O tempora, o dementia! (Ώ καιροί, ώ χαλιφροσύνη)

Βιώνουμε μία εποχή απροσδιοριστίας. Η έννοια της κλασικής τροχιάς μιας χώρας, η οποία κινείται για να προσεγγίσει προκαθορισμένους στόχους ειρήνης και ευμαρείας, φαίνεται, ότι στην Ελλάδα σήμερα είναι ανεφάρμοστη. Για να επιχειρήσουμε μία πλέον εμπεριστατωμένη παρατήρηση στον χώρο που ζούμε πρέπει να στηριχθούμε επάνω σε μία βάση θεωρήσεων, η οποία βάση αποτελεί προαπαιτούμενο στοιχείο για την αναγνώριση και εδραίωση του έθνους στον αμείλικτο διεθνή χώρο, όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει την θέλησή του, χωρίς να περιστρέφεται σε κανόνες υπερεθνικών δεοντολογιών. Συνέπεια των ανωτέρω είναι, ότι όλων μας η σκέψη κατευθύνεται προς την εφαρμογή της εννοίας της εθνικής ισχύος. Υπάρχει σε μας τέτοια ισχύς; Διότι αν υπάρχει εθνική ισχύς, τότε η πορεία μας ως οντότητα είναι: με όρους διεθνούς πολιτικής απρόσκοπτος, με όρους οικονομίας παραγωγική, με όρους ιστορίας αξιοπερίγραπτη και με όρους φιλομαθείας παραδειγματική.

Εθνική ισχύς είναι οι ακλόνητοι θεσμοί. Επίσης είναι η γεωπολιτική προσέγγιση, η οποία μεταξύ άλλων εκφράζεται δια της πολιτικής οικονομίας της κρατικής συμπεριφοράς, όπου οι δεσμοί μεταξύ των διαδικασιών της συγκεντρώσεως κεφαλαίων, ως και του ανταγωνισμού για τους φυσικούς πόρους (ΑΟΖ-υδρογονάνθρακας κττ) και της εξωτερικής πολιτικής αναλύονται στο πλαίσιο ενός ενιαίου και αλληλεξαρτώμενου παγκοσμίου συστήματος.

Εθνική ισχύς είναι οι αποδεδειγμένα και όχι φραστικά ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες είναι σχεδιασμένες και δομημένες, όχι μόνον για ένα ρόλο αποτρεπτικό αλλά να έχουν την ευκαμψία και την δυνατότητα αναλήψεως επιχειρήσεων απαντητικού χαρακτήρα, ώστε να προσδώσουν την ευχέρεια στην ηγεσία της χώρας να διαπραγματεύεται μετά από οιαδήποτε εξέλιξη έχει διαμορφωθεί στον εγγύς γεωστρατηγικό χώρο.

Εθνική ισχύς είναι η οικονομία της χώρας, όταν αυτή κινείται επάνω σε θετικά πρόσημα επί αναπτύξεως και προοπτικών σε ό,τι αφορά στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία, στην γεωργία, στην κτηνοτροφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στην επιστημονική έρευνα, στην τεχνολογία και σε όλα τα νέα στοιχεία, που αναφέρονται σε αποδόσεις συντελεστών της παραγωγής. Συντελεστών όπως: η οικονομική μεγέθυνση της χώρας, η οικονομική αποτελεσματικότητα, οι οικονομικές ρυθμίσεις με τις κρατικές παρεμβάσεις -όπου και όταν απαιτείται, η οικονομική ανθρωπολογία μετά από μελέτη της οργανώσεως και των διαδικασιών, που διέπουν το υλικό μέρος της ζωής του ανθρώπου, η οικονομία της προσφοράς (φορολογία-κίνητρα-επενδύσεις) και η οικονομική ψυχολογία, η οποία εσχάτως πλήττεται κυρίως στη χώρα μας από την εξαπλούμενη οικονομική κρίση.

Εθνική ισχύς είναι ο πληθυσμός και κυρίως η ποιοτική σύνθεση του πληθυσμού. Και το λέμε αυτό, διότι σήμερα στην Ελλάδα ένα 15-20% του συνόλου των ψυχών που διανυκτερεύουν στον ελληνικό χώρο, είναι αλλοίων πεποιθήσεων, δοξασιών και προθέσεων, πράγμα, που καθιστά την μελέτη του εμψύχου υλικού δυσχερή. Κυρίως σε ό,τι αφορά στην συμπεριφορά των αλλοίων σε περιόδους κρίσεων ή πολέμου. 

Εθνική ισχύς είναι ο πολιτισμός. Εμείς οι Έλληνες έχουμε κληρονομήσει τον βαρύτερο πολιτισμό της καταγεγραμμένης ιστορίας του πλανήτου μας. Τα φαινόμενα, ωστόσο αποδεικνύουν, ότι εμείς οι σημερινοί, δεν έχουμε την χωρητικότητα να διατηρήσουμε τούτη την κληρονομιά. Και ως είναι επόμενο, η εθνική (πολιτισμική) ισχύς ημών τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Εθνική ισχύς είναι η συλλογική σύμπνοια. Είναι η συλλογική πειθαρχία στους κανόνες που διέπουν τις ευνομούμενες πολιτείες. Είναι η πίστη και εμμονή στον σκοπό της εθνικής ανελίξεως. Είναι η συλλογική υποστήριξη του εθνικού μας συμφέροντος. Είναι η συνεκτική εθνική και όχι η αποσυνδετική, η τηκτική και εκμηδενιστική παιδεία. Είναι το υψηλό ηθικό του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας.

Εθνική ισχύς είναι το ομόθρησκον και στην περίπτωσή μας η χριστιανική θρησκεία. Π.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι έτσι δομημένες από της ιδρύσεώς των, ώστε να επιζούν όλες οι θρησκείες και δοξασίες στο πολυφυλετικό τους δοχείο συγχωνεύσεως (melting pot). Η Ελλάδα είναι(;)-ήταν συμπαγής χώρα στο αντικείμενο της θρησκευτικής πίστεως. Το τι θα είναι αύριο, είναι θέμα επιλογής δικής μας.

Στην ελληνική νοόσφαιρα πλανώνται μερικά βασανιστικά ερωτήματα εξ ενός μέρους ή εκ του μείζονος των Ελλήνων, που θα ήθελαν μία Ελλάδα ισχυρή. Είμαστε εμείς οι σημερινοί Έλληνες σε θέση να πλάσουμε μία Ελλάδα με αναγνωρίσιμη και υπολογίσιμη εθνική ισχύ; Τούτη τη στιγμή, ως φαίνεται, προέχει η διάσωση από τον καταποντισμό, που έχει προκληθεί από το λάβωμα όλων σχεδόν των παραγόντων, που οικοδομούν την εθνική ισχύ.

Εάν επιχειρήσουμε μία ενδοσκόπηση, ο καθ’ ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί οι Έλληνες, θα διαπιστώσουμε, με πολλή λύπη, ότι είμεθα μακράν κατώτεροι των περιστάσεων. Και θα παρακαλούσαμε να αφήσουμε αυτά τα ασυστόλως αυτοεπαινετικά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ότι είμαστε μάγκες και λαός ωραίος, διότι μας αρέσει το «σουβλάκι με απ’ όλα» και κάτι παρόμοια μιας νυχτοΐσκιωτης κουλτούρας.

Ο καθρέπτης, ο οποίος είναι άτεγκτος ανταποκριτής της ιδιοπροσωπίας και του χαρακτήρα μας θα μας απαντήσει, όταν -βεβαίως- τον κοιτάξουμε συνειδητά, ότι μας διακρίνει η αναποφασιστικότητα στο να προσδιορίσουμε το πολιτικο-κοινωνικο-θρησκευτικό μας αύριο. Ότι αρνούμεθα την καταβολή προσπαθείας για την αναζήτηση της αλήθειας. Μας αρκεί το ότι τροφοδοτούμεθα ήδη από τις «αλήθειες» των τηλεοπτικών παραθύρων, οι οποίες κατά τεκμήριο είναι αποφάνσεις προσώπων ειδικών συμφερόντων. Ότι διεπόμεθα από αδιαφορία θρησκειοφιλοσοφική, πράγμα, που δεικνύει, ότι θεωρούμε εαυτόν απελευθερωμένο από οιαδήποτε δέσμευση σε συλλογικές εκφράσεις. Τούτο διαμηνύει την απροθυμία μας στο να υπαγόμεθα σε ομάδες ομοίων σκοπών. Και επειδή μόνο τα θηρία ζουν χωριστά και απομονωμένα, ίσως εμείς θεωρούμε εαυτούς πολιτισμικά θηρία. Λέμε, ίσως!

Ο αδιαπραγμάτευτος καθρέπτης επίσης θα μας υπενθυμίσει, ότι πάσχουμε από έλλειψη σεβασμού προς ό,τι λέγεται θεσμός και συναφώς, ότι στερούμεθα της απλής περί δικαιοσύνης αντιλήψεως. Ακόμη-ακόμη, έχουμε σύγχυση επί του ζεύγους των εννοιών «νόμιμον-ηθικόν». Και η εκτροπή μας αυτή εδράζεται στο παράδειγμα, που υιοθετείται από εκείνους, οι οποίοι υποτίθεται, ότι διακονούν τους θεσμούς.

Ο καθρέπτης θα μας υποδείξει, ότι δεν πρέπει να ακολουθούμε τους αισθησιαρχικούς δρόμους, οι οποίοι -κατά βάση- προβάλλονται από τα media, διότι έτσι τυφλώνεται η ειδημοσύνη μας, οι ιδέες μας και στραγγαλίζεται ο ψυχικός μας κόσμος. Μας διατάσσει ο καθρέπτης ή μάλλον διατάσσει όλους εκείνους, που έχουν την ικανότητα να «βλέπουν», ότι οφείλουμε να συσχετίζουμε πίστη και δόξα προς την γνώση, η οποία γνώση είναι η πυξίδα για την αναζήτηση της αλήθειας. Της αλήθειας, που έχει ανάγκη ο ελληνικός μας ενορατικός κόσμος, ώστε να προσθέσει ο καθένας μας από ένα μικρό λιθαράκι για να επανοικοδομηθεί ένας νέος αιγλοβόλος ελληνικός Παρθενών.

Ο καθρέπτης εξεικονίζει τις γκριμάτσες μας και αποφαίνεται, ότι τούτο οφείλεται στον ανησυχητικά διογκούμενο αηθικισμό μας, δηλαδή στην αμφισβήτηση από μέρους μας ή την άγνοιά μας επί της αξίας και της σημασίας, που έχουν οι ηθικές αρχές σε μία κοινωνία, όπου κατά την αρχαία ελληνική γραμματεία, οι Έλληνες είχαν συνείδηση των χαρακτηριστικών των ηθών. Εννοιών, που σήμερα οι Έλληνες είτε  τις κατηγοριοποιούν ως μαχητές είτε τις ακολουθούν ως συμφέρουσες.

Ο καθρέπτης μας κλείνει το μάτι και μας νουθετεί. Ακολουθείστε -μας προτρέπει- την μεθοδολογική αρχή της απόρριψης κάθε παρελκυστικού φαινομένου που σας επιβάλλεται από τους επιτηδείους καλοθελητές (σπεκουλαδόροι-κερδοσκόποι-δανειστές-αισχροκερδείς-εκμεταλλευτές και λοιποί υπερεθνικοί προστάτες). Ερευνείστε! Αν προβείτε στις δέουσες αναγωγές θα αποβάλλετε όλα τα ξένα και ζημιογόνα έναντι της καθαρής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης στοιχεία. Με τον τρόπο αυτό θα αποδεχθείτε στο πραξιακό επίπεδο τα εγγενή ευεργετήματα σας προσφέρονται από τον καταδικό σας ελληνικό ορθολογισμό. Και λέμε «ελληνικό» ορθολογισμό, διότι υπάρχουν -ως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται- και ηγούμενοι της ελληνικής κοινωνίας με προκατασκευασμένο «ορθολογισμό» αμερικανικής ή γερμανικής ή και γενικώς αλλοτρίου επινοήσεως και συνθέσεως.

Ναι μας λέει ο καθρέπτης, αναγνωρίζω, ότι έχετε προχωρήσει πέραν των αρχαίων ιδεολογιών και έχετε επιβιβασθεί στο όχημα της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είστε θιασώτες του υλισμού, του αντικειμενικού ιδεαλισμού και του ρεαλισμού. Αλλά τούτη η τροπή οδηγεί στην αντικουλτούρα και στην γυφτοκουλτούρα. Τελικά δεν στηρίζεστε σε δεδομένα αυθεντικά και ακραιφνή αλλά στην «αντικειμενική» αναθεώρηση της πάλαι ποτέ ευκλείας ιστορίας (καθηγητάδες: συνωστισμός στην Σμύρνη, ανυπαρξία κρυφού σχολειού, λήσταρχος Κολοκοτρώνης, συνετή οθωμανική διοίκηση κλπ).

Δεν αξιολογείτε τα κοινωνιολογικά, τα επιστημονικά, τα φιλοσοφικά και πολιτιστικά δεδομένα αλλά τα αρπάζετε όλα αυτά και τα απορρίπτετε στο καλάθι της απαξίας. Για σας εθνική ισχύς σημαίνει μόνον οικονομία. Για σας όλες οι αξίες, οι αρετές, η Ελλάδα αυτή καθ’ εαυτή είναι συντελεστές όχι πλέον απαραίτητοι. Είναι μηδενικοί. Είναι συστατικά προς αποδόμηση. Το «είναι» και το «άπαν» για σας είναι το χρήμα.

Οποία περιφρόνηση της ιδέας της Ελλάδος, η οποία επέζησε τόσων ξένων κατακτήσεων και συμφορών. Αυτή η ιδέα, η οποία οικοδομείτο εν ταυτώ και επί αιώνες δια της αμολύντου πίστεως και τους ποταμούς του χυθέντος αίματος των προγενεστέρων μας. Οποία διαστρέβλωση  της οπτικής των αξιών, όταν και τα απόστρατα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων άρχισαν να διαμαρτύρονται μόνον, όταν εθίγησαν τα οικονομικά τους «κεκτημένα». Και τούτο το αναφέρουμε μετά παρρησίας, διότι δεν καταγράψαμε παρομοίου είδους και εντάσεως διαμαρτυρία ή έκφραση ανησυχίας για τον κακό χειρισμό των πολιτικών μας ταγών επί των εθνικών μας θεμάτων, παρ’ όλον, ότι είναι παγκοίνως επισεσημασμένες οι απειλές, που περιζώνουν την πατρίδα μας από όλα τα σημεία των ορατών οριζόντων.

Κι εσείς οι πολιτικοί; Πώς άραγε την κατανοείτε την εθνική ισχύ; Ασφαλώς και δεν είναι η εξουσία, η οποία -οσημέραι- έχει καταντήσει έννοια ρυπαρή. Σεις οι πολιτικοί έχετε ξεχάσει ή μάλλον ουδέποτε το συνειδητοποιήσατε, ότι η ερμηνεία της δημοκρατίας προϋποθέτει την «υπηρέτηση» του δήμου εκ μέρους των εκλελεγμένων εκπροσώπων του και όχι την ίππευση επί της αδυνάμου επιγνώσεως και αντιληπτικής συγκροτήσεως των ψηφοφόρων, οι οποίοι συμβιβάζουν τις συνειδήσεις των με την ανοχή της διαφθοράς. Αυτής της διαφθοράς, η οποία «εγγυάται» την μη εφαρμογή των νόμων και η οποία αποδεικνύεται κατάσταση γλυκεία σε όλους όσους ακουσίως απεργάζονται την διάλυση του ηθικού οργανισμού της ελληνικής ύπαρξης.

Σεις κύριοι πολιτικοί, μην είστε μικρόψυχοι. Μην παρερμηνεύετε τα εξαγόμενα των δημοσκοπήσεων, που επικυρώνουν την προτίμηση των πολιτών στις ένοπλες δυνάμεις. Οι ένοπλες δυνάμεις δεν συνιστούν κίνδυνο για την καρέκλα σας. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι ο πλέον πιστός φορέας στις συνταγματικές του υποχρεώσεις. Ο κίνδυνος για σας είναι η ίδια σας η συμπεριφορά (ρήσεις περί ομφαλίου λώρου ενός πρώην υπουργού, ο οποίος δεν στάθμισε το βάρος της θέσεώς του έναντι της ιστορίας).  Το άριστον θα ήτο να προσεγγίσετε ολόκαρδα τις ένοπλες δυνάμεις, όπως πρεσβεύουν και πράττουν όλοι οι νουνεχείς -και μη καταληφθέντες από την μέθη της εξουσίας- πολιτικοί των πολιτισμικά προηγμένων χωρών και θα διαπιστώσετε το πόσο η εθνική ισχύς θα αρχίσει να ενδυναμούται. Θα απολαύσετε μία θεαματική μεταβολή προς τα βελτίω με ευνοημένη την «κοινή» μας πατρίδα.

Συμπέρασμα: Ας μην είμεθα όλοι μας αθύρματα στο έλεος των έσωθεν και έξωθεν επιτηδείων.

Πρόταση: Ας αρχίσουμε να σκεπτόμεθα και όχι μόνον να θεώμεθα και να ακροώμεθα. 

Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος

Υποστράτηγος ε.α.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Προβληματισμοί τεύχος 66