Ωραία! Απεργήσαμε! Τώρα, ας ετοιμαστούμε για ότι έρχεται!

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι, η συμμετοχή στην απεργία της 4ης Φεβρουαρίου ήταν γενικευμένη. Επαγγελματικές ομάδες, μικρομαγαζάτορες, εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι, έκαναν μια κίνηση «λίγο πιο βαρειά» απ’ ότι μέχρι τώρα. Παρ’ όλα αυτά, η μαζικότητα δεν ήταν μεγάλη.

Δεν ήταν καν ενιαία η στόχευση των συμμετεχόντων. Θα έλεγε κανείς ότι τους ένωνε μια απροσδιόριστη αγωνία για ο,τι συμβαίνει. Μια έκδηλη ανησυχία για το παρών που υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους. Ένας λανθάνων φόβος για το αύριο που έρχεται και βέβαια… οι τύψεις. Οι τύψεις γιατί ένοιωθαν πως πιάστηκαν κορόιδα. Όμως, …μέχρι εκεί.

Όλα αυτά, μαζί, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα παρόμοια με τον μουντό ουρανό που υπήρχε. Ένοιωθαν ένα μούδιασμα να ενυπάρχει σε όλους τους διαδηλωτές. Η επανάληψη βερμπαλιστικών λογιδρίων από γνωστά ή λιγότερα γνωστά πρόσωπα και οι χιλιοκαμωμένες ενέργειες, δεν στάθηκαν ικανά να μετατρέψουν την σπίθα σε φλόγα. Ο κόσμος, δεν έβλεπε μπροστά του λύση. Ούτε πολιτική, ούτε εξ ουρανού.

Απεργήσαμε. Κάναμε και κάτι μικροσυγκεντρώσεις και κάτι άνευρες πορείες. Κάναμε το καθήκον μας, όπως ο δάσκαλος που βαριέται αλλά όμως πηγαίνει στην δουλειά. Σαν τον επαγγελματία που ανοίγει το μαγαζί του αλλά ξέρει πως δεν έχει καμιά σημασία, στην είσπραξη που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει.

Απεργήσαμε! Απεργήσαμε γιατί κάποιοι το αποφάσισαν! Γιατί τα κανάλια μας το υπέδειξαν. Γιατί έτσι γινόταν πριν από είκοσι χρόνια.

Εναντίον τίνος; Εναντίον του Τσίπρα; Εναντίον της πολιτικής που ακολουθεί; Υπέρ κάποιου άλλου κόμματος; Υπέρ μιας άλλης πολιτικής;

Μαζί με μας απέργησαν και οι του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοστατούντων, σε δηλώσεις, των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του. Με μόνη διαφορά ότι αυτοί εγκωμίαζαν εμάς που απεργούμε για το δίκαιο του αγώνα που κάνουμε, ενώ εμείς βρίζαμε αυτούς για την κατάντια που ΘΑ μας φέρουν.

Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο αλλά τα ερωτήματα με πνίγουν. Και είναι ερωτήματα που ο καθένας πρέπει να δώσει μόνος του τις απαντήσεις.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απεργεί, προφανώς δεν στρέφεται κατά της δικής του κυβέρνησης. Στρέφεται κατά της πολιτικής που θα εφαρμοσθεί. Και μας λέει«τι να κάνουμε. Μας το επιβάλουν». Δηλαδή αναγνωρίζουν ότι ο Τσίπρας και οι συν αυτώ, δεν είναι ελεύθεροι να κυβερνήσουν σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν στον λαό και με την εντολή του λαού. 

Άρα αναρωτιέμαι εγώ, «μας κυβερνούν σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν ΠΟΥ; Και με την εντολή που τους έδωσε ΠΟΙΟΣ; Είναι εντολοδόχος κυβέρνηση ΤΙΝΟΣ»;

Και ο διαμαρτυρόμενος λαός, στον οποίο σερβίρουν σιγά σιγά ως λύση τις εκλογές, τι θυμάται και τι ακούει από τη Νέα Δημοκρατία και την Δημοκρατική Συμπαράταξη; Θυμάται ότι στήριξαν τον Τσίπρα ζητώντας την πάση θυσία άμεση υπογραφή συμφωνίας; Ακούει τα ηγετικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που «δεν επιδοκιμάζουν τις δυναμικές λαϊκές αντιδράσεις»; Καταλαβαίνει ότι οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης του λένε «φώναζε εσύ, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται το παιχνίδι, αλλά …εμείς δεν αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις»;  Σκέπτεται ότι «το παιχνίδι είναι πουλημένο» ή ακόμη χειρότερα, ότι «οι δεσμεύσεις έχουν αναληφθεί αλλά …προς άλλους παράγοντες»;

Απεργήσαμε λοιπόν, και μάλιστα με τους δημοσιογράφους –αυτή τη φορά- να καλύπτουν τις απεργίες. Τώρα, «ας ετοιμαστούμε για ότι έρχεται»!

ενημέρωση Πελοποννήσου