ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ το όπλο του φαύλου Κοινοβουλευτισμού

          Δημαγωγία και δημαγωγοί
«Το μυστικό του δημαγωγού είναι να φαίνεται τόσο κουτός όσο κι οι ακροατές του, ώστε να νομίζουν πως είναι τόσο έξυπνοι όσο κι εκείνος - Καρλ Κράους.»

Από αρχαιοτάτων χρόνων και μέχρι τις μέρες μας, οι δημαγωγοί, οι πολιτικοί αυτοί σαλτιμπάγκοι, έχουν καταφέρει να εξασκούν μία ιδιαίτερη έλξη, μία γοητεία θα λέγαμε στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εάν ανοίξουμε ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό στην λέξη δημαγωγία θα διαβάσουμε: «Δημαγωγία, η ιδιότητα του δημαγωγού. Η ικανότητα του να άγει και να φέρει τα πλήθη δια της πειθούς και κατ' επέκτα­ση, η δημοκοπία ή δια της απάτης ευνοϊκή διάθεσης των πολιτών προς το πρόσωπο του».

Δημαγωγός είναι αυτός ο οποίος καθοδηγεί τον δήμο. Αυτός δηλαδή που έχει την ικανότητα δια της πειθούς να κατευθύνει τα πλήθη και δια δόλου να προσπαθεί να αποκτήσει την εύνοια του λαού. Στην αρχή η λέξη είχε καλή έννοια. Στις δημοκρατικές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας σήμαινε αυτόν ο οποίος με τις ρητορικές του ικανότητες και δια μέσου της δραστηριότητας του, κατόρθωνε να ασκεί μεγάλη επιρροή στον λαό. Ηγείτο των πολιτικών αγώνων, οι οποίοι αποσκοπούσαν στην προστασία των δικαιωμάτων του λαού από τις ολιγαρχικές τάσεις των πλουσίων.

Πολλοί όμως από τους δημαγωγούς που ήσαν και συγχρόνως πλούσιοι, έχοντας δημιουργήσει ομάδες οπλισμένων σωματοφυλάκων, μέσω αυτών, καταλάμβαναν την εξουσία καταλύοντας το δημοκρατικό πολίτευμα, ανακηρυσσόμενοι οι ίδιοι τύραννοι. Τύραννοι υπήρξαν ο Πεισίστρατος στην Αθήνα ο Θεαγένης στα Μέγαρα, ο Αριστόμαχος στο Αργός, ο Διονύσιος στις Συρακούσες, οι οποίοι σε πάρα πολλές περιπτώσεις όμως ωφέλησαν τον λαό τους. Τυραννία κατ' αρχήν ήταν η βασιλική εξουσία. Η ανωτάτη αρχή. Αλλά συνηθέστερα, ήταν η απόλυτος και δεσποτική εξουσία Κατά τον Αριστοτέλη η τυραννία χαρακτηρίζεται ως εκτροπή της βασιλείας, κατά την οποία η εξουσία ασκείται υπό ενός ανδρός για το ατομικό του συμφέρον και όχι για το συμφέρον του συνόλου

.

Η τυραννία ήταν πολιτικό σύστημα απολύτου διακυβερνήσεως των αρχαίων πολιτειών. Το είδος αυτό του πολιτεύματος διαμορφώθηκε στην αρχαία Ελλάδα στα τέλη του 8ου π.χ. αιώνα Μετά την κατάργηση των κληρονομικών βασιλειών και από την κατά των ολιγαρχιών πάλη του λαού για κατάκτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, διαμορφώνεται η τυραννία. Κατά τους οξείς αυτούς πολιτικούς αγώνες, πολλές φορές, μετά από κοινή συμφωνία των αντιμαχομένων πολιτικών αντιπάλων, ανέθεταν σε ένα εξέχοντα άνδρα για τακτό χρονικό διάστημα ή και δια βίου πολλές φορές, την ανασύνταξη και διακυβέρνηση της πολιτείας. Επίσης, με τη μεταρρύθμιση της ισχύουσας νομοθεσίας την οποία ο ίδιος επιφέρει, επέρχεται η συμφιλίωση των πολιτικών αντιπάλων.

 Όταν λοιπόν επανέφερε την ευνομία και την τάξη στην πολιτεία ο άνδρας αυτός ονομαζόταν «Αισυμνήτης». Αισυμνήτης υπήρξε ο Επιγένης στην Μίλητο και ο Πιττακός στην Μυτιλήνη, καθώς και πολλοί άλλοι.

Στους χρόνους της αποκαταστάσεως των δημο­κρατικών πολιτευμάτων και της καταλύσεως των τυραννιών, η δράση των δημαγωγών περιοριζόταν στην εκκλησία του δήμου και στον πόλεμο. Οι περισσότεροι από αυτούς εκτός από ρήτορες ήταν και στρατηγοί όπως, ο Σόλων, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Κίμων, ο Αλκιβιάδης, στην Αθήνα

Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά τον Θάνατο του Περικλή δημαγωγοί γίνονταν συνηθέστατα άνδρες ανίκανοι και ανήθικοι, οι οποίοι δια κολακειών κατόρθωναν να παρασύρουν το λαό σε πράξεις όχι σωστές, αλλά και σε παράτολμες επιχειρήσεις, οι οποίες πολλές φορές κατέληγαν σε βάρος της πολιτείας. Επίσης, ο δημαγωγός διέφθειρε τον λαό, μιλούσε με απρέπεια και δηκτικότητα σε βάρος των αντιπάλων του και οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ενδιαφέρονταν για το μέλλον της πολιτείας αλλά για το προσωπικό τους συμφέρον.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, η έννοια δημαγωγός κατάντησε να σημαίνει τον δημοκόπο, όπως αναφέρεται στις κωμωδίες του Αριστοφάνη, στα κείμενα του Δημοσθένη και του Αριστοτέλη.

Ό τύπος του δημαγωγού κατά τον Πλάτωνα, χαμογελά και χαιρετά με πολλή φαινομενική διάθεση οποιονδήποτε συναντά και πολλά υπόσχεται κατ' ιδίαν ή δημόσια Υπόσχεται π.χ. απελευθέρωση από τα χρέη, διανομή κτημάτων στον λαό και στους παρατρεχάμενους του. Πάντα προσποιείται τον ευχάριστο και τον πράο. Το κύριο μέσο επιβολής των δημαγωγών είναι η εντυπωσιακή τους γλώσσα, η ρητορεία. Η γλώσσα είναι αυτή η οποία ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα ως απαραίτητο μέσο συνεννοήσεως και πειθούς. Κανένας δεν μπορεί να επικριθεί δια την καλή χρήση της ευγλωττίας του, παρά μόνο εκείνοι οι οποίοι προκειμένου να ωφεληθούν, μεταχειρίζονται γι' αυτόν τον σκοπό το ιδιαίτερο αυτό ταλέντο τους.

Ο Πλούταρχος έγραφε για τους δημαγωγούς ότι, «οι καλοί λόγοι πρέπει να συνοδεύονται και από καλά έργα». Προκειμένου περί των δημαγωγών, παρατηρείται ασυμφωνία λόγων και έργων. Και συνεχίζει λέγοντας ότι «οι λόγοι αυτών συνήθως είναι καλοί, αλλά τα έργα τους δεν είναι ανάλογα». Περί δημαγωγίας και δημαγωγών θα συνεχίσουμε και στο επόμενο άρθρο. Θα συνδέσουμε όλα όσα είπαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, με τους σύγχρονους δημαγωγούς της πολιτικής. Όλους αυτούς τους κοινοβουλευτικούς δημαγωγούς, οι οποίοι με λόγια και έργα οδήγησαν την πατρίδα μας στην υποδούλωση και στην εξάρτηση από τους γνωστούς διεθνείς τοκογλύφους. Έφεραν στο λαό τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία αποκομίζοντας οι ίδιοι τεράστιες περιουσίες και προνόμια.

                  

           Δημαγωγία ο ευτελισμός της πολιτικής - Ένας ορισμός της πολιτικής απατεωνιάς

Στο προηγούμενο άρθρο,  δώσαμε τον ορισμό της δημαγωγίας μέσα από τα αρχαία κείμενα. Θα συνεχίσουμε και σήμερα για την δημαγωγία και τους δημαγωγούς οι οποίοι μεταβάλλονται σε πολιτικούς απατεώνες, όπως ακριβώς τους καθορίζουν οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, ιστορικοί και πολιτικοί του αρχαίου κόσμου. Αμέσως μετά, θα έλθουμε στους νεοέλληνες πολιτικούς και ιδιαίτερα σε αυτούς της μεταπολιτεύσεως, οι οποίοι με όχημα την δημαγωγία και την πολιτική απάτη, κατόρθωσαν κάτι το αδιανόητο. Ενώ ο ελληνικός λαός επί σειρά ετών πένεται κάτω από δυσβάστακτες φορολογίες, χαράτσια, περικοπές μισθών και συντάξεων που του έχουν επιβάλει, αυτοί, οι επίορκοι πολιτικοί, έχουν δημιουργήσει τεράστιες  περιουσίες, με καταθέσεις σε τράπεζες εσωτερικού και εξωτερικού και πολυτελή διαβίωση.

Και ενώ έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην δημοσιότητα λίστες με φοροφυγάδες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα, αυτοί, οι φαύλοι πολιτικάντηδες, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και προσπαθούν με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια, να κοροϊδέψουν ακόμη μία φορά τον λαό, προκειμένου να διασωθούν πολιτικά. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι, με την ανοχή του λαού, παρέδωσαν τα κλειδιά του κράτους στους τοκογλύφους δανειστές μας. Ο ελληνικός λαός δεν είναι πλέον κυρίαρχος στην χώρα του, αλλά έρμαιο της τοκογλυφικής βουλιμίας των δανειστών του. Ουδείς γνωρίζει «τι μέλλει γενέσθαι». Δεν υπάρχει μέλλον δεν υπάρχει προοπτική. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει κάτω από την χιονοστιβάδα των νέων μέτρων που έρχονται και που πρόκειται να έλθουν τα επόμενα χρόνια. Διότι κανείς 'Ελλην δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει τους φαύλους και ψεύτες πολιτικούς. Και ας ισχυρίζονται ότι, όλα τελειώνουν εδώ, έρχεται η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. "Όνειρα θερινής νυκτός εν μέσω χειμώνος.

Αλλά για να επανέλθουμε οι δημαγωγοί κατά τον Πολύβιο, γίνονται όλο και περισσότεροι λόγω της δωροδοκίας και των παροχών στους οπαδούς τους. Εξ αιτίας αυτών η δημοκρατία μεταβάλλεται σε πολίτευμα χειροκροτητών. Με αυτό τον τρόπο τα πλήθη αποβάλουν πλέον την πειθαρχία και τον σεβασμό, περιφρονούν την έννοια της δικαιοσύνης, ανοσιουργούν και στο τέλος καταλήγουν υπό δεσπότη «μόναρχον».Τα αποτελέσματα της δημαγωγίας που περιγράφει στα έργα του ο ιστορικός Πολύβιος (έζησε μεταξύ των ετών 201 και 120 π.χ.) και την κατάληξη του δημοκρα­τικού πολιτεύματος, τα γνώρισε πολύ καλά ο ίδιος. Επίσης, ο ρήτωρ Μένανδρος έλεγε ότι, την εποχή παρακμής της δημοκρατίας στην Αθήνα, το πολίτευμα αυτό εξελίχθη σε λαοκρατία. Και γράφει συγκεκριμένα: «Πολιτείαι μεν εισι τρεις, βασιλεία,αριστοκρατία, δημοκρατία, ταύτης δε παρακείμενοι εισι κακίαι βασιλεία μεν τυραννίς, αριστοκρα­τία δε ολιγαρχία και πλουτοκρατία λεγομένη, δη­μοκρατία δε λαοκρατία». 

Συνεχίζει ο Μένανδρος λέγοντας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι άρι­στον το να κυβερνάται μία πολιτεία με την θέληση του λαού, και όχι παρά την θέληση του. Έχει μεγά­λη σημασία όχι τόσο η ύπαρξη, όσο η ακριβής τήρησης των νόμων.

Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι δεν φταίει η δημοκρα­τία, ως προς το θέμα των δημαγωγών, αλλά η κακονομία και η μη κυριαρχία των νόμων. Προπαντός, δε, η μη εφαρμογή των καλών νόμων. 

Αυτά κατά τον Αριστοτέλη συντείνουν εις την εμφάνιση και δράση των δημαγωγών. Στην συνέχεια, επαινεί την βασιλεία, την αριστοκρατία, την δημοκρατία. Προκειμένου, δε, περί λαοκρατουμένης πο­λιτείας, λέγει ότι προκρίνει την δημοκρατουμένη. Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει φαινομενικώς γλυ­κείς, αλλά αηδέστατους και βλαβερότατους τους δημαγωγούς, δούλους του όχλου, διότι επιδιώ­κουν μέσω αυτού την εξουσία «Ο παρέχων βοη­θείας και ενεργών διανομάς», κατά τον Αριστοτέ­λη, «ομοιάζει προς τον προσπαθούντα όπως γεμίσει διάτρητον πίθον». «Από τους δημαγωγούς, ως κόλακας του λαού, και ομοίους προς χαμαιλέοντας, πρέπει να προφυλάσσεται ο λαός», λέγει ο Πλούταρχος, διότι εκλέγοντας αυ­τούς, «ψηφίζει απείθειαν, φιλονικίας, επαναστά­σεις, κοινόν όλεθρον».

Παρά ταύτα, λησμονεί συνήθως ο λαός και πολλές φορές θέλει να πιστεύει ως πραγματο­ποιήσιμα, όλα όσα του υπόσχονται οι δημαγωγοί. Αυτό συμβαίνει και σήμερα στην πατρίδα μας. Συνήθως ο λαός ακούει την φωνή της καρδιάς του και όχι του μυαλού. Ακούει την φωνή του πά­θους και του φανατισμού και όχι της ορθοφροσύνης. Αυτή την φωνή ακούει όταν προτιμά τον δη­μαγωγό, επειδή νομίζει ότι το ίνδαλμα του αδικήθηκε. Και τότε, επειδή δεν κατάλαβε την απάτη, πιστεύει ότι υπηρετεί το σωστό και μάχεται μέχρις εσχάτων στις επάλξεις της πολιτικής του πίστης. Τότε, το μυαλό του τυφλώνεται από τον τε­χνίτη του λόγου και ο πιστός υποστηρίζει τον δημεγέρτη, για να μετανοήσει όταν θα είναι πολύ αργά.

Συνήθως, οι δημαγωγοί καπηλεύονται την εξουσία, διαφθείρουν συνειδήσεις, ωφελούν υλι­κά και πρόσκαιρα ελάχιστους, αλλά βλάπτουν ηθικά και υλικά από κάθε άποψη τους πολλούς και την πατρίδα. Οι δημαγωγοί ουσιαστικά είναι οι πολιτικοί που εξαπατούν τον λαό. Παραμένουν στην συνείδηση του με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς. Αφ' ενός μεν για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους, αφετέρου για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία. Είναι υπόλογοι για απάτες. Υπόλογοι για τις υπερβολικές και γλοιώδεις κολακείες τους προς τον λαό. Ακόμη για συνεργασία με τους εχθρούς της πατρίδος και για καταχρήσεις δημοσίου χρήματος. Βοούν τα θησαυροφυλάκια του κράτους. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα από την κλίκα των πολιτικών εκμαυλιστών του λαού, οι οποίοι είναι ακόμη χει­ρότεροι από τους δημαγωγούς παρελθόντων ετών.

Ο ελληνικός λαός πρέπει επιτέλους να ξυπνή­σει και να στείλει στον αγύριστο όλους αυτούς τους δημαγωγούς, τους πολιτικούς απατεώνες, που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο και μας απομυ­ζούν. Να στείλει στα σπίτια τους ή στις φυλακές όλα αυτά τα πολιτικά παράσιτα που καθημερινά τον κο­ροϊδεύουν και προσπαθούν με τους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, να του παρουσιά­σουν το μαύρο για άσπρο. Δεν έχει τίποτα ο λαός να περιμένει από αυτούς. Δεν έχει τίποτα να περι­μένει από τον φαύλο κοινοβουλευτισμό. Ας ενω­θούμε όλοι οι Έλληνες κάτω από τις σημαίες του εθνικισμού. 

Μόνο ο εθνικισμός μπορεί να μας απελευθερώσει από αυτό το πολιτικό καθεστώς της δημαγωγίας και την φαύλη τους δημοκρατία. Μό­νο το Εθνικό Λαικό Κράτος είναι σε θέση να μας οδηγήσει και πάλι στους δρόμους της απελευθέ­ρωσης, της αξιοπρέπειας, της ανάπτυξης και της προκοπής.

Και τα δυο άρθρα είναι του Νίκου Παπαγεωργίου τα οποία τα είχαμε αναδημοσιεύσει από τον Ελεύθερο Κόσμο στις 12 Νοεμβρίου .Τώρα τα βάζουμε μαζί για τους φίλους που μας το ζητήσανε