Πέρα από το «ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ» Μια αντιεξουσιαστική προσέγγιση του εθνικού μας Αύριο.

γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος 

“Αν το κράτος στεναχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό. Χρειάζεται μιά πολιτική ζωή ανεξάρτητη, δηλαδή ελληνική, για να γεννηθή ένας ελληνικός πολιτισμός.” 

Ίων Δραγούμης 

Ας αρχίσουμε να λέμε όσα θα έπρεπε νά ‘χουμε πεί. Όσα θα έπρεπε τώρα να συζητάμε. Σίγουρα όσα θα πρέπει στο μέλλον να έχουμε ξεκάθαρα...
Τώρα που τα θλιβερά μακιγιάζ απλώνονται και ξεθωριάζουν κάτω από την καταιγίδα των γεγονότων, τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα κι έρχεται η ώρα να προσδιορίσουμε την σχέση μας με την γριά πόρνη της Γαλλικής επανάστασης και της Βαβαροκρατίας...

Ετούτο το ατσούμπαλο κατασκεύασμα, το σοβατισμένο με στρώματα καλλωπισμού, ακόμα και όταν συρόταν από το πάθος του Έθνους, ως εργαλείο για την επίτευξη των πόθων της Φυλής, ουδέποτε υπήρξε στην ουσία του Εθνικό διότι ποτέ δεν ήταν κάτι Ελληνικό.
Βρήκαμε στην πορεία μας πολλούς λόγους για να το σώσουμε. Ας δούμε τώρα εκείνους τους λόγους που επιβάλλουν να το γκρεμίσουμε...

ΕΝΑΣ ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Τούτο το πράγμα, φτιάχτηκε με δυό αποστολές. Πρώτον να ελευθερώσει όλο το υπόδουλο Γένος και δεύτερον να οδηγήσει το Έθνος στην εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής, στην δημιουργία δηλαδή ενός νέου Ελληνικού πολιτισμού. Δεκαοκτώ δεκαετίες μετά, ο απολογισμός είναι τόσο θλιβερός που δεν δικαιολογείται από τις δεδομένες στατιστικά στιγμές αποτυχιών, σε μία μακροχρόνια συλλογική προσπάθεια.
Σήμερα ο Ελληνισμός έχει συρρικνωθεί στο ήμισυ του ζωτικού του χώρου, μέσα δε στα σύνορα του ελλαδικού κράτους βρίσκονται το πολύ τα δύο τρίτα του. Όσο για τον νέο Ελληνικό πολιτισμό, νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι ακόμα τραγικότερο...

Και για όσους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν εκ του αποτελέσματος, η αλήθεια είναι πως δεν φταίει το κράτος. Τούτο, σε κάθε εποχή, προσπαθούσε να καταστήσει σαφές, πως εκείνοι που το έστησαν και το στηρίζουν, οι «σύμμαχοι» και οι κοτζαμπάσηδες - κομματάρχες, το έχουν φτιάξει με άλλες εργοστασιακές εντολές. Είναι απ’ τη μάνα του φτιαγμένο για κάτι διαφορετικό απο αυτό που οι Έλληνες είχαν στο δόλιο τους μυαλό.

Το έκανε πάντοτε ξεκάθαρο: Εκτελούσε τον Καποδίστρια, καταδίκαζε σε θάνατο τον Πλαπούτα, τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη, κατέπνιγε στο αίμα όσους δεν γούσταραν τους Βαβαρούς,  σκότωνε στην Αθήνα τους φοιτητές που ζητούσαν ένωση της Κρήτης, έδινε εντολές στα προξενεία να μην δημιουργούν ζητήματα, παρακολουθούσε με απάθεια απ’ τα σαλόνια των Αθηνών την Μακεδονία να φλέγεται, πυροβολούσε στον κάμπο τους κολίγους που ζητούσαν να πάρουν πίσω την γή απ’ τους εισπράκτορες των Τούρκων, παρέδιδε αμαχητί την Β. Ήπειρο,  έστηνε στα 5 μέτρα τον Δραγούμη, έστελνε διαταγές οπισθοχώρησης λίγα χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα, άδειαζε χωρίς τουφεκιά την Αν. Θράκη, έμπαζε στο δωμάτιο του Μεταξά το Βρετανικό χέρι που του έκανε την τελευταία ένεση, έπαιρνε εισπνοές «με πνεύμονες την Αμερική και την Αγγλία» βαρώντας προσοχές για το Κυπριακό, έστρωνε τους δρόμους της Αθήνας με νεκρούς και τραυματίες φοιτητές όταν εξαγριωμένοι απ’ τις Βρετανικές άγχωνες κατευθύνονταν στην πρεσβεία της Αγγλίας, απογύμνωνε το νησί από την Μεραρχία, έβλεπε την Κύπρο να «κείται μακράν», τουρκοποιούσε τους μουσουλμάνους της Θράκης, παρακαλούσε να φυσήξει ο άνεμος να πάρει την σημαία από τα Ίμια, εξέδιδε βιβλία για «συνωστισμούς», ευχαριστούσε σαν ρεσεψιονίστ τους λαθρομετανάστες που επέλεξαν αυτόν τον τόπο για την διαμονή τους, εκδικούταν αξιωματικούς με σφαίρες στο κορμί και παράσημα στο στήθος, αφήνοντάς τους να πεθαίνουν στα 92 τους μέσα στη φυλακή...

Για αυτά και για τόσα άλλα, δεν αρκεί η ερμηνεία πως αντεθνικές «ηγεσίες» βρέθηκαν πολλές φορές στο τιμόνι. Η επαναλαμβανόμενη επι 180 χρόνια «σύμπτωση» παύει να είναι σύμπτωση. Το φαινόμενο έχει μια πιο δομική αιτία. Αυτό το άθλιο προτεκτοράτο, φτιάχτηκε εξαρχής για να ‘ναι τέτοιο...

Ό,τι  ερμηνεία και να δώσει κανείς στα ιστορικά γεγονότα, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το καταλυτικό συμπέρασμα. Οι ελάχιστες φορές τους τελευταίους 2 αιώνες, που το Έθνος επέβαλε την θέλησή του στο κράτος, αποτελούν απλά την εξαίρεση στον κανόνα. Ο κανόνας είναι πως αυτό το κράτος, επιβάλει εδώ και 180 χρόνια δια της βίας την θέλησή του στο Έθνος. Δια της βίας της πνευματικής, της υλικής, της κεκαλυμμένης, της απροκάλυπτης, της εξατομικευμένης, της μαζικής, της θεσμικής, της «παρακρατικής» αλλά πάντα δια μίας βίας εξόφθαλμα αντεθνικής.

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΑΣ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΙ

Δεν έφταναν οι αιώνες της μαύρης Οθωμανικής σκλαβιάς, ήρθαν και οι αιώνες της «ελευθερίας» για να φορτώσουν αυτόν τον λαό με όλη την γκάμα των συλλογικών ψυχικών νοσημάτων. Ένας ψυχολόγος, μέσα σε δύο – τρείς μόνο συνεδρίες με το συλλογικό μας Εγώ, θα μπορούσε άνετα να διακρίνει: Διπολική διαταραχή με ψυχαναγκαστική συμπεριφορά και σχιζοφρένεια με κρίσεις αυτοκαταστροφής.

Η πρώτη εκδήλωση συμπτωμάτων ήρθε αμέσως με την δημιουργία του νέου Ελλαδικού κράτους. Το ζήτημα ετέθη αμέσως απο τους «εθνοπατέρες» μας και ο λαός βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα που δεν είχε σκεφτεί: «Δύση ή Ανατολή»; Η απάντηση ήταν σχεδόν αυτονόητη, κάτω απο το μείζων διακύβευμα του να ξεπροβάλει ένα «νέο» διακριτό Έθνος, μέσα από το συνονθύλευμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατείχε την εγγύς  Ανατολή. Το «ανήκομεν εις την Δύση» έγινε απο τα πρώτα χρόνια αυτού του κράτους, ο βασικός εθνικός μας ψυχαναγκασμός...

Οι φουστανέλες και οι βράκες έγιναν γρήγορα ευρωπαϊκά υφασμάτινα παντελόνια για να προσδίδουν την δέουσα σοβαρότητα. Οι χρυσοκέντητοι ντουλαμάδες έγιναν μπέρτες για να έχουμε το ανάλογο κύρος. Καπέλα ευρωπαϊκά στόλισαν πλέον τα «Δυτικά» μυαλά. Τα καλαματιανά και τα τσάμικα δεν ήταν σωστό να παίζονται με τον «Ανατολίτικο» ζουρνά. Το Δυτικό κλαρίνο επιβαλλόταν να γίνει ένας αντικαταστάτης κύρους και όταν και σ’ αυτό αλλάξαν οι ανεπίδεκτοι Έλληνες τα κουρδίσματα, για να μπορεί να πιάνει τις περίεργες πεντατονικές και τα άγνωστα στους Δυτικούς ημιτόνια της Βυζαντινής κλίμακας, προτιμήσαμε το τσάμικο να παίζεται στα σαλόνια των Αθηνών με... πιάνο.

Κι αν αυτά τα φαινόμενα του ψυχαναγκασμού μας, καθισμένα στην κορυφή του παγόβουνου είχαν κυρίως τραγελαφικό χαρακτήρα, η βάση του παγόβουνου, η κρατική ιδεολογία που παρήγαγε τις ανάλογες δομές, είχε στερεοποιήσει μια ουσία βαθιά εθνοκτόνα...
Σαν να μην πάταγε τούτη η Πατρίδα για χιλιετίες σε δυό ηπείρους, μιά στην Ανατολή και μιά στην Δύση. Σαν να μην είχε συνακόλουθα ο πολιτισμός μας δυό πνεύμονες, έναν στη Μικρά Ασία και έναν στον Αίμο. Σαν να μην ήταν η Ελλάδα ο συγκερασμός και η μήτρα Δυτικού και Ανατολικού πολιτισμού. Έπρεπε να ακρωτηριαστούμε ψυχικά για να μπορέσουμε να ακρωτηριαστούμε και Εθνικά.

Το όραμα αναβίωσης της αυτοκρατορίας μας, αντικαταστάθηκε σύντομα από το δόγμα της «μικρής πλην εντίμου» ευρωπιθικίζουσας ελλαδίτσας και το κράτος από μέσον έγινε αυτοσκοπός. Ως τέτοιο δεν μπορούσε παρά να πάρει copy – paste την δομική του σύσταση από τα κράτη της Δύσης. Το αστικό κράτος που γέννησε η Γαλλική επανάσταση ήρθε πακέτο έτοιμο να φορεθεί στους Έλληνες. Τί κι αν ήταν τα μανίκια στενά, τα μπατζάκια μακρυά και το αποτέλεσμα καρναβαλικό; Ήρθε και στήθηκε με τα όλα του, στο προτεκτοράτο των «συμμάχων». Η «εθνική μας ολοκλήρωση», αφού καθάρισε με τον ενοχλητικό Καποδίστρια και με πιστούς συνεργάτες τους Τουρκοκοτζαμπασηδες, ξεκίνησε να στήνει τις δομές της.

ΗΡΘΕ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»!

Το «εθνικό κράτος των Ελλήνων», με Γερμανούς πρωθυπουργούς, Βαυαρική αντιβασιλεία και Βασιλιά, κόμματα ειλικρινώς ξενοκεντρικά με ονομασίες «Αγγλικό», «Γαλλικό», «Ρωσικό», είχε κάθε λόγο να επιβάλει την πνευματική και υλική του βία, επιτείνοντας τον ψυχαναγκασμό των Ελλήνων.
Οι κοινότητες, το κοινωνικό-πολιτικό και πολιτιστικό κύτταρο που κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό για αιώνες, δεν χρειαζόντουσαν στο συγκεντρωτικό αστικό κράτος. Ήταν ένας θεσμός που εξοντώθηκε όχι από άγνοια των δυνατοτήτων του αλλά αντιθέτως από την γνώση αυτών. Οι Έλληνες στερούμενοι της φυσικής πολιτικο-διοικητικής δομής τους, ξεκίνησαν την προσπάθεια να προσκολληθούν στην αφύσικη για αυτούς πολιτικο-διοικητική δομή των κομμάτων, των πληρεξουσίων και του κοινοβουλίου.

H ημέρα των πρώτων κοινοβουλευτικών εκλογών το 1844, κράτησε... 8 μήνες. Ήταν φανερό πως οι Έλληνες δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στο νέο σύστημα που τους ήρθε από την Δύση. Μπορεί στις Δημοκρατικές διαδικασίες των κοινοτήτων τους να εξέλεγαν Δημογεροντίες και δυό φορές τον χρόνο, και να είχαν συχνότατες κοινοτικές συνελεύσεις, το νέο όμως κοινοβουλευτικό σύστημα που αυταποκαλείτο «δημοκρατία» δεν μπορούσαν να το προσαρμόσουν εύκολα στις χιλιόχρονες συνήθειές τους... Όπως και νά χει, για να το λένε οι Δυτικοί «δημοκρατία» κάτι παραπάνω θα ήξεραν από εμάς που τόσα χρόνια στούρνοι νομίζαμε οτι Δημοκρατία ήταν αυτό που γινόταν για χιλιετίες στις κοινότητες μας και στις αρχαίες Πολιτείες... Έπρεπε λοιπόν να βρούμε τρόπο να προσαρμοστούμε και οι κοτζαμπάσηδες που τώρα πια είχανε γίνει κομματάρχες τον ήξεραν.Ήδη από τα χρόνια της επανάστασης, οι κοινοβουλευτικές πρακτικές είχαν έρθει γάντι σε αυτούς και στα όργανά τους: Ρουσφέτια σε φατρίες, προσεταιρισμός τοπικών αρχόντων, κομματισμός, διχασμός και αλληλοεξοντώσεις, αποκλεισμός αντιθέτων απο τον κρατικό μηχανισμό, φυλακίσεις αντιφρονούντων, φαυλοκρατία, μπορούσαν πλέον να αποτελέσουν θεσμούς κρατικούς με το ανάλογο «δημοκρατικό» περιτύλιγμα νομιμότητας.

Αν η ισχυρή ατομικότητα των Ελλήνων και οι έντονες αντιθέσεις τους, μέσα στο κοινοτικό τους σύστημα λειτουργούσαν για αιώνες κατά το πλείστον συνθετικά και δημιουργικά, στον Δυτικό κοινοβουλευτισμό βρήκαν το έδαφος για να λειτουργήσουν απόλυτα διχαστικά και εξαντλητικά αυτοκαταστροφικά.

 Η εθνική μας «ανεξαρτησία» έκτοτε βιώνει τους αλλεπάλληλους εθνικούς διχασμούς με κυρίαρχο το ερώτημα, σε ποιανού ξένου το κάρο θα σκαρφαλώσει η «ελευθέρα Ελλάς». Στην αρχή ήταν το ερώτημα Γαλλία, Αγγλία ή Ρωσία; Στην συνέχεια Γερμανία ή Αγγλία; Μετά με τους Αγγλοαμερικάνους ή με τους Ρώσους; Τώρα με τους Γερμανούς ή με τους Αμερικάνους;
Προσκολλημένοι στα αντίστοιχα κόμματα και ενδεδυμένοι τους εκάστοτε ιδεολογικούς μανδύες, αλληλοεξοντωνόμασταν με εθνική υπερηφάνεια, παρακειμένου να υποδείξουμε «πατριωτικά», ποιανού ξένου πόλου αυτό το κράτος πρέπει να είναι ακόλουθος και υποτακτικός.
Φυσικά η έκβαση της αλληλοεξόντωσης, ουδέποτε ανησυχούσε τους ξένους πόλους, που με μουτζούρες σε σημειώματα σαν της Γιάλτας, είχαν ήδη μοιράσει το οικόπεδο...