Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, Διαδίκτυο και παράγωγες επιδράσεις

του Υποστρατήγου ε.α. Κ. Αργυροπούλου

Για να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε το πώς υφαίνεται η ισχύς, πρέπει να

απομακρυνθούμε από την σύγχυση, στην οποία συνήθως μάς εισαγάγει η αμήχανη

σκέψη, δηλαδή στην βία ή στην εξουσία, σε όποια μορφή και έκφανση κι αν την

φανταστούμε. Βέβαια θα, μου πείτε, ότι όταν οι ανθρώπινες δραστηριότητες

περιστρέφονται γύρω από την φυσική αυτοσυντήρηση, όπως σε κάποιες πρωτόγονες

φυλές (αν υπάρχουν σήμερα τέτοιες), τότε πράγματι η ισχύς συμπίπτει με την φυσική

υπεροχή.

Σήμερα ο πολιτισμός ή μάλλον η εξελισσόμενη τεχνολογία διακρίνεται από την αποστασιοποίηση από τις καταφανείς εφαρμογές της ισχύος και της ασκήσεως βίας. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Αχιλλεύς, ο Αίας ο Τελαμώνιος, ο Γολιάθ για να επιβληθείς επί των ασθενεστέρων. Ακόμη και η ποσοτική υπεροχή σε κύριο πολεμικό υλικό (πλοία, αεροπλάνα, άρματα, πυροβόλα κ.α.) δεν αποτελεί ενδείκτη ισχύος. Η ισχύς μπορεί να εκφρασθεί με αμιγώς ιδεατά μέσα και εκ μέρους των φυσικά

ασθενεστέρων προσώπων, ως και εκ των συλλογικών οντοτήτων. Η προδιάθεση των εμβίων για αυτοσυντήρηση μετατρέπεται πλέον σε πίστη για ένα νόημα ζωής. Και η επιτυχία του ανάγεται στην στήριξη δια της λογικής και της ψυχολογίας όλων εκείνων των κανονιστικών συστημάτων, που εξυπηρετούν τον τεθέντα αντικειμενικό σκοπό.

Η απλή βούληση για αυτοσυντήρηση μετατρέπεται σε επιδίωξη ισχύος, όταν εκτιμηθεί από όσους έχουν την ικανότητα να «διαβάζουν» κάποια ιδεατά μεγέθη, τα οποία τα αναγνωρίζουν σε ασθενεστέρους, σε εκλεπτυσμένους, σε αδιάφορους, σε αδιαφώτιστους, σε πελατειακά σχετιζομένους, σε αδιαμαρτύρητα συμμορφουμένους, σε ψυχικά παραδεδομένους, σε οικονομικά εξηντλημένους, σε κοινωνικά αποσυρμένους, σε ευχερώς διαπλασσομένους, σε ανασφαλείς χειραγωγουμένους, σε ανιδέους ποδηγετουμένους και σε χίλιες δυο άλλες κατηγορίες αδυνάτων και συνάμα δεκτικών σε εκμετάλλευση, σε υπαγωγή ή και σε διάθεση ανεκτική.

Αυτός ο ισχυρός λοιπόν, κτίζει ένα σύστημα και το ελέγχει. Είναι ο πλάστης της οικογενείας των συστημικών. Συστημικός είναι εκείνος, ο οποίος συζευγνύεται με τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και άλλα συστήματα, τα οποία αντιτίθενται στην ορθολογιστική διερεύνηση, αντιμετωπίζοντας κάθε πρόβλημα σαν σύνολο αμοιβαία αλληλοσχετιζομένων μονάδων. Συστημικός θεωρείται ο χρηματοδότης, ο οποίος χρηματοδοτεί επ’ ανταλλάγματι. Συστημικός είναι ο τραπεζίτης, ο οποίος πριμοδοτεί κατ’ επιλογήν τους δυνητικούς υποστηρικτές του συστήματος. Συστημικοί είναι οι

όσοι δικαστικοί, εκτελεστικοί, νομοθετικοί, οι οποίοι συνεχώς απαντώνται μέσα στην παραγωγή ιδεών συντηρήσεως της βολικότερης εξουσίας. Συστημικός είναι και ο εργολήπτης, ο οποίος μετασχηματίζεται κυκλοδρομικά σε χρηματοδότη της ηθικώς εκπεπτωκυΐας εξουσίας. 

Ο ισχυρός έχει στην διάθεσή του τα ΜΜΕ σαν όπλο κατά πάσης σχηματοποιημένης αμφισβητήσεως. Τα ΜΜΕ έχουν την δυνατότητα να μεταπλάθουν με ευελιξία το συστημικό παιγνίδι. Τα ΜΜΕ, σαν κατασκευαστές της Κοινής Γνώμης είναι ένα εργαλείο ελέγχου των εκκολαπτομένων εναντιοτήτων και της όποιας επιχειρουμένης ετεροφροσύνης. Είναι ένας καλός ανατάκτης αντιπαρατηρήσεων,

ασυνεννοησιών και άλλων αδυναμιών, οι οποίες εντοπίζονται στο στρατόπεδο της

διψούσης για αποσαφηνίσεις κοινής γνώμης.

Τα ΜΜΕ στηρίζουν την ιδέα των υποδειγματικών διαδηλώσεων, διότι είναι το καταπραϋντικό ίαμα κατά της δυναμικής των διαμαρτυριών. Είναι τα μέσα κατευθυνομένων σχολιασμών των «μαγειρευμένων» δημοσκοπήσεων επ’ ωφελεία του πλειοδότου. Είναι οι δίαυλοι προωθήσεως μεθοδευμένων ιδεών περί της πολιτικής, ως συμβολικής πάλης. Είναι οι καταλύτες καταρρεύσεως της όποιας πίστεως (θρησκευτικής, εθνικής, παραδόσεως, συμβόλων κλπ), όταν φιλοξενούν και

αναδέχονται απόψεις εκπροσώπων οιασδήποτε φύσεως μειονοτήτων, οι οποίοι διαθέτουν αξιοπρόσεκτη ικανότητα στην αφοπλιστική επιχειρηματολογία.

Τα ΜΜΕ αδιαλείπτως και ευκάμπτως επινοούν «νομίμους» τρόπους εκφράσεως και ούτω προσδιορίζουν την κοινωνική γένεση της Κοινής Γνώμης, η οποία κατ’ αυτά είναι ένα τέχνημα χρήζον διαρκούς αναδιαπλάσεως. Εκείνος ο οποίος θα επισημάνει αυτή την κυλιόμενη τυποποίηση της κοινής γνώμης και θα την καταγγείλει σαν «υπό θεμελίωση ψευδαίσθηση» θα βρεθεί στα πυρά του κελευστού των ΜΜΕ και θα χαρακτηρισθεί ως κοινωνικός παρίας ή επί τα χείρω, ως ανατροπέας

του «καλώς έχειν των πολιτικών πραγμάτων». Το πρόσχημα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της πολιτικής είναι το αποφαντικό για μια προβολή μέσω των media μιας γενικευμένης κυριαρχίας από

εκείνους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις ιδιαίτερες ικανότητές των και οι οποίες όχι πάντοτε ούτε και απαραίτητα συμπορεύονται με την περί πατρίδος ανησυχία και πίστη. 

Και τώρα, ας πάμε στο διαδίκτυο. Το να διατεινόμεθα, ότι χειριζόμεθα ή ελέγχουμε το διαδίκτυο, περιπίπτουμε μάλλον σε πλάνη. Το να εκμεταλλευθούμε την υπό αέναο διαστολή νοόσφαιρα την οποία ανακαλύπτουμε στο διαδίκτυο, δηλώνει καλή προσπάθεια.

Το 1969, το υπουργείο αμύνης των ΗΠΑ σχεδίασε ένα δίκτυο υπολογιστών, οι οποίοι διασωζόμενοι από μία ολοσχερή καταστροφή (πχ πυρηνική) θα είχαν την δυνατότητα της μεταξύ των επικοινωνίας μέσω αποκεντρωμένων συστημάτων.Σήμερα οι πολίτες όλου του κόσμου απέκτησαν πρόσβαση στο απείρως βελτιωθέν εκείνου σύστημα και οι κυβερνήσεις πλέον έχουν συνειδητοποιήσει, ότι αυτή η

αποκάλυψη τούς αφαιρεί ένα σημαντικό μέρος από την δύναμή τους.Αυτή η ανακύπτουσα διαπάλη ανάμεσα στην ανεξαρτησία του διαδικτύου και στην εξουσία θα αποτελέσει μία αιτία για δύο κυρίως υποθέσεις. 

Η μία είναι η παιδεία, η οποία λογίζεται ως παράγωγο της «καλής χρήσεως» του διαδικτύου και η

οποία επέχει θέση «κρυφού σχολειού», διότι το φανερό σχολειό ασχολείται με συνδικαλιστικά θέματα εξυπηρετούντα πρόσωπα και το οποίο ευρίσκεται σε τροχιά απομακρύνσεως από την ουσιαστική έννοια της παιδείας.

Ο πεπαιδευμένος άνθρωπος είναι ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Και ο σκεπτόμενος κατά κανόνα οδηγείται στην πρέπουσα οδό.

Η άλλη υπόθεση είναι η έναρξη μιας εποχής, που πρέπει να σηματοδοτήσει το μέγεθος της ευθύνης των νομοθετών και των κυβερνητών έναντι των κυβερνωμένων, διότι παρήλθεν η εποχή κατά την οποία ο τότε αυτοπροβαλλόμενος σαν «διαφωτιστής», ήταν στην ουσία «σκοταδιστής».

το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Προβληματισμοί"