Tο γράμμα και η φωτογραφία..

 

Ὄχι. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν «ρωσσικὸ βομβαρδισμὸ» στὸ Θέατρο τῆς Μαριούπολης ἤ ἀπὸ μία (ἀκόμη) «ρωσσικὴ θηριωδία» στὰ οὐκρανικὰ μέτωπα, ὅπως τὸ θέλουν οἱ καθημερινὲς ψευδοειδήσεις τῶν φιλελεύθερων εὐρωενωσιακῶν μμε, μὲ ἀπαγορευμένο τὸν ἀντίλογο.

Αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶναι ἀληθινὴ καὶ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Μόσχα. Καὶ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς βομβαρδισμένης Ρωσσικῆς Βουλῆς, ὄχι ἀπὸ τὸν Νο. 1 ἐχθρὸ τῆς Δύσης, -τὸν «Χίτλερ-Πούτιν»- ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο τῆς Δύσης, τὸν Φιλελεύθερο Δημοκράτη, τὸν πρῶτο μετασοβιετικὸ πρόεδρο τῆς χώρας, Μπορὶς Γιέλτσιν. 

 Ἦταν ἐκείνη τὴν φοβερὴ ἐποχὴ ποὺ διαδέχθηκε τὴν διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὅλοι οἱ δυτικοὶ παγκοσμιοποιητὲς πανηγύριζαν γιὰ τὴν δῆθεν ἀπόλυτη ἐπικράτηση τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἀμερικανικὴ ἡγεμονία καὶ τὸ περιβόητο «τέλος τῆς ἱστορίας».

Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ Ρωσσία ἔμπαινε στὴν ἐποχὴ τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ τῆς καπιταλιστικῆς ἀγορᾶς, γιὰ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἕνα ἐργαστήριο τῶν νεοφιλελευθέρων «θεραπειῶν σόκ», μὲ προοπτικὴ τὴν μετατροπή της σὲ ἀμερικανικὸ πολιτικό, οἰκονομικὸ καὶ πολιτισμικὸ προτεκτορᾶτο, σύμφωνα μὲ τὴν μεταψυχροπολεμικὴ στρατηγικὴ Μπρεζίνσκυ.

Ἦταν ἐκείνη ἡ φριχτὴ περίοδος 1990-1999, ὅταν ἡ Ρωσσία ἔφθασε στὸ «σημεῖο μηδὲν» τῆς Μεγάλης της Ἐπανεκκίνησης, μὲ τὸν ρωσσικὸ λαό, νὰ ὑφίσταται τὸ «δόγμα τοῦ σὸκ» τῆς φιλελεύθερης κοινωνικῆς μηχανικῆς.

Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ τὰ ἀγόρια τῆς νεοφιλελεύθερης «Σχολῆς τοῦ Σικάγο» μετακόμισαν στὴν Μόσχα γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς συμβουλές τους: σιδηροῦς μονεταρισμός, αὐστηρὴ δημοσιονομικὴ λιτότητα, γερὴ περιστολὴ τῆς κατανάλωσης καὶ τῶν κονδυλίων κοινωνικῆς προνοίας, πλήρης ἰδιωτικοποίηση τῶν κρατικῶν ἐπιχειρήσεων, ἄνοιγμα τῶν ἀγορῶν σὲ «διεθνεῖς ἐπενδυτὲς» καὶ περιορισμὸ στὸ ἐλάχιστο τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Ὅλα αὐτὰ συνοδεύονταν ἀπὸ τὰ συνήθη «σωστικὰ δάνεια» τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου, ἐὰν ἡ Ρωσσία «πληροῖ τὶς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις».

Ἄν ὅλα αὐτὰ σᾶς θυμίζουν κάτι οἰκεῖο, τότε νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχετε δεῖ τίποτα, μπροστὰ στοὺς Ρώσσους, ποὺ τότε τὰ εἶδαν ὅλα.

Οἱ νεοφιλελεύθερες συνταγὲς πάνω στὰ ρωσσικὰ πειραματόζωα εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα μία πρωτοφανῆ κατακρήμνιση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου. Κανένας λαὸς δὲν ἔχασε τότε τόσα πολλὰ σὲ ἕνα τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα. Ἡ διάλυση τοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας, μέσω τῶν προγραμμάτων λιτότητας, τῶν ἀποκρατικοποίησεων, καὶ τῆς καταστροφῆς τοῦ προνοιακοῦ κράτους εἶχαν ὡς συνέπεια οἱ φτωχοὶ νὰ ἀριθμοῦν περὶ τὰ 74 ἑκατομμύρια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 37 ἑκατομμύρια νὰ βρίσκονται σὲ «ἀπελπιστικὴ κατάσταση», τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἀνεργία, ἡ ἐγκληματικότητα, ἡ χρήση ναρκωτικῶν, οἱ αὐτοκτονίες καὶ τὸ AIDS ἔκαναν θραύση, ὁ μέσος ὅρος ζωῆς ἔπεσε ἀπότομα κατὰ δέκα ἔτη καὶ ἡ δημογραφικὴ συρρίκνωση ποὺ σημειώθηκε ἐκτιμᾶται σὲ 700.000 ἄτομα ἐτησίως.

Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι μονάχα ἡ μία πλευρὰ τοῦ νομίσματος. Γιατὶ πίσω ἀπὸ τὴν δυστυχία, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀθλιότητα στὴν ὁποία βύθισαν τὴν Ρωσσία οἱ νεοφιλελεύθεροι ἱεραπόστολοι τῆς Δύσης βρισκόταν ἡ ἀποικιοποίηση τῆς χώρας τους ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο καὶ τοὺς «ξένους ἐπενδυτὲς» καὶ ἡ δημιουργία τῆς μαφιόζικης οἰκονομικῆς τάξης τῶν Ρώσσων ὀλιγαρχῶν, ποὺ σχηματίστηκε μὲ τὴν ἐκποίηση τῆς δημόσιας περιουσίας τῆς χώρας ἀντὶ πινακίου φακῆς.

Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ καπιταλισμοῦ στὴν Ρωσσία δὲν ἦταν τὸ προϊὸν τῆς «ἐλεύθερη λειτουργία τῆς ἀγορᾶς», ποὺ ἰσορροπεῖ «αὐθόρμητα» μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ ἀπὸ μηχανῆς θεοῦ, τῆς «ἀοράτης χειρὸς» τοῦ ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ, καὶ μὲ τὸ  κράτος νὰ περιορίζεται στὸν ρόλο τοῦ «νυχτοφύλακα», ὅπως τὸ θέλουν τὰ ρομαντικὰ ἀφηγήματα τῶν ἱπποτῶν τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.

Συνέβη ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἦταν τὸ αὐταρχικὸ κράτος αὐτὸ ποὺ ἀνέλαβε μὲ δεσποτικὰ μέτρα τὴν μετάβαση τῆς χώρας στὴν οἰκονομία τῆς ἀγορᾶς. Ἦταν αὐτὸ ποὺ σύναψε τὰ ἀποικιοκρατικὰ δάνεια μὲ τοὺς διεθνεῖς χρηματοπιστωτικοὺς τοκογλύφους καὶ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἐπέβαλε τὴν μεταβίβαση τῆς δημόσιας περιουσίας τῆς χώρας σὲ μία λοῦμπεν ἐγχώρια οἰκονομικὴ κλίκα μέσω τῶν πρώην κομμουνιστῶν ἀξιωματούχων, ποὺ ἦταν οἱ κύριοι δικαιοῦχοι τοῦ ξεπουλήματος τῶν κρατικῶν ἐπιχειρήσεων: μία ὁμάδα νεοπλούτων ποὺ λεηλάτησε τὸν πλοῦτο τῆς χώρας καὶ ἐξήγαγε τὰ κέρδη της σὲ φορολογικοὺς παραδείσους, μὲ ἐκτιμώμενο ρυθμὸ 2 δὶς τὸν μῆνα, εἰδικὰ τὴν «χρυσὴ περίοδο» 1996-1999, ποὺ ἦταν τὸ ἀπόγειο τῆς ἀπόλυτης ἀσυδοσίας τῶν ὀλιγαρχῶν.

Οἱ πομφόλυγες τῶν νεοφιλελευθέρων γιὰ τὸ δῆθεν πρωτεῖο τῆς οἰκονομίας ἔναντι τῆς πολιτικῆς εἶναι μονάχα πρὸς κατανάλωση τῶν ἀφελῶν. Τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας δὲν τὴν ἀποφάσισε ἡ οἰκονομία ἀλλὰ ἡ πολιτική. Ἴσως κι ἐδῶ κάτι οἰκεῖο νὰ σᾶς θυμίζει. Τὴν πραγματοποίηση τῶν «θεραπειῶν σὸκ» τὴν πραγματοποίησε ἕνα αὐταρχικὸ κράτος μέσω τῆς προεδρίας τοῦ φιλελεύθερου Γιέλτσιν, τοῦ ἐκλεκτοῦ τῆς Δύσης.

Ὅπως τὸ πρῶτο πεδίο δοκιμῆς τῶν συνταγῶν τοῦ οἰκονομικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ τῆς Σχολῆς τοῦ Σικάγο ἦταν ἡ Χιλὴ τῆς στυγνῆς στρατιωτικῆς δικτατορίας τοῦ Πινοτσέτ, ἔτσι καὶ στὴν μετασοβιετικὴ Ρωσσία ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἴδιων συνταγῶν ἀπὸ τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους ἀπαιτοῦσε ἕνα δεσποτικὸ κράτος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβάλλει μὲ σιδηρᾶ πυγμὴ τὴν λειτουργία τῶν «αὐθόρμητων» νόμων τῆς ἀγορᾶς: τὸ κράτος-χωροφύλακα καὶ ὄχι νυχτοφύλακα.

Ὅταν ἡ Ρωσσικὴ Βουλὴ (Δούμα) τὸ 1993 ἀρνήθηκε νὰ ὑποκύψει στὶς ἀξιώσεις λιτότητας τοῦ ΔΝΤ, ποὺ θὰ ἄνοιγαν τὶς πύλες τῆς νεοφιλελεύθερης κόλασης στὴν ὁποία θὰ ἔβραζε ὁ ρωσσικὸς λαός, τότε ὁ δημοκράτης καὶ φιλελεύθερος πρόεδρος Γιέλτσιν ἀποφάσισε, μὲ τὶς σιωπηλὲς εὐλογίες τοῦ δυτικοῦ «ἐλευθέρου κόσμου», νὰ τὸ βομβαρδίσει, μὲ ἀποτέλεσμα 500 νεκρούς, 1.000 τραυματίες, ποὺ ὑπερασπίζονταν τὴν δημοκρατικὴ καὶ συνταγματικὴ νομιμότητα. Ἄλλη μιὰ νίκη τῆς δημοκρατίας ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα τῆς φιλελεύθερης Δύσης. Ἔτσι, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κοινοβουλευτικὲς ταλαιπωρίες, ὁ Γιέλτσιν ἐγκαινίασε τὴν θεραπεία σὸκ μὲ τὶς εὐλογίες τῆς Οὐάσιγκτον.

Ἡ περίοδος τῆς παντοκρατορίας μιᾶς λοῦμπεν πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἰθύνουσας τάξης, ἡ περίοδος ἀποκιοποίησης καὶ γεωπολιτικῆς συρρίκνωσης τῆς Ρωσσίας ἦταν ἀκριβῶς αὐτὴ στὴν ὁποία τὸ καθεστὼς Πούτιν ἔβαλε τέλος, ἀνασυναρμολογώντας τὴν χώρα, πατάσσοντας τὴν ἀσυδοσία τῶν ὀλιγαρχῶν, ἀνακτώντας τὸν παραγωγικὸ ἱστό, ἀποκαθιστώντας τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο, ἀνεβάζοντας τὸν μέσο ὅρο ζωῆς,  ἀνορθώνοντας τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια, καὶ τὸ σπουδαιότερο: δίνοντας στὸν ρωσσικὸ λαὸ ἕνα ὅραμα: τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἐθνικῆς του κυριαρχίας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος εἶναι ὑπεραρκετὸς προκειμένου οἱ ἡγεμονιστὲς καὶ οἱ παγκοσμιοποιητὲς τῆς Δύσης νὰ ἀναγορεύσουν τὸν Πούτιν σὲ Νο.1 ἐχθρό τους.

Τὰ μαῦρα χρόνια τοῦ δεσποτισμοῦ τῶν δυτικῶν νεοαποικιοκρατῶν καὶ τῶν ἐγχώριων ὀλιγαρχῶν, τὰ χρόνια τῆς μετάβασης στὴν «δημοκρατία» τοῦ τυράννου Γιέλτσιν, στὶς φιλελεύθερες «ἀξίες» καὶ στὴν ἀσυδοσία τῆς ἀγορᾶς τῶν μαφιόζων κολλητῶν, τὰ χρόνια τῆς καταστροφῆς τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν νεοφιλελεύθερη ζούγκλα εἶναι τὰ χρόνια ποὺ ἡ Δύση ἀναπολεῖ μὲ βαθιὰ νοσταλγία.

Καὶ γι' αὐτὸ μιλᾶ ἀνοικτὰ γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ Πούτιν. Γιατί θέλει νὰ ἀποκαταστήσει ἐκείνη τὴν φριχτὴ ἐποχὴ ἐκπτώχευσης, ταπείνωσης καὶ ὑποταγῆς τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ.

Οἱ ἐγχώριοι νοσταλγοὶ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶναι αὐτοὶ ποὺ οἱ ΗΠΑ, οἱ Εὐρωπαῖοι βασάλοι τους καὶ οἱ κατὰ τόπους λούστροι τους ἐξυμνοῦν ὡς «δημοκρατικὴ ἀντιπολίτευση» στὸν Χίτλερ-Πούτιν, στὸν Στάλιν-Πούτιν, στὸν Τσάρο-Πούτιν, στὸν Ἀπ' Ὅλα-Πούτιν.

Θὰ πεῖτε «ἐντάξει, ἀλλὰ ἐμᾶς, τελικά, τί μᾶς νοιάζει γιὰ τὴν πρόσφατη ἱστορία τῶν Ρώσσων».

Εἶναι γιατί γιὰ Σένα Μιλάει ὁ Μῦθος, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη.

Γιὰ σένα. Ναί, γιὰ Σένα, καὶ γιὰ Σένα Προσωπικὰ γιὰ Σένα ὡς Ἕθνος.

Γιατί αὐτὰ ποὺ ἐπέβαλε ἡ Δύση στὴν Ρωσσία ἐκεῖνα τὰ μαῦρα χρόνια εἶναι αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζουν γιὰ Σένα, ἄν δὲν τὸ ἔχεις ἤδη ψυλλιαστεῖ ἔχοντας στὴν πλάτη σου μία κρίση χωρὶς τέλος ποὺ ζεῖς ἐδῶ καὶ 12 χρόνια, καὶ ποὺ μέλλεται νὰ γίνει τρισχειρότερη ἐξαιτίας τοῦ δυτικοῦ ἡγεμονισμοῦ, γιὰ τὰ γοῦστα τοῦ ὁποίου Ἐσὺ θὰ πληρώσεις τὸ μάρμαρο.

Ἡ μοῖρα τῶν δύσμοιρων Ρώσσων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶναι ἡ μοῖρα ποὺ προετοιμάζουν γιὰ Σένα, στὸ ὄνομα δῆθεν τῆς σωτηρίας σου.

Κι ἀκόμα δὲν ἔχεις δεῖ τίποτα.

Αναπαραγωγή από το Ένζυμο