NAI, OXI, ή ΠΩΣ; (του Νίκου Τζιόπα)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το δημοψήφισμα έχει ήδη προκηρυχθεί, η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στην Ελλάδα και ο ελληνικός λαός παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις, που σίγουρα θα υποθηκεύσουν το μέλλον της Ελλάδας για πολλά χρόνια ακόμα.
Όταν τίθεται ένα τόσο σοβαρό και ζωτικό για την πατρίδα ερώτημα, όπως αυτό του δημοψηφίσματος, το πρώτο που πρέπει να κάνει κανείς είναι να το αναλύσει: να καταλάβει ΤΙ τον ρωτούν κατά αρχάς και κατόπιν να προσπαθήσει να διαβλέψει ΓΙΑΤΙ τον ρωτούν. Κυρίως όμως, όταν η απάντησή του είναι αναγκαστικά μονολεκτική, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει κατά νου όλες εκείνες τις παραμέτρους οι οποίες θα τον οδηγήσουν στην απόφασή του. Κι αυτό γιατί, όπως έγραψα στην μικρή εισαγωγή μου, η όποια απάντηση είναι πολύ κρίσιμη για την συνέχεια αφού θα επηρεάσει την κατάσταση στην οποία θα περιέλθει η πατρίδα αμέσως μετά το δημοψήφισμα.

Δεν είναι σκοπός του άρθρου αυτού να μπει στην διαδικασία  πρότασης για ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, διότι ο γράφων θεωρεί και την μία και την άλλη απάντηση επιβλαβή για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας για πολλούς λόγους:
Ένας από αυτούς είναι ότι το ερώτημα που τίθεται από την κυβέρνηση είναι εξ΄αρχής λανθασμένο, αφού ζητάει από τον ελληνικό λαό να απαντήση για την κατάργηση ή συνέχιση του μνημονίου, όπως αυτό εκφράζεται από την πρόταση των εταίρων για μέτρα 10 δις ευρώ, “ξεχνώντας” σκοπίμως ότι η ίδια έχει προτείνει αντίστοιχο πρόγραμμα μέτρων 8 δις ευρώ! Άρα δεν μπορούμε σε καμμία περίπτωση να μιλάμε για κατάργηση του μνημονίου και επαναφορά της εθνικής κυριαρχίας (που γελοιωδώς η αριστερά, που παρέχει ιθαγένεια σε όποιον έρχεται στην Ελλάδα, επικαλείται) αλλά για... ελάφρυνση του ελληνικού λαού που ματώνει, κατά 2 δις ευρώ.

Και, οπωσδήποτε, σε καμμία περίπτωση δεν μπορούμε να ηρωοποιούμε το ΟΧΙ το οποίο το μόνο τελικά που κάνει είναι να προσπαθεί να δώσει αυτοπεποίθηση σε έναν λαό ο οποίος εδώ και μια πενταετία δοκιμάζεται τραγικά από τους οπαδούς της άλλης απάντησης που είναι το ΝΑΙ.
Ένα ΝΑΙ, το οποίο ναι μεν σημαίνει ξεκάθαρη εύρεση λύσης μέσα από την Ευρωπαική Ένωση και το Ευρώ (που συμφέρει κατά την γνώμη μου την Ελλάδα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή) αλλά ταυτόχρονα σηματοδοτεί την συνέχιση της ΕΥΡΩ- ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ των μνημονιακών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με τα τραγικά για τον ελληνικό λαό αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.

Το τραγικό για την περίσταση είναι ότι, από τη μία οι δυνάμεις που υποστηρίζουν το ΟΧΙ μας εξηγούν επαρκώς τί θα συμβεί εφόσον επικρατήσει το ΝΑΙ και, αντίστροφα, οι δυνάμεις που υποστηρίζουν το ΝΑΙ μας εξηγούν τί θα συμβεί αν επικρατήσει το ΟΧΙ.
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τον μεγάλο διάλογο έχω πειστεί από πολλά επιχειρήματα και των δύο πλευρών που αφορούν όμως την κριτική τους για την αντίθετη απάντηση από αυτήν που υποστηρίζουν!
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που θα ήθελαν να πουν το μεγάλο ΟΧΙ, εφόσον υπήρχε μια ΣΟΒΑΡΗ πρόταση ήπιας και συγκεκριμένης ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ στη νέα κατάσταση. Με προκαθορισμένο τρόπο, χρονοδιαγράμματα και πρακτικές. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το ΝΑΙ, απλώς εκεί βαραίνει η προιστορία των 5 μνημονιακών ετών, με συνέπεια η εμπιστοσύνη του κόσμου να έχει χαθεί.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση λοιπόν, και το ΟΧΙ και το ΝΑΙ, είναι απαντήσεις που δίνονται με τραγελαφικό τρόπο αφού κανένας δεν θα ψηφίσει με βάση τα πλεονεκτήματα  που έχει η δική του απόφαση αλλά με βάση τα μειονεκτήματα που έχει η άλλη!

Με λίγα λόγια, το πολιτικό σύστημα ανακυκλώνεται για μια ακόμη φορά προσπαθώντας να διασωθεί, αφού κανένα απολύτως σχέδιο δεν έχουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, είτε αυτές στηρίζουν το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ. Το μόνο που κάνουν, είναι να επισημαίνουν τις αδυναμίες των πολιτικών αντιπάλων, συσπειρώνοντας τον κόσμο και ελπίζοντας ότι θα διασωθούν πολιτικά “ηρωοποιώντας” και οι δύο πλευρές την απάντηση που υποστηρίζουν, χωρίς ντροπή!

Η όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, είναι ένα καλό μάθημα για τους Εθνικιστές, οι οποίοι πρέπει τα πολύ ορθά συνθήματά τους και την ανυπέρβλητη ιδεολογία τους να τα μετουσιώσουν σε πολιτικές θέσεις, άμεσα υλοποιήσιμες και εξαιρετικά πειστικές, ώστε να γίνει ο εθνικισμός επιλογή όλων των Ελλήνων. Δηλαδή, οι θέσεις μας οφείλουν να είναι τέτοιες που να τίθενται άμεσα στον δημόσιο διάλογο και με αξιώσεις υιοθέτησής τους. Να δηλώνεται, για παράδειγμα, ένα αναγκαίο ΝΑΙ αλλά και η ξεκάθαρη στόχευση και οι τρόποι να οδηγηθεί η Πατρίδα σε μελλοντικό ΟΧΙ το συντομότερο δυνατό. Ένα παράδειγμα είναι η αύξηση της εθνικής παραγωγής που χρησιμοποιείται ως επιχείρημα και το βρίσκω σωστό, όπου θα πρέπει να εξηγηθεί επαρκώς το πως μπορεί το γρηγορότερο να ναυπηγηθεί πλοίο εξόρυξης φυσικού αερίου, πως μπορεί να κατασκευαστεί το γρηγορότερο εξέδρα άντλησης, πως θα υποστηριχθεί το όλο εγχείρημα, ποια θα είναι τα διπλωματικά μέσα στήριξης αυτής της προσπάθειας κ.λ.π.

Και θα είναι αυτή η ειδωποιός διαφορά από το τραγικό σύστημα της Μεταπολιτεύσεως, το οποίο όχι μόνο οδήγησε την πατρίδα στην καταστροφή, όχι μόνο δεν έδωσε πειστικές απαντήσεις στα ζωτικά ζητήματα που απασχολούν το έθνος αλλά συμπυκνώνει ξεδιάντροπα την εθνικά μειοδοτική της πορεία, στο ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ μέσα από ένα δημοψήφισμα το οποίο οδηγεί στην περαιτέρω ανακύκλωσή του και ίσως σε εθνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η αβεβαιότητα, οι ασαφείς θέσεις και απαντήσεις του συστήματος είναι σύμμαχοί του.
Οι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ και ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΑΤΑ ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΕΣ απαντήσεις των εθνικιστών, είναι η μόνη εγγύηση για την πολιτική επικράτησή μας και το καλό της πατρίδας.
Και τότε, και τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ, θα είναι προετοιμασμένα καταλλήλως ώστε να έχουν αποτέλεσμα. Θα περάσουμε δηλαδή στο ΠΩΣ!
Αλλιώς θα παραμείνουν συνθήματα...