Δεν θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα αδιαφορούν η θα το παρακολουθούν έντρομοι
Και όταν δεν αδιαφορούν να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα το θαυμάζουν, θα συμμετέχουν, θα δημιουργούν και θα οραματίζονται ένα καλύτερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΡΙΟ μαζί μας

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Η υπέρβαση του «εθνικισμού»...


του Άγγελου Δημητρίου

Άραγε, εκείνο που  εννοούμε με τον όρο «εθνικισμός», ταυτίζεται-κατά την ουσία του, στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας-  με ό, τι ο Διαφωτισμός εισήγαγε; Κι έπειτα, αν δεν υπάρχει ταύτιση μήπως σοβεί έστω, αναπόφευκτος σημειολογικός συγχρωτισμός; Τότε όμως, γνωρίζουμε ότι διαφορετική πορεία τράβηξαν τα Δυτικά κράτη, προκειμένου να επιτύχουν  την αυτοδιάθεση και αυτοπραγμάτωσή τους- διερχόμενα τη συνθήκης της φεουδαρχίας. Διαφορετική από εκείνη της ελληνικής συλλογικής ύπαρξης. Πρέπει σήμερα να υπερασπιστούμε το έθνος- κράτος, αν βέβαια αυτό το τελευταίο πλήττεται; Κι αν όχι, τι έχουμε να αντιπροτείνουμε; Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλήξει ακόμα αναφορικά με το ζήτημα της «ελληνικής ταυτότητας»- και ο όποιος διάλογος γίνεται, περιορίζεται στα στεγανά μιας «σνομπίστικης», με ομιχλώδη κίνητρα, διανόησης. Χωρίς ταυτότητα, πώς θα προσδιοριστεί συλλογικός σκοπός; Σίγουρα, η «ταυτότητα» δεν ορίζεται ακαδημαϊκώ τω τρόπω- μόνο απόπειρες
εννοιολογικής προσέγγισης υφίστανται-, πλάθεται μέσα στην ροή της ιστορίας- με ιδεολογικά αφηγήματα, με λαϊκές ή λαϊκότροπες παρεμβάσεις, με επιστρώσεις παντοίες, αναγκών ή συλλογικών φαντασιώσεων, που αλλοιώνουν ή πλουτίζουν την ταυτότητα, που πάντως την καθορίζουν, την πελεκάνε, γόνιμα ή εκφυλιστικά. Κάποτε ξαστερώνει, κάποτε νοθεύεται, δεν θα πρέπει να συνάγεται από την μονολιθικά κατευθυνόμενη ιδεολογικοποίηση της συλλογικής και ατομικής ζωής.

 Ας παρακαμφθεί το αρχικό ερώτημα με μια παρένθετη διερώτηση: ο «εθνικισμός», είναι τουλάχιστον «χρηστικός» σήμερα,  σαν ορολογικό άρμα πνευματικά φορτισμένο ,το οποίο θα κατευθύνει δια της πολιτικής ζύμωσης στον σκοπό της πολιτισμικής παρέμβασης; Του κατασταλάγματος δηλαδή, στον συλλογικό σκοπό της έκφρασης της νεοελληνικής πολιτισμικής «ουσίας»; Και πώς θα υπηρετηθεί ο σκοπός αυτός; (Κι όλ’ αυτά, σε ένα ρευστό γεωπολιτικά περιβάλλον και σε μια συγκυρία που σημαντικό μέρος του λαού «αρκείται» σε αγωνιώδη πάλη προκειμένου να αποφύγει την εξαθλίωση;) Είναι αναγκαία η επιμονή στην ελληνικότητα; Στην παραδοσιακότητα; Θα μπορούσαν  τα παραπάνω να χρησιμεύσουν σαν βακτηρία τουλάχιστον-αν δεν συμφωνεί κάποιος στην αυτονόμησή τους ως αυταξίες- με πραγματιστικό στόχο την «βελτίωση της ζωής μας»;... 


Αν είναι καταφατική η απάντηση, τότε, δεν έχουμε παρά να συμμετάσχουμε ενεργά στον διάλογο- κι αν δεν υφίσταται αυτός ο τελευταίος ή αν λανθάνει, να τον εισαγάγουμε ξεκάθαρα στην πολιτική ζωή-  σε έναν διάλογο που αφορά την πρακτική αναγκαιότητα της εθνικιστικής παρέμβασης ή τον επανακαθορισμό αυτού του ίδιου του «εθνικισμού». Να συμμετάσχουμε καινοτόμα και θετικά, όχι αντιδραστικά. Μήπως ήρθε, από την άλλη, η ώρα μιας αναχώνευσης του «εθνικισμού» σε ένα νέο πνευματικό κίνημα, απεξαρτημένο από την καθηλωτική ιδεολογικοποίηση, κι ύστερα, ό, τι υπάρχει ακόμα που απηχεί  την ελληνικότητα, να ορίσει το μέλλον μας; Για αρχή πάντως, ας απομονώσουμε του κάλπηδες, τους κάπηλους, τους καιροσκόπους, τους (ημι)παράφρονες, τους νέους, τέλος, με την γερασμένη νοοτροπία....

Ελεύθερος Κόσμος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π