Ψηφίδες από την Ιστορία του Κινήματος: Το πλεονέκτημα και «η κατάρα» της ηλικίας»

Από το 2ο Συνέδριο του ΕΝ.Ε.Κ. στο ΚΑΡΑΒΕΛ
Διακρίνεται το σύνθημα: ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 2000

γράφει ο ιστορικός Αρχηγός του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος - ΕΝ.Ε.Κ. συν. Πολύδωρος Δάκογλου

Ονειρευτήκαμε μια Επανάσταση. Μία ανατροπή της ισχύουσας -παγκοσμίως- τάξης πραγμάτων. Αγωνισθήκαμε να σπάσουμε την αλυσίδα της παρακμής των λαών.
Ποθήσαμε και προσπαθήσαμε να γίνουμε η πρωτοπορία του Λαού των Ελλήνων, που με τη σειρά του θα γινόταν η επαναστατική πρωτοπορία της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης των Εθνών που θα γινόταν η πάλλουσα συνείδηση του πολιτισμού, τον οποίο καταστρέφουν οι εμπνευστές και τα όργανα της παγκοσμιοποίησης.
Σε όποιον μας πει τρελούς, θα απαντήσω… «ΝΑΙ! Ήμασταν έξω από τα συμβατικά μέτρα. Και γι’ αυτό πετύχαμε όσα πετύχαμε και αποτύχαμε σε όσα αποτύχαμε».

Νέοι και παιδιά από κάθε γωνιά της Ελλάδος, πίστεψαν στον εαυτό τους και αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, έξω από κομματικά πλαίσια. Σχεδίασαν έναν μακροχρόνιο αγώνα που θα οδηγούσε στην τελική σύγκρουση με ένα σύστημα που (στο τέλος της προκαταρτικής μας διαδρομής), θα είχε αρχίσει να εμφανίζει σημάδια κατάρρευσης. Αυτή την διαδρομή, που ξεκίνησε το 1974 και την βλέπαμε να ολοκληρώνεται στην δεκαετία 2000 – 2010, την καταγράψαμε σε ένα σύνθημα: ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 2.000

Οι επαναστάσεις γίνονται από τους αδικημένους, από τους χωρίς το δικαίωμα στο όνειρο Και αδικημένοι δεν ήταν, πια, οι βιομηχανικοί εργάτες ούτε οι κολλήγοι αγρότες. Αδικημένοι ήταν οι νέοι Έλληνες που τους έκλεβαν την ιστορία τους και την καταγωγή τους. Χωρίς δικαίωμα στο όνειρο ήταν οι νέοι Έλληνες που τους στερούσαν το πεδίο εφαρμογής της επιστήμης που σπουδάζουν. Χωρίς δικαίωμα στο όνειρο ήταν οι νέοι Έλληνες που τους εμπόδιζαν να παράγουν και να επεξεργάζονται τα προϊόντα της γης τους.
Σκλάβοι, έτοιμοι για επανάσταση ήταν οι νέοι Έλληνες που τους φύτευαν στο μυαλό, σαν νέα μεγάλη ιδέα, την μετατροπή τους σε γκαρσόνια των λαών της Ευρώπης.

Ο συν. Γιώργος (Πεισίστρατος) Ταρναράς

Οι άνθρωποι που συνέλαβαν ένα τέτοιο -κοινό όνειρο-, αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ήταν οι: Πολύδωρος Δάκογλου, Χαράλαμπος Μεγρέμης, Ανδρέας Πεβερέτος και Γιώργος (Πεισίστρατος) Ταρναράς.
Ο Γιώργος Ταρναράς, ο Ανδρέας Πεβερέτος και ο Μπάμπης Μεγρέμης ήσαν νέοι Πολιτικοί Μηχανικοί που εκείνο τον καιρό ολοκλήρωναν την στρατιωτική τους θητεία, ως έφεδροι ανθυπολοχαγοί.

Είμαστε ακριβώς λίγους μήνες μετά την πολιτειακή μεταβολή του Ιουλίου 1974 και το σύστημα των παλαιών κομματικών επέστρεφε πεινασμένο για εξουσία, για εκδίκηση (και όχι μόνον). Μόλις που προλάβαμε να επιλέξουμε και να οργανώσουμε τους πρώτους είκοσι, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν και φίλοι των Ταρναρά, Μεγρέμη και Πεβερέτου, και το πρόβλημα δημιουργήθηκε. Νεαροί ρουφιάνοι, συμφοιτητές τους από το Ε.Μ.Π., μέλη της ΟΝΝΕΔ, του Ρήγα και της ΚΝΕ, καρφώνουν τους τρεις ως χουντικούς με αποτέλεσμα την δυσμενή μετάθεσή τους σε συνοριακούς νομούς.
Έμεινα μόνος, μέσα στο χάος. Όμως, η μαγιά που είχαμε συγκεντρώσει ήταν ξεχωριστά άτομα. Αγωνισθήκαμε, αυγατίσαμε και αντέξαμε, μέχρι να πάρουν απολυτήριο οι τρεις κορυφαίοι. 

Η Δύναμή μας ήταν τα νιάτα μας. Αλλά, η δύναμη του καθενός είναι και η αδυναμία του. Έτσι και με μας. Ο Γιώργος (Πεισίστρατος) Ταρναράς, διορίσθηκε στη Νομαρχία Φωκίδας, ο Μπάμπης Μεγρέμης στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων και ο Ανδρέας Πεβερέτος έφυγε να εργασθεί σε Ελληνική εταιρεία που εκτελούσε έργα στη Νιγηρία.
Οι θέσεις, για τα μέλη του Κινήματος, ήταν επιθυμητές όταν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στην ευθύνη που απέρρεε από αυτές. Δεν θυμάμαι κανένα Κινηματία να καρφώθηκε σε μία θέση και να μην ξεκολλάει, μόνο και μόνο για να τον λέμε Συντονιστή ή Πρόεδρο. Έτσι, οι τρεις από τους τέσσερις συναγωνιστές, της πρώτης ηγετικής ομάδας του Κινήματος, παραιτήθηκαν και την θέση τους ανέλαβαν άλλοι, που εν τω μεταξύ είχαμε εκπαιδεύσει. Άλλοι που, ναι θα το τονίσω εξελίχθηκαν και αποδείχθηκαν καλύτεροι από αυτούς.
Και οι τρεις συναγωνιστές μας, άγνωστοι στους νέους Εθνικιστές που τώρα έχουν πάρει την σκυτάλη του αγώνα, συνέχισαν να είναι στο πλευρό μας με διάφορους τρόπους και σε διαφορετική διαβάθμιση.
Αν μου λέγατε να τους χαρακτηρίσω με μία λέξη τον καθένα θα έλεγα:
Μεγρέμης… ο πραγματιστής!
Ταρναράς… ο αγκιτάτορας!
Πεβερέτος… ο ονειροπόλος!

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ: ΨΗΦΙΔΑ 27 (Λίγα λόγια για τον Δημήτρη Τσούγκο)