Σχετικά με την λέξη «Ἰσλαμο-φασισμόs»

Τὸ ἕνα ἀφορᾶ τὸ φασισμὸς καὶ τὸ ἄλλο τὸ ἰσλαμοφασισμός.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸ φασισμός, ἐδῶ ἔχουμε μιὰ ἄλλη περίπτωση τῆς ὑπέρμετρης νοηματικῆς διεύρυνσης μιᾶς λέξης. Νὰ θυμίσω ὅτι στὴν Ἑλλάδα φασισμὸς ἀρχικὰ σήμαινε τὸν Φασισμό-Ναζισμό, ἔπειτα (μετεμφυλιακά) σήμαινε τὴν κάθε λογῆς χούντα καὶ δικτατορία (ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση στὴν ὁποία οἱ πρωταγωνιστές τους δὲν θαύμαζαν τὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ καὶ τὸν φασισμὸ ἢ τὸν φρανκισμό), καὶ σήμερα, στὴν ὕστερη Μεταπολίτευση σημαίνει τὴν παραδοχὴ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους (εἰδικὰ πρὸ τοῦ 1821) καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς αὐτό. Τώρα, τὸ φασισμὸς ξεφεύγει ἀπὸ τὰ δυτικοκεντρικά του πλαίσια καὶ συμπεριλαμβάνει ἄλλους πολιτισμούς. Ἂν κάποιος θεωρεῖ φυσιολογικὸ κάτι τέτοιο, τότε θὰ ἔπρεπε ὁμοίως νὰ χαρακτηρίζει φασίστες τοὺς αἰγύπτιους Φαραώ, τὶς βαβυλωνιακές, κινεζικὲς καὶ περσικὲς δυναστεῖες κ.ο.κ. Ἀναφέρω τὰ κράτη-πολιτεύματα αὐτὰ μήπως γίνει ἀντιληπτὸ πόσο λαθεμένη εἶναι ἡ ὑπέρμετρη διεύρυνση τοῦ ὅρου. Μιὰ ἄλλη, παρόμοια λαθεμένη διεύρυνση εἶναι ὁκόκκινος φασισμός.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ἰσλαμοφασισμό, κάποιος πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ ἀφοῦ πρῶτα σκεφτεῖ ὅσα εἴπαμε στὴν πρώτη παρατήρηση: Τὸ Ἰσλάμ, ὡς θρησκεία, ὡς θρησκευτικοὶ κανόνες καὶ ὣς ἱδανικὴ μορφὴ κοινωνικῆς ζωῆς καὶ ὅραμα πολιτείας, ὑποστηρίζει τὸΤὰ τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ ἢ ὑποστηρίζει τὴν ταύτιση κρατικῶν νόμων καὶ θρησκείας μὲ τὴν πλήρη ὑπαγωγὴ καὶ καθορισμὸ τῶν πρώτων ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους θεολόγους;  Ἂν (στὴν ἱδανική, θεολογικὰ ὀρθή του ἐκδοχή, ποὺ πρέπει νὰ ἀποδέχεται κάθε πιστὸς καὶ καλὸς Μουσουλμάνος) ὑποστηρίζει τὸ δεύτερο, τότε πρὸς τί ἡ χρήση τοῦ φασισμὸς δίπλα στὴ λ. Ἰσλάμ; 

Προσοχή, δὲν λέω ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι φασισμός -καὶ δὲν τὸ λέω γιατὶ δὲν συμφωνῶ μὲ τὴν νοηματικὴ διεύρυνση τοῦ ὅρου σὲ πλαίσια πολιτισμικῶς ἐξωδυτικά. Λέω ὅτι ἀπαιτεῖ τὴν πλήρη ταύτιση κράτους καὶ θρησκείας (καὶ συνεπῶς, ὅσοι Μουσουλμάνοι στὴν καθημερινότητά τους δὲν κινοῦνται πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴν εἶναι κακοὶ ὡς Μουσουλμάνοι, ποὺ κάποτε ἢ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἐνδέχεται νὰ γίνουν καλοί), πράγμα ποὺ εἶναι ἐνάντιο στὸ κοσμικὸ κράτος καὶ τὴ δημοκρατία. Δὲν ὑπάρχει καλὸ (μὲ ἀριστερίστικα ἢ φιλελεύθερα κριτήρια) Ἰσλάμ, ποὺ ἀγαπᾶ τὴ δημοκρατία καὶ νὰ τὴν ἀποδέχεται. Μπορεῖ στὴν πράξη, σὲ διάφορες χῶρες, νὰ γίνεται ἡ ἀποδοχὴ τῆς διάκρισης κράτους-θρησκείας (*) ἀλλὰ αὐτὴ ἀφορᾶ ἕνα Κακό, μὲ βάση τὰ ἰσλαμικὰ κριτήρια, Ἰσλάμ.Ὄχι ἕνα ἰσλαμικῶς (δηλ. μὲ κριτήρια ἰσλαμικά) καλὸ Ἰσλάμ.

Οἱ ἀριστεριστὲς καὶ οἱ φιλελεύθεροι συνεχῶς διαπράττουν τὸ ἴδιο σφάλμα: θεωροῦν ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κάτι σὰν τὸν Χριστιανισμό, ἐπειδὴ καὶ τὰ δυὸ εἶναι θρησκεία. Ἡ ἄποψή τους αὐτὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ λέμε ὅτι Ναζισμὸς καὶ Σοσιαλδημοκρατία εἶναι τὸ ἴδιο ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο εἶναι πολιτικὲς ἀντιλήψεις. Αἰτία γιὰ τὴν ὑπέρμετρη ὁμαδοποίηση δὲν εἶναι ἄλλη παρὰ ὁ ἀθεϊσμός. Ὄχι ἁπλῶς ἡ ἄρνηση ὕπαρξης θεοῦ καὶ ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ὀργανωμένη θρησκεία, ἀλλὰ ἡ λογική: Αἴ, μωρέ, ὅλοι ἴδιοι εἶναι.

 (*) Προφανῶς, καὶ στὸ Χριστιανισμὸ ἐπιχειρήθηκε τὸ ἀνάποδο ἀπὸ τὸν χωρισμὸ Καίσαρα-Θεοῦ: νὰ καταστοῦν οἱ θρησκευτικοὶ κανόνες νόμος του κράτους. Ἀκόμη καὶ στὸ Βυζάντιο ὅμως, οἱ νόμοι τοῦ κράτους διέφεραν ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κανόνες (καὶ ἐνίοτε τοὺς μετέβαλαν). Γιὰ παράδειγμα ἔγινε ἀποδεκτὸ ὡς νόμος τὸ πρῶτο καὶ δεύτερο διαζύγιο καὶ δὲν θεσπίστηκε ὡς κρατικὸς νόμος μόνο ἕνας γάμος, τὸ ὁποῖο πρέσβευε ἡ Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι τὸ μόνο παράδειγμα.

Γενικά, εἶναι ἄλλο πράγμα αὐτὸ ποὺ κάνεις νὰ τὸ κάνεις σύμφωνα μὲ τὶς διακηρυγμένες ἀπόψεις σου κι ἄλλο πράγμα νὰ τὸ κάνεις ἐνάντια στὶς ἀπόψεις σου(λόγω ἀμέλειας ἢ ἀδυναμίας κ.ο.κ.)

Υ.Γ. Ἂς θυμίσω ὅτι ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς ἦταν προγραμματικὰ ὑπὲρ τοῦ διαχωρισμοῦ κράτους-θρησκείας (γιὰ γνωστοὺς λόγους), πράγμα ἀντίθετο μὲ τήν, τάχαἰσλαμοφασιστική, μουσουλμανικὴ ὑποταγὴ τῆς πολιτείας στὴ θρησκεία.

Κάποια σχόλια και παρατηρήσεις στα παραπάνω:

Μελετώ το Κοράνιο (Εκδόσεις Σ. Δαρεμά – μετάφραση Μίνας Ζωγράφου-Μεραναίου) από την δεκαετία του ’70 και στο οποίο επανέρχομαι κατά καιρούς, προσπαθώντας να καταλάβω το πνεύμα του, πέρα από τις πομπώδεις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται ως συνήθως συμβαίνει με τα θρησκευτικά κείμενα.

Κατέληξα στα εξής, μελετώντας παράλληλα και πολλά άλλα έργα διαφόρων συγγραφέων, Δυτικών και Αράβων:

1. Σύμφωνα με βασική αρχή του ισλαμισμού ο κόσμος διαιρείται σε δύο τμήματα: Στην επικράτεια του Ισλάμ (Dar el Islam) και στην επικράτεια των απίστων (Dar el Harb). Ο ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων, το τζιχάντ (jihad), για την συνεχή επέκταση της επικράτειας του Ισλάμ αποτελεί, μαζί με το καθήκον της καθημερινής προσευχής, την ουσία της μωαμεθανικής θρησκείας. Αυτός ο πόλεμος πρέπει να συνεχίζεται διαρκώς μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους και μόνον τα γυναικόπαιδα και οι γέροντες εξαιρούνται από την σφαγή, ενώ οι περιουσίες τους περιέρχονται στους πιστούς. Ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγουν οι άπιστοι αυτές τις συνέπειες ήταν να ζητήσουν, πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών, των έλεος των μουσουλμάνων και να δεχθούν να γίνουν φόρου υποτελείς κάτω από την προστασία του μουσουλμάνου ηγεμόνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η δυνατότητα δεν παρεχόταν σε όλους τους απίστους. Οι ειδωλολάτρες έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στην σφαγή και τον εξισλαμισμό. Μόνον οι οπαδοί θρησκειών που βασίζονται σε «Άγιες Γραφές» (Χριστιανοί, Ιουδαίοι και αργότερα Ζωροαστριστές) είχαν την δυνατότητα να σώσουν την ζωή τους χωρίς να ασπαστούν τον ισλαμισμό. Η διάκριση αυτή εφαρμόσθηκε αρχικά από τον ίδιο τον ιδρυτή του Μωαμεθανισμού κατά την περίοδο των κατακτήσεών του όταν διαπιστώθηκε η πρακτική αδυναμία να σφαγούν ή να εξανδραποδιστούν συμπαγείς χριστιανικοί, εβραϊκοί και ζωροαστρικοί πληθυσμοί. Οι «λαοί της Βίβλου» που περιήλθαν στην επικράτεια του Ισλάμ μπορούσαν να συνάψουν ένα είδος συνθήκης με τους μουσουλμάνους κατακτητές, με την οποία εξαγόραζαν την ζωή τους έναντι εκπλήρωσης ποικίλων υποχρεώσεων, η βασικότερη από τις οποίες ήταν η καταβολή του φόρου υποτελείας. Από την αραβική λέξη για την συνθήκη (djimma), έγιναν γνωστοί ως «τζιμμήδες».

2. Η όλη «κοσμική» ουσία του Ισλάμ είναι δύο στίχοι από το Κοράνι:

«Αυτός (Αλλάχ) είναι που έστειλε τον Αγγελιοφόρο του (Μωάμεθ) και την θρησκεία της αλήθειας (Ισλάμ) για να την οδηγήσει νικηφόρα απέναντι σε όλες τις άλλες θρησκείες ακόμα και αν οι άπιστοι αντισταθούν» (Κοράνι 61:9)

«Μην κάνετε φιλίες με τους Εβραίους και του Χριστιανούς» (Κοράνι 5:51)

Εάν προσθέσουμε και μια ακόμη Σούρα από το Κεφάλαιο Οκτώ: «Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. θα κόψω τα κεφάλια τους, θα κόψω τα ακροδάχτυλα τους» (Κοράνι 8:12) νομίζω ότι θα αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, πέρα από ιδεοληψίες και προκατασκευασμένες «αλήθειες».Ομολογώ ότι από τότε που άρχισα να ασχολούμαι και μέχρι σήμερα αναζητώ ακόμα το «μετριοπαθές Ισλάμ».

Κατέληξα τελικά στα εξής:

Το «μετριοπαθές Ισλάμ» δεν βρίσκεται ούτε στα Τζαμιά, ούτε στην Μέκκα. Δεν το βρίσκει κανείς ούτε στο Κοράνι, τα Χαντίθ, και τα υπόλοιπα ιερά ή θεολογικά Ισλαμικά κείμενα. Αν θέλει κάποιος να το βρει πρέπει να ψάξει τα δυτικά ΜΜΕ μετά από Ισλαμικές τρομοκρατικές επιθέσεις.

Το «μετριοπαθές Ισλάμ» δεν είναι η θρησκεία στην οποία πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι. Είναι αυτό το οποίο οι περισσότεροι δυτικοί, ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ότι πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι. Είναι μια αυταπάτη της δυτικής φιλελεύθερης και αριστερής διανόησης.

Χωρίς το «μετριοπαθές Ισλάμ» όλο το πολυπολιτισμικό-διεθνιστικό-κοσμοπολίτικο οικοδόμημα καταρρέει και μαζί με αυτό και όλο το σύστημα αξιών και πεποιθήσεων όλων όσοι το πιστεύουν.

ΔΕΕ

ελληνικού ενδιαφέροντος