Η πολιτική αλλάζει. Μαζί κι ο κόσμος μας!

Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο για την παραμονή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το τελικό αποτέλεσμα αυτού, έχει ανακινήσει απόψεις και θεωρήσεις που είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, όχι μόνο από την οπτική μιας στενής πολιτικής αντίληψης, αλλά και υπό την έποψη της πολιτικής φιλοσοφικής θεώρησης.
Παρότι είναι αναμενόμενο τέτοιες σοβαρές πολιτικές αποφάσεις να χωρίζουν τους πολίτες σε στρατόπεδα, διαγράφηκε μια γενικότερη στάση από αυτούς που δεν συμφώνησαν με την απόφαση του περίφημου Brexit που, τουλάχιστον, για οποιονδήποτε ασχολείται με την πολιτική φιλοσοφία και επιστήμη, συνιστά ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, όσο και χρήσιμο, case study (Μελέτη Περίπτωσης στα ελληνικά). 

Ποια ήταν αυτή η στάση; Ότι κακώς διενεργήθηκε το δημοψήφισμα, καθώς ο απλός λαός δεν είναι δυνατό να καταλάβει τη συνθετότητα και τη σπουδαιότητα τέτοιων ζητημάτων, ότι δεν μπορείς να παραπέμπεις και, εν γένει για τέτοια σπουδαία πολιτικά ζητήματα, να παραχωρείς τη δυνατότητα τελικής απόφασης στο λαό, ότι οι υπόλοιποι Βρετανοί που ψήφισαν την αντίθετη πλευρά θα πληρώσουν, χωρίς μάλιστα να φταίνε, πολύ ακριβά αυτή την απόφαση. Είναι, δε ενδεικτικό ότι ακούστηκε πως συγκεντρώνονταν, μέρες μετά, υπογραφές από κατοίκους της Μ. Βρετανίας για επανάληψη του δημοψηφίσματος, ακόμα και για απόσχιση της Σκωτίας και της Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, για ανακήρυξη του Λονδίνου ως ανεξάρτητου κρατιδίου και άλλα τέτοια – ενίοτε φαιδρά και τραγελαφικά. 

Η πολιτική αυτή στάση εμφανίστηκε και σε άλλα κράτη, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης. Διακρίνεται, υποστηρίζω από την ίδια πολιτική νοοτροπία: αυτή του αντιδημοκρατικού πνεύματος και μιας νεοεμφανιζόμενης ολοκληρωτικού τύπου αντίληψης που προσομοιάζει τόσο στον φασισμό, όσο και στον σταλινισμό (ανάλογα το πολιτικό φάσμα, στο οποίο κινείται ο καθένας…).
Είναι ίσως ιστορικά ειρωνικό ότι ως αφορμή (και όχι αιτία) για την αναπαραγωγή αυτής της πολιτικής αντίληψης αποτέλεσε η χώρα που, κατ’ ουσίαν γέννησε τον κοινοβουλευτισμό. Είναι, επίσης σίγουρο ότι θα διαμορφώσει, ίσως για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία, συνθήκες για σοβαρό διάλογο πάνω σε ζητήματα, τα οποία ως σήμερα θεωρούνταν αυτονόητα: τη σχέση δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού, τη γενικότερη πολιτική αντίληψη που διαπερνά την Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, τον τρόπο που οι πολίτες, τελικά, αναπτύσσουν τη σκέψη τους μέσα σ’ ένα ταραχώδες παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, τη σοβαρή διάσταση μεταξύ της προσπάθειας διατήρησης εθνικής ταυτότητας των λαών και της άναρχης επιβολής πολυπολιτισμικών μορφών κοινωνιών (που δεν ταυτίζονται με τις πολυεθνικές κοινωνίες). 

Ο κοινοβουλευτικός χαρακτήρας των σύγχρονων Δυτικών δημοκρατικών κρατών θεωρήθηκε, επί μακρόν, ως η μόνη εναλλακτική τόσο σε αντίπαλες ιδεολογικές πολιτικές προτάσεις (Κομμουνιστικά και δικτατορικά πολιτικά συστήματα), όσο και στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η τελευταία, θυμίζω, παραχωρούσε στο δήμο (δηλαδή στο λαό) όλες τις εξουσίες και τα αξιώματα. Οι Αθηναίοι, για παράδειγμα, αποφάσιζαν ακόμα και για το πόσα κιλά σιτάρι θα εισήγαγαν στην πόλη τους, ενώ τα αξιώματα τα αποκτούσαν με κλήρωση και όχι με ψήφο. Το μοναδικό αξίωμα που αποφασιζόταν με τη διαδικασία ψηφοφορίας ήταν αυτό του στρατηγού (το οποίο, βεβαίως διέθετε και πολιτική βαρύτητα), αλλά επρόκειτο για αξίωμα με ετήσια θητεία, υπόκειτο σε συνεχή έλεγχο και οι ανταμοιβές σπανίως ήταν εξαιρετικές, τουλάχιστον εκείνες που διέθεταν αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα. 

Παρά τις τεράστιες διαφορές μεταξύ της Δημοκρατίας της Αρχαίας εποχής και του κοινοβουλευτισμού, η σύμπλευση και, εν πολλοίς, η διακηρυχθείσα ταύτιση μεταξύ των δύο «λειτούργησε» άψογα έως πρόσφατα. Ώσπου, ήρθαν τα δημοψηφίσματα. Αυτά «χάλασαν», τινί τρόπω, τη «σούπα». Διότι διαμόρφωσαν ένα γεγονός που ξεπερνούσε την ιδιάζουσα ολιγαρχική δομή του κοινοβουλευτικού συστήματος. Το γεγονός της μη εύκολα ελεγχόμενης ψήφου. Της αδιευκρίνιστης πολιτικής στάσης. Της μη προβλεπόμενης λαϊκής βούλησης.
Ο προβληματισμός, όμως δεν τελειώνει στο γεγονός αυτό της ιστορικής επανεμφάνισης της μη αναμενόμενης εκλογικής συμπεριφοράς. Συνεχίζεται στη στάση ικανής μερίδας πολιτικών και πολιτών απέναντι σ’ αυτή. Οι οποίοι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, απαξιώνουν τη λογική της παραχώρησης, δια δημοψηφισμάτων, περισσότερου χώρου αποφάσεων. Αντιδρούν στο γεγονός της μεταβίβασης μεγαλύτερου μεριδίου ευθύνης γι' αυτές τις αποφάσεις στον ίδιο το λαό. Ευτελίζουν, επιπλέον την ίδια την αρχή της πλειοψηφίας, η οποία συνίσταται ακριβώς στο σεβασμό των αποφάσεων των πολλών, άσχετα αν κάποιοι δεν συμφωνούν με αυτές (βασική αρχή της δημοκρατίας, θυμίζω, όπως εξάλλου και του κοινοβουλευτισμού). 

Αναλύοντας το ζήτημα, όπως προείπα, από την πλευρά της πολιτικής φιλοσοφίας, θεωρώ ότι αυτό σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Δεν έχει να κάνει με την υποκριτική στάση των πολιτών και πολιτικών που αποκαλούν τους εαυτούς τους «δημοκράτες», ούτε με το γεγονός ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε ό, τι μπορούσε για να οδηγήσει τους λαούς σε μια αναπόφευκτη αντίδραση, και μάλιστα με τρόπο οργίλο, απέναντι στις πολιτικές και πρακτικές που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Έχει να κάνει με το ίδιο το γεγονός της, πραγματικά ρηξικέλευθης, ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος πολιτικής συμπεριφοράς. 

Ίσως να βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους όχι απλώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά του ίδιου του κοινοβουλευτικού τρόπου πολιτεύεσθαι ή, τουλάχιστον στην αρχή μιας διαδικασίας σοβαρής τροποποίησης πολλών από τους όρους που τον χαρακτηρίζουν. Ό, τι κι αν τελικά δρομολογηθεί, το σίγουρο είναι ότι η πολιτική αλλάζει. Το ίδιο σίγουρο είναι ότι, μαζί της, αλλάζει και ο κόσμος μας. Το γεγονός, δε ότι ζούμε σε ένα οικουμενικό χωριό, πυροδοτεί εξελίξεις που θα επηρεάσουν όχι μόνο τη Βρετανική ή την Ευρωπαϊκή πολιτική Ιστορία, αλλά και την Παγκόσμια. Γι' αυτό και οφείλει να απασχολεί όλους μας.

Δημήτρης Γκίκας

Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας