Η γλώσσα μας δεν πέθανε, η γλώσσα μας ζεί

Του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ

΄Οποιος  έχει ταξιδέψει με αεροπλάνο έχει διαπιστώσει πώς στα αεροδρόμια εκεί πού βρίσκονται οι αφίξεις στην είσοδο της αίθουσας γράφεται η  λέξη arrivals. Γράφεται στην διεθνή γλώσσα των Αγγλικών σήμερα. Ελα όμως πού δεν είναι Αγγλικά! Το προδίδει το διπλό R της λέξης αυτής καθότι προέρχεται από το ελληνικότατο ρήμα ‘’αραρίσκω’’= φθάνω. Νάτα τά δύο ρό, ολοζώντανα σπαρταριστά σαν τά ψάρια τά φρέσκα μπροστά μας. Η γλώσσα μας δεν πέθανε, η γλώσσα μας ζεί και αναπνέει σε όλα τά αεροδρόμια του κόσμου στα σπλάχνα όλων των γλωσσών, ακμαία, αναλλοίωτη και σφριγηλή. Βέβαια η φιλτάτη και κατηρτισμένη επιστήμων κυρία Ρεπούση έχει άλλη γνώμη. Εμείς διαφωνούμε και θα το διατυμπανίσουμε,

αρχής γινομένης από μάρκες αυτοκινήτων και θα καταλήξουμε σε ονόματα μεγάλων κρατών πού είναι άκρως και επικινδύνως Ελληνικά. Το γνωστό αυτοκίνητο Audi δεν είναι άλλο από την ελληνική λέξη Αυδή=κραυγή. Όχι Audi λοιπόν στο εξής, αλλά αυδή. Σωστόν? Σωστότατον! Τον μήνα Απρίλιο οι Γάλλοι τον λένε Avril. Αντε καλέ. Είναι από την λέξη αύρος ή αύρα πού σημαίνει δροσερός ,φρέσκος και φωτεινός. Όταν δεν είναι αύρος, είναι μη αύρος δηλαδή μαύρος. Βρέ τι πάθαμε, να λένε οι Γάλλοι τους μήνες τους με Ελληνικά ονόματα. Για όνομα του Θεού. Αλλά μιάς και μιλήσαμε για θεό θα δούμε ότι ακόμη και αρχηγοί Θρησκειών έχουν δικά μας ονόματα.

Οι καθολικοί έχουν τον Πάππα τους. Δικαίωμά τους, να τον χαίρονται και καλοξοδεμένος να είναι. Μόνον πού τον λένε Ποντίφηκα, είναι δηλαδή αυτός πού φροντίζει την γέφυρα πάνω στον Τίβερη ποταμό μπροστά στο Βατικανό. Τίβερης=θίβρης-ζεστός ποταμός.

Η γέφυρα(ponte) από την λέξη πόντος, δηλαδή θάλασσα, Εύξεινος πόντος ας πούμε. Ποντίφηξ λοιπόν ο φροντίζον την ponte, την γέφυρα. Δεν το κατάλαβαν καλά οι Ιταλοί και είπαν την γέφυρα θάλασσα. Γέφυρα σημαίνει ‘’γή επί υδατος’’ Τι να κάνουμε, θάλασσα λοιπόν, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου.  Αμ οι Αμερικάνοι πού κάνουν τους νταϊδες  όπου τους παίρνει και έχουν στην πάνσπερμη πατρίδα τους ελληνικό όνομα;  Τον  Amerigo Vespucci τον είχανε πεί στην κολυμπήθρα Ομηρο. Εκλαιγε πολύ το σκατόπαιδο στα βαφτίσια του. Ε, όταν ήταν πιτσιρίκος πρίν το δημοτικό τον φώναζαν χαιδευτικά Omerigo, δεν ήθελε πολύ και τον φώναζαν στη γειτονιά του Amerigo. Για φέρτε παρακαλώ εδώ το Σικάγο για εγγύηση χρήσης του ονόματός σας κύριοι σύμμαχοι αχώνευτοι. Αλλά και η Ινδία δεν πάει πίσω αφού ο Δίας είχε έναν γυιό πού τον βάφτισε ο νουνός του Ιν. Ο Ιν του Δία. Κούπε πε και τραλα λι. Για να εξετάσουμε την περίπτωση ασφαλιστικών μέτρων για την Καλκούτα, να δώ τότε πόσες κόμπρες πιάνει ο σάκος σας. Τά απίδια θα τά φάμε μόνοι μας, είναι νοστιμότερα, ειδικά οι κοντούλες.

Τον λαό οι Εγγλέζοι τον λένε people και οι Γάλλοι τον λένε peuple. Βρέ τά κλεφτρόνια τά αχόρταγα, βρέ τους πονηρούς τους Γαβριάδες του Hugo,το people από το πλήθος βγαίνει βρέ κουτόφραγγοι. Ξέρετε, οι Ρωμαίοι τον Μάρκο

τον είπανε σε δική τους γλώσσα και τον είπαν Μάρκους. Τελείως βλαχαδερά, είναι όπως λέμε εμείς η Μήτσους, η Γιώργους και ούτω καθ εξής. Τυρογαλάδες οι Ρωμαίοι.

Τώρα, στα νησιά μας χορεύουν τον λεβέντικο χορό που τον λένε Μπάλο ενώ τά

άλλα γιδερά στην Αυστρία χορεύουν Βάλς γιατί υπάρχει το ρήμα βαλίζω, περιστρέφομαι, βουρλίζομαι. Τι να κάνουμε τώρα, βγήκαν και οι ξυνοτυράδες οι Αυστριακοί χορευτές του Βάλς.Ας είναι.

Βέβαια οι Εγγλέζοι κυρία Ρεπούση δεν κατάλαβαν ότι σε ένα σκοτεινό και υγρό μέρος ο άνθρωπος κρυώνει και τουρτουρίζει (ταρταρίζει στα αρχαία Ελληνικά) και αποκόμισαν το περίφημο dark, δηλαδή σκοτάδι. Ε, τι να κάνουμε, μήπως είχαν και τους φιλόλογους τότε οι Λονδρέζοι, άρπαξαν την Ελλάδα και την άρμεξαν πολιτιστικά, τώρα που τελείωσαν με την γλώσσα  την αρμέγουν οικονομικά. Α, αρμέγω-αμέλγω, νάτο και το περίφημον milk σε αεροστεγή συσκευασία του μισου κιλού. Προτιμήστε το παγωμένο, θρέφει και ξεδιψάει.

Emporium λένε οι Αμερικάνοι το εμπόριο. Α, μη κάνετε τόσες αλλαγές βρέ παιδιά, θα σας γράψη η τροχαία. Βρέ τους αναλφάβητους! Μέχρι και στα διασημόπλοιά τους δώσαν ονοματα αμειγώς Ελληνικά: APOLLO και DIAS. Αει σιχτίρ τά λωποδυταριά.

Στην παλιά Ελλάδα στα μνημόσυνα έφιαχναν κάτι ζυμαρικά στρόγγυλα πού τά έλεγαν μακαρίες. Ιδου τά μακαρόνια, αλλά και κάτι ακόμα. Μακάριος είναι αυτός πού δεν μπορείς να τον κόψεις, μη-κείρ, δεν μπορείς να τον βλάψεις, άρα είναι ευτυχισμένος(πέθανε εσύ με το καλό και θα σου κάνω μία κηδεία να γλείφεις τά δάχτυλα σου πού έλεγε και ο μακαρίτης ο Νίκος Τσιφόρος).

Όταν λοιπόν οι αρχαίοι μας πρόγονοι περνούσαν το σημερινό Γιβραλταρ έφταναν μετά από λίγο στις Μακάριες Νήσους. Αντί για μακάριες, οι Ισπανοί πού βαρυάκουγαν κι από πάνω, τις ονόμασαν Κανάριες νήσους

και επειδή εκεί είχε κάτι κίτρινα κελαιδιστά πουλιά τά είπαν κι αυτά καναρίνια αντί για μακαρίνια. Στην Ελλάδα, ήταν κάποια άλλα πουλιά πού έκαναν τά αναθεματισμένα συνέχεια κύκλους, δεν βαριόνταν ποτέ.Από το ρήμα λοιπόν κιρκόω-κυκλώνω τά βγάλαμε κιρκινέζια. Τι καλά θα ήταν να ηταν όλα μακαρίνια!

Αυτά τά λαμπρά υπάρχουν στην  χιλιόδοξη ιστορία μας και γώ, στη Δευτέρα γυμνασίου μάθαινα τους δώδεκα μικρούς προφήτες του Ισραήλ, Ωσηέ, Αμώς,Μιχαίας,Ιωήλ,Οβδιού, Ιωνάς και πάει τρέχοντας και τραγουδώντας την οδό της αμάθειας και του γραικυλισμού. Ετσι και ξέχναγα έστω και έναν, πενθήμερη αποβολή, ήταν βαρύ το παράπτωμα, ποινικό αδίκημα,μη συζητάς, ειδεχθές έγκλημα .’ Εμαθα υποχρεωτικά τους ήρωες ενός ξένου κράτους και αγνοούσα τους τρείς γίγαντες Ελληνες της αρχαίας τραγωδίας και του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου. Τυχαίο? Δεν νομίζω. 

Γι αυτό κάπου και πού συμφωνεί αυτή η στήλη με την κυρία Ρεπούση όσο ακριβώς διαφωνεί μαζί της με την άποψη της θνητότητας της Ελληνικής γλώσσας. Κοτζάμ Αργεντινή και βγαίνει από τον Ελληνικόν άργυρο, στο Περού θα κολλήσουμε τώρα, άσχετα πού το διαρέει κι αυτό ο ποταμός Αμαζόνιος, λέξη από τις γνωστές αμαζόνες-άνευ μαστού. Φοβερές γκόμενες, αλλά τι βίτσιο κι αυτό, με ένα βυζί;  Πάλι καλά πού δεν κόβανε και οι άντρες τον έναν ορχη.

Αυτά πού λέτε κυρία Ρεπόυση, πού, την επιστημονική σας κατάρτιση ουδόλως αμφισβητώ και ουδέποτε πρόκειται να διαβάλω ή να την εφεσιβάλω. Για ΄Αρειο Πάγο καμμία συζήτηση. Τι μου ήρθε πάλι στο μυαλό, διάβολος, βολή κατά του Διός

Δυστυχώς ούτε στον διάβολο, τον άρχοντα του μίσους και του σκότους δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγκόσμια Ελληνική γραμματεία. Εκεί κυρία Μαρία, θα υποφέρουν όχι στο πύρ το εξώτερον,αλλά το εσώτερον και το ενδότερον, το πιο τραγικό για τους λαούς χωρίς  ιστορία, συνείδηση πολιτισμού και βάθος ψυχής για να νοιώσουν την φωτεινότερη ηδονή, αυτή της  προσφοράς