυταρχικού κράτους. Στά πλαίσια μιας ενορχηστρωμένης επίθεσης εναντίον καθετί έθνικού πολεμείται λυσσαλέα ή Παράδοση, άπό τούς φορείς τής ε­ξουσίας, τή λαϊκή άγνοια, κι ένα παρεξηγημένο μοντερνισμό.

Κάτω άπό αυτές τις συνθήκες, έν όσω ό μεσαίωνας τής βιολογίας συνε­χίζεται καί οί κατεστημένοι «φραγμοί σκέψεως» τήν εμποδίζουν νά παρου­σιάσει τίς πολύτιμες μαρτυρίες τής σύγχρονης γενετικής, κι άφσϋ οί αντι­λήψεις «αιρετικών» όπως τού Jung, κα­λύπτονται πίσω άπό αυτό πού ό Os­wald Spengler ονόμαζε «σιδηρούν πα­ραπέτασμα διακριτικής σιωπής», ή α­ναζήτηση τής Παραδόσεως άποτελεί τή μόνη ΑΜΥΝΑ τών ΛΑΩΝ. Περισσό­τερα επίκαιρα, άπ' όσο ποτέ άλλοτε τά παρακάτω λόγια τού Ίωνος Δρα­γούμη δείχνουν τό δρόμο πού καλεί­ται νά ακολουθήσει ό "Ελληνας Έθνικιστής: «"Εχεις χρέος νά τά μελετή­σεις αυτά, γιατί είναι όλα δικά σου καί αρκετά πιά τά περιφρόνησες ώι τώρα μέ τό νά ' χουν κοντέψει νά σι πείσουν πώς είναι πρόστυχα, άσχη­μα, κατώτερα καί γιά πέταμα. Άπ τόν εαυτό σου θ' αρχίζεις πάντα, δέν έχεις καί τίποτε άλλο τόσο δικό σοι καί τόσο πολύτιμο. Μαθαίνονται ποϋ θε έρχεσαι, ξέρεις καί πού ε ίνα ό δρόμος σου νά πάς. Καί σάν τά μά­θεις αυτά, θά είσαι άνθρωπος».

----------------------------------------------------------------------------------

Το ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ