ΙΜΙΑ1996 - Σελίδες Αγώνα που γράφτηκαν από ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ !

του Πέτρου Μυλωνά

Τα ξημερώματα της 31/1/1996, ημέρα Τετάρτη, παγωμένη η χώρα μάθαινε για την πτώση του ελικοπτέρου στα Ίμια, του θανάτου τριών γενναίων αξιωματικών του Ναυτικού, και έζησε μια μεγάλη ταπείνωση και αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας. Νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός, ο τραγικός Σημίτης, ΥΠΕΞ ο αμετροεπής Πάγκαλος, ΥΕΘΑ ο ανεπαρκής Αρσένης και υπουργός Παιδείας, ο καταστροφέας Γιωργάκης Παπανδρέου. Η σύνθεση της τότε κυβερνήσεως, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τα αρνητικά που θα επακολουθούσαν.

Ο ελληνικός λαός δυσαρεστήθηκε, αγανάκτησε, οργίστηκε, πλην όμως, χαυνωμένος από την τότε καλοπέραση και την επίπλαστη του ευημερία, δεν έπραξε τίποτα το σημαντικό.

Άλλωστε, ολόκληρη η τότε αντιπολίτευση «δεξιά» και «αριστερά», παρότι μπορούσε να κατεβάσει κόσμο στον δρόμο, δε θέλησε, ούτε τόλμησε να κάνει κάποια ανοικτή εκδήλωση διαμαρτυρίας και περιορίστηκε στους ανέξοδους αφορισμούς εντός της Βουλής και στον «χαρτοπόλεμο» των προσκείμενων της εφημερίδων. Το θέμα ήταν εθνικό και η φύση του αντιτουρκική, οπότε, οτιδήποτε γινόταν, πιθανόν να έβγαινε εκτός ελέγχου. Και το χειρότερο όλων, μπορεί να ξύπναγε τους «παλιούς δαίμονες».

Δηλαδή, το πατριωτικό συναίσθημα του κόσμου, κάτι που θα αμφισβητούσε την περίφημη «ελληνοτουρκική φιλία». «Φιλία» επίπλαστη, αφύσικη και εύθραυστη, που το τότε πολιτικό κατεστημένο καλλιεργούσε και στερέωνε με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον, με πακτωλούς χρημάτων σε εκδηλώσεις, κοινές εορτές. Συναντήσεις, συναυλίες, και «φιλία»την οποία οι εγκάθετοι του στα ΜΜΕ εκθείαζαν ακόμη και την παραμονή της κατάληψης των βραχονησίδων.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Υπήρχαν, όμως, δύο τιμητικές εξαιρέσεις στο κλίμα εκφοβισμού και συνδιαλλαγής που επεδίωξε τότε το κατεστημένο, ώστε να μην «διαταραχτούν» κι άλλο οι σχέσεις με τους επίβουλους . γείτονες και τους υπερατλαντικούς (κοινούς) προστάτες τους.

Η πρώτη ήταν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας - καταγγελίας που διοργάνωσε ο Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΑ. στην είσοδο του Κοινοβουλίου από τη μεριά της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας με συνθήματα κατά της προδοσίας και της υποτέλειας, εκδήλωση που μικρά στιγμιότυπα της έδειξαν κάποια από τα τότε τηλεοπτικά κανάλια.

Η δεύτερη εκδήλωση - σχεδόν άγνωστη σήμερα- έγινε την Κυριακή 4/2/1996 και το ιστορικό της θα καταγράψουμε εδώ.

Την Πέμπτη 1/2/1996 δύο άγνωστοι στον «χώρο» μας μαθητές, εμφανίστηκαν στο βιβλιοπωλείο Νέα Θέσις (Ιπποκράτους 65 τότε) και ενημέρωσαν ότι πρόκειται να γίνει μεγάλη πορεία μαθητών, μετά από πρωτοβουλία  παιδιών από σχολεία του κέντρου της Αθήνας, ως διαμαρτυρία για την υποστολή της σημαίας και τον τουρκικό επεκτατισμό. Στο βιβλιοπωλείο σύχναζαν στελέχη που προέρχονταν κυρίως από το ΕΝ.Ε.Κ. μαζί με νεώτερους συναγωνιστές που την περίοδο εκείνη ανήκαν στο Ελληνικό Μέτωπο, όπως και κάποιοι ανέντακτοι. 

Άπαντες μετά από άτυπη συνεδρίαση αποφάσισαν να συμπαρασταθούν ηθικά και υλικά στους μαθητές χωρίς να θέσουν θέμα πολιτικής ταυτότητας. Μέσα στις τρεις αυτές μέρες έγινε τηλεφωνική κινητοποίηση, βρέθηκαν σημαίες, γίνανε πανό, ορίστηκαν περιφρουρήσεις πορείας και εκτυπώθηκαν προκηρύξεις, καθώς μια μεσαίου μεγέθους αφίσα με την υπογραφή "Μαθητική Πρωτοβουλία" που αναρτήθηκε στα λύκεια Νεαπολέως, Γκύζη, Αμπελοκήπων κατά κύριο λόγο, αλλά και στους δρόμους του κέντρου (τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο. ενώ τα γραπτά και ηλεκτρονικά ΜΜΕ δεν περνούσαν φυσικά ποτέ αναγγελία παρόμοιων εκδηλώσεων). Τόπος εκδηλώσεως ορίστηκε η Πλατεία Κάνιγγος και η πορεία θα κατέληγε στην τουρκική πρεσβεία (η Πλατεία Κολοκοτρώνη θα καθιερωνόταν από την επόμενη χρονιά).

Το βράδυ της Παρασκευής 2/2/1996 ομάδα τριών συναγωνιστών ανέλαβε εθελοντικά να αφισοκολλήσει την Κάνιγγος και τα πέριξ, πεδίο δράσεως των διαφόρων αριστεριστικών οργανώσεων της εποχής. Συνέβη η ομάδα αυτή να βρεθεί περικυκλωμένη από ένα πλήθος 25- 30 ατόμων και απειλήθηκε σύρραξις. Η τύχη, όμως, μαζί με την τόλμη και την αποφασιστικότητα των συναγωνιστών, αποσόβησαν τις αντιδράσεις και η αποστολή ολοκληρώθηκε. Την άλλη ημέρα, η Πλατεία Κάνιγγος, η Ακαδημίας και η Πανεπιστημίου από Ιπποκράτους έως Ομόνοια, δεν είχαν παρά μόνο την αφίσα της εκδηλώσεως.

Η προσέλευση των μαθητών την Κυριακή το πρωί ήταν έγκαιρη και ενθουσιώδης. Αντίδραση των «αντιπάλων» εκείνο το πρωί, ουδεμία, εκτός από δύο «κατασκόπους» που αναγνωρίστηκαν άμεσα- ήταν γνωστότατες φάτσες - και οι οποίοι περιορίστηκαν να μας καταμετρούν από μακριά.

το άρθρο δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Κόσμο Ιανουαρίου 2013