Προορισμός..

Γράφει η Ποσειδωνία

«Προορισμός του Έλληνος εις τον κόσμον αυτόν ήτο και είναι εις κάθε εποχήν, ΣΗΜΕΡΑ και ΑΥΡΙΟΝ: Ο Εξανθρωπισμός της Oικουμένης»

Περικλής Γιαννόπουλος

            Η φυσική υπόσταση του ανθρώπου απέναντι στο μεγαλείο της φύσης είναι αδιαμφισβήτητα ένα τίποτα, είναι ένα σκύβαλο αντιμέτωπο με το άπειρο. Ο άνθρωπος με τη λoγική του δύναμη μπορεί να υπέταξε σε βάθος χρόνου το φυτικό και ζωικό βασίλειο, ωστόσο δεν έπαψε να αποτελεί ένα αδύναμο άνθος. Παρά το πλήθος των επιτευγμάτων που κατάφερε με τη λογική του σκέψη, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά προβλήματα που δημιούργησε στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα φιλόδοξο ον, ένας αριβίστας που έχει ξεχάσει την ασημαντότητά του.

Νομίζει ότι αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος, αγαπά και μισεί ταυτόχρονα, γονατίζει μπροστά στη δύναμη της εξουσίας γιατί την επιζητά για τον εαυτό του, διακατέχεται από υπεροψία και κομπορρημοσύνη, ξεχνά όμως τη φθαρτή φύση του. Αγνοεί ότι όλα είναι εφήμερα και η φήμη και ο φημισμένος, όπως είπε και ο Μάρκος Αυρήλιος.  

            Η μικρότητά του λοιπόν απέναντι στο μεγαλείο της φύσης αλλά και η θνητότητα του θα έπρεπε να μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ένα ον που θα έδινε μεγαλύτερη έμφαση στο αξιακό σύστημα. Οι δύο αυτοί παράγοντες θα έπρεπε να συνθλίβουν κάθε ματαιοδοξία του, κάθε εγωκεντρικότητά του και να του υπενθυμίζουν ότι παρά τα τόσα επιτεύγματά του, η ρότα του οδεύει με σταθερό ρυθμό προς το θάνατο. Όπως γράφει ο Συκουτρής, στον ηρωικό τρόπο ζωής, ο θάνατος είναι η τελευταία πράξη που επισφραγίζει όλες τις άλλες, δεν είναι πάσχειν είναι πράττειν. 

            Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι πολύ μικρός, η αποστολή του όμως πολύ μεγάλη. Για να την φέρει εις πέρας θα πρέπει να νιώσει μέσα του τους προγόνους, να αισθανθεί τον καημό των ερειπίων, να νιώσει το χρέος σε όσους έφυγαν για να υπερασπιστούν την πατρίδα. Να εκτίμησει την ελευθερία που νομίζει ότι διαθέτει. Όπως γράφει ο Ν.Καζαντζάκης, το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. 

           

Μόνο τα ανδραγαθήματα μένουν στην αιωνιότητα, μόνο ο “πνευματικός-εσωτερικός” άνθρωπος μπορεί να βιώσει το κάλεσμα της φυλής. Εκείνος που βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, που συγκρούεται καθημερινά με τις σκέψεις του, με το “είναι” του για να μπορέσει να σφυρηλατηθεί ο εσωτερικός του κόσμος. Εκείνος που ξυπνά όλες τις αβυσσαλέες δυνάμεις που εδράζουν βαθιά μέσα του και οι οποίες, όταν βρίσκονται εν ενεργεία συνθέτουν αυτό που λέγεται θέληση. Η θέληση αποτελεί το μοναδικό τρόπο για αλλαγή. Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος πρέπει να παλέψεις. Τι είναι διαφορετικά ο άνθρωπος που δεν μάχεται να γίνει Άνθρωπος; Μία σάρκα κενή και ματαιόδοξη που μετριέται σε αριθμούς, μία φθαρτή ύλη. Αυτό και μόνο αυτό. 

Σε μία εποχή που βρίσκεται στο ζενίθ της σήψεως και της ανηθικότητας, στην εποχή της φαυλότητας, πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί και αλώβητοι, πρέπει να ακολουθήσουμε το δύσβατο μονοπάτι, να βαδίζουμε και να βλέπουμε προς τα Άνω. Η συνειδητοποίηση της μικρότητας μας θα πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για δυναμικές και ευγενείς ενέργειες που θα άρουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αθλιότητά του. Η μετωπική σύγκρουση με την ασημαντότητα της φύσης του αφήνει το περιθώριο να αντιληφθεί το αληθινό νόημα της Ζωής.

            Μόνο με αγώνες ιδεών μπορεί η ενέργεια του “επανίστασθαι” να συμπαρασύρει στο ορμητικό της ρεύμα κάθε τι σαθρό, παρασιτικό και αδύναμο. Όπως ο ήλιος κλίνει προς τη δύση, έτσι και ο Άνθρωπος με την αντίστοιχη μεγαλοπρέπεια του δύοντος ηλίου πρέπει να είναι μεστός ηθικού περιεχομένου για να οδηγηθεί προς τη Νίκη. Να φωτίζει και να φλέγει, ώστε να ξυπνά και να “ενοχλεί” τους νωθρούς και αυτούς που είναι σε διηνεκή λήθαργο. Πρέπει να είναι ξεχωριστός από το πλήθος, έτσι και τα Έθνη πρέπει να είναι διαφοροποιημένα σε σχέση με την παγκοσμιότητα.

            Το Ελληνικό πνεύμα, ελεύθερο πολιορκημένο για άλλη μια φορά θα μπορούσε να διασωθεί μόνο επαναστατώντας. Δυστυχώς, η πορεία μας μέσω της υποκρισίας και της ανηθικότητας δεν μπορεί να μας διασφαλίσει ένα φωτεινό μέλλον. Σε μια εποχή που έχει επέλθει η απώλεια της πνευματικής ενότητας, βρισκόμαστε ενώπιον μιας κατάστασης που περιβάλλεται από ηθικά ερείπια σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις και διαφορές, χωρισμένο και διηρημένο. 

            Τέλος, κλείνω με τα λόγια του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, η θέση μας είναι έξω, στον ελεύθερο αέρα μέσα στην καθαρή νύχτα με το όπλο στον ώμο, ψηλά στ’ αστέρια. Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα συμπόσιά τους. Εμείς έξω, σε μια τεταμένη επιφυλακή, παρουσιάζουμε μια διάπυρη και σίγουρη νέα χαραυγή για τις εύθυμες ιδιοσυγκρασίες μας.