Δεν θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα αδιαφορούν η θα το παρακολουθούν έντρομοι
Και όταν δεν αδιαφορούν να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα το θαυμάζουν, θα συμμετέχουν, θα δημιουργούν και θα οραματίζονται ένα καλύτερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΡΙΟ μαζί μας

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Η Μεταπολιτευτική παιδεία βγάζει πτυχιούχους ...βλάκες !


Ο Σαράντος Καργάκος Εκπαιδευτικός- Ιστορικός και  συγγραφέας ταράζει τα "λιμνάζοντα" νερά λέγοντας και αποκαλύπτοντας αλήθειες που και εμείς οι ίδιοι ίσως έχουμε ζήσει, είτε σε γνωστούς, η σε φίλους η σε συγγενείς. Το άθλιο κράτος της μεταπολίτευσης με την παιδεία που πάνω της ασέλγησαν όλοι οι πολιτικοί κλόουν με στόχο να την καταστρέψουν, πέτυχαν τον στόχο τους . Διαβάστε αυτό το υπέροχο άρθρο.Αξίζει να διαθέσουμε 3' από τον χρόνο μας.
    
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.  Διαφωνώ. 

Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων" ... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.


 Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

 Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι . . . πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους.

Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. 

Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή ; 

Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων ; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία ! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά ;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. 

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με . . .«Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά !

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία : να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». 

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν ... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν ! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. 

Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

4 σχόλια:

  1. Οπουδήποτε συναντώ αυτό το άρθρο, το οποίο, αν θυμάμαι καλώς, πρωτολανσαρίστηκε κάπου στο 2007, εξοργίζομαι. Κι αυτό, διότι, όντας "συνάδελφος" του κου Καργάκου, τυχαίνει να γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα. Κι ερωτώ: Αφού ο φίλτατος σοφός "πανεπιστήμων"(φιλόλογος/ιστορικός/φιλόσοφος/κριτικός λογοτεχνίας/πολιτικός αναλυτής) ψέγει τους νεοέλληνες για τη μανία επιμόρφωσης των τέκνων τους, αντί για την προτροπή προς την υγιή χειρωναξία, γιατί τον υιό του, ο οποίος, την εποχή του άρθρου φοιτούσε ακόμα, τον έστειλε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό Αθηνών; Τα παιδιά των υπολοίπων ρωμιών στο πηγάδι κατούρησαν; Κι αν θεωρούσε ότι, ως υιός Καργάκου, έχει, ας πούμε, μια γενετική προδιάθεση πνευματικής υπεροχής, ρε παιδί μου, γιατί δεν τον άφησε να αναμετρηθεί με τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα, την οποία, κατά πως φαίνεται, τόόόσο υμνεί κι αποθεώνει, αλλά τον έσμπρωξε(ε, γκουχ-γκουχ) στο Αρσάκειο;;;!!!! (Δε τίθεται θέμα συκοφάντησης, όποιος αμφιβάλει, ας πάει μια βόλτα..)
    Επειδή, επίσης, εκτός από εκπαιδευτικός τυγχάνει να είμαι και βέρος Πειραιώτης, γέννημα θρέμμα Χ"κυριακείου, θα παρακαλούσα τον κύριο "καθηγητή" να κοπιάσει από τα μέρη μας και να πει όλα αυτά περί.. "φιλιπιννέζων" στις στρατιές ξέμπαρκων ελλήνων που παρακαλούν για ένα μπάρκο! Αλλά, η ελεύθερη οικονομία και ο φιλελευθερισμός και το κόμμα της ΝΔούλας(το οποίο ο κος Καργάκος λιβάνιζε στα '90s από την αρθρογραφία του στον Ελεύθερο Τύπο) έχουν άλλη άποψη και προτιμούν το αραποσκυλολόι, για να είναι ευχαριστημένος ο εφοπλιστικός, και κάργα "φιλόπατρις" κόσμος!.. Ας πάει στο εθνικοφιλελεύθερο ρεντίκολο, στην εκπομπή του οποίου προσφάτως κατέληξε να πουλά τα βιβλιαράκια του, για λεπτομέρειες! Αλλά, βλέπεις, έτσι είναι, όλα τα χεράκια δεν έχουν ροζιάσει ποτέ τους και οι μόνες εικόνες εργασίας σου 'ρχονται από τον Καββαδία και τον... Ησίοδο, λες ό,τι να 'ναι. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, η κοινωνία καταρρέει, αλλά στο Μπουζουκιστάν εξακολουθείς να είσαι ό,τι δηλώσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ αντιθέτως τον Καργάκο δεν τον γνωρίζω .Όπως και τους περισσότερους που τα άρθρα τους ανεβάζω.Εδώ αγαπητέ HARVSPEX μας θυμίζεις, με το σχόλιο σου και τη λαϊκή ρήση "δάσκαλε που δίδασκες"

      Οι περισσότεροι το ζούσαμε όταν πηγαίναμε στον γιατρό και μας έλεγε: Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο Και ξαφνικά έβγαζε το πακέτο κι άναβε ένα ! Ρε γιατρέ του λεγες ..Άσε με εμένα .Κάπως έτσι αντιμετωπίζω αυτές τις περιπτώσεις .Ποτέ δεν στάθηκα στα πρόσωπα αλλά στα λεγόμενα τους .

      Το συγκεκριμένο άρθρο με βρήκε σύμφωνο μιας και γνωρίζω πολλά παιδιά που δεν "σπάνε" την μέση τους και ούτε έχουν διάθεση. Με βρίσκει σύμφωνο γιατί όταν πήγαινα εγώ στην Σιβιτανίδειο στα εργαστήρια μαθαίναμε τα πάντα .Και βγαίναμε μισομαστόρια Τελειώνοντας ανώτερες σχολές ξεχνούσαμε και αυτά που μάθαμε γιατί μόνο κάτι παλαιά βιβλία διδασκόμασταν(απόμαχων καθηγητών με κυβερνητικές διασυνδέσεις) και τα εργαστήρια ήταν υποτυπώδη. Αν κάποιος δεν πήγαινε να κάνει έξω πρακτική σε κάποια εργασία και τζάμπα ήταν ένας απλός πτυχιούχος Καλός στη θεωρία αλλά ανίκανος στην πράξη. Έτοιμος για το δημόσιο. Δε θα τολμούσα να σκεφτώ να μου χτίσει ένα σπίτι ένας πολιτικός μηχανικός του Δημοσίου τομέα .Ούτε να μου βάλει τα ηλεκτρικά ένας επίσης ηλεκτρολόγος του δημοσίου.Εγώ τέτοιους ξέρω πολλούς Ούτε λάμπα δεν ξέρουν να αλλάξουν και καλύπτονται πίσω από αυτό το πτυχίο .Τώρα που καταρρέει η δουλειά στο Δημόσιο καταρρέουν και οι απλοί πτυχιούχοι.

      Όταν πήγα σε εργοστάσιο να δουλέψω ο προιστάμενος δεν έμεινε στο μεταπτυχιακό αλλά ζήτησε να τα δει στην πράξη .

      Τώρα όλα τα παιδιά δουλεύουν μόνο στα καφέ αλλά αρνούνται να πάνε στα χωράφια η στην πρώην οικοδομή η τέλος πάντων να δουλέψουν οπουδήποτε. Αυτό είναι μια αλήθεια. Όπως επίσης αλήθεια είναι ότι στην συγκομιδή και στην οικοδομή και στις χειρωνακτικές εργασίες δουλεύουν αλλοδαποί.

      Με τη ναυτιλία δεν ξέρω και πολλά αλλά ξέρω ότι πολλές ελληνικές ναυτιλιακές, εδώ και χρόνια, έχουν ιδρύσει στην Κίνα και στις Φιλιππίνες ιδιωτικές ναυτικές σχολές από τις οποίες αποφοιτούν εκατοντάδες πλοίαρχοι, μηχανικοί και θαλαμηπόλοι και μεγάλο μέρος από αυτούς απορροφούν στα βαπόρια τους.

      Υ.Γ. Πάρε και την περίπτωση Θάνου Πλεύρη.Ο μπαμπάς έχει γαλουχίσει γενιές και γενιές αλλά δεν τα κατάφερε με έναν. Ποιον ? το γιό του ! Αυτό δεν ακυρώνει τα λεγόμενά του Σε πολλά συμφωνώ και σε πολλά όχι .Έτσι συμβαίνει και με τον χψ Καργάκο

      Διαγραφή
    2. Γλαύκιππε, πραγματικά απολαμβάνω τους διαλόγους μας! Όσον αφορά το θέμα των εργασιακών, επίτρεψέ μου να το κλείσω αναπαράγοντας ένα τσιτάτο που κάποιος, προ μηνών, είχε ανεβάσει στο facebook: NA EINAI KAΛΑ ΟΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ .... ΣΩΣΤΑ .....ΚΑΝΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ , ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΦΡΟΥΤΑ , ΧΤΙΖΟΥΝ , ΣΠΙΤΙΑ ,ΚΛΠ .... .. ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ 92 , ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΑΒΙΑ........ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΟΥ 92 ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΦΑΓΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, ΤΙ ΝΟΣΤΙΜΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ !! ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ,ΠΑΛΙ ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ , ΑΦΗΣΑ ΤΟ ΑΝΤΙ ΣΚΗΝΟ , ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ , ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΠΙΤΙ. ... ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΝ !
      Η αλήθεια, αγαπητέ adminstrator, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, σαφώς κι ο Έλλην καλόμαθε, αλλά, μήπως αυτή δεν ήταν η επιθυμητή κατεύθυνση απ' το σύστημα; Ως θιασώτες της αριστοκρατικής σκέψης, φαντάζομαι, βδελυσσόμαστε τους "μαζί τα φάγαμε" αφορισμούς συλλογικής ενοχής. Αν τα σύνορα παρέμεναν κλειστά, πίστεψέ με, με τον πληθωρισμό των πτυχιούχων το επάγγελμα του μπετατζή, για παράδειγμα, από τα πιο hardcore της πιάτσας, θα κατέληγε να αμοίβεται καλύτερα κι από συμβολαιογράφο! Και ουδείς εφείσθη κόπων, όταν χρειάστηκε. Όταν εγώ, στις αρχές των '90s δούλευα λάντζα στο μικρολίμανο για να βγάλω χαρτζηλήκι & μηχανή, ουδέποτε ένιωσα ντροπή. Για δες, σήμερα , στα μπαρ και τις κουζίνες τι παίζει! Στα βενζινάδικα! Δε μιλάμε για έλλειψη Έλληνα, αλλά λευκού! Ακόμη και deliverάδες πακιστανοί έχουν σκάσει κι απορώ που οι μπάτσοι δεν τους μαζεύουν, ελλείψει γνήσιου διπλώματος(βουίζει η πιάτσα..) Ντροπή και μίσος για το σύστημα, όμως, ένιωσα, όταν έβλεπα τον πατέρα μου λίγο πριν τη σύνταξη να βαράει κανόνι, ως εργολάβος οικοδομών, γιατί τον είχαν φάει λάχανο Αλβανοί κι Αιγύπτιοι... Ο εθνικοφιλελεύθερος Βορίδης, προφανώς, θα μας έλεγε πως δεν καταστήσαμε αρκούντως ανταγωνιστικό το προϊόν μας...

      Y. Γ. Πραγματικά, το πιστεύεις για τον Πλεύρη junior ότι του ξέφυγε;..

      Διαγραφή
    3. HARVSPEX πάω στο υστερόγραφο κατ' ευθείαν μιας και στα υπόλοιπα με κάλυψες.Αν πάρουμε την πρώτη περίπτωση να του ξέφυγε, θα ήταν επικίνδυνα ανίκανος, γνωρίζοντάς τον, θα έλεγα απίθανο. Στη δεύτερη περίπτωση να μην του ξέφυγε θα ήταν επικίνδυνα ικανός.Αυτό πιστεύω, πως δεν του ξέφυγε .Πάντως για την ιστορία όταν μου γνώρισαν τον Θάνο οι συναγωνιστές μου τους είπα: Συναγωνιστές εμένα αυτός μου θυμίζει πολιτικάντη. Δεν τον εμπιστεύομαι .Και δικαιώθηκα .

      Διαγραφή

Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π