ΦΥΛΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

γράφει ο Κων/νος Τάταρης

Δεν είσαι ένας, είσαι ένα σώμα στρατού.

Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου.

Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου.

Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα , το περασμένο, το τωρι νό, το μελλούμενο.

Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ήσκιος, αυτή το κρέας".

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - ΑΣΚΗΤΙΚΗ.

Εάν δεν θέλεις να μείνεις σκιά αβέβαιη, δει­λή, φευγαλέα, πρέπει να νιώσεις την ύπαρξη σου σαν κύτταρο στο Μεγάλο Σώμα, σαν μόριο στο ενιαίο Σύνολο της δικής σου φυλής. Πως μπορείς να αγαπήσεις τον Ανθρωπο, να νιώσεις τους αγώνες και τις αγωνίες του, τη θέληση του για δύναμη αλλά και την όποια αδυναμία του, τη τραγική και ηρωική πορεία του στο Χώρο και στο Χρόνο, αν δε νιώσεις πρώτα τους αγώνεςκαι τις αγωνίες της δικής σου φυλής, εάν δεν ακολουθήσεις της Πορείας Της, εάν δεν εκτελέσεις τη θητεία σου στη ράτσα;

Η φυλή σου είναι το Μεγάλο Σώμα, "το πέρασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο", ο ευρύτερος συλλογικός εαυτός σου, η συλλογική σου συνείδηση. Δεν είναι έννοια, αλλά οντότητα, δεν είναι ιδεοληψία αλλά πραγμα­τικότητα η μόνη χειρο­πιαστή πραγματικότητα -η φυλή και το έθνος σου σ’ ένα κόσμο που έχει μάθει να ζει με οικουμενιστικές δοξασίες, μύθους και αυταπάτες δεν είναι ξεχωριστή από εσένα, μα "κάτι" που περνάει μέσα από εσένα, δεν βρίσκεται μόνο δίπλα σου αλλά αποτελεί και την ίδια τη φύση σου, στις μύριες μορφές της ανακαλύπτεις καθημερινά το δικό σου πρόσωπο, στα μύρια Αρχέτυπα της βρίσκεις την προσωπική σου διέξοδο σε κάθε φυσική και πνευματική σου αναζήτηση.

Εάν δεν θέλεις να μείνεις άτομο λεμψό, ανολοκλήρωτο, πεπερα­σμένο, καταδικασμένος να φροντίζεις μόνο για τη βιολογική σου συνέχεια, πλασμένος μονο για τις μικρές, τις ταπεινές, τις ατομικές σου αρετές και αμαρτίες - πρέπει να κάνεις ένα βήμα πάρα πέρα, πρέπει να νιώσεις τον εαυτό σου Πρόσωπο, δηλαδή άτομο με ιστορική συνείδηση και αποστολή, να νιώσει άνθρωπος ζωντανός με ορμές, εσωτερική δύναμη και βούληση, έτοιμος να σκοτώσεις ό,τι ταπεινό, μίζερο και άσχημο υπάρχει μέσα σου και την ομορφιά του μεγάλου Σου Σώμα­τος, της δικής Σου Ρά­τσας.

"... Το σώμα σου το αόρατο είναι οι πεθαμένοι πρόγονοι κι οι απόγονοι οι αγέννητοι.

Το σώμα σου τ' ορατό είναι οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που ζουν της εδικής σου ράτσας....όπως μάχεσαι για το μικρό σου σώμα, πολέμα και για το μεγάλο. Πολέμα όλα τούτα τα κορμιά σου να γίνουνε δυνατά, λιτά πρόθυμα.

Να φωτιστεί ο νους τους, να χτυπάει η καρδιά τους, φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.

Πώς μπορείς να'σαι δυνατός, φωτεινός, γενναίος, αν οι αρετές τούτες δεν τρικυμίζουν ολάκερο το μεγάλο σου σώμα;

Πως μπορείς να σωθείς αν δεν σωθεί ολάκερο σου το αίμα;

Ενας από τη ράτσα σου να χαθεί σε συντραβάει στο χαμό του.

Ενα μέλος του νου και του κορμιού σου σαπίζει.

Να ζεις βαθειά, όχι σαν ιδέα, παρα ως σάρκα κι αίμα, την ταυτότητα τούτη... διακηρύσσει ο μεγάλος φιλόσοφος ο Ν. Καζαντζάκης.

Να ζούμε λοιπόν βαθειά, δυνατά, ειλικρινά όχι σαν ιδέα και ιδεο­λόγημα, όχι σαν θεωρία και θεώρημα, αλλά σαν ΠΡΑ­ΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ζωντανή, άμεση, χειροπιαστή την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ τούτη.

Να τη ζούμε όπως την έζησαν όλοι εκείνοι οι μεγάλοι άνθρωποι, όλοι εκείνοι σι μεγάλοι Ελληνες, που έκαναν τον εθνικισμό τρόπο ζωής και αγωνίας ψυχής, όπως την έζησε ο μεγάλος μας Δραγούμης:

"Αγάπησα τη φυλή μου, όταν είδα πως γεν­νήθηκα σαν άνθος από μέσα της, συμπύκνωμά της.

Την αντιπροσωπεύω όλην, τα όνειρα της είναι όνειρο μου και ελπίδες μου οι ελπίδες της.

Αν έχασε την ελπίδα της. θα της δώσω τη δική μου και πάλι απ' αυτήν θα πάρω ελπίδα εγώ, αν απελπιστώ.... Ο, τι της λείπει θα της το δώσω εγώ, και παλι. oτι μου λείπει εμένα από κείνη θα το παρω. Γιατί είμαστε ένα. Λαχταρώ πάντα να της μεταγγίζω κάτι δικό μου και απ' αυτήν να παίρνω κάτι καλό, σαν ηλεκτρισμό. .."       (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ  "ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ").

Κάθε ιδεολογία, κάθε φιλοσοφικό σύστημα που δε λαμβάνει ως αφετηρία, ως εκκίνηση της την απλή αλλά και υπέροχη αυτή αλήθεια που στο κάτω κάτω είναι Φυσική Επιταγή, είναι αφύσικο, αντιανθρώπινο, διεστραμμένο. Να γιατί ο Φυλετικός Ανθρωπισμός είναι ο μόνος ζωντανός, υγιής, ειλι­κρινής, φυσικός Ανθρω­πισμός. Μακριά από τις αυταπάτες και τις νοσηρό­τητες του Οικουμενισμού, μόνο ο εθνοφυλετιστής μπορεί να διακρίνει το αυτονόητο: ότι άμεση, βιωματική σχέση μπορείς να έχεις μόνο με το δικό σου πολιτισμό, ενώ απέναντι στους ξένους πολιτισμούς μπορείς να έχεις μόνο τη στάση του παρατηρητή, ότι δεν υπάρχουν παγκόσμιες αλήθειες, αλλά ότι κάθε λαός οικοδομεί τις δικές του αλήθειες, που είναι αποτέλεσμα των δικών του Αρχετύπων, προτύπων της δικής του ιδιοσυ­γκρασίας κι ότι η αξία του κάθε λαού έγκειται σε τούτο: ν' ανακαλύψει τις δικές του αλήθειες και να ζήσει σύμφωνα μ αυτές, ότι μόνο εκείνος που βίωσε τη δική του ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ μπορεί να εκτιμήσει μια ξένη πραγματικότητα, να τη θαυμάσει ή να την απορρίψει, χωρίς να καταντήσει ανέστιος διεθνιστής.

Ο Φυλετικός Αν­θρωπισμός δεν έχει, δεν μπορεί να έχει, την παραμικρή σχέση με την ψυχοπαθολογία του - εν στενή έννοια-ρατσισμού.

Η κάθε φυλή είναι σεβαστή και πρέπει να αφήσει τη δική της "σφραγίδα" στην Ιστορία των Εθνών ο κάθε Άνθρωπος είναι σεβαστός όταν εντάσσεται οργα­νικά στο δικό του φυσικό, φυλετικόκαι πολιτισμικό πλαίσιο:

Φυλετισμός δεν είναι χυδαίος ρατσισμός, αλλά η αποδοχή της Φυσικής Επιταγής η κάθε φυλή να ζει σύμφωνα με τους δικούς της φυσικούς Νόμους.

Ετσι ο Κόσμος πα­ραμένει ζωντανός και πλούσιος, πολυποίκιλλος και όμορφος, ΟΠΩΣ Η ΦΥΣΗ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ.

Και η δική μας η Ράτσα, η Ελληνική, παρα­μένει ατόφια, πλούσια, δυνατή σε όλη την δια­χρονική παρουσία της, σε ακμή και σε παρακμή, σε δόξα και σκλαβιά, σε θριάμβους και σε ήττες...

Δεν έχασε το εγώ της, την αυθυπαρξία και αυτοσυνειδησία της..δια­τηρεί ζωντανές τις ρίζες της, στο ακέραιο τις καταβολές της, και ταυ­τόχρονα, παρουσίασε και παρουσιάζει μια τρομα­χτική, μια αφάνταστη αφομοιωτική δύναμη:

με σφρίγος και με χάρη αφομοιώσαμε βιο­λογικά - ψυχοπνευματικά το όποιο ξένο αίμα χύθηκε στις φλέβες μας, το δουλέψαμε όπως θέλαμε εμείς,   πλάσαμε   νέο χαρμάνι και φτιάξαμε αυτοκρατορίες και πολιτισμούς...και όταν έρθει η ώρα και νιώσουμε τη δύναμη μας να περισσεύει κι ακολουθή­σουμε το νέο εσωτερικό μας ρυθμό θα φτιάξουμε νέους πολιτισμούς, φανταχτερούς κι απλότατους, ελπίδα ανώτερου ανθρω­πισμού. ...

=================================================

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος ΑΙΩΝ τον Νοέμβριο του 1995