Με την ίδια γνώριμη μυρωδιά

του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Δεν θέλαμε και πολύ ήταν η αλήθεια... Δεν μας είχαν μολύνει ακόμα τότε οι πολιτικές ορθότητες, οι κομματικές γραμμές, οι μακροπολιτικές αναλύσεις και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Δεν μας είχε μολύνει ακόμα ο άρρωστος αέρας του κοινοβουλίου. Ούτε καν την μυρωδιά του δεν φανταζόμασταν. Το μόνο που είχαμε σαν φαντασία να γαργαλάει την μύτη μας ήταν η τσίκνα από τα αποκαΐδια, ένα βράδυ που θα καιγόταν το μπουρδέλο η βουλή... Το χαμε σύνθημα στο στόμα μας, το χαμε και μυρωδιά στην μύτη μας... Μια μυρωδιά που επανέρχεται κάθε τόσο σαν γνώριμη, λες κι έχουμε ζήσει την μέρα που θα γίνει...

-"Γιάννη ήρθαν το μεσημέρι κάτι μαθητές από ένα λύκειο στους Αμπελόκηπους", μου είπε ο Θόδωρος ο Δράκος όταν πήγα από την "Νέα Θέσι". "Σταμάτησαν το μάθημα, έβγαλαν μία ελληνική σημαία και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο ως φόρο τιμής στους

αξιωματικούς που έπεσαν εχθές. Θέ­λουν να κάνουμε κάτι, να πάμε έξω από την βουλή, να οργανώσουμε πο­ρεία. Κάτι... Δες με τους δικούς σου, να κινητοποιήσουμε κι εμείς τους συναγωνιστές να κάνουμε κάτι.

Τότε βγάζαμε ένα μαθητικό - φοιτη­τικό περιοδικάκι, το "ΕΜΠΡΟΣ'.Όργανο της Συντονιστικής Επιτροπής Μα­θητικού Αγώνα, των εθνικιστικών κα­ταλήψεων της προηγούμενης χρονιάς. Η παρέα της "Νέας Θέσης" και οι πα­λιοί συναγωνιστές ήταν σαν έτοιμοι από καιρό, περιμένοντας ένα σύνθη­μα...

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα και στή­θηκε η πρώτη πορεία για τα Ίμια, με ημερομηνία βιαστική για να μην αφή­σουμε να περάσει έτσι το γεγονός: μό­λις τέσσερις μέρες μετά, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου.

Η προκήρυξη τυπώθηκε την 1 η Φε­βρουαρίου σε χιλιάδες αντίτυπα με την υπογραφή "Μαθητική Πρωτοβου­λία". Ξεκινήσαμε να μοιράζουμε σε όλη την Αθήνα. Το ίδιο έντυπο το κά­ναμε μερικές εκατοντάδες αφισέτες και τρεις όλοι κι όλοι μουρλοί (εγώ, ο Πέτρος ο Μ. και ο συναγωνι­στής Γιάννης Σ.) κολλήσαμε το κέντρο μέχρι την Κάνιγγος δίπλα στα Εξάρ­χεια όπου και μας την έπεσαν αναρχι­κοί, για να γλιτώσουμε με αυτούς τους περίεργους τρόπους που μας γλίτωνε πάντα ο Θεούλης (πρέπει να έχει γελά­σει πολύ ο Παντοδύναμος με τα περι­στατικά που μας σκάρωνε...).

Την Κυριακή το πρωί, το ραντεβού ήταν και πάλι εκεί. Η Κάνιγγος προς

έκπληξη όλων, μα πρώτα απ όλα δική μας, άρχισε να γεμίζει από κόσμο και ελληνικές σημαίες. Εκείνη την εποχή το να μαζευτούν εκατοντάδες άτομα με ελληνικές σημαίες δίπλα από τα Εξάρχεια, μόνο σαν ανέκδοτο θα μπο­ρούσε να το πει κάποιος. Κι όμως το "ανέκδοτο" είχε γίνει πραγματικότητα μόλις μέσα σε τρεις μέρες.

Μπροστά μπήκε μία μεγάλη πολεμι­κή σημαία με τον διπλό πέλεκυ στην μέση. Πήρα την ντουντούκα: "Δεν σκύβουμε κεφάλι σε ΗΠΑ και Τουρ­κία, Ελλάς, Τιμή, Ελευθερία"...

Στο πίσω μέρος του μυαλού μας εί­χαν στοιχειώσει τρεις αξιωματικοί. Δεν ξέραμε ακόμα τις μορφές τους, μα τις νοιώθαμε... Η σημαία που είχε υποσταλεί πήγε και ντύθηκε πολεμι­κή, πήρε κι ένα διπλό τσεκούρι και στήθηκε μπροστά... Στο βάθος άρχισε να ξεχωρίζει το κοινοβούλιο που ευ­χαριστούσε τους Αμερικάνους. Η ίδια γνώριμη μυρωδιά γαργάλισε τα ρου­θούνια... Και ξεκινήσαμε...

Από τότε, μέχρι τώρα. Στους ίδιους δρόμους... Γιατί "όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχει και Ανάσταση", όπως έγραψε ο Νίτσε.

το άρθρο του συναγωνιστή δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Κόσμο Ιανουαρίου 2013