του Άγγελου Δημητρίου
Άραγε, εκείνο που εννοούμε με τον όρο «εθνικισμός»,
ταυτίζεται-κατά την ουσία του, στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας- με ό, τι ο Διαφωτισμός εισήγαγε; Κι
έπειτα, αν δεν υπάρχει ταύτιση μήπως σοβεί έστω, αναπόφευκτος σημειολογικός
συγχρωτισμός; Τότε όμως, γνωρίζουμε ότι διαφορετική πορεία τράβηξαν τα Δυτικά
κράτη, προκειμένου να επιτύχουν την αυτοδιάθεση και αυτοπραγμάτωσή τους-
διερχόμενα τη συνθήκης της φεουδαρχίας. Διαφορετική από εκείνη της ελληνικής συλλογικής ύπαρξης. Πρέπει σήμερα να
υπερασπιστούμε το έθνος- κράτος, αν βέβαια αυτό το τελευταίο πλήττεται; Κι
αν όχι, τι έχουμε να αντιπροτείνουμε; Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλήξει ακόμα
αναφορικά με το ζήτημα της «ελληνικής ταυτότητας»- και ο όποιος διάλογος
γίνεται, περιορίζεται στα στεγανά μιας «σνομπίστικης», με ομιχλώδη κίνητρα,
διανόησης. Χωρίς ταυτότητα, πώς θα προσδιοριστεί συλλογικός σκοπός; Σίγουρα, η
«ταυτότητα» δεν ορίζεται ακαδημαϊκώ τω τρόπω- μόνο απόπειρες
εννοιολογικής
προσέγγισης υφίστανται-, πλάθεται μέσα στην ροή της ιστορίας- με ιδεολογικά
αφηγήματα, με λαϊκές ή λαϊκότροπες παρεμβάσεις, με επιστρώσεις παντοίες,
αναγκών ή συλλογικών φαντασιώσεων, που αλλοιώνουν ή πλουτίζουν την ταυτότητα,
που πάντως την καθορίζουν, την πελεκάνε, γόνιμα ή εκφυλιστικά. Κάποτε ξαστερώνει, κάποτε νοθεύεται, δεν θα πρέπει
να συνάγεται από την μονολιθικά κατευθυνόμενη ιδεολογικοποίηση της συλλογικής
και ατομικής ζωής.
Ας παρακαμφθεί το αρχικό ερώτημα με μια παρένθετη διερώτηση:
ο «εθνικισμός», είναι τουλάχιστον «χρηστικός» σήμερα, σαν ορολογικό άρμα πνευματικά φορτισμένο
,το οποίο θα κατευθύνει δια της πολιτικής ζύμωσης στον σκοπό της πολιτισμικής
παρέμβασης; Του κατασταλάγματος δηλαδή, στον συλλογικό σκοπό της
έκφρασης της νεοελληνικής πολιτισμικής «ουσίας»; Και πώς θα υπηρετηθεί ο σκοπός
αυτός; (Κι όλ’ αυτά, σε ένα ρευστό γεωπολιτικά περιβάλλον και σε μια συγκυρία
που σημαντικό μέρος του λαού «αρκείται» σε αγωνιώδη πάλη προκειμένου να
αποφύγει την εξαθλίωση;) Είναι αναγκαία η επιμονή στην ελληνικότητα; Στην
παραδοσιακότητα; Θα μπορούσαν τα παραπάνω να χρησιμεύσουν σαν βακτηρία
τουλάχιστον-αν δεν συμφωνεί κάποιος στην αυτονόμησή τους ως αυταξίες- με
πραγματιστικό στόχο την «βελτίωση της ζωής μας»;...
Αν είναι
καταφατική η απάντηση, τότε, δεν έχουμε παρά να συμμετάσχουμε ενεργά στον
διάλογο- κι αν δεν υφίσταται αυτός ο τελευταίος ή αν λανθάνει, να τον
εισαγάγουμε ξεκάθαρα στην πολιτική ζωή- σε έναν διάλογο που αφορά την πρακτική
αναγκαιότητα της εθνικιστικής παρέμβασης ή τον επανακαθορισμό αυτού του ίδιου
του «εθνικισμού». Να συμμετάσχουμε καινοτόμα και θετικά, όχι αντιδραστικά.
Μήπως ήρθε, από την άλλη, η ώρα μιας αναχώνευσης του «εθνικισμού» σε ένα νέο
πνευματικό κίνημα, απεξαρτημένο από την καθηλωτική ιδεολογικοποίηση, κι ύστερα,
ό, τι υπάρχει ακόμα που απηχεί την ελληνικότητα, να ορίσει το μέλλον μας; Για αρχή πάντως, ας
απομονώσουμε του κάλπηδες, τους κάπηλους, τους καιροσκόπους, τους
(ημι)παράφρονες, τους νέους, τέλος, με την γερασμένη νοοτροπία....
Ελεύθερος Κόσμος
Ελεύθερος Κόσμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π